Κισμέτ;

Του Γιάννη Πανούση

Γιατί ξεθάβεις τους νεκρούς

και τους ζητάς εξηγήσεις;

Εύα Μοδινού, «Η ηλικία της πέτρας»

 

Οι περισσότεροι Έλληνες νοιώθουν πως έχουν ενταφιαστεί [δίχως καν το όνομά τους να έχει χαραχθεί στην πλάκα, προς αποφυγήν μεταθανάτιου αριστερού ΕΝΦΙΑ] σ’ ένα  νεκροταφείο αυταπατών και διαψεύσεων.

Οι επαγγελματίες πολιτικάντηδες και οι ιδεοληπτικοί μετα-ψεύτες μας έχουν εγκιβωτίσει σ’ έναν ιδιότυπο [αλλά όχι πρωτόγνωρο] παραλογισμό της «μικρής επιβίωσης» του ΕΔΩ και ΤΩΡΑ, χωρίς καμιά έγνοια για το Αύριο.

Μη-δυνάμενοι, λόγω οικονομικής κρίσης, να το «παίζουμε» ανέμελοι [και αφελείς;]  Ζορμπάδες, τόχουμε γυρίσει άλλοτε στο σύνδρομο του Ρομπέν των λογιστικών λαθών κι άλλοτε στο ιλαροτραγικό της Αδικημένης κόρης του Δία.

Το ποιός παγιδεύει ποιόν, ποιός ο δράστης και ποιό το θύμα, ίσως να μην έχουν πλέον καμία σημασία. Όταν είμαστε οκτώ χρόνια «με το κεφάλι μέσα» χωρίς κοινή ευθύνη, μήπως αυτό σημαίνει ότι τάχουμε βρει με το [έτσι κι αλλιώς κοινό] κακό μας ριζικό;

Μικρότητες και ωμότητες που βαφτίζονται «κινήσεις σκακιέρας» [ενώ πρόκειται για ζαριές ταβλιού] αποδεικνύουν τον ανιστόρητο κοινό συμβιβασμό [πολιτικής και πολιτών] στο σημείο Μηδέν [ηθικής, έννομης συμβίωσης,τήρησης κανόνων και ορίων]. Κοινωνικά αποκλεισμοί, διαψευσμένοι ιδεολογικά και διεθνο-ευρωπαϊκά απομονωμένοι, κοιτάμε συνεχώς προς τα πίσω, μήπως κάποιος αρχαίος πρόγονος[;] έχει να πει κάτι που θα μας σώσει.

Οι ερασιτέχνες που θέλουν απλώς να συνεισφέρουν στα res publica, οι ιδεαλιστές της Δημοκρατίας, οι υπεύθυνοι πολιτικοί/πολίτες, οι μη-επαγγελματίες του κοινοβουλευτικού know how, όλοι αυτοί χάνουν τις καθημερινές μάχες από τους ιδιοκτήτες της εξουσίας, τους κληρονόμους κι επιγόνους, τους φύλακες των μυστικών του χρήματος.

Ίσως λοιπόν να πρέπει ν’ανοιχτούμε σε νέα/άγνωστα πρόσωπα. Νέα σε ιδέες / Άγνωστα στα κέντρα εξουσίας.

Ίσως να πρέπει να δια-μορφώσουμε εξαρχής τον ανθρωπολογικό τύπο του νεο-νεοέλληνα, ενός έντιμου, συνεπούς, καλλιεργημένου, συνετού ανθρώπου-πολίτη, ο οποίος δεν θα ζει/κινείται με γνώμονα τη φθονερή μιζέρια, την ισοπεδωτική κακία, την αυτοαναφορική μαγκιά και τη φανατική ημιμάθεια.

Ίσως…

ΥΓ: «Η αδειοσύνη είναι τελικά χειροπιαστή» [Εύα Μοδινού]