Του Γ. Λακόπουλου
Καθώς τα φώτα της επίσκεψης Ολάντ έσβησαν και η κυβέρνηση έδρεψε τις επικοινωνιακές δάφνες της στρώνοντας κόκκινο χαλί σ’ αυτόν που ο Αλέξης Τσίπρας αποκαλούσε με μικρομεγαλισμό ‘Ολανδρέου’, ας κάνουμε ταμείο.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είναι όφελος για τη χώρα ότι ένας επιφανής Ευρωπαίος πολιτικός έσπασε το εμπάργκο που είχε προκαλέσει ο Έλληνας πρωθυπουργός με τη στάση του από την περασμένη άνοιξη. Αν αυτό πέρα από τον συμβολισμό του, έχει πολιτική αξία διαρκείας -και κυρίως αν θα αποφέρει οικονομικό όφελος- μένει να το δούμε.
Προς το παρόν ας συγκρατήσουμε μια αποστροφή του λόγου του Πρωθυπουργού κατά την κοινή συνέντευξή του με τον Ολάντ. ’Η Ελλάδα πια δεν είναι, ούτε μόνη, ούτε ο φτωχός και αδύναμος συγγενής’, είπε.
Ωραία λόγια, αλλά ατυχώς απέχουν από την πραγματικότητα. Διότι αυτή τη στιγμή η χώρα είναι όλα αυτά που αρνείται ο Πρωθυπουργός- ευλόγως από μια άποψη.
Μόνη η Ελλάδα δεν ήταν πριν την απομονώσει η αφροσύνη με την οποία πολιτεύτηκε η πρώτη κυβέρνηση Τσίπρα. Με τον Βαρουφάκη και τα άλλα τα παιδιά και την επίκληση της “λαϊκής εντολής”από τον ίδιο τόνο Πρωθυπουργό που τον απομόνωσε από τους υπόλοιπου ηγέτες. Εντελώς μόνη ήταν όταν οι υπουργοί Οικονομικών απομάκρυναν ως αποσυνάγωγο από το Γιούρογκρουπ τον υπουργό Οικονομικών της – κάτι που δεν έγινε ποτέ και για κανέναν άλλον. Όταν ο Αλέξης Τσίπρας αντιμετώπιζε τους εταίρους ως ανάλγητους δανειστές και επέτρεπε στους υπουργούς του να τους καθυβρίζουν, όπως του επισήμανε ο ιδιος ο Γιούνκερ. Όταν τον εγκαλούσαν για τον ετερόκλητο συνεταιρισμό του με τον Καμμένο, που τον εξέθεσε και αυτή τη φορά με την ακατανόητη παρουσία του δίπλα του στην υποδοχή του ξένου επισήμου. Σα να υπάρχουν δύο Πρωθυπουργοί. Αν όλα αυτά έγιναν μαθήματα θα το δούμε.
Φτωχός συγγενής επίσης είναι η Ελλάδα. Αυτό που την καθιστούσε κάτι διαφορετικό, ήταν η ισότιμη συμμετοχή της στην Ευρωζώνη, την οποία η προηγούμενη πολιτική Τσίπρα και της αντιευρωπαϊκής κομπανίας που έβαλε στα υπουργεία, έθεσε σε κίνδυνο. Αν κρατήθηκε η χώρα οφείλεται περισσότερο στους εταίρους και λιγότερο στην τότε κυβέρνηση της. Προκύπτει ανάγλυφα αυτές τις ημέρες από τις αποκαλύψεις που βλέπουν το φως τις δημοσιότητας στο διεθνή Τύπο. Η φτώχεια της προκύπτει από το υπέρογκο χρέος της, την διευρυνόμενη εξαθλίωση του ενός τρίτου του πληθυσμού της και την αδυναμία της να επιβιώσει χωρίς δανεικά.
Για τους προηγούμενους λόγους η χώρα είναι και αδύναμος συγγενής. Δεν έχει κύρος, η κυβέρνησή της αντιμετωπίζεται με καχυποψία, οι τράπεζες της είναι κλειστές και η παραγωγική βάση της ερημοποιημένη. Ο διεθνής ρόλος της είναι ανύπαρκτος και ένα μάθημα πήρε ο Πρωθυπουργός ευρισκόμενος επί αμερικανικού εδάφους, όταν δεν κατάφερε να επιβάλει ούτε καν στον ΟΗΕ τη χρήση του ονόματος που ο ίδιος ο Οργανισμός έδωσε στα Σκόπια. Αν αυτά δεν την καθιστούν αδύναμη, τότε τι άλλο περιμένει να συμβεί;
Όσο την περασμένη άνοιξη οι μαγκιές ήταν επικίνδυνες για τη χώρα, έτσι τώρα και οι μεγαλοστομίες είναι περιττές, ίσως και ανησυχητικές, αν πρόκειται να χρησιμοποιηθούν ως εφαλτήριο για να επανέλθει η κυβερνητική ρητορική στον προηγούμενο αντιευρωπαϊκό παροξυσμό της.
Κάποιες αιχμές που άφησε ο Ολάντ για τούς Γερμανούς ιθύνοντες, δεν πρέπει να παρεξηγούνται από τον Έλληνα πρωθυπουργό. Ούτε να του δίνουν την εντύπωση ότι ο παραπαίων στη χώρα του πολιτικός θα εγκαταλείψει τον γαλλογερμανικό άξονα για την Ελλάδα. Κοντά στο νου κι η γνώση.
Ο δρόμος για να σταματήσει η χώρα να είναι μόνη, φτωχή και αδύναμη, είναι μακρύς και απαιτεί δουλειά, ευθύνη και ειλικρίνεια από τη κυβέρνηση της πρωτίστως. Ας σκεφθεί ο Πρωθυπουργός που έφτασε με τις ανισόρροπες θεωρίες της Ζωής, την λογική των σπηλαίων του Λαφαζάνη και τις παλαβομάρες του Βαρουφάκη-τους οποίους ο ίδιος είχε επιλέξει.
Το θέμα τώρα που έφυγαν αυτοί είναι να μην μείνει το πνεύμα τους. Ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας, δηλαδή, να σκεφθεί από τι διασώθηκε, να προσγειωθεί σταθερά στην πραγματικότητα και να ενταχθεί οργανικά την Ευρωπαϊκή πολιτική οικογένεια που λειτουργεί με τους κανόνες της και τις Συνθήκες και τίποτε άλλο.
Σ’ αυτή την οικογένεια οι ‘στρατηγικοί στόχοι του ΣΥΡΙΖΑ’ και οι μεγαλομανιακές μπούρδες «εμείς θα αλλάξουμε την Ευρώπη κατά πως νομίζουμε» δεν χωράνε. Όσο νωρίτερα τις αποκηρύξει ο Πρωθυπουργός τόσο καλύτερα. Για τον ίδιο, τη χώρα και την ευρύτερη Δημοκρατική παράταξη. Στις αξίες, την ιδεολογία και τις παραδόσεις της πρέπει να ενταθεί το κόμμα του. Για να έχει αξία η πολιτική υπεροχή που εξασφάλισε ο ίδιος με την παρουσία του στην Αριστερά.
