Του Γ. Λακόπουλου
ΜΜΕ, πολιτικοί παράγοντες, παραμητσοτάκιοι αναλυτές, αλλά και οι συνήθεις γελωτοποιοί του βασιλέως, συντονίστηκαν τις τελευταίες ημέρες εναντίον ενός πολιτικού τον οποίο συνήθισαν να αγαπούν, να προβάλλουν και να …προορίζουν για εφεδρεία του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Αλλά ο Σταύρος Θεοδωράκης έκανε την πιο ενδιαφέρουσα κίνηση της σταδιοδρομίας του στην πολιτική: λειτούργησε σαν αρχηγός κόμματος του ελληνικού Κοινοβουλίου. Πήγε στο Μέγαρο Μαξίμου και συζήτησε με τον Πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα μια πρόταση που είχε καταθέσει-προφανώς και θέματα τρέχουσας πολιτικής. Η επιτομή του φυσιολογικού στην κοινοβουλευτική Δημοκρατία.
Για κάποιους όμως αυτό σήμαινε ότι “δεν συνεμορφώθη προς τας υποδείξεις”. Αμέσως έπεσαν να τον φάνε όσοι ως τώρα τον υποστήριζαν και έδιναν στη δημόσια παρουσία του χαρακτήρα υποστηρίγματος πότε στη Φώφη και πότε στον Κυριάκο.
Η συνάντησή στο Μέγαρο Μαξίμου ανατίναξε τη γραμμή τη γραμμή Σαμαρά “δεν μιλάμε με τον Τσίπρα”. Ο ίδιος άλλωστε ως Πρωθυπουργός δεν συνάντησε ούτε μια φορά τον τότε αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, παραβιάζοντας την ουσία του πολιτεύματος. Το δόγμα του ήταν: δεν μιλάμε κομμουνιστές, εμείς οι ιδιοκτήτες του έθνους.
Απόδραση με αξιοπρέπεια
Ο Σταύρος αποφάσισε να αποδράσει αξιοπρεπώς και θαρραλέα από αυτόν τον κλοιό. Να μην λάβει υπόψη του τα νεύρα του Μητσοτάκη και τα “μούτρα” της Γεννηματά -αν όχι και τις απειλές τους- και να κάνει ό,τι κάνουν οι πολιτικοί που έχουν από τη θέση τους αυξημένη ευθύνη: να ανοίξει διάλογο με τον Πρωθυπουργό- και επικεφαλής του μεγαλύτερου κόμματος κατά το αποτέλεσμα των τελευταίων εκλογών- για θέματα μείζονος σημασίας.
Έτσι το αντικοινοβουλευτικό εμπάργκο έσπασε και ο Θεοδωράκης βρέθηκε πρωταγωνιστής μιας πολιτικής συμπεριφοράς που θα έπρεπε να χαρακτηρίζει όλες τις πολιτικές δυνάμεις -ειδικά σε κρίσιμες περιόδους. Από αυτό και μόνο του αξίζει να βρίσκεται στην επόμενη Βουλή.
Προς νέα πλειοψηφία;
Κάποιοι προεξοφλούν ότι η πρωτοβουλία του επικεφαλής του Ποταμιού είναι το πρώτο βήμα σύγκλισης του με τον ΣΥΡΙΖΑ που μπορεί να τον οδηγήσει σε συνεργασία με τον Τσίπρα. Αν είναι έτσι τότε, γράφει ιστορία. Αυτό που φαίνεται σαν μια απλή επίσκεψη μπορεί να γίνει καταλύτης πολιτικών εξελίξεων και να διαμορφώνει μια νέα πλειοψηφία στη Βουλή. Δηλαδή νέο -και καλύτερο- πολιτικό σκηνικό. Ό,τι χρειάζεται η χώρα αυτή τη στιγμή.
Η αντικατάσταση του Πάνου Καμμένου από τον Θεοδωράκη στο σχηματισμό της κυβερνητικής πλειοψηφίας θα ήταν συναρπαστική εξέλιξη. Ειδικά σε μία στιγμή που και ο ΣΥΡΙΖΑ και το πολιτικό σύστημα χρειάζονται απαγκίστρωση από τις συνθήκες που έφεραν τον επικεφαλής των ΑΝΕΛ σε ρόλο κυβερνητικού εταίρου. Ουσιαστικά θα ήταν ώθηση της χώρας να στραφεί στα κρίσιμα θέματα που την αφορούν, υπό τη διεύθυνση ενός νέου συσχετισμού δυνάμεων. Άρα και με άλλο πνεύμα και χωρίς αγκάθια στα μετόπισθεν.
Χωρίς κατ’ ανάγκην να μπει στη κυβέρνηση ο Θεοδωράκης κρατάει τη λύση σε ένα μείζον πρόβλημα της ευρύτερης Δημοκρατικής παράταξης, όπως είναι οι συμμαχίες της. Μπορεί να λειτουργήσει ως “απελευθερωτή ” της από τον Καμμένο και να οδηγήσει στην ανανέωση της κυβερνητικής προοπτικής της, προσελκύοντας και άλλες δυνάμεις.
Δεν τον χωράει το “κόμμα της Φώφης”
Ίσως είναι και γι’ αυτόν μονόδρομος. Έτσι κι αλλιώς το “σύστημα της Φώφης” το μόνο που επιδιώκει πλέον είναι να πολτοποιήσει και να εδραιώσει τον αυταρχισμό της κυρίας με ένα σχήμα που δεν έχει μέλλον καθώς ισούται με το ανοσιούργημα της αντικατάστασης του ΠΑΣΟΚ, με τη Γεννηματά “ιδρύτρια”. Κι η μυλωνού τον άνδρα της..
Αυτό δεν τον χωράει, ίσως δεν τον χωρούσε ποτέ. Πρώην πολιτικός , εκτός Βουλής σήμερα, αναφέρει ότι ο Θεοδωράκης του εξομολογήθηκε εξ αρχής ότι άφηνε ανοιχτή την πόρτα της εξόδου του από το “νέο κόμμα”. Ότι τώρα που απολήγει στο συνονθύλευμα της Γεννηματά τον διευκολύνει.. “Αν δεν με σηκώνει θα φύγω” είχε αναφέρει σε συνομιλία τους στη Κρήτη.
Σήμερα μιλώντας με τον δημοσιογράφο Γ. Παπαχρήστο δεν είχε καμία δυσκολία να δηλώσει “Ποιο Κίνημα Αλλαγής; Δεν βλέπεις τη γίνεται;”. Προφανώς έχει υπόψη του τι μαγειρεύεται πίσω από τις πλάτες του και έχει πάρει και μια γεύση από Φώφη και λειτουργίες κληρονόμου…
Προοδευτική ανασυγκρότηση
Εφόσον εξελιχθεί, το αμοιβαίο άνοιγμα Τσίπρα – Θεοδωράκη θα προσθέσει μια νέα διάσταση στις εξελίξεις: την ανασυγκρότηση της ευρύτερη Κεντροαριστεράς υπό τον Τσίπρα με τη συμμετοχή δυνάμεων και του Κέντρου, στο οποίο τοποθετεί το κόμμα του Θεοδωράκη και της Αριστεράς. Αυτό ακριβώς που επιθυμούν οι Ευρωσοσιαλιστές -για να βγει από τη μέση το “αγκάθι Καμμένος” και να ολοκληρωθεί η ένταξη του ΣΥΡΙΖΑ στο Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα.
Ο Θεοδωράκης που έχει υπόψη αυτή την επιδίωξη των προοδευτικών Ευρωπαίων για την ελληνική Κεντροαριστερά που απολήγει σε κάτι συγκεκριμένο: να δημιουργηθεί στη θέση του ΠΑΣΟΚ ένας αντίστοιχος σχηματισμός. Αυτό που κάνει είναι ενσυνείδητη κίνηση που μπορεί να τον καταστήσει καταλύτη αυτών των εξελίξεων.
Το Ποτάμι βρίσκεται σε δύσκολη θέση. Εκεί το έφεραν οι αδυναμίες του Σταύρου, το φλερτ με τον νεομητσοτακισμό και τους κληρονόμους του ΠΑΣΟΚ, η εσωτερική “πρακτόρευση” από όσους το “στηρίζουν” και τελικά λεηλασία που υφίσταται η Κοινοβουλευτική Ομάδα τους και από τους δυο. Αλλά μπορεί να γίνει εμβρυουλκός εξελίξεων που θα τα αλλάξουν όλα στην πολιτική σκηνή.
Για μια νέα κοινοβουλευτική πλειοψηφία -με ποιοτικά ανώτερα χαρακτηριστικά από τα σημερινά, αλλά και την απεμπλοκή της διακυβέρνησης από τις “δουλείες” της συμμετοχής Καμμένου- δεν θα χρειαστεί παρά έξι βουλευτές. Όσους, ακριβώς, έχει σήμερα το Ποτάμι. Ακόμη και στην περίπτωση που δεν θα ακολουθούσαν όλοι τον Θεοδωράκη, δεν θα υπάρξει πρόβλημα, καθώς δεν πρόκειται να ακολουθήσουν και όλοι οι βουλευτές των ΑΝΕΛ τον Καμμένο. Και υπάρχει και κάποια εφεδρεία τους Ανεξάρτητους.
Υγιής επανίδρυση του δικομματισμού
Αν εξελιχθούν έτσι τα πράγματα αλλαγή του πολιτικού σκηνικού θα είναι ουσιαστική και θεματική ταυτόχρονα. Το ενδεχόμενο σχήμα Τσίπρα-Θεοδωράκη θα ακολουθήσουν πολλοί από το ΠΑΣΟΚ: σημερινοί βουλευτές, πολλά κομματικά στελέχη και αρκετά ιστορικά πρόσωπα και φυσικά ο κύριος όγκος της κομματικής βάσης που δεν “αντέχει” τη Γεννηματά, ειδικά μετά την εξαπάτησή της από τη υπόσχεση της ότι δεν θα διαλύσει το ΠΑΣΟΚ. Μοιραία το “Κίνημα Αλλαγής” θα εξαερωθεί και απλώς κάποιοι θα προσπαθήσουν να βρουν καταφύγιο στη ΝΔ, που μάλλον θα είναι αφιλόξενη -για εσωκομματικούς λόγους.
Σ’ αυτή την περίπτωση η φαινομενικά απλή πρωτοβουλία Θεοδωράκη να συναντήσει τον Πρωθυπουργό μπορεί εξελιχθεί σε αφετηρία επανίδρυσης του μεταπολιτευτικού δικομματικού που εγγυήθηκε πολιτική σταθερότητα για τέσσερις δεκαετίες. Με τη ΝΔ από τη μια πλευρά ως βασικό πολιτικό φορέα της συντηρητικής παράταξης και τον ΣΥΡΙΖΑ από τη άλλη ως κεντρικό άξονα της κυβερνώσας Κεντροαριστεράς.
Μια τέτοια εξέλιξη θα ανασυντάξει το πολιτικό σκηνικό στον παλιό άξονα των δυο κυβερνητικών κομμάτων-παρατάξεων που θα εναλλάσσονται στην κυβέρνηση- χωρίς τις παλιές αμαρτίες του “δικομματισμού”. Πρακτικά αυτό θα λύσει το πρόβλημα τη διασποράς ψήφου, θα αποδυναμώσει τις φυγόκεντρες τάσεις και θα περιορίσει τα άκρα. Ακριβώς ό,τι χρειάζεται η Γ’ Ελληνική Δημοκρατία για να ξανασταθεί στα πόδια της.
