Πίσω λοιπόν ολοταχώς στα ζητήματα των ΑΕΙ και από τον μετριοπαθή ως τώρα κ. Γαβρόγλου για λόγους τόσο ωμής ψηφοθηρίας όσο και κολακείας του πιο ασύδοτου, του πιο λαϊκιστικού μαθητοπατερισμού. Πίσω ξανά στην κουραστική τσίχλα του Ασύλου που χαϊδεύει απλώς ξεθυμασμένα, αριστερά ανακλαστικά και νομιμοποιεί την αποθρασυνόμενη παραβατικότητα στα πανεπιστήμια. Ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Μακεδονίας που έπραξε τα δέοντα ως προς τον ασύδοτο, εξωπανεπιστημιακό τραμπουκισμό θα πρέπει να αισθάνεται πολύ μόνος τον τελευταίο καιρό.
Πίσω ξανά στον Νόμο – πλαίσιο του Αντρέα που προβίβασε εν μιά νυκτί τους βοηθούς σε ακαδημαϊκούς δασκάλους στο όνομα μίας “δικαιοσύνης” ή μιας “ανάγκης” που καταργεί κάθε αξιοκρατία και περιφρονεί τις ακαδημαϊκές παραδόσεις.
Αναφέρομαι στους ΕΙΔΙΠ και στις εκατοντάδες (!) μετατάξεις από την δευτεροβάθμια στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση χωρίς την πάγια ακαδημαϊκή διαδικασία και αξιολόγηση. Με διαδικασία φακέλων! Πίσω, τέλος, στην γελοία τσίχλα του ασύλου και την εμπλοκή ξανά των κομμάτων και της αγοραίας συναλλαγής στην διοίκηση των πανεπιστημίων.
Σήμερα, δυστυχώς, τα ΑΕΙ υπάρχουν όχι για τους διδασκομένους αλλά για τους διδάσκοντες που είναι συγκριτικά πάρα πολλοί επειδή είναι πάρα πολλά τα άχρηστα ή επικαλυπτόμενα τμήματα. Παραδείγματος χάριν το ΜΙΘΕ, το Μπερμπάντειο και ένια τμήματα του αλλά και η παγκόσμια πατέντα “θεωρητικών – ζωγράφων” που προωθήθηκε από το κόμπλεξ των εγχώριων Εικαστικών και που “τυπώνει” διπλώματα για ανέργους μαζί με κούφες, φρούδες ελπίδες. Τμήματα τα οποία ιδρύθηκαν για μικροπολιτική σπέκουλα και λειτουργούν χωρίς μελέτη αγοράς παράγοντας άχρηστα, πληθωριστικά πτυχία. Αντί του εκσυγχρονισμού και της ορθολογικοποίησης του συστήματος ο υπουργός επιλέγει ψυχρά την αναπαλαίωση. Λαμπρά!
Πίσω, τέλος, στην γελοία τσίχλα του ασύλου και την εμπλοκή ξανά των κομμάτων και της αγοραίας συναλλαγής στην διοίκηση των πανεπιστημίων.
ΥΓ. Δεν εξαιρώ ούτε το δικό μου Τμήμα Θεατρικών σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών το οποίο φθίνει αργά και σε προπτυχιακό και σε μεταπτυχιακό επίπεδο παρά τον συγκινητικό ζήλο των εναπομεινάντων συναδέλφων. Και φθίνει κυρίως και λόγω οικονομικού αδιεξόδου αλλά και των σκοτεινών επαγγελματικών προοπτικών που αντιμετωπίζουν οι πτυχιούχοι μας. Αλλά και λόγω πληθωρισμού συναφών πτυχίων εφόσον, εν τω μεταξύ, οι σχολές θεατρικών σπουδών έγιναν τέσσερις! Είναι πολλοί, βλέπετε, οι ενδιαφερόμενοι. Όχι οι φοιτητές, οι διδάσκοντες. Ναι, μα το θεό!
(Διασώζονται μόνον όσοι εξ αυτών των πτυχιούχων επαναπροσλαμβάνονται ως διδακτικό προσωπικό).
Λείπουν βέβαια μια δραματική Σχολή πανεπιστημιακού επιπέδου αλλα και ένα μεταπτυχιακό με διεθνή εμβέλεια που θα διδάσκεται στην αγγλική, θα έχει ως θέμα το Αρχαίο Δράμα και την Σύγχρονη Πρόσληψη του και θα προσελκύει φοιτητές από όλον τον κόσμο. Κάτι τέτοιο θα μας έβγαζε από την εσωστρέφεια και θα έδινε φτερά στο Τμήμα. Αρκεί να μας αφήσουν ο κ. Γαβρόγλου και οι ιδεοληπτικοί σύμβουλοι του.
(Η φωτογραφία από ένα πραγματικό ερείπιο την Εθνική Πινακοθήκη για να μας θυμίζει που μπορεί να οδηγήσει η φιλαυτία και ο φαταουλισμός κάποιων προβεβλημένων, ακαδημαϊκών δασκάλων).
*Ο Μάνος Στεφανίδης είναι αναπληρωτής καθηγητής του ΕΚΠΑ
