Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Στην πολιτική ο καθένας έχει το τέλος που του αξίζει. Το τέλος για τον Μητσοτάκη δεν ήλθε ακόμη. Προηγείται η τιμωρία του. Δημόσια και βασανιστική.
«Η επανεκλογή του, είναι η τιμωρία του», σημείωνε η στήλη, την επομένη του εκλογικού θριάμβου του Μητσοτάκη.
Ήταν πολιτική εκτίμηση: στη δεύτερη τετραετία θα πληρώσει για όσα έκανε- και έβαζε κάτω από το χαλί -στην πρώτη.
Ήδη άρχισαν να τον δαγκώνουν και όσοι τον έλεγαν «καλύτερα προετοιμασμένο Πρωθυπουργό» και άλλα αγιογραφικά.
Οι χορηγοί του βγαίνουν από το κάδρο – για να μην τους πάρει μαζί στην πτώση του.
Ανέβηκε με τυμβωρυχία σε πλημμύρες και πυρκαγιές, κατεβαίνει από πλημμύρες και πυρκαγιές.
Τιμωρείται και ταυτόχρονα είναι τιμωρία της χώρας. Το «επιτελικό κράτος» λειτουργεί ως πολλαπλασιαστής στα δεινά που προκαλούν τα φυσικά φαινόμενα.
Επί τέσσερα χρόνια, κάτω από το προστατευτικό μιντιακό πέπλο του, διέλυσε τα πάντα.
Για να εξυπηρετήσει συμφέροντα και ιδιοτέλειες, δικά του, της οικογένειας, των ισχυρών, των ξένων.
Ξήλωνε τα υποστυλώματα της κοινωνίας και ταυτόχρονα εξαγόραζε τους πολίτες της.
Με λεφτά που δεν υπήρχαν και δανείσθηκε, όποτε θα πρέπει να πληρωθούν- από τους επόμενους.
Αυτό ακριβώς πήγε να κάνει στην πλημμυρισμένη Θεσσαλία: να τους εξαγοράσει.
Αφού πρώτα τους χρησιμοποίησε, για να μην πάει στη Θεσσαλονίκη για τη ΔΕΘ και στον Έβρο.
Όπως είχε χρησιμοποιήσει τους- αγνώστου αριθμού- ξεχασμένου νεκρούς της Πύλου, για να μην πάει στο debate.
Ακριβώς πριν από τρία χρόνια υποσχέθηκε στην ίδια περιοχή αντιπλημμυρική προστασία και τώρα βρίσκεται κάτω από το νερό και τη λάσπη.
Την ώρα που μετρούσαν τους νεκρούς τους- και ο ίδιος κρύβει τους αγνοούμενους, ή δεν είναι ούτε καν σε θέση να τους μετρήσει- τους είπε ότι … λεφτά υπάρχουν.
Ότι έστειλε επιστολή στην ανυπόληπτη φον Ντερ Λάιεν, για να τον συνδράμει,- όπως έκανε μόλις πριν από λίγες μέρες για τις πυρκαγιές.
Ποτέ άλλοτε Πρωθυπουργός, δεν αντιμετώπισε θύματα θεομηνίας με τόσο κυνισμό.
Μακριά από ενοχλητικούς δημοσιογράφους και υποψήφιους της περιοχής για την Αυτοδιοίκηση και φρουρούμενος ασφυκτικά κόμπαζε: «εγώ δεν κρύφτηκα ποτέ, είμαι πάντα εδώ στα δύσκολα».
Σαν να μην είχε αίσθηση τι ακριβώς συμβαίνει στους πλημμυροπαθείς, μιλούσε για τον εαυτό του και τους φλόμωσε με υποσχέσεις.
«Η χώρα έχει οικονομικές δυνατότητες»… « Θα βάλουμε πλάτη» …«Στεκόμαστε δίπλα στους πολίτες».
Καμία αυτοκριτική, καμία ανάληψη ευθύνης, καμία ενσυναίσθηση οδύνης.
«Δεν θα υπάρχει ζήτημα πόρων- μπορούμε να το διαχειριστούμε».
Νομίζει ότι όλα μπορεί πάλι να τα αγοράσει.
Απομονωμένος και απόκοσμος, μονολογούσε σαν τον δολοφόνο που επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος.
Στο φόντο, ένας λαός καμένος, πλημμυρισμένος, λεηλατημένος, εξαπατημένος, πληρώνει το κόστος των επιλογών του.
Στην πολιτική ο καθένας έχει το τέλος που του αξίζει.
Το τέλος για τον Μητσοτάκη δεν ήλθε ακόμη. Προηγείται η τιμωρία του. Δημόσια και βασανιστική.
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
