Κυρ. Μητσοτάκης: Και δεύτερος λόγος για χειροκρότημα -αν τολμήσει

Του Γ. Λακόπουλου

Τα καλά για την κυβέρνηση Μητσοτάκη να λέγονται Δεν είναι και πολλά άλλωστε.

Ένα είναι το κάπνισμα. Η αποφασιστική στήριξη  του  νόμου που απαγορεύει τη χρήση καπνού σε δημόσιους χώρους -και καθιστά και τους πολίτες υπευθύνους για την εφαρμογή του, όπως συμβαίνει σε κάθε σύγχρονη  πολιτεία- πιστώνεται στον Πρωθυπουργό προσωπικά. Εκτός από πολιτισμική κατάκτηση είναι και μήνυμα νομιμότητας.

Δεν απαγορεύεται το κάπνισμα. Απαγορεύεται να καπνίζει κάποιος σε βάρος των άλλων Τα υπόλοιπα είναι για ανώριμους, για μαγκίτες του γλυκού νερού -ή για διαταραγμένους.

Υπάρχει και κάτι ακόμη που κυκλοφόρησε σαν πληροφορία. Αν υλοποιηθεί θα είναι μέγιστη προσφορά στο πολιτικό σύστημα: η  κατάργηση του σταυρού προτίμηση στις Ευρωεκλογές.

Η παλιά πρόβλεψη που μετέφερε στις ηγεσίες των κομμάτων την ευθύνη για την εκπροσώπησή τους στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ήταν σοφή. Απέβαινε, πότε λιγότερο και πότε περισσότερο, υπέρ της σωστής εκπροσώπησης της χώρας.

Υπήρχαν και ατυχήματα. Οι αρχηγοί έκαναν και ρουσφέτια ή έστελναν τενεκέδες. Αλλά έστελναν και προσωπικότητες που μπορούσαν να σταθούν στην Ευρώπη. Ο Δημ. Τσάτσος , ή ο Τ. Χριστοδούλου δεν θα είχαν εκλεγεί ποτέ με σταυρό.

Μια από τις ανεύθυνες αποφάσεις του ανίερου συνεταιρισμού  Σαμαρά -Βενιζέλου ήταν η ανάδειξη ευρωβουλευτών με σταυρό. Ήταν πράξη που έδειχνε το πολιτικό τους έλλειμμα. Αίσθηση περιορισμένης ευθύνης και αδυναμία  να πάρουν αποφάσεις. Με αγοραίο τρόπο πλάσαραν ως εκδημοκρατισμό μια σπονδή στο λαϊκισμό και την ανευθυνότητα.

Το αποτέλεσμα το είδαμε. Σε δυο διαδοχικές εκλογές η Ελλάδα εκπροσωπείται στο Στρασβούργο από μετριότητες- και τη σάρα τη μάρα και το κακό συναπάντημα ενίοτε. Οι  εξαιρέσεις, -χαμηλού βεληνεκούς και αυτές- επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Και υπογραμμίζουν το κατάντημα. 

Περσόνες από χώρους που προτιμά το φιλοθεάμον κοινό, πρόσωπα με ελλείμματα που δεν θα τους έβαζαν ποτέ σε εκλόγιμες θέσεις, κράχτες ψηφοφόρων με χαμηλά κριτήρια. Εκπρόσωποι  μηχανισμών και εκλεκτοί μιντιαρχών και οικονομικών συμφερόντων χρίζονται ευρωβουλευτές  από τον  “κυρίαρχο” λαό. Αφού προηγουμένως κάποιοι τους έβαλαν στα ψηφοδέλτια, αποκτούν εκείνη τη στιγμή την ιδιότητα του πολιτικού. 

Τι επακολουθεί θα το δούμε αν μετρήσουμε πόσοι από τους Ελληνες ευρωβουλευτές μπορούν κάθε φορά να ανταποκριθούν το ρόλο τους. Δεν είναι περισσότερο από 3-4 σε κάθε φουρνιά. Έχουμε μια από τις χειρότερες  εθνικές ομάδες στο Ευρωκοινοβούλιο.

Αν ο σημερινός Πρωθυπουργός μπορεί να δει το πρόβλημα και κυρίως να το αντιμετωπίσει θα είναι η πρώτη ίσως φορά που θα αναμετρηθεί πραγματικά με τον λαϊκισμό. Άλλωστε το θέμα το δικό του κόμμα είναι που το επέβαλε.  

 Θα είναι ένα από τα λίγα θέματα στο οποίο θα αποδειχθεί πιο τολμηρός από τον προκάτοχό του που άφησε την εκπροσώπηση της χώρας όπως τη βρήκε- και το λούζεται κι αυτός όπως και τα άλλα κόμματα.

Ιδίου πεδίο δόξας λαμπρό, για όποιον θέλει να αναβαθμίσει την πολιτική και όχι να ψηφοθηρήσει σε βάρος της χώρας.