Του Γ. Λακόπουλου
Για τον Κώστα Μητσοτάκη ως πρόσωπο ισχύει ότι ο «αποθανών δεδικαίωται». Ο πολιτικός και πρώην Πρωθυπουργός όμως όχι: ο βίος και η πολιτεία του τελούν διαρκώς υπό κρίση.
Η αναφορά δεν γίνεται για να κριθεί ο ίδιος, αλλά ένα σύστημα- ευρύτερο της οικογένειας του- που επιχειρεί να τον αγιοποιήσει.
Περισσότερο από όσο προσπάθησε να αγιοποιήσει ο ίδιος τον εαυτό εν ζωή, αλλά και.. μετά θάνατον: με την αυτοπαρουσίαση του στον Αλέξη Παπαχελά.
Για να αναδείξει ότι ήταν ο ικανό, πιο οξυδερκής, ο πιο χρήσιμος και έντιμο πολιτικός του εικοστού αιώνα.
Μαζί με τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Ως τρίτος προσπαθεί να εμφανιστεί ο… γιός του.
Στην τέταρτη επέτειο από το θάνατό του μπορεί να δικαιολογηθούν οι δοξαστικοί των οικείων του. Του οφείλουν άλλωστε τα πάντα.
Για τους υπολοίπους όμως , οι μνήμες δεν θα συμπέσουν με την αναγόρευσή του σε πολιτικό πρότυπο.
Ο Κώστας Μητσοτάκης υπήρξε στην πολιτική ότι δεν πρέπει να είναι ένας πολιτικός.
Στην Αποστασία το όνομα του δονούσε τους δρόμους της Αθήνας διόλου κολακευτικά- ως «κάθαρμα»- και αργότερα ο Ανδρέας Παπανδρέου τον χαρακτήρισε «Εφιάλτη της Δημοκρατίας».
Ακόμη και ο ίδιος ,προσπαθώντας να αθωώσει τον εαυτό του, ομολόγησε τα ανομήματά του: υπουργός αξίωνε να δίνει οδηγίες στον λαοπρόβλητο Πρωθυπουργό.
Υπήρξε ο πολιτικός που εξαίρεσε η Μεταπολίτευση. Το παρελθόν τον καθιστούσε αποσυνάγωγο- άσχετα αν ο ίδιος ισχυρίσθηκε ότι τον… φοβόταν ο Καραμανλής.
Η θητεία του στη ΝΔ σημαδεύτηκε από τις μεθόδους του «βρόμικου 89» – που αποκηρύσσουν πλέον και εκείνοι που τον ακολουθούσαν.
Η πρωθυπουργία του , από τον εσμό σκανδάλων και της φαύλης διακυβέρνησης.
Έληξε άδοξα από τα έργα των χειρών του: με τον Σαμαρά και μια επιταγή που έδωσε στη δημοσιότητα συγκεκριμένος επιχειρηματίας.
Παραδίνοντάς την έδρα του στο γιό του-είχε ήδη στην πολιτική την κόρη του- αφοσιώθηκε στην κατασκευή του αδύνατου: την υστεροφημία του.
Ένα Ίδρυμα με το όνομά του, βιβλία, διαστρεβλωτικές αναφορές και λιβανωτοί από πολλές πλευρές, χαρακτηρίζουν αυτή την περίοδο της ζωής του – και συνεχίζονται.
Η Ιστορία γράφεται με την αλήθεια για τα γεγονότα, τα πρόσωπα, τις πράξεις τους και τα αποτελέσματα.
Τη γράφουν επίσης οι «ιστορικοί του παρόντος» -κατά το σλόγκαν του παλιού «Βήματος»: τους δημοσιογράφους. Οι πιο έγκυροι και ενημερωμένοι κατέγραψαν ποιος ακριβώς ήταν ως πολιτικός ο Μητσοτάκης.
Καλή ώρα, η σημερινή πορτ- παρόλ του γιου του. Και κάποιοι που αργότερα συρθήκαν από το πρυτανείο του ΠΑΣΟΚ στη αυλή του σημερινού Μητσοτάκη.
Η ιστορία δεν γράφεται με υμνογράφους. Και οι μνήμες για τον πολιτικού που αναδείχθηκε ως ιντριγκαδόρος , δεν παραγράφονται.
Απλώς είναι λυπηρό ότι ακόμη και κάποιοι που έτρωγαν ξύλο στη Σταδίου το 1965, να του δίνουν συγχωροχάρτι.
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
