Του Μελέτη Ρεντούμη
Ο πρώτος γύρος για την ανάδειξη του νέου ηγέτη της Κεντροαριστεράς ολοκληρώθηκε και σίγουρα υπάρχουν αρκετά συμπεράσματα που μπορεί κάποιος να εξάγει για το μέλλον και την πορεία του συγκεκριμένου χώρου.
Το βασικό στοιχείο το οποίο δεν μπορεί ν’αμφισβητηθεί και αποτελεί σίγουρα μία νίκη της όλης διαδικασίας, είναι η μεγάλη συμμετοχή του κόσμου που ξεπέρασε τις 210.000 γεγονός που δημιουργεί μία μεγάλη δυναμική τόσο για την τελική ανάδειξη του νικητή όσο και για την νομιμοποίησή του την επόμενη ημέρα.
Το αποτέλεσμα των εκλογών ίσως ήταν μη αναμενόμενο για πολλούς καθώς εκτός από την Φώφη Γεννηματά που ήταν εξ’αρχής το μεγάλο φαβορί, δεν περίμενε κανείς εύκολη κατάκτηση της δεύτερης θέσης από το Νίκο Ανδρούλακη, ένα νέο πολιτικό με σημαντική όμως ήδη εμπειρία στην Ευρωβουλή με το ΠΑΣΟΚ.
Όπως αποδείχτηκε τελικά ενώ η διαδικασία ήταν ανοικτή και υπήρχαν αρκετοί υποψήφιοι εκτός ΠΑΣΟΚ, η μεγάλη συμμετοχή του κόσμου δεν κατευθύνθηκε προς κάποια νέα προσωπικότητα που δεν έχουμε ξαναδεί και θα μπορούσε να ενώσει τον προοδευτικό χώρο.
Φαίνεται πως οι πολίτες αγνόησαν υποψηφιότητες όπως των κ. Γάτσιου, Πόντα και Τζιώτη και στράφηκαν κυρίως προς τις σταθερές πασοκικές υποψηφιότητες όπως αυτές εκφράστηκαν από την Φ. Γεννηματά και το Ν. Ανδρουλάκη.
Παρά την μάχη που αναμένεται μεταξύ των δύο επικρατέστερων υποψήφιων, είναι άξιο λόγου και ανάλυσης η δυναμική που δεν επιβεβαιώθηκε από τις δύο εναλλακτικές εξωπασοκικές προσωπικότητες του Γ. Καμίνη και του Σ. Θεοδωράκη για διαφορετικούς λόγους για τον καθέναν.
Ο Γιώργος Καμίνης είναι ο δήμαρχος της Αθήνας για αρκετά χρόνια, έχει δώσει το στίγμα του και είχε πάντα ένα αρκετά κοινωνικό προφίλ υπέρ των αδύναμων και των ασθενέστερων.
Παρ ’όλα αυτά λόγω της θέσης του, αρκετοί του καταλογίζουν ότι δεν έλυσε βασικά προβλήματα στον Δήμο της Αθήνας, όπως π.χ την καθαριότητα, πιστεύοντας ότι η μετριοπάθειά του είναι ταυτόχρονα και η αδυναμία του όσον αφορά την αντιμετώπιση των πραγμάτων.
Όσον αφορά τον Σταύρο Θεοδωράκη, για πολλούς θεωρήθηκε μία επιλογή πολιτικής επιβίωσης η συμπόρευσή του με την Κεντροαριστερά φθάνοντας στο σημείο να υπερασπίζει την ιστορία και τον ρόλο του ΠΑΣΟΚ στο πολιτικό σύστημα, ξεχνώντας τις στιγμές έντονης αντιπολίτευσης του παρελθόντος ως αρχηγός του Ποταμιού.
Επίσης είναι βασικό να τονιστεί ότι το Ποτάμι, αποδείχθηκε ένα κόμμα ή κίνημα με ψηφοφόρους κυρίως εντός της Αττικής και των αστικών κέντρων, καθώς η αδυναμία προσέγγισης και προσέλκυσης ψηφοφόρων στην επαρχία ήταν χαρακτηριστική και έπαιξε καθοριστικό ρόλο στα χαμηλά ποσοστά του Σταύρου Θεοδωράκη.
Το βασικό συμπέρασμα που προκύπτει από την συμμετοχή των ψηφοφόρων, είναι ότι πρόκειται περισσότερο για μία εκ νέου συσπείρωση ή απόπειρα συσπείρωσης του ΠΑΣΟΚ, από ψηφοφόρους που επί της ουσίας στις εκλογές του 2015 φανερά απογοητευμένοι από την τότε κατάσταση, ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ πιστεύοντας σε μία νέα μεγάλη δημοκρατική παράταξη.
Από την στιγμή που το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ, με την διαδοχική ψήφιση Μνημονίων και την φτωχοποίηση της μεσαίας τάξης δεν ευοδώθηκε, χιλιάδες ψηφοφόροι και πολιτευτές εμφανίζονται ν’αναζητούν πολιτική στέγη πιθανότατα στο νέο φορέα της Κεντροαριστεράς που θα προκύψει μετά την εκλογή ηγέτη στις 19 Νοεμβρίου.
Το μεγάλο ερώτημα όμως που πλανάται, είναι κατά πόσο μπορεί ένα πρώην κυβερνητικό κόμμα όπως το ΠΑΣΟΚ, να ανασυσταθεί από τις στάχτες του, αφενός φορώντας το πέπλο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης και αφετέρου προσδοκώντας ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι σε μεγάλο βαθμό αποτελούσαν το λαϊκίστικο και τοξικό ΠΑΣΟΚ, που κυρίως η νέα γενιά θα ήθελε να ξεχάσει.
Συμπερασματικά θα λέγαμε, ότι κρατάμε από την όλη διαδικασία την μεγάλη συμμετοχή και την κινητοποίηση των πολιτών, αλλά θα φανεί τους επόμενους μήνες προς τα πού θα κινηθεί το εν λόγω εγχείρημα. Θα πρόκειται δηλαδή για μία μεγάλη παράταξη που θα είναι έτοιμη να προσεγγίσει ευρύτερες μάζες δημιουργώντας πλειοψηφικό ρεύμα στην μεσαία τάξη ή θα εξελιχθεί σε ένα alter ego του ΣΥΡΙΖΑ;
Το σίγουρο είναι ότι μετά από καιρό οι πολιτικές εξελίξεις στην Κεντροαριστερά θα έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την πορεία του τόπου.
Ο Μελέτης Ρεντούμης είναι οικονομολόγος τραπεζικός
