Του Ιωάννη Δαμίγου
Η ευθύνη συμμετοχής σε μια πολιτική συζήτηση, ανήκει αποκλειστικά στον οποιουδήποτε και την οποιαδήποτε, όταν γνωρίζει την παρουσία ακροδεξιού βουλευτή. Αναγνωρίζει ως συνομιλητές, τους γνωστούς αλητήριους, που έχουν πολλούς και θρασείς τρόπους λαϊκισμού, ύβρεων, συκοφαντιών και πρόκλησης, ελλείψει πολιτικών επιχειρημάτων.
Μόνιμη η καταφυγή σε κραυγές και φωνές θιγμένων κιόλας, που μόνο συζήτηση δεν κάνουν, πάντα με την βοήθεια του συντονιστή και σκοπό έχουν τον εκνευρισμό του συνομιλητή. Ενώ η τακτική τους είναι πάντα η ίδια, εντούτοις ο συνομιλητής επιμένει με επιχειρήματα και αποδεικτικά στοιχεία, πασχίζοντας να αποστομώσει τον ατάραχο και επιτήδειο ακροδεξιό σεσημασμένο, μάταια.
Αδυνατώντας να αντιληφθεί πως έχει απέναντί του έναν ξεδιάντροπο επαγγελματία μισθοφόρο, που έχει προσληφθεί ακριβώς γι’ αυτή την μορφή αντιπαράθεσης. Δεν νοιώθει καμία ντροπή, συναίσθημα άγνωστο γι’ αυτόν, αντίθετα με το ειρωνικό χαμόγελο και μορφάζοντας, αισθάνεται άξιος και υπερήφανος στρατιώτης της ακροδεξιάς παράταξης, που κατατροπώνει τον οποιοδήποτε αντίπαλο. Αυτή ακριβώς είναι η δουλειά του και γι’ αυτό μόνο μισθώνεται έξτρα με “δωρεές”, μη έχοντας … δημοσιογραφικές ή άλλες αρετές, πέραν αυτή του τραμπούκου συνομιλητή.
Τώρα τι δουλειά έχει ο άλλος ή η άλλη, να αποπειράται να “συνομιλήσει” με έναν τέτοιο χυδαίο τύπο, παραμένει ένα ερώτημα! Η δικαιολογία πως πρέπει να συνομιλούν με όλους τους πολιτικούς δεν ευσταθεί. Για τον μόνο λόγο πως ένας τέτοιος, οτιδήποτε άλλο είναι, εκτός από πολιτικός. Εν ολίγοις δεν είναι, παρά ένας αλητήριος γυρολόγος σε κανάλια, προσκεκλημένος για να ανεβάσει τα νούμερα ακροαματικότητας, σε νούμερα που παρακολουθούν, τι άραγε;
Όποιος σέβεται τον εαυτό του και αυτούς που εκπροσωπεί, επιβάλλεται να παραμένει μακριά από χυδαίους και αλήτες. Όπως και ο ανόητος, έτσι και ο αλήτης που δεν γνωρίζει κανόνες ή δεν τον αφορούν, είναι αήττητος. Και αυτή η παράταξη, κάνει … πρωταθλητισμό από δαύτους. Μακριά.