Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Από τα ΜΜΕ: «Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ γνωστοποίησε πως η Πολιτική Γραμματεία θα συνεδριάζει κάθε δύο εβδομάδες , ως πολιτικό κέντρο, και θα είναι παραγωγικό, συντροφικό και αποτελεσματικό όργανο με δυναμική».
Η κομπανία Κασσελάκη συνεχίζει να εμπαίζει εαυτούς και αλλήλους. Για πιο «πολιτικό κέντρο» μιλάει όταν ο ΣΥΡΙΖΑ διασπάται και διαλύεται και η «Πολιτική Γραμματεία» του, εκτός από έλλειψη νομιμοποίησης, πλέον, έχει και πρόβλημα στελέχωσης;
Μόνο ειδικές επιστήμες μπορούν να εξηγήσουν γιατί σε ένα κόμμα που κυβέρνησε τη χώρα και ήθελε να την ξανακυβερνήσει, δεν βλέπουν το διασυρμό τους που απολήγει στην εξαφάνισή του από τον πολιτικό χάρτη.
Μόνο υπνωτισμένοι μπορούν να ακολουθούν έναν ουρανοκατέβατο τσαρλατάνο της πολιτικής, άσχετο με την Αριστερά που λέει ότι η λύση για τη χώρα και την Αριστερά είναι το.. βιογραφικό του και ότι θα γίνει Πρωθυπουργός! Δελαπατρίδης, Καματερός και Βασίλης Λεβέντης στην ίδια συσκευασία. Ας ελπίσουμε όχι και Κοσκωτάς.
Αυτή η παράνοια κάποια στιγμή θα λήξει, αλλά η ζημιά έχει γίνει. Γι’ αυτό κάποιοι πρέπει να λογοδοτήσουν στον εμβρόντητο δημοκρατικό πολίτη γι’ αυτό. Με τα ονόματά τους και καταμερισμό των ευθυνών τους. Οι προοδευτικοί πολίτες που τους εμπιστευθήκαν δεν ήταν κορόιδα και ζητούν εξηγήσεις.
Ο πρώην Πρωθυπουργός γνωρίζει
Προς το παρόν ο μόνος που μπορεί να λύσει απορίες είναι ο άνθρωπος στον οποίο έδωσαν την ψήφο τους από το 2012. Σκασίλα τους ο ΣΥΡΙΖΑ του Τσακαλώτου, ή του Τζανακόπουλου και της λοιπής γραφειοκρατίας της Κουμουνδούρου. Τον Τσίπρα εμπιστευθήκαν, από αυτόν περιμένουν να ζητήσει τις εξηγήσεις -και να παρουσιάσει τις απαντήσεις. Για όλους και για όλα, του εαυτού του συμπεριλαμβανομένου.
Ο πρώην Πρωθυπουργός γνωρίζει γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ από κυβερνώσα πολιτική δύναμη κατέληξε στον Κασσελάκη , έρμαιο στα χέρια του Πολάκη και του Παππά. Τα ερωτήματα που ζητούν απαντήσεις είναι συγκεκριμένα και εξ ορισμού αρχίζουν από τον ίδιο.
Γιατί -ως εγγυητής της συνέχεια του κόμματος από το «νέο κύμα» στο οποίο το παρέδωσε αναλαμβάνοντας την ευθύνη της ήττας- δεν έσπευσε να αποκλείσει την υποψηφιότητα ενός περαστικού σαλταδόρου;
Θα μπορούσε ο Κασσελάκης να επικρατήσει χωρίς την ανοχή του και χωρίς την υποστήριξη όσων είχαν τον Τσίπρα ως πρόσωπο αναφοράς -και συνεχίζουν; Πού τον ήξεραν όσοι τον ψήφισαν αν δεν τον σύστηναν κάποιοι; Ότι «αυτός εξελέγη και πρέπει να γίνει σεβαστό» είναι σωστό. Αλλά τι προηγήθηκε της εκλογής και πώς προέκυψε η υποψηφιότητα;
-Ποιοι μετέτρεψαν την αλλαγή σκυτάλης στην ηγεσία σε κυνήγι τιμωρίας όσων «υπονομεύσαν τον Τσίπρα»; Γιατί δεν τους τιμωρούσε ο ίδιος ο Τσίπρας; Η εσωκομματική αντιπολίτευση ήταν ορατή, αλλά ο ίδιος ως πανίσχυρος επικεφαλής, είχε ανεχθεί την υπονόμευσή του. Και αν κέρδιζε τις εκλογές θα έκανε υπουργούς τους υπονομευτές. Τι άλλαξε;
Γιατί ο Τσίπρας έκανε πίσω
Ο εξοβελισμός από τον Τσίπρα- που είχε την ισχύ και το κύρος να τον επιβάλει ως αναγκαία κίνηση- δεν θα τον αποδυνάμωσε όπως έγινε με τον Κασσελάκη και δεν θα εξελισσόταν σε χιονοστιβάδα διασπάσεων;
Ούτε ο Πολάκης από -ευλόγως- αποδιοπομπαίος επί Τσίπρα θα ήταν σήμερα από το πραγματικό κέντρο εξουσίας. Και το ανάθεμα της ήττας θα έπεφτε σε όλα τα« βαρίδια» -άρα και σ’ αυτά που περιστοιχίζουν τον Κασσελάκη. Και με την ευκαιρία: γιατί ο Τσίπρας έκανε πίσω στη διαγραφή Πολάκη απογοητεύοντας τους πάντες;
Στα ερωτήματα μπορεί να απαντήσει μόνο ο ίδιος ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ -ως φορέας της λαϊκής εντολής, αλλά και της κομματικής νομιμότητας, που εκτός από τις επιτυχίες έχει τις απαντήσεις και για όσα υπονόμευσαν την πορεία.
Έργο των χειρών του ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν μπορεί να μην έχει απόλυτη εξουσία ο ίδιος και να έχει ο Κασσελάκης -που την επεκτείνει ακόμη και στην περίοδο Τσίπρα με πισώπλατες μαχαιριές.
Ο Τσίπρας ξέρει γιατί έγινε υπουργός ο Βαρουφάκης και πρόεδρος της Βουλής η Κωνσταντόπουλου. Ο ίδιος πήρε την απόφαση της -αναγκαίας, αλλά ανάρμοστης -σύμπραξης με τον Καμμένο. Αυτός επέλεξε να μην τον αφήσει έξω από την κυβέρνησή του από τον Αύγουστο 2018, όταν πλέον είχε επιτευχθεί η έξοδος από το Μνημόνιο, ως μοναδικός στόχος της συνεργασίας.
Τότε θα ήταν πράξη ευθύνης του, όπως ήταν η απόφαση να μην ακολουθήσει την «υπόδειξη» του αποτελέσματος στο Δημοψήφισμα του 2015- και ίσως αυτό θα του πιστώσει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο η Ιστορια. Γιατί έδρασε ως ηγέτης. Στους «53+» και τους οπισθοδρομικούς εταίρους τους κώλωνε;
Αυτός ξέρει καλυτέρα γιατί έγιναν γραμματείς του κόμματος, ο Σκουρλέτης και ο Τζανακόπουλος και γιατί εμφανίζονταν ως υπουργήσιμοι- «τομεάρχες» γαρ- στις τελευτείς εκλογές οι «καμένοι» το 2019.
Γιατί χρίσθηκε εκ υποψήφια περιφερειάρχισα η Δούρου μετά το Μάτι και γιατί μπήκε στο ψηφοδέλτιο ο Παππάς μετά την απόφαση του Ειδικού Δικαστηρίου, χώρια τα εκατομμύρια που ζητούσε από τον Μαρινάκη, το νταραβέρι με τον Καλογρίτσα, και την παρότρυνση στον Μιωνή να πει στον Παπασταύρου «να δώσει τη Μαρέβα».
Τα κρίσιμα ερωτήματα
Πιστεύει κανείς ότι αυτά δεν έπαιξαν ρόλο στις εκλογές του 2023 αλλά και του 2019; Ότι οι ψηφοφόροι τα θεώρησαν ασήμαντα και άσχετα με την πολιτική, τη διαχειριστική επάρκεια, το ύφος και το ήθος που απαιτούσαν από ένα κόμμα για να του δώσουν εντολή; Και όχι μόνο αυτά.
Γιατί κυβέρνηση Τσίπρα έκανε πρόεδρο του Συμβουλίου της Επικράτειας τη Σακελαροπούλου και στη συνέχεια γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ εγκατέλειψε για χάρη της -ως προτεινόμενη από τον Μητσοτάκη- την πρόταση για ανανέωση της θητείας του Προκόπη Παυλόπουλου στην Προεδρία της Δημοκρατίας.
Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ, ενώ στην Ελλάδα ήταν το κόμμα που στήριξαν όσοι αυτοτοποθετούνται στην Κεντροαριστερά και τη Σοσιαλδημοκρατία, στο Ευρωκοινοβούλιο μπήκε στην ομάδα των γκρουπούσκουλων της «Ευρωπαϊκής Αριστερας»;
Παρότι ο ίδιος δεν πήγε ποτέ σε συνεδρίασή της, αλλά προτιμούσε τις συνόδους των Ευρωσοσιαλιστών- του έδειχναν διαρκώς την εκτίμηση του και του άνοιξαν -εις μάτην- την πόρτα της ένταξης.
Γιατί σχηματίσθηκαν τα αποτυχημένα ψηφοδέλτια Επικράτειας του 2019 και του 2023 -με μόνη εξαίρεση στο τελευταίο τον καθηγητή Οθωνα Ηλιόπουλο, που ωστόσο παραγκωνίσθηκε από τον μηχανισμό επικοινωνίας του κόμματος. Όπως έκανε ο τοπικός μηχανισμός στο ψηφοδέλτιο της Α’ Θεσσαλονίκης με τον καθηγητή Γρ. Γεροτζιάφα;
Και αφού μιλαμε για προσωπικότητες από το Εξωτερικό γιατί δεν ήταν σύμβουλος του Τσίπρα αλλά του Μητσοτάκη στην πανδημία ο προερχόμενος από την Αριστερά, καθηγητής Μόσιαλος;
Το ραντάρ της Ιστορίας
Ο Αλέξης Τσίπρας υπήρξε ο αγαπημένος των Θεών της πολιτικής που του έδωσε φυσικά χαρίσματα και ευκαιρίες για να αλλάξει την πολιτική σκηνή προς το συμφέρον της κοινωνίας και της χωρας. Εν τέλει το κόμμα του συνέβαλε στο αντίθετο και έκανε τον Κυριάκο Μητσοτάκη πρωθυπουργό ποιος ξέρει για πόσα χρόνια ακόμη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πήγε πίσω τη Δημοκρατική παράταξη είκοσι χρόνια, όπως έκανε το ΚΚΕ το 1945.
Αν αφήσουμε τις γελοιότητες ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα ξανακυβερνήσει με τον Κασσελάκη, αναδύεται ένα ερώτημα όχι για το μέλλον της «Αριστεράς» του -αλλά για την ανασυγκρότηση της Δημοκρατικης Παράταξης, που ως τώρα επενδυόταν στον Τσίπρα. Στο εξής σε ποιον; Στον Τάιλερ;
Αυτή η ανασυγκρότηση περνάει από τις απαντήσεις που θα δοθούν στα προηγούμενα ερωτήματα. Αν δεν τις δώσει ο ίδιος ο Τσίπρας, ως πλέον αρμόδιος, οφείλει να υποδείξει που πρέπει να αναζητηθούν. Καθαρά και στο φως.
Να μιλήσει ο ίδιος για όλους και για όλα- μαζί με την αυτοκριτική και τους νέους στοίχους του. Να μην αφήνει τη διαχείριση της πολιτικής του υπόστασης, στον Κασσελάκη, την Αυγέρη, τον Παππά, τον Κραουνάκη ή τον Λαζόπουλο.
Είναι ο μόνος δρόμος που του απομένει για να αποκτήσει το χαμένο προσωπικό του ιμπέριουμ στον άξονα Αριστερά -Κεντροαριστερά . Να μπορεί να δηλώσει «παρών» όταν στις επόμενες εκλογές τεθεί το ερώτημα: ποιος μπορεί να διώξει τον Μητσοτάκη;
Από το «Πρώτο Θέμα» του αποδόθηκε: «Δεν έπρεπε να φύγουν οι 40άρηδες και δεν θα επιτρέψω να χρησιμοποιείται το όνομά μου για επιθέσεις εναντόν τους». Χρησιμοποιείται όμως και όχι μόνο για τους 40άρηδες.
Όσο επιτρέπει στο πολιτικό του κεφάλαιο να ενταφιάζεται στην τοξικότητα του ΣΥΡΙΖΑ απομακρύνεται από τους ομόκεντρους κύκλους της Δημοκρατικής Παράταξης και βγαίνει από τα ραντάρ της Ιστορίας. Για την ακρίβεια αυτή τη στιγμή ο Αλέξης Τσίπρας βρίσκεται στο πιο κρίσιμο σταυροδρόμι της πολιτικής διαδρομής του: θα γίνει Ανδρέας Παπανδρέου ή Νίκος Ζαχαριάδης; Ο Θεός να τον φωτίσει, που θα έλεγε και ο θυμόσοφος Καρτερός.
