Του Γ. Λακόπουλου
“Το παρελθόν μου είναι όλα όσα απέτυχα να είμαι”.
Φερνάντο Πεσσόα, Πορτογάλος συγγραφέας και ποιητής
Ο Τζορτζ Μπους ο Β’ – ο χαζούτσικος- έλεγε : “Νομίζω πως όλοι συμφωνούμε ότι το παρελθόν έχει περάσει”. Αλλά και σ’ αυτό έξω έπεσε. Τουλάχιστον εδώ στην Ελλάδα το παρελθόν δεν περνάει ποτέ. Το διαπίστωνε όποιος έριχνε μια ματιά στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ που είναι και ΚΙΝΑΛ.
Κανείς δεν περιμένει από τα συνέδρια των κομμάτων να ορίσουν την πορεία της πολιτικής στη χώρα. Πόσο μάλλον από το συνέδριο του τρίτου κόμματος, που δεν ανέδειξε τίποτε καινούργιο στο πεδίο της πολιτικής και των ιδεών, ούτε εντυπωσίασε στο πεδίο των στελεχών. Κανείς δεν ξεχώρισε για κάτι.
Αντίθετα έκλεισε μόνο του το δρόμο προς την ανανέωση, αναμασώντας κοινοτυπίες, και βάζοντας στις πρώτες σειρές του ό,τι παλιό και καταδικασμένο διαθέτει.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης έκανε φιλότιμες προσπάθειες να αναμετρηθεί με τα μεγάλα μεγέθη την πολιτικής, αλλά δεν του βγήκε, γιατί επιχείρησε να δαγκώσει περισσότερο από όσο μπορεί να μασήσει. Ό,τι έλεγε μας τα είπαν και άλλοι. Επιπλέον έχει υιοθετήσει ορισμένες από τις πιο αρνητικές πρακτικές της πολιτικής.
Από τις δυο ομιλίες του έλειπε το μόνο στοιχείο που μπορεί να θεμελιώσει την προσπάθεια ενός κόμματος να ανακάμψει: η αυτοκριτική και η υπέρβαση του παλαιού εαυτού του.
Η μόνη αυτοκριτική νύξη ήταν ότι δεν θα “ξαναπληγώσουμε το λαό”. Αλλά αυτομάτως το ακύρωσαν όσοι βρισκόταν απέναντί του. Με τους πρωθυπουργούς των απαράγραπτων ευθυνών για κρίσιμες πτυχές του εθνικού βίου, δεν εδραιώνεται νέα αρχή.
Έδειχνε να μην έχει συναίσθηση των ορίων του κόμματος του και διαβεβαίωσε ότι δεν πρόκειται να πάρει πίσω αυτούς που δεν ζητούν να επιστρέψουν.
Για άγνωστους λόγους μπήκε στη σειρά με τον Ελευθέριο Βενιζέλο και τον Ανδρέα Παπανδρέου, ως επικεφαλής της δημοκρατική παράταξης.
Μάλλον ανιστόρητα. Ο Βενιζέλος δεν δοξάζεται για τις επιδόσεις του ως παραταξιάρχης και ο Ανδρέας Παπανδρέου αν είχε κάτι στο μυαλό του ήταν το ΕΑΜ και όχι τους κεντρώους της παλιάς σχολής.
Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ -ΚΙΝΑΛ… επανιδρύει την.. παράταξη που δεν είναι παράταξη με ποσοστά από 4- 12%, τα δέκα τελευταία χρόνια και στις τελευταίες εκλογές, ακριβώς το μέσο όρο.
Το σύνθημα του συνεδρίου ήταν ότι “το ΠΑΣΟΚ επιστρέφει”, αλλά δεν διευκρινίζει ποιο ΠΑΣΟΚ. Του Σημίτη με την κομπιναδόρικη αναδιανομή στο Χρηματιστήριο, του Γ. Παπανδρέου με το Μνημόνιο και την υπερχρέωση του κομματικού ταμείου, του Βενιζέλου με τον Σαμαρά και τον Άδωνι, ή της Φώφης με τα μαγειρέματα για να μην αναλάβει τα χρέη και την αβάντα στον Μητσοτάκη;
Με όποια απάντηση η ουσία είναι ότι αν το ΠΑΣΟΚ επιστρέφει, το κάνει χωρίς ψηφοφόρους του. Κυρίως χωρίς τον Ανδρέα Παπανδρέου, χωρίς την πολιτική και χωρίς την ιδεολογία του.
Είναι ΠΑΣΟΚ που οργανώνει συνέδριο χωρίς πολιτική εισήγηση, χωρίς πολιτικές θέσεις , χωρείς πολιτική συζήτηση και εν τέλει χωρίς πολιτική διακήρυξή και απλώς εγκαινιάζει ένα νέο είδος δημαγωγίας: τον μικρομεγαλισμό, την αμετροέπεια και τις νεκραναστάσεις και με υπερφίαλες αναφορές “δεν έχουμε ταβάνι”.
<Εκεί που ο Ανδρέας κρεμούσε τ αρματα, κρεμάει ο Νίκος τα νταούλια> σχολιασε ο συγγραφέας Ντίνος Γιώτης.
Το επιστρέφον ΠΑΣΟΚ εγκατέλειψε του ιδρυτικούς κώδικες και ο επικεφαλής του δημαγώγησε ότι “η συγκρότηση σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης είναι το όραμά μου” και πως “το ΠΑΣΟΚ δεν επέστρεψε ως ρυθμιστής, αλλά ως πρωταγωνιστής”. Πρωταγωνιστής με 8%;
Ιστορικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ διαπίστωνε από το βήμα ότι “Το ΠΑΣΟΚ αναγεννάται- Η νέα γενιά σήμερα ζει τη δική της 3η Σεπτέμβρη” ” είμαστε ο κορμός της δημοκρατικής παράταξης σε αυτή τη χώρα”.
Άλλος παλαιός παράγων που βρίσκει τώρα επίκαιρο το ΠΑΣΟΚ που πριν χαρακτήρισε ” ξεπερασμένο κόμμα αξιωματούχων” είδε όραμα: “Ερχόμαστε από το μέλλον ” –με τις μορφές του παρελθόντος στα πρώτα καθίσματα.
Ο ίδιος “ένιωσε την ανάγκη αυθόρμητα να τραγουδήσω: “Σαν ηφαίστειο που ξυπνά, εφτά γενιές σβηστό”… ως τεκμήριο ότι ” θα νικήσουμε”.
Δεν είχαν να πουν πολλά για τον Α. Παπανδρέου, πέρα από κάποιες τυπικές αναφορές, αλλά -ακόμη και ο γιος του- μιλούσαν για τον Βαγγέλη Παπαθανασίου, για να τον εντάξουν στην πινακοθήκη τους, άγνωστο ως τι;
Οι χειρότεροι υβριστές της Φώφης Γεννηματά, υποσχέθηκαν να “τιμούμε την μνήμη της “ και οι δυο Καππαδόκες που διέσπασαν το ΠΑΣΟΚ προβλέπουν ότι “θα γίνει μεγάλο”.
Ακόμη και ο Κ. Σημίτης είχε ρέντα και διέγνωσε ότι “βρισκόμαστε στην αρχή μιας νέας προσπάθειας για να αποκτήσει το κόμμα μας δημιουργική δυναμική, να καθορίσει και πάλι αποφασιστικά την πορεία για περισσότερη κοινωνική δικαιοσύνη“.
Μια αποσυνάγωγη από το 2012 εμφανίστηκε ως σοφή με συγκλονιστικές τοποθετήσεις: “Δεν μπορεί να υπάρχει κοινωνικό κράτος αν δεν στηριχθεί και επεκταθεί το παραγωγικό κράτος ώστε να διανείμουμε δίκαια τον πλούτο”.
Και ο χειρότερος από όλους, είδε “ποντίκια” ” βυτιοφόρου του ΣΥΡΙΖΑ” και ” απόπατους“.
Ήταν το συνέδριο – προσπάθεια κάποιων να ξεπλυθούν για το παρελθόν τους, που απαξίωσε το ΠΑΣΟΚ στην κοινωνία. Για να παίξουν για λογαριασμό του συστήματος – και ειδικότατα του συστήματος Μητσοτάκη” -το ρόλο που δεν μπόρεσαν να παίξουνε η “Ελιά” το “Ποτάμι” και το ΚΙΝΑΛ εναντίον του Τσίπρα.
