Του Γ. Λακόπουλου
Πεπειραμένος πολιτικός συνάντησε πρόσφατα σε ένα διάδρομο της Βουλής τον Αλέξη Τσίπρα και του είπε: «Αλέξη, αν δεν χυθεί αίμα δεν προχωράς». Δεν ξέρουμε τι απάντησε. Αλλά η Ιστορία έχει δείξει ότι ο Τσιπρας φοβάται το αίμα.
Πέντε χρόνια Πρωθυπουργός δεν σήκωσε το τηλέφωνο να πει δυο «γαλλικά» στους πολλάκις -πως λέμε Πολάκης- παρεκτρεπόμενους υπουργούς του.
Όσο -παρότι πανίσχυρος αρχηγός και μετά τις εκλογές του 2019- δέχεται τον «χορό των δαιμόνων» γύρω του το κόμμα του θα συνεχίζει τον «χορό με την σκιά του».
Υπήρξε ανακούφιση όταν σε δυο πρόσφατες συνεδριάσεις, ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ -Προοδευτική Συμμαχία «πήρε το όπλο του» και έβαλε τον Σκουρλέτη και τον Τσακαλώτο στη θέση τους. «Πρόεδρος είμαι εγώ -όποιος ενδιαφέρεται τον περιμένω στο συνέδριο». Ως τότε «θα είναι χάρακας» που θα έλεγε και ο μακαρίτης Μίμης Φωτόπουλος.
Με άλλα λόγια ο επικεφαλής άρχισε να «παίρνει ανάποδες» σύμφωνα με μια παλιά δική του διατύπωση και στο βάθος φάνηκε το φως της μετεξέλιξης του ΣΥΡΙΖΑ σε σύγχρονο ριζοσπαστικό κόμμα εξουσίας.
Αλλά τα καλά δεν κρατάνε πολύ. Στην τελευταία συνεδρίαση ο πρώην Πρωθυπουργός έγινε πάλι ο καλός της παρέας. Ακόμη και για όποιον υπονομεύει το κόμμα και αλλοιώνει το μήνυμα του στην κοινωνία ανέθεσε στον Τζανακόπουλο και την Γεροβασίλη τον ρόλο που ανήκει αποκλειστικά στον ίδιο.
Η συνεδρίαση ήταν κερκόπορτα οπισθοδρόμησης. Αντί να αναλάβουν τα μέλη του προσωρινού ανώτατου καθοδηγητικού οργάνου τις ευθύνες τους -για τη συντεταγμένη αντιπολίτευση χωρίς εκπτώσεις, τη διεύρυνση, την μετεξέλιξη και την εκπόνηση κυβερνητικού προγράμματος που θα αναδείξει τον ΣΥΡΙΖΑ ως εναλλακτική λύση υπέρ της χώρας- άρχισε πάλι το γαϊτανάκι με τα οργανωτικά.
Η πρώτη εισήγηση του νέου γραμματέα ήταν αποκαρδιωτική. Πίσω στη δεκαετία του 1970.
Αυτή η συνεδρίαση έστρωσε ξανά το τραπέζι στους αριβίστες, τους οπισθοδρομικούς και τους ιντριγκαδόρους, ανοίγοντας συζήτηση για «νομαρχιακές συνελεύσεις» που θα ανανεώσουν τις τοπικές κομματικές ηγεσίες.
Δηλαδή θα αναβαπτίσει όσους ευθύνονται για τη μετεκλογική αποτελμάτωση.
Ποιος ξεχνάει ότι η απόπειρα να πολλαπλασιατούν τα μέλη του κόμματος υπονομεύθηκε από μέσα;
Τι είδους «συνελεύσεις» και εσωκομματικές εκλογές μπορεί να κάνει ένα κόμμα που… δεν υπάρχει;
Ο Νέος ΣΥΡΙΖΑ είναι ακόμη στα χαρτιά.
Δεν ξέρουμε το όνομά του, το καταστατικό, την ιδεολογική του ταυτότητα πολιτική του Διακήρυξη, την κυβερνητική του πρόταση, την δομή του, τα όργανα του, την ανθρωπογεωγραφία του- ούτε καν την αισθητική του.
Δεν τα ξέρουμε γιατί απλούστατα δεν έχει συγκροτηθεί ακόμα το όργανο που θα αποφασίσει κυρίαρχα για όλα αυτά.
Το απερχόμενο σχήμα έχει 20.000 μέλη -και προσπαθεί θα πείσει τον… εαυτό του ότι θα βρει και άλλα τόσα. Όταν για να βρεις γραφείο του με τακτική λειτουργία στην επικράτεια πρέπει να περιφέρεσαι για μήνες.
Στα κόμματα όταν η λειτουργικότητα παρεμποδίζεται από τις συνθήκες, αναλαμβάνει ο επικεφαλής. Με άλλα λόγια: ο Τσιπρας για να θεμελιώσει την επιστροφή του πρέπει να ασκήσει τις εξουσίες που εκ των πραγμάτων έχει. Δεν μπορεί να νικάει τα λιοντάρια και να παραδίδεται στους κοριούς.
Γιατί δεν απομόνωσε τους ξεπερασμένους, τους ιδεοληπτικούς, τους «καμένους» και τους φραξιονιστές, όπως ξεκίνησε να κάνει;
Γιατί άρχισε πάλι να συζητάει μαζί τους θέματα που έχουν ήδη κριθεί από τον ίδιο; Γιατί τους ξαναβάζει στο παιχνίδι από την πόρτα της βάσης;
Όσο εξισώνεται ο ίδιος προς τα κάτω, είτε με τους προβληματικούς της «προεδρικής φρουράς», είτε με τους φευγάτους της «Αριστεράς και τίποτε άλλο», απλώς επιτρέπει την απαξίωση του- που είναι πάντα ο κεντρικός στόχος της Δεξιάς.
Το 2018 έγινε χλεύη των ηττημένων του 2015 γιατί ως Πρωθυπουργός ανεχόταν υπουργό να τον αμφισβητεί δημόσια και να παραμένει υπουργός. Δεν έκλεισε εγκαίρως και με δική του πρωτοβουλία το δυσάρεστο « κεφάλαιο Καμμένος» που κατ’ ανάγκη φορτώθηκε. Το 2019 το πλήρωσε- ούτε ψηφοδέλτια της προκοπής δεν τον άφησαν να κάνει.
Αλλά το 2020 θα γίνει μέρος του προβλήματος που προκαλούν οι ίδιοι γραφειοκράτες της Κουμουνδούρου, αποφεύγοντας να κόψει το γόρδιο δεσμό που έχει δημιουργηθεί πλέον στο κόμμα του.
Είναι απίστευτο: ο μόνος που είναι σε θέση να ηγηθεί του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και να τον οδηγήσει στην εκλογική νίκη – όπως έχει αποδείξει -κάθεται και ακούει τους περιθωριακούς να τον κατηγορούν για… αρχηγισμό. Έλεος.
Εκτός αν έχουν δίκιο όσοι λένε ότι δεν τελειώνει με τον Σκουρλέτη και τον Τσακαλώτο γιατί δεν θέλει να τελειώσει και με δικά του «τρία Π». Αν αυτή είναι η ζυγαριά, ζήτω που καήκαμε.
Όσο οι Συριζαίοι της παλιάς περιθωριακής εποχής, ασχολούνται με τον εαυτό τους και ο Τσίπρας ασχολείται με τους Συριζαίους οι πόρτες της διεύρυνσης θα μένουν κλειστές.
Κάποιοι κλείνουν το κόμμα σαν στρείδι και προσπαθούν να παγιδεύσουν μέσα και τον Τσίπρα. Αντί να τους καθοδηγεί προσπαθούν να τον καθοδηγήσουν.
Έτσι οι δημοκρατικοί πολίτες αποθαρρύνονται και η ΝΔ κάνει πάρτι. Δεν «χάνει τον έλεγχο», καθώς αναφέρει με επιπολαιότητα η απόφαση του Πολιτικού Συμβουλίου.
Η τελευταία συνεδρίαση ήταν ένα βήμα μπρος δυο βήματα πίσω. Αντί να αναζητήσουν καινούργια πρόσωπα για να φέρουν φρέσκο αέρα στο κόμμα , αναπαλαιώνεται η δραστηριότητα της ίδιας κομματικής γραφειοκρατίας.
Υπάρχει άνθρωπος που πιστεύει ότι θα ξανακυβερνήσει ο Τσίπρας παραπέμποντας στην εποχή που κυβέρνησε και στους ανθρώπους με τους οποίους κυβέρνησε;
Ποιος δεν αντιλαμβάνεται ότι η ισχύς του θα αναδειχθεί αν προτάξει τη νέα πολιτική του για το μέλλον και με αυτή την βάση να βγάλει στην πρώτη γραμμή νέο πολιτικό προσωπικό;
Δεν μπορεί να είναι «αρχηγός των ατάκτων». Ως εντολοδόχος της μετεξέλιξης οφείλει να αναβαθμίσει την ηγετική ομάδα του με δυνάμεις από την κοινωνία.
Η πολιτική είναι σαν το ποδήλατό. Αν σταματήσεις, πέφτεις. Αν ο Αλέξης Τσιπρας υποχωρήσει στη λογική της παρέας και του “όλοι δικοί μας είμαστε”, αν αφήσει στο προσκήνιο κάποιες διόλου συμπαθείς φιγούρες, το κόμμα του θα περιστρέφεται γύρω από τον άξονα του. Και ο ίδιος κάθε βράδυ θα βρίσκεται στο σημείο από όπου ξεκίνησε το πρωί.
Δεκαπέντε μήνες από τις εκλογές ο ΣΥΡ ΡΊΖΑ-ΠΣ δεν έχει βρει την ΝΕΑ ταυτότητα του. Κλωθογυρίζει γύρω από τον εαυτό του και μηρυκάζει τις κακοδαιμονίες του.
Η αλλαγή θα φανεί αν παράγει περισσότερο Τσακαλώτο και Σκουρλέτη από όσο αντέχει ως κόμμα και καταναλώνει λιγότερο Παππά, Πολάκη και Παπαδημούλη από όσο χωνεύει η κοινωνία.
Ο κόσμος της Κεντροαριστεράς και της Δημοκρατικής Παράταξης, που διαμόρφωνε τα μεγάλα ποσοστά, δεν περιμένει τίποτε από τον ΣΥΡΙΖΑ και τις παρακμιακές φιγούρες του. Περιμένει από τον Τσίπρα.
Στον Τσίπρα επένδυσε και από τον Τσίπρα θα απογοητευθεί.
