Του Γ. Λακόπουλου
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ο χειρότερος αρχηγός αξιωματικής αντιπολίτευσης της Μεταπολίτευσης και ο πιο ελλειμματικός επικεφαλής που είχε ποτέ η ΝΔ -ακόμη και από τον Σαμαρά. Κατά τις παραδοχές των ίδιων των οπαδών της ΝΔ “δεν τραβάει” και απλώς τον δέχονται επειδή κέρδισε στις εσωκομματικές αρχαιρεσίες -με τρόπο που είναι γνωστός.
Ωστόσο ένα σύστημα μιντιακών και οικονομικών παραγόντων τον εμφανίζει ως νικητή των επόμενων εκλογών. Μπορεί και να είναι. Αλλά αυτή τη στιγμή τα πραγματικά δεδομένα δεν οδηγούν σ’ αυτό. Αντίθετα είναι σε βάρος του.
Πρώτο: στα πολιτικά ζητήματα που έχει χειρισθεί από την εκλογή του ηττήθηκε κατά κράτος από τον Αλέξη Τσίπρα.
Δεύτερο: τα ιστορικά δεδομένα σε επίπεδο παρατάξεων είναι σε βάρος του: από το 1981 και εντεύθεν η ΝΔ μειοψηφεί μονίμως απέναντι στον χώρο που κάλυπτε το ΠΑΣΟΚ -όταν υπήρχε και η ανανεωτική φιλοευρωπαϊκή Αριστερά, από την εποχή του Κύρκου μέχρι τον Τσίπρα.
Όπως προκύπτει από τα εκλογικά αποτελέσματα που παρατίθενται, αθροιστικά ο χώρος της Δημοκρατικής Παράταξης- χωρίς καν να προστίθεται και το ΚΚΕ- υπερτερεί της ΝΔ. Ακόμη και όταν κερδίζει τις εκλογές το κόμμα της Δεξιάς.
Πώς είναι δυνατόν να υπάρχει σήμερα προοπτική επικράτησης της ΝΔ στη χειρότερη στιγμή της ηγεσίας της; Η απάντηση είναι απλή: δεν υπάρχει. Δεν βγαίνουν τα νούμερα ιστορία σε επίπεδο παράταξης. Αυτή η προοπτική κατασκευάζεται.
Αν θα κερδίσει πράγματι στις εκλογές ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα συμβεί γιατί κάποιοι φροντίζουν να παραμένει διασπασμένη η Δημοκρατική Παράταξη: ήτοι οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΣΟΚ, της ΔΗΜΑΡ, αλλά και παραγόντων όπως ο Γ. Παπανδρέου και άλλοι.
Η ενδεχομένη εκλογική συσπείρωση όλων αυτών δυνάμεων είναι ολοφάνερο ότι αφήνει δραματικά πίσω τη ΝΔ. Η αποχώρηση του Νεομητσοτακισμού που θα ακολουθήσει θα είναι υγιής εξέλιξη για το πολιτικό σύστημα, για δυο λόγους:
Ο ένας είναι ότι θα υπάρξει μια νέα τετραετία δημοκρατικής διακυβέρνησης, με ριζοσπαστικό μεταμνημονιακό πρόγραμμα, που θα καταστήσει μη αναστρέψιμη την πορεία εξόδου από τη κρίση και θα εξυγιάνει οριστικά το δημόσιο βίο.
Ο δεύτερος λόγος είναι ότι θα “αναγκαστεί” η συντηρητική παράταξη να επιστρέψει στον Καραμανλισμό. Με τον Κώστα Καραμανλή, ή άλλον επικεφαλής, με το ίδιο ή άλλο κόμμα. Να μετεξελιχθεί σε σύγχρονο κεντροδεξιό φορέα που θα μπορεί να πάρει την κυβέρνηση στο πλαίσιο της κοινοβουλευτική εναλλαγής στην εξουσία.
Σε κάθε περίπτωση από πλευράς ιστορικής διαδρομής, πολιτικής ταυτότητας, αξιών και στόχων υπάρχει μια διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην Προοδευτική Παράταξη και τη ΝΔ.
Εκλογικά η μειοψηφική σχέση της ΝΔ με την Παράταξη είναι κουκιά μετρημένα- αν δει κανείς τα εκλογικά αποτελέσματα.
Ο δημοκρατικός συσχετισμός ενισχύεται όταν μια ισχυρή προσωπικότητα συνενώνει και κερδίσει τις εκλογές. Αλλά παραμένει πλειοψηφικός ακόμη και όταν κερδίσει η ΝΔ- επειδή η παράταξη είναι διασπασμένη.
Αν σήμερα συζητάμε το ενδεχόμενο να κυβερνήσει ο γιος του Κώστα Μητσοτάκη -με το προφίλ που έχει- είναι γιατί κάποιοι φροντίζουν να κρατούν διαιρεμένη την Παράταξη που ενοποίησε μετά το 1997 ο Ανδρέας Παπανδρέου. Και αυτοί είναι συγκεκριμένοι -με διευθύνσεις και ονοματεπώνυμα.
Πρώτο, η διαπλοκή. Οι “νταβατζήδες”, ήτοι το σύστημα διαπλοκής, ποντάρουν στον υιό Μητσοτάκη για να επιστρέψουν στα πράγματα και να μην πληρώσουν για όσα τους βαρύνουν από το παρελθόν. Οικονομικοί παράγοντες και μιντιάρχες επενδύουν όλο και περισσότερο σ’ αυτό- και μέρος της επένδυσης κατευθύνεται σε κόμματα και πολιτικούς που καλλιεργούν το δημοκρατικό διχασμό.
Δεύτερο, το Κινάλ. Η Φώφη Γεννηματά, είναι μια ακόμη κληρονόμος που διέλυσε καταχρηστικά το ΠΑΣΟΚ – που δεν θα μπορούσε ποτέ να λοξοκοιτάζει προς τη Δεξιά με φυσιολογική ηγεσία- και έβαλε στη θέση του ένα σχήμα εμφανώς δορυφορικό στο σύστημα Μητσοτάκη. Διχάζει την Παράταξη και αφαιρεί δυνάμεις από το μέτωπο που αποτρέπει τη δεξιό παλινόρθωση.
Σ’ αυτό το ζήτημα πρέπει να ξεκαθαρίσει τη θέση του ο Σταύρος Θεοδωράκης, έστω με τον τρόπο που το έκανε ο Γ. Παπανδρέου: αντίπαλος είναι η Δεξιά, όχι ο ΣΥΡΙΖΑ.
Τρίτο, ο “Δούρειος Ίππος” στον ΣΥΡΙΖΑ. Κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας Παράγοντες του ΣΥΡΙΖΑ αποστρέφονται την ιδέα της μετεξέλιξής του, ώστε ο Αλέξη Τσίπρας να επικρατήσει ως φυσικός επικεφαλής της Παράταξης.
Από τον Παύλο Πολάκη μέχρι τον Νίκο Βούτση, δυσφορούν με την ιδέα της πορείας του ΣΥΡΙΖΑ προς σύγχρονη ευρωπαϊκή και ριζοσπαστική κεντροαριστερά. Αξιωματούχοι από το πουθενά σαν τη Μυρσίνη Ζορμπά αποφαίνονται ότι “ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μετεξέλιξή του ΠΑΣΟΚ ” -παρότι η ίδια από ΠΑΣΟΚ μετεξελίχθηκε σε ΣΥΡΙΖΑ.
Ακόμη χειρότερα, κάποια στελέχη ήταν ευτυχή με τη συνεργασία με τον Καμμένο γιατί αυτό εμπόδιζε τον ΣΥΡΙΖΑ να ενταχθεί στο Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα, που θα ήταν τομή στην πορεία μετασχηματισμού του. Αποφαίνονται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ “είναι και παραμένει Αριστερά”- σα να έχει η Αριστερά στην Ελλάδα 35 % συν το ΚΚΕ.
Όμως τα πράγματα είναι καθαρά. Ενωμένες οι δημοκρατικές δυνάμεις έχουν “για πρωινό” -όπως θα έλεγε και ο καθηγητής Μουζέλης -τον Κυριάκο. Όσοι από τον ψευτοεκσυγχρονισμό του Κ. Σημίτη σπεύδουν στην ΝΔ -ή τους στέλνουν οι… χορηγοί τους- θα μείνουν με τη χαρά.
Αλλά για να ανασυγκροτηθεί νικηφόρα η Δημοκρατική παράταξη θα χρειαστούν δυο κινήσεις:
– Η μια είναι όσοι κρατούν ακόμη τη Φώφη επικεφαλής κόμματος, να αφυπνιστούν να επιστρέψουν στις παρακαταθήκες του Ανδρέα Παπανδρέου για την Δημοκρατική παράταξη και να ανασυστήσουν το ΠΑΣΟΚ, ως στρατηγικό εταίρο του ΣΥΡΙΖΑ -όπως ορίζει η λαϊκή ετυμηγορία.
Η δεύτερη να παραγκωνιστούν οι Συριζαίοι του 4% -όπως παραγκωνίσθηκαν οι οπισθοδρομικοί και οι σαλεμένοι της πρώτης κυβέρνησης Τσίπρα- από τον Λαφαζάνη, ως τη Ζωή και τον Βαρουφάκη. Οσοι θέλουν να συνεχιστεί η δημοκρατική διακυβέρνηση -παρά τα λάθη τις αντινομίες και τις αδυναμίες της- ξέρουν τι κάνουν. Οι άλλοι ας συνεχίσουν τον διαβρωτικό ρόλο τους ως υποζύγια της πιο κακόφημης πολιτικής οικογένειας της χώρας.
Η πολιτική απεχθάνεται το κενό. Αν δεν αποκατασταθεί ενότητα τύπου 1981 στη Δημοκρατική Παράταξη, η πρωθυπουργία Μητσοτάκη θα είναι φυσιολογική εξέλιξη σε κοινοβουλευτική Δημοκρατία. Ακόμη και αν από την πίσω πόρτα θα μπουν συμπρωθυπουργεύοντες ο Σαμαράς με τον Άδωνι.
Απλώς δεν πέρασαν πολλά χρόνια από τότε που η οικογένεια Μητσοτάκη ήταν πάλι στα πράγματα -μετά το “Βρόμικο 89”. Όλοι θυμούνται τα περιστατικά που σημάδεψαν εκείνη την περίοδο: από τον Πανσαβόλτα και τον Μαυρίκη , μέχρι το “0+0=14” και την πανωλεθρία του Μακεδονικού. Η ψήφος είναι άσκηση δικαιώματος. Αλλά μετά την απομάκρυνση από την κάλπη ουδέν λάθος αναγνωρίζεται.
