Του Γ. Λακόπουλου
Ματαιοπονεί ο Αλέξης Τσίπρας και όσοι πιστεύουν ότι μπορεί να βάλει πάλι σε τροχιά την επιστροφή σε προοδευτική διακυβέρνηση -στις επόμενες ή τις μεθεπόμενες εκλογές. Η τράπουλα είναι σημαδεμένη. Το κάστρο έχει πέσει από μέσα.
Η κοινοβουλευτική Δημοκρατία για να λειτουργήσει με τις πολιτικές και ιδεολογικές αποχρώσεις της, χρειάζεται δυο συστατικά: Οργανωμένα κόμματα και ελεύθερη ενημέρωση. Στην Ελλάδα λείπουν και τα δυο.
Κόμματα ως ανώτερη μορφή οργάνωσης του λαού δεν υπάρχουν, πλέον. Δεν υπάρχουν καν μαζικά κινήματα να τα αιμοδοτήσουν ως φορείς διακυβέρνησης.
Η πληροφορία -που φτάνει στον πολίτη- παρά την ελεύθερη υπερπροσφορά της, είναι ασφυκτικά κατευθυνόμενη από τους ισχυρούς του χρήματος και τις παλιές ομάδες εξουσίας που αναπαράγονται αδέσποτα.
Η Δεξιά της μιας οικογένειας
Η ΝΔ πλέον είναι… κληροδότημα συμφερόντων. Καμιά σχέση με τον κεντροδεξιό φορέα των Καραμανλήδων. Ο νεο-Μητσοτακισμός την κατέστησε επισήμως πόλο συσπείρωσης τυχοδιωκτικών στοιχείων, μηχανισμό εξυπηρέτησης συμφερόντων χωρίς όρια και συμπληρωματικό παράγοντα ισχυρών του χρήματος.
Η ανθρωπογεωγραφία της είναι ανατριχιαστική. Ο Σαμαράς, έστω και ξεδοντιασμένος, επιχειρεί να παραμείνει το μεγάλο αφεντικό. Ο ανδρωθείς πολιτικά με Παπαδόπουλο και ΕΠΕΝ, Μάκης Βορίδης, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος και υπουργός.
Ο Άδωνις Γεωργιάδης– πανέξυπνος και ασυγκράτητος μαιτρ ισοπέδωσης της πολιτικής -ως αντιπρόεδρος και υπουργός απειλεί ατιμώρητα με φυλακή την… εισαγγελέα που τον ελέγχει.
Μια ομάδα νέων βουλευτών -κλώνων του συγκροτούν έναν λούμπεν «ιερό λόχο» της ακρότητας.
Το δόγμα «μπίζνες και πολιτική» είναι καθημερινή κυβερνητική ύλη και στο τέλος της ημέρας τον λόγο έχει πάντα το μιντιακό σύστημα που ανέδειξε αυτή την κυβέρνηση.
Οι θεσμοί παραμερίζονται ή αλλοιώνονται χωρίς προσχήματα- με πιο χαρακτηριστική περίπτωση την Προανακριτική Επιτροπή.
Στη ΝΔ μια αξιολύπητη συνιστώσα που ευτελίζει την πολιτική διαμορφώνουν όσοι αντάλλαξαν τη θητεία τους στο ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ με άδεια πουκάμισα.
Η απόλυτη οικογενειοκρατία έχει εγκατασταθεί στον πυρήνα, του κόμματος, της κυβέρνησης, του κράτους και επιχειρεί να κάνει το ίδιο στην οικονομία, ελέγχοντας το χρήμα.
Η ΝΔ δεν είναι πλέον κόμμα. Είναι μια μεγάλη επιχείρηση αυταρχικής προώθησης φιλοδοξιών και αλλαγής του πλουραλιστικού χαρακτήρα της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας. Με τη αξιολύπητη συνδρομή όσων ανταλλαξαν τη θητεια τους στο ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ με άδεια πουκάμισα
Η Αριστερά που καταστρέφει την Αριστερά
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα σύστημα υστέρησης και οπισθοδρόμησης. Ιδεολογικής και πολιτικής αποδόμησης των προοδευτικών ιδεών. Με λίγους συγκροτημένους και ανοιχτόμυαλους και πολλές μετριότητες, σαλεμένους και αντιευρωπαϊστές.
Η πορεία του προς εξαφάνιση αναστράφηκε επειδή ένας χαρισματικός νεαρός, μπήκε επικεφαλής και συναντήθηκε με την Ιστορία.
Τη στιγμή που οι επίγονοι του Ανδρέα Παπανδρέου πρόδιδαν τις ιδέες συγκρότησης του ΠΑΣΟΚ, διευκόλυναν τη λαφυραγώγηση του κράτους και οδήγησαν το ΠΑΣΟΚ σε διάλυση και τη χώρα σε διεθνή οικονομικό έλεγχο -εναλλάξ με τη ΝΔ, με την οποία και συνυπάρχουν έκτοτε.
Η κατάρα του Καμμένου
Αλλά ο -προσωπικός- θρίαμβος του Τσίπρα που τον έφερε στην κυβέρνηση χρειάσθηκε να περάσει αναγκαστικά από την ανάρμοστη σύμπραξη με τον προβληματικό Καμμένο -και δεν διακόπηκε εγκαίρως.
Αυτό αποδεικνύεται κατάρα που στοιχειώνει τον πρώτο πρωθυπουργό που δεν προέρχεται από τζάκι, που έμαθε να διορθώνει τα λάθη του και που κύλησε μπροστά τον τροχό της χώρας σε πολλά μέτωπα.
Αλλά, παρά την κυβερνητική θητεία του, αυτό το κόμμα παρέμεινε καθηλωμένο στις παιδικές του ασθένειες. Αγκυλωμένο στις φράξιες του, τη ματαιοδοξία των προσώπων, την ανικανότητα των επιτελών, την προσήλωση στο προβληματικό, το ξεπερασμένο και το ανιστόρητο. Αντί να εξελιχθεί από τη διακυβέρνηση πήγε πίσω. Η Αριστερά άρχισε να καταστρέφει την Αριστερά.
Στο έλεος των ανέμων του
Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ εξελίσσεται σε κόμμα -θύμα των στελεχών του- που αρνούνται τη μετεξέλιξή του. Χάνει καθημερινά τις μάχες σε ένα πεδίο που ελέγχεται απολύτως από τους αντιπάλους του και επειδή έχει ναρκοθετηθεί από τους επιτελείς του.
Πέρα από τις προθέσεις τους, εμβληματικά πρόσωπα εξελίσσονται σε δαίμονές του. Η πολυπραγμοσύνη του Παππά, η αθυροστομία του Πολάκη, η περιουσιολαγνεία του Παπαδημούλη, η ανευθυνότητα της Δούρου, ο νεοσταλινισμός του Σκουρλέτη, οι παλαβομάρες του συμπαθούς Καρανίκα, εξελίσσονται σε πολεμοφόδια για τα μιντιακά κανόνια της ΝΔ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ παράγει και αυτοκαταναλώνει τοξικότητα, αντί να παράγει λαμπρά στελέχη, υπευθύνους πολιτικούς, υποδείγματα ευθύνης, αγωνιστικότητας και προσφοράς, ταγούς της κοινωνίας.
Οι φωτισμένοι, οι σώφρονες και οι εμπροσθοβαρείς, όσοι κατανοούν ποιος είναι ο ρόλος της σύγχρονης Αριστεράς χάνονται στη Βαβυλωνία των ανερμάτιστων.
Βρίσκεται στο έλεος του κατεστημένου, της διαπλοκής και των αντιπάλων του- από δικές του αδυναμίες αποκλειστικά. Η λαϊκή υποστήριξη δεν του έλειψε, ως καύσιμο στη σύγκρουση με το παλιό.
Οι αδίστακτοι και οι ανίκανοι
Την ίδια στιγμή η χώρα βρίσκεται στη δίνη των εξελίξεων χωρίς πυξίδα. Η πολιτική ηγεσία της αδυνατεί να σταθεί στη διεθνή πολιτική σκηνή με εθνική επάρκεια. Η οικονομία της που οδεύει εκ νέου σε κατάρρευση. Η δημιουργία κοινωνίας των δυο τρίτων είναι επί θύραις- ως αποτέλεσμα πολιτικών επιλογών. Η αναμέτρηση με νέες πραγματικότητες, όπως οι μετακινήσεις πληθυσμών, χάνεται, λόγω της ιδεοληπτικής μισαλλοδοξίας.
Την ίδια στιγμή διαμορφώνονται νέα πεδία πλουτισμού, νέες ανισότητες και νέα εξουσιαστική κάστα θα κινεί τα νήματα και τα συμφέροντά της.
Από τη μια οι αδίστακτοι και από την άλλη οι ανίκανοι. Σ’ αυτό το σκηνικό η κοινωνία, λοβοτομημένη από την διατεταγμένη ενημέρωση, μένει βουβή και αδρανής.
Απλώς επενδύει από τη μια πολιτική οικογένεια στην άλλη από τη μια ματαιότητα στην άλλη -συμπεριλαμβανομένης και της αριστερής.
Τελικά εντάσσεται υπνωτισμένη στο τοπίο της αφασίας, χωρίς ηγεσίες και οράματα, με πολίτες δειλούς, μοιραίους και άβουλους.
Το λαϊκό κίνημα ως μηχανισμός αντίστασης και υπεράσπισης των πολλών και των αδυνάτων, έπεσε από μέσα με τον εκμαυλισμό στο συνδικαλισμό, την Αυτοδιοίκηση, το φοιτητικό κίνημα, τους αγροτικούς συλλόγους, τους φορείς κοινωνικής συσπείρωσης. Οι νησίδες που δημιουργούνται κατά περίπτωση χάνονται στη μιντιακή συσκότιση.
Ο ρόλος του Τσίπρα
Η Δημοκρατική Παράταξη που γεννούσε ιστορικά ηγέτες και πολιτικούς φορείς αγωνιστικής απελευθέρωσης της κοινωνίας, που έβαζε τις βάσεις των δημοκρατιών αλλαγών και κρατούσε ψηλά τη σημαία του πατριωτισμού, μετά την απογοήτευση της από το ΠΑΣΟΚ δοκίμασε να αναστηθεί ψηφίζοντας ΣΥΡΙΖΑ και τώρα μένει άναυδη με το έργο των χειρών της.
Σ’ αυτές τις συνθήκες οι προοδευτικές ιδέες, η αγωνιστική κουλτούρα, η δημοκρατική προοπτική εξανεμίζονται και η προσδοκία για ανάταξή τους επαφίεται σε ένα πολιτικό άνδρα: τον Αλέξη Τσίπρα.
Κανείς δεν υποτιμά τις προσωπικές αντιφάσεις, τις αδυναμίες και τις προβληματικές πλευρές της πολιτικής διαδρομής και της ιδεολογικής του αντίληψης. Αλλά κανείς δεν μπορεί να παραβλέψει τη χαρισματική δημόσια παρουσία του, τη μαχητική στόφα και τις καλές προθέσεις του.
Έτσι κι αλλιώς όμως δεν υπάρχει άλλος στην ευρύτερη παράταξη. Αυτός έφερε τη μεγάλη ανατροπή με τη διπλή νίκη του το 2015, αλλά έδειξε και στην ήττα του ότι παραμένει ο επικεφαλής της παράταξης.
Συσπειρώνει τους απλούς και αγνούς πολίτες που στήριξαν το ΠΑΣΟΚ και και προοδευτική δράση, από ιδεολογία και ενδιαφέρον για τη χώρα και όχι από ιδιοτέλεια.
Δεν έχουν σχέση με τους παράγοντες, τους βολεμένους τους πονηρούς και τους εμπόρους της εξουσίας. Είναι ο απλός λαός, που έχει αναδείξει σε φυσικό ηγέτη του τον Τσίπρα.
Η μεγάλη υπέρβαση
Ο πρώην πρωθυπουργός πρέπει να κάνει μέσα του μια υπέρβαση: να κατανοήσει ότι όπως αποδείχθηκε η πολιτική του υπόσταση -με την καθημερινή, αλλά και την ιστορική της διάσταση- είναι ασύμβατη με το συνονθύλευμα του ΣΥΡΙΖΑ- που δεν αλλάζει.
Είναι η ώρα να πάρει τη μεγάλη απόφαση και να κάνει αυτό που δεν έκανε ο νεότερος Καραμανλής –και το πλήρωσε-με τη συντηρητική παράταξη: νέο κόμμα.
Να συγκροτήσει μια ομάδα επίλεκτων -από τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ, το παλιό υγιές ΠΑΣΟΚ και με νέες δυνάμεις από την κοινωνία- και να διακηρύξει την απόφαση ότι ηγείται πρωτοβουλίας για τη συγκρότηση νέου ριζοσπαστικού φορέα, χωρίς βαρίδια. Και όστις βούλεται…
Εχουμε φύγει πια από την ανάγκη για νέο Επινέ και χρειαζόμαστε νέα 3η Σεπτέμβρη.
Χωρίς χρονοτριβή να μπει μπροστά για νέο κόμμα εξ αρχής. Με καθαρά πρόσωπα, καθαρές ιδέες και καθαρούς στόχους.
Με αυτοοργάνωση, χωρίς δεσμεύσεις και εξαρτήσεις από τίποτε και από κανέναν. Αλλά με όραμα, με ιδέες, με στόχους με πρόγραμμα και αγωνιστικό φρόνημα. Ένα κόμμα ιδεολόγων, χωρίς καιροσκόπους.
Μπορεί να το κάνει; Είναι μόλις 46, ετών, ώριμος και επαρκής για την επανίδρυση της Δημοκρατική Παράταξης του 21ου αιώνα. Για ένα πολιτικό υποκείμενο εξ αρχής και αυτοδυναμία. Με την ώθηση της Ιστορίας, τα αγνά υλικά της συγκυρίας και τα φτερά των ανθρώπων του μέλλοντος.
Δεν φαντάζεται πόσοι πολλοί είναι έτοιμοι να τον ακολουθήσουν.
