Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Ατυχώς για τον Γ. Παπανδρέου οι δικαιολογίες με ανιστόρητες αυτό-αναφορές σε συνέδρια, δεν συμβάλλουν στην πολιτική ωρίμαση του τόπου.
Το πέρασμα από το συνέδριο της εφημερίδας «Καθημερινή» του πολιτικού που κυβέρνησε τη χώρα μεταξύ 2009 και 2011, δεν άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις. Σαν να μην έχει καταλάβει γιατί έγινε πρωθυπουργός και γιατί έπαψε να είναι.
Ο Γιώργος Παπανδρέου υποστήριξε πως «η βασική στρατηγική επιλογή της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ το 2010 να δεχθεί το μνημόνιο για να αντιμετωπιστεί η διαφαινόμενη χρεοκοπία της χώρας, ήταν σωστή».
Από πού να αρχίσουμε; Δεν υπέγραψε ακριβώς «Μνημόνιο» αλλά οδήγησε τη χώρα σε διεθνή οικονομικό έλεγχο που θα μπορούσε να αποφύγει. Αυτό δεν ήταν «βασική στρατηγική επιλογή του ΠΑΣΟΚ», αλλά προσωπική επιλογή του. Δεν υπήρχε στο προεκλογικό του πρόγραμμα και κανένα όργανο του ΠΑΣΟΚ και της κυβέρνησης δεν το αποφάσισε.
Η εκ των υστέρων ενημέρωση των υπουργών ήταν αποσπασματική και χωρίς πρακτικά. Ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης αποκάλυψε ότι ενέκριναν το Μνημόνιο χωρίς να έχουν ιδέα για το περιεχόμενο, όπως και οι βουλευτές που το ψήφισαν. Πόσο μάλλον ο ελληνικός λαός, που ανέθεσε στον Παπανδρέου να υλοποιήσει το πρόγραμμά του όχι να τον «σώσει», όπως πρόβαλε αργότερα.
Όχι μόνο δεν υπήρξε τέτοια στρατηγική, αλλά το αντίθετο: Το προεκλογικό πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ ήταν πρόγραμμα παροχών παρότι είχε ενημερωθεί πριν από τις εκλογές από τον ευπατρίδη Γ. Προβόπουλο ότι τα δημοσιονομικά έχουν ξεφύγει.
Ο Καραμανλής το έλαβε υπόψη και η προσφυγή σε πρόωρες κάλπες είχε ως στόχο τη δημοσιονομική ανάκαμψη από κυβέρνηση με νωπή λαϊκή εντολή, που θα μπορούσε να πάρει μέτρα. Γι΄ αυτό, άλλωστε, ο ίδιος κατάθεσε από τη ΔΕΘ πρόγραμμά λιτότητάς με πολιτικό κόστος. Από το ίδιο βήμα, ο Παπανδρέου συνέχισε ψηφοθηρικά τις πλουσιοπάροχες υποσχέσεις με το «λεφτά υπάρχουν» .
Μετεκλογικά, ενώ … διαφήμιζε το έλλειμμα, πριν από την οριστική διαμόρφωσή του και έλεγε στην Ευρώπη ότι παρέλαβε διεφθαρμένη χώρα», κατέθεσε προϋπολογισμό με παροχές και έκανε έξι μήνες να τοποθετήσει κρατικά στελέχη της…επιλογής του!
Σήμερα μιλάει για το χρέος παρότι το παρέλαβε σε επίπεδα που επέτρεπαν στη χώρα να δανείζεται, δυνατότητα που χάθηκε επί των ημερών του. Δείχνει ότι ακόμη δεν έχει συναίσθηση τι ακριβώς έκανε σε δυο κρίσιμες στιγμές που ακολούθησαν.
Πρώτα τον Ιούλιο του 2011. Έχοντας αποτύχει να πιάσει στοιχειώδεις στόχους του Μνημονίου που ο ίδιος υπέγραψε, με φόντο το Καστελόριζο σαν ανέμελος εκδρομέας, προσπάθησε να αποφύγει την ευθύνη όσων προκάλεσε. Προτού απολύσει τον Παπακωνσταντίνου δίνοντας το Υπουργείο Οικονομικών στον Βενιζέλο που δεν μετείχε στη διαδικασία προς το Μνημόνιο, κατέφυγε στον αντιμνημονιακό τότε …Αντώνη Σαμαρά! Στον οποίο είπε τηλεφωνικά, μεσημεριάτικα και καθ’ οδόν προ το Μέγαρο Μαξίμου, ότι εκχωρεί την πρωθυπουργία για να συγκυβερνήσουν.
Δεν ξανάγινε: Ο εκλεγμένος πρωθυπουργος με ισχυρή κοινοβουλευτική πλειοψηφία δεν γνωρίζει ότι είναι φορέας της λαϊκής εντολής που δεν μεταβιβάζεται, ούτε εκχωρείται. Αν βρισκόταν σε αδιέξοδο η μόνη θεσμική λύση ήταν οι εκλογές.
Όπως ήταν και μόλις ανέλαβε την κυβέρνηση το 2009 αν διαπίστωσε ότι η οικονομική κατάσταση που παρέλαβε – και γνώριζε και εκ των προτέρων – δεν του επέτρεπε να υλοποιήσει το πρόγραμμά του. Αυτό του ανέθεσαν οι πολίτες να κάνει. Δεν του έδωσαν λευκή επιταγή να σύρει μία από τις 30 πιο πλούσιες χώρες του πλανήτη σιδηροδέσμια στο ΔΝΤ.
Το δεύτερο ατόπημα ήταν το δημοψήφισμα που δεν έκανε τελικά και τώρα λέει ότι έπρεπε να το κάνει. Μετά από πολύμηνη διαπραγμάτευση για το κούρεμα του χρέους συνυπέγραψε – έναντι νέου δανεισμού – το δεύτερο Μνημόνιο στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο. Το πανηγύρισε στο δικό του υπουργικό συμβούλιο, που τον… χειροκροτούσαν, και την επομένη είπε ότι θα το θέσει σε αμφισβήτηση δια δημοψηφίσματος.
Αν δεν μπορούσε να πείσει τους βουλευτές του ας κατέφευγε σε εκλογές. Αλλά τη μια μέρα τούς ζήτησε ψήφο εμπιστοσύνης που πήρε και την επομένη πέρασε στο βιβλίο Γκίνες: Χωρίς το κόμμα του να χάσει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, ο ίδιος εχασε τη δουλειά του, όχι για ηθικής λόγους.
Ήταν και ο πρώτος πρωθυπουργός της Ελλάδας, ο οποίος στη Νίκαια προπηλακίσθηκε από εκείνους στους οποίους είχε εκχωρήσει τις τύχες της χώρας και κυρίως τον Σαρκοζί. Ο πρώην πρωθυπουργός ανέφερε ότι στο προεκλογικό ντιμπέιτ των εκλογών του 2009 είχε ζητήσει από τον Καραμανλή να πει τα πραγματικά στοιχεία για την οικονομία – που ήδη γνώριζε από τον καθ’ όλα αρμόδιο διοικητή της Τράπεζας της Ελλαδας – και δεν έλαβε απάντηση.
Πράγματι. Αλλά δεν ανέφερε τι είπε ο ίδιος στον Καραμανλή τον Μάρτιο του 2009, όταν τον κάλεσε στο Μέγαρο Μάξιμου για να βάλει πλάτη το ασφαλιστικό, που ήταν η βασική δημοσιονομική πληγή. Ούτε ποιο μήνυμα έστελνε στις αγορές ότι έλεγε ότι θα αντιστρέψει τις ιδιωτικοποιήσεις του Καραμανλή στον ΟΤΕ και στο λιμάνι του Πειραιά και βεβαίωνε τον συνδικαλιστή Φωτόπουλο της ΓΕΝΟΠ ότι δεν θα πειράξει τη ΔΕΗ.
Ατυχώς για τον Γ. Παπανδρέου οι δικαιολογίες με ανιστόρητες αυτό-αναφορές σε συνέδρια, δεν συμβάλλουν στην πολιτική ωρίμαση του τόπου.
Υ.Γ.: Επιτέλους, ας σταματήσει το μπαλαμούτι – που κοπιάρει και ο έτερος κληρονόμος που κυβερνάει σήμερα – ότι όλοι τους καταδιώκουν οικογενειακώς. Η κριτική που ασκήθηκε για την τοποθέτηση του γιου του στον Εθνικό Κήπο, δεν συνιστά «επίθεση στην οικογένεια Παπανδρέου». Άλλωστε, αν κάποιος την έβλαψε, είναι ο ίδιος.
Το 2015, για να τιμωρήσει τον νόμιμο και εκλεγμένο διάδοχό του, διέσπασε το ΠΑΣΟΚ που ίδρυσε ο πατέρας του και τον έκανε πρόεδρό του και πρωθυπουργό, αφού προηγουμένως το χρεοκόπησε πολιτικά και οικονομικά. Αλίμονο αν δημοσιευθούν ποτέ τα πέντε πορίσματα του ελέγχου που ζήτησε, ευλόγως, ο Βενιζέλος.
Έτσι, άφησε το όνομα Παπανδρέου έξω από τη Βουλή για πρώτη φορά από τη Μεταπολίτευση. Στις δυο τελευταίες θητείες υπάρχει στη Βουλή χάρη στη μεγαλοψυχία και στις συμφωνίες κάτω από το τραπέζι με τη Γεννηματά και τον Ανδρουλάκη. Από τον οποίο μάλλον δεν κατάλαβε γιατί ηττήθηκε ταπεινωτικά, όταν επιχείρησε να επανέλθει στην ηγεσία.
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
