Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Ο Μητσοτάκης χειρίσθηκε – πάλι – τα ελληνοτουρκικά με τρόπο που ο Δένδιας δεν μπορεί να κάνει ότι δεν αντιλήφθηκε…
Η πρώτη συνάντηση του Κυριάκου Μητσοτάκη ως Πρωθυπουργός με τον Ταγίπ Ερντογάν ήταν το 2019, όταν δεν είπε λέξη για την τουρκική προκλητικότητα.
Η δεύτερη στο Λονδίνο ήταν χειρότερη: δήλωσε ότι «με εκατέρωθεν καλή διάθεση μπορούν να λυθούν τα προβλήματα».
Το τραπέζωμα στην Κωνσταντινούπολη ήταν και τα δυο σε ένα…
Σύμφωνα με την ελληνική πλευρά – ο Έλληνας πρωθυπουργός και ο Τούρκος πρόεδρος συμφώνησαν «να πέσουν οι τόνοι ανάμεσα στις δυο χώρες».
Εθνική επιτυχία. Μπράβο στον Μητσοτάκη.
Προφανώς η συμφωνία δεν αφορά μόνο στους τόνους, αλλά και στις πράξεις: στις προκλήσεις και στις απειλές, στις διεκδικήσεις.
Εκατέρωθεν επίσης;
Είχε η Ελλάδα «υψηλούς τόνους» έναντι της Τουρκίας; Αμφισβητούσε κεκτημένα της και απειλούσε να της αποσπάσει εδάφη; Υπήρξαν ελληνικές ενέργειες σε βάρος της;
Εκτός αν ανάμεσα στο κυρίως πιάτο και το επιδόρπιο στην… Istanbul – κατά την αποσυρθείσα πρωθυπουργική ανάρτηση – έτσι θεωρήθηκαν η μη αναγνώριση του ψευδοκράτους και η επιμονή στη συμφωνία της Λωζάνης.
Στο ίδιο τραπέζι Ελλάδα δια του Πρωθυπουργού, έδειξε και «συναντίληψη» με την τουρκική – κατά την ενημέρωση της ελληνικής πλευράς πάντα.
Σε τι ακριβώς εκδηλώθηκε η συναντίληψη;
Στην «αποστρατιωτικοποίηση» των νησιών; Στη «συνεκμετάλλευση» του Αιγαίου; Στη «Γαλάζια Πατρίδα»; Στο να παραμείνει τζαμί η Αγιά Σοφιά; Ή να ξεχάσει η Αθήνα τα 12 μίλια;
Κακά τα ψέματα, αν πράγματι συμφωνήθηκε «συναντίληψη» με εκατέρωθεν «χαμηλούς τόνους», έχουμε να κάνουμε με οιονεί ελληνική υποχώρηση.
Το υπονοούμενο για «ήρεμα νερά, ενώ αλλού γίνεται πόλεμος» δεν πιάνει, αν οδηγεί σε ήττα την ελληνική εξωτερική πολιτική.
Όταν ο αμυνόμενος εκδηλώνει συναντίληψη με τον επιτιθέμενο, εγκαταλείπει το δίκιο του…
Εδώ πρέπει να ξέρουμε ποια είναι η θέση του υπουργού Εξωτερικών – ερήμην του οποίου έγιναν όλα αυτά…
Τις τελευταίες μέρες ο Νίκος Δένδιας διασύρεται από το μέγαρο Μαξίμου.
Ο Πρωθυπουργός τον αντικαθιστά με τον Χαρδαλιά σε σύσκεψη για τη Ουκρανία και φιλομητσοτακικοί αρθρογράφοι τον περιπαίζουν – με συνδρομή Βενιζέλου – για τη συνάντηση με τον Λαβρόφ.
Εφόσον παραμένει στο αξίωμα οφείλει να δώσει μια απάντηση: υπάρχει συναντίληψή του με τον Μητσοτάκη, για τη συναντίληψη με τον Ερντογάν;
Προσυπογράφει τα περί «χαμηλών τόνων», όταν δεν αίρονται οι απειλές στα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα και ο τουρκικός αναθεωρητισμός;
Ο επικεφαλής της ελληνικής διπλωματίας κινήθηκε ως τώρα στην πάγια εθνική γραμμή, για τη μια διαφορά με τη Τουρκία: την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας των νησιών.
Πρακτικά το ελληνοτουρκικό ζητούμενο είναι το συνυποσχετικό προσφυγής στη Χάγη.
Άλλα βγήκαν όμως από τη συνάντηση με θέα το Βόσπορο: κατευνασμός, αποδιεθνοποίηση και έμμεση αναγνώριση «διαφορών» ως διμερή θέματα.
Ο Μητσοτάκης χειρίσθηκε – πάλι – τα ελληνοτουρκικά με τρόπο που ο Δένδιας δεν μπορεί να κάνει ότι δεν αντιλήφθηκε…
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
