Ο Τσίπρας, η Ελλάδα και η «Μεγάλη Αριστερά»

 Εικονογραφημένη περίληψη του βιβλίου

Το φορτηγό

Το 1978  ένα φορτηγό κατευθύνεται αντίθετα στο ρεύμα. Αντί να έρχεται από την Θεσσαλονίκη στην Αθήνα πάει από την πρωτεύουσα στην «επαρχία» και σταματάει σε ένα στούντιο με ονομάζεται «Το Αγροτικόν». Ανάμεσα στους επιβάτες ο Μανώλης Ρασούλης, ο Διονύσης Σαββόπουλος και ο Νίκος Ξυδάκης. Ο τελευταίος σε λίγο κυκλοφορεί με τον Νίκο Παπάζογλου που λέγεται «Η εκδίκηση της Γυφτιάς».

Ήταν ένα ηχηρό χαστούκι στο λεγόμενο «έντεχνο» και στον «λογιωτατισμό» της Αριστεράς. Αν και ο Παπάζογλου με το κόκκινο φουλάρι ξεκίνησε την καριέρα του από τους “Olympians” o δίσκος περιέχει ινδοπρεπή «λούμπεν» κομμάτια με επιρροές από τον Άκη Πάνου, τον Στέλιο Καζαντζίδη, τον Πάνο Γαβαλά, τον Μανώλη Αγγελόπουλο. Θα μπορούσες να το πεις και ροκ, αλλά γυφτο-λαϊκό. Ο δίσκος περιέχει τραγούδια που ακόμα σήμερα κάνουν θραύση: «Τρελλή κι Αδέσποτη», «Πρώτα να ξεκαθαρίσεις», «Από περιέργεια υπάρχω», «Βρέχει στην Εθνική Οδό».  Υπάρχει πρόβλημα, λέει, από τότε ο Ρασούλης. «Εγώ είμαι εργατόπαιδο και συ της Νομικής».

Η δεκαετία 80 έφερε μια φλώρικη μουσική, «γκλαμουριά» και το new wave. Η Ελλάδα –ευρωπαία πια- έχει δυο μεγάλα προβλήματα. Τα «ταγάρια» και τους επαρχιώτες. Το ροκ έχει τελειώσει. Τα «μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά που πέσαν πάνω  στην εργατιά» σταμάτησαν να κράζουν. Ούτε η Γκιόνα αστράφτει πια, ούτε ο Ολυμπος βροντά.

Η ήττα της Αριστεράς αυτή τη φορά δεν είναι στρατιωτική. Είναι ιδεολογική.  Η επόμενη γενιά προτιμά τη «ξενόφερτη μουσική» από τα εμβατήρια και τα “Τραγούδια της Αντίστασης”. Παρά την κομμουνιστική κατήχηση και τις διδαχές που περιελάμβανε το εγχειρίδιο συμπεριφοράς που ονομάστηκε «Εγκύκλιος Φαράκου»- από το όνομα του συγγραφέα επικράτησαν οι ντισκοτέκ, τα «ερωτικά τρίγωνα» και το life style.

Μια κοπέλα της Αριστεράς δεν έπρεπε να δίνει λαβές φορώντας “σι-θρου”. Δεν μπορείς να είσαι κομμουνιστής και να πηγαίνεις σε ντισκοτέκ. Το πρόβλημα με τα “ιερά” τραγούδια είναι ότι δεν μπορείς να τραγουδάς και να καρφώνεις με το πηρούνι μια μπριζόλα. Ούτε να χορεύεις λικνίζοντας τους γοφούς και να πενθείς τραγουδώντας για τον Κομαντάντε Τσε Γκεβάρα.  Με το πέρασμα του χρόνου όλο και πιο πολλοί αριστεροί με σταμπωτές γραβάτες κατακλύζουν τα μπουζούκια για να ακούσουν το «Παπόρι από την Περσία»  αρχικά κι ύστερα Βασίλη Καρά και Πέγκυ Ζήνα. Από τη διαλεχτική και το «μπακράουντ» περάσαμε στο «αντεργκράουντ» και τον μεταμοντερνισμό. H λέξη που μισήθηκε πιο πολύ ήταν η λέξη «πρέπει». H διακόσμηση άρχισε να λατρεύει το νέον.

Aκόμα και τα “Παιδιά της ΚΝΕ», που λεν στη ζωή, το μεγάλο ναι”, όπως έλεγε ο Γιάννης Ρίτσος βαρέθηκαν τις «νοικοκυρές που καθαρίζαν φρέσκα φασολάκια» και τους νεκρούς που «κάτω από το χώμα να κρατάνε της καμπάνας το σχοινί» και προσμένουν να σημάνουν οι καμπάνες.  Μερικοί πέσαν από το κόμμα στα ναρκωτικά. Ένας βρέθηκε στο Θιβέτ κι από κει στο Άγιο Όρος να κάνει …μπίζνες με τον ηγούμενο Εφραίμ. Άλλοι στελέχωσαν τις καπιταλιστικές επιχειρήσεις και τα «αστικά» μέσα μαζικής ενημέρωσης. Είναι καλύτερα από τα κυπαρίσια.

Ο εικοστός πρώτος αιώνας μας περιμένει, έλεγαν πολλοί. Σήμερα ξέρουμε πως δεν περίμενε κανέναν. Η απειλή πυρηνικού πολέμου διέλυσε κάθε όραμα που εξέφραζε η πολιτική. Ο κόσμος όχι μόνο δεν αλλάζει, αλλά ξέρουμε και πότε θα καταστραφεί. Μερικοί θα μιλήσουν για το τέλος της ιδεολογίας, το τέλος της πολιτικής, ακόμα και για το τέλος της Ιστορίας.

Οι φοιτητές δεν ξενυχτάνε σε συνελεύσεις για να βγάλουν ψήφισμα για το Ελ Σαλβαντόρ. Περιμένουν με τη βροχή να τελειώσει η κατάληψη να πάνε για μάθημα.  Αν υπήρχε ένα νόημα μες τις φωτιές, όπως έλεγε ο Σαββόπουλος του ’70 και η πλατεία ήταν γεμάτη «και συ έφεγγες στη μέση όλου του κόσμου κατακόκκινη νιφάδα σε γιορτή», τώρα η πλατεία είναι άδεια. Κάπου στο βάθος περιφέρονται μερικά πρεζόνια. Ο αιώνας τελειώνει και μεις ξέρουμε πως δεν είμαστε τίποτα άλλο από τα πεταμένα σκουπίδια του.

Την τραγική είδηση έφεραν τα «Παιδιά των Λουλουδιών». Ο Μαρξ πέθανε κι ο Θεός δεν αισθάνεται καλά τελευταία.  «Ο εργάτης πήρε τηλεόραση κι εγώ είμαι μόνος μου» θα γράψει κάποιος στον τοίχο στις Καταλήψεις του ’79. Μάλλον είμαστε μόνοι και δεν ανήκουμε πουθενά.   «Εκτός από τον Ιμπεριαλισμό, υπάρχει και η μοναξιά».

Η πολιτική ζωή στην Ελλάδα φαίνεται να εξελίσσεται γύρω από την Σταδίου. Δολοφονίες, διαδηλώσεις, μάχες, συνθήματα, πανό και αίμα.  Αμέτρητα ελληνόπουλα έχουν χάσει εδώ τα παπούτσια τους, τρέχοντας να ξεφύγουν από τα γκλομπς των «μπάτσων» ή το Ιππικό της Χωροφυλακής. Ο δρόμος αυτός, παλιά χωματόδρομος με ιπποσιδηρόδρομο, έχει κυριολεκτικά βαφεί με αίμα, από την εποχή που ένα τραγούδι έλεγε «κορίτσια μη πηγαίνετε εις την οδόν Σταδίου, γιατί εκεί συχνάζουνε παιδιά του Γυμνασίου».

Σε ένα περίπτερο στην πλατεία Κάνιγγος δίπλα σε δεκάδες περιοδικά που βγάζουν τα «γκρουπούσκουλα» της Αριστεράς κάνει και την εμφάνιση του ένα περιοδικάκι με εξώφυλο τον αγκυλωτό σταυρό. «Θα ξανάρθουμε και η Γη θα τρέμει. Σκληροί κι αδίστακτοι με το ατσάλινο βλέμμα μας να πυρώνει από τον Ήλιο που ανατέλλει μέσα από τη Νέα Χρυσή Αυγή».

Οι ροκ συναυλίες καταλήγουν πάντα σε επεισόδια. Ο φιλήσυχος ηγέτης του «ΚΚΕ εσωτερικού», Λεωνίδας Κύρκος, παίζει με την φυσαρμόνικα του. Απεχθάνεται τις διαδηλώσεις γιατί εμποδίζουν τις νοικοκυρές να  ψωνίσουν. Οι αντίπαλοι του κόμματος φτιάχνουν το σύνθημα «Κου-κου- έ- Εσωτερικού. Ντύνει, στολίζει, νοικοκυρεύει!» .  Ο Νικόλας Άσιμος έχει –ακόμα- ένα παπάκι, που του κάνει “πα-πα” και τραγουδά: «Και δεν μου καίγεται καρφί, αν εσύ περνάς και δεν μου ξαναμιλάς». Ο Διονύσης Σαββόπουλος τραγουδά:

                     Έβγαλες ουρά και προβοσκίδα/ Κρύφτηκες, πίσω από μια εφημερίδα

Τρέχεις με ομάδες κι οργανώσεις/    Κάνεις πως διαβάζεις και δεν μας χαιρετάς.

  Η κυβέρνηση της Αλλαγής έχει μια παράξενη υπουργό. Στην πρώτη της συνέντευξη τύπου, λένε όσοι ήταν εκεί, υποδέχτηκε τους  – δημοσιογράφους ξυπόλητη, πάνω σε μια καρέκλα σε στάση γιόγκα: «Κύριοι, σας ακούω!». Ύστερα από λίγο η Μελίνα Μερκούρη ζητάει πίσω τα Μάρμαρα του Παρθενώνα και φτιάχνει θέατρα και στάδια σε όλη την χώρα.

– «Ελλάδα, μπορείς, μπορείς να προκριθείς».

Το 1987 με ένα καλάθι ο Αργύρης Καμπούρης χαρίζει στην Ελλάδα το πολυπόθητο πρωτάθλημα Ευρώπης στο μπάσκετ. Η Ελλάδα έχει κόμπλεξ κατωτερότητας απέναντι στην Ευρώπη. Όταν η Εθνική Μπάσκετ έγινε πρωταθλήτρια Ευρώπης, οι έλληνες βγήκαν στους δρόμους λες και είχε συμβεί κάτι πολύ σημαντικό. Ίσως είχε συμβεί κάτι πολύ σημαντικό: η φιγούρα του ραγιά, του “Καραγκιόζη”, του «Έλληνα της «φάπας» εξαφανίστηκε από την χώρα εκείνο το βράδυ.

Επιτέλους! Είμαστε πια πρωταθλητές.

Είμαι θαμμένος μέχρι το λαιμό μέσα στις αντιφάσεις μου/ πήρα βραβείο στη βλακεία

Το ξέρω ότι είμαι πίθηκος, αλλά είμαι πολύ ωραίος

Αν χρειαστείτε κάτι μη διστάσετε/Ρωτείστε κάποιον άλλον πρώτα

Εγώ είμαι απασχολημένος, παριστάνω τον έξυπνο/Τά έχω δει όλα, είμαι από παλιά εδώ

Πάνω στη Γη, μέσα στον Ουρανό, μέσα στη βρώμα

(Κερτ Κομπέιν- Νιρβάνα)

Τα πάμπερ

Το 2008 δυο νεαροί εμφανίζονται μπροστά στο Προεδρικό Μέγαρο με μια χιλιάρα μηχανή, κοστούμι και σκουλαρίκι ο ένας, κράνος και «street” παπούτσια ο άλλος. Φυσικά η μηχανή στηρίζεται στο σταντ.

Ο Αλέξης Τσίπρας ποζάρει στο φακό πάνω στη «Μπε Εμ Βε» κι ανεβαίνει με τον συνοδό του να συζητήσει με τον Πρόεδρο Δημοκρατίας. Είναι ο νέος αρχηγός του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς.
Όταν εμφανίστηκε στη πολιτική ζωή αυτός ο πολιτικός μπόμπιρας κανένας δεν φανταζόταν ότι θα ήταν-κατά το «Σπίγκελ» «ένας από τους δέκα πιο επικίνδυνους πολιτικούς της ανθρωπότητας»! Μερικοί ανέσυραν από το παρελθόν ένα  βίντεο. Ένας τηνέιτζερ με μαλλί και φαβορίτα τύπου «Ο Έλβις ζει»  μιλάει για την κατάληψη του σχολείου του.  Ο δεκαεξάχρονος Αλέξης. Ζητά «να κρίνουμε εμείς πότε θα λείψουμε από το μάθημα». Ανήκει στην απτόητη «Κομμουνιστική Νεολαία Ελλάδας».

H Eλλάδα δεν έχει συνέλθει από μια πρωτοφανή πολιτική θύελλα. Ο «μεγαλοαπατεώνας» Κοσκωτάς έχει συλληφθεί από το FBI στη Μασαχουσέτη. Είχε διαφύγει από την Ελλάδα, μετακινήθηκε από τη Βραζιλία στη Τζαμάϊκα και από εκεί βρέθηκε στην Αμερική. Μια επιστολή,  που εκ των υστέρων αποδείχτηκε πλαστή, φαίνεται να είναι του Ανδρέα. Οι τέσσερις πολιτικοί αρχηγοί της αντιπολίτευσης πάνε στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για να ζητήσουν πρόωρες εκλογές.

Ένας σωματοφύλακας του πρώην εκδότη και ιδιοκτήτη της Τράπεζας Κρήτης καταθέτει πως πήγαινε λεφτά με πάμπερς στον πρωθυπουργό.  Στη «Δίκη του Αιώνα» ο κατηγορούμενος αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Μένιος Κουτσόγιωργας σωριάζεται ενώ κάνει ερωτήσεις στο δικαστήριο και σε λίγες μέρες πεθαίνει.

Η τρομοκρατική οργάνωση «17 Νοέμβρη» στις 26 Σεπτεμβρίου 1989 περίμενε το θύμα στο ασανσέρ μιας πολυκατοικίας στην οδό Ομήρου στο Κολωνάκι. Ήταν οχτώ το πρωί. Ο Παύλος Μπακογιάννης, αντιστασιακός στη χούντα, -φτωχόπαιδο από την Ευρυτανία, γαμπρός του Μητσοτάκη, πυροβολήθηκε πισώπλατα πέντε φορές και έπεσε νεκρός μπροστά στα μάτια των περαστικών. Οι άγνωστοι έφυγαν με μοτοσυκλέτα.

Τα Χριστούγεννα  του ’89, ο ισόβιος γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Ρουμανίας, Νικολάι Τσαουσέσκου και η γυναίκα του Έλενα έχουν συλληφθεί. Η τηλεόραση δείχνει μια τρίλεπτη βιντεοκασέτα. Το ζεύγος πέρασε από συνοπτική δίκη. Κρίθηκαν ένοχοι για γενοκτονία, καταστροφή κρατικής ιδιοκτησίας, υπεξαίρεση, λαθραία εξαγωγή συναλλάγματος στο εξωτερικό και υπονόμευση της εθνικής οικονομίας.

Ένα απόσπασμα από τρεις εκτελεστές πυροβόλησε τον δικτάτορα και την γυναίκα του τριάντα φορές.

– «Θάνατος στους προδότες. Η ιστορία θα μας δικαιώσει» φώναξε ο Τσαουσέσκου και έψαλλε την κομμουνιστική «Διεθνή».

Στο μακρυνό Ελ Σαλβαντόρ οι αντάρτες υποδέχτηκαν τη νέα δεκαετία καταρρίπτοντας ένα αμερικάνικο αεροπλάνο. Ο “Βόγιατζερ 2 ” πλησιάζει τον Ποσειδώνα, τον πιο μακρυνό πλανήτη από τη Γη, που έχει οχτώ φεγγάρια. Ο “Ταξιδιώτης” κουβαλάει ένα ορειχάλκινο δίσκο που θα μπορεί να παίζεται ακόμα και ένα δισεκατομμύριο χρόνια μετά. Έχει γραμμένα μηνύματα, την 5η Συμφωνία του Μπετόβεν και μερικά μπλουζ του Λουίς Αρμστρογκ:

« Βλέπω τα δέντρα να πρασινίζουν, τα τριαντάφυλλα να γίνονται κόκκινα, βλέπω τους κήπους να ανθίζουν για σένα και για μένα και σκέφτομαι, τι υπέροχος, όμορφος κόσμος.»

Στο Πολυκλαδικό Λύκειο Αμπελοκήπων στην Αθήνα, ο πρόεδρος του 15μελούς μπαίνει στο γραφείο των καθηγητών με το τσουλούφι του, φαβορίτα ροκαμπίλι και σπουδαιότητα :

– «Η μαθητική κοινότητα του σχολείου αποφάσισε να προχωρήσουμε σε κατάληψη. Το νομοσχέδιο δεν θα περάσει».

Από το ύφος του καταλαβαίνει κανείς, πως τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά. Ο Ιμπεριαλισμός κινδυνεύει!  Ο Αλέξης πλησιάζει τα δεκαεφτά. Η κατάρρευση ενός ολόκληρου κόσμου, για αυτή την γενιά συνέπεσε με την έκρηξη της εφηβείας. Μέσα σε ένα χρόνο έχουν συμβεί τόσα πολλά.  Φαίνεται πως υπάρχουν πιο σοβαρά προβλήματα από το πότε θα γυρίζουμε σπίτι, αλλά ο τηνέιτζερ μιλάει στην τηλεόραση με ένα περισπούδαστο ύφος για την κατάληψη του σχολείου του.

– «Στα δεκαπέντε μου θεωρούσα παρά πολύ γοητευτικό, μαγικό σχεδόν, να ενταχθώ σε μια διαδικασία συλλογικότητας με το στόχο να αλλάξουν τα πράγματα. Μου άρεσε η ιδέα να περάσω σε μια πιο οργανωμένη δράση. Να φύγω από το «εγώ» και να πάω στο «εμείς», θα πει αργότερα στο περιοδικό «Schooligans». « Ήμουν, λοιπόν, πρόεδρος όταν είχαν έρθει οι μαθητές του Λυκείου να ζητήσουν συμπαράσταση στις πρώτες τότε μαθητικές κινητοποιήσεις –μιλάμε για το 1988. Κάποιοι απ’ αυτούς ήταν οργανωμένοι στην ΚΝΕ, οπότε κουβέντα την κουβέντα, οργανώθηκα κι εγώ. Θυμάμαι κάναμε ατέλειωτες συζητήσεις για το αν μπορούμε ν’ αλλάξουμε τον κόσμο, διαβάζαμε Μαρξ, Λένιν, Χέγκελ…Γοητεύτηκα από κείνη την περίοδο».
Η  Άννα Παναγιωταρέα έδωσε ιδιαίτερη σημασία στο γεγονός ότι ο  Αλέξης γεννήθηκε ταυτόχρονα με την πτώση της χούντας.

«Ο Αλέξης Τσίπρας είναι ένα δώρο της Μεταπολίτευσης.  Όταν κάθησε απέναντί μου στον ΑΝΤ1, στην εκπομπή “Τετ α τετ με την Αννα”, το 1990, ομολογώ ότι σκέφτηκα να τον στριμώξω με τις ερωτήσεις μου. Με στρίμωξε τελικά εκείνος. Με πυροβολούσε συνεχώς με τις απαντήσεις του. Παραδέχθηκα την ήττα μου από έναν αστραφτερό έφηβο! ”

Η δημοσιογράφος, σημαδεμένη και η ίδια με μια λευκή τούφα ανάμεσα στα μαύρα της μαλλιά, θα κάνει το ντεμπούτο της ως προφήτης, όταν λέει στον αέρα αντί επιλόγου σε κείνη την εκπομπή:

-«Αλέξη, σήμερα είσαι 17 χρόνων, αν μου δώσει ο Θεός χρόνια να ζήσω, θα σε έχω και πάλι κάποια στιγμή απέναντί μου. Εγώ θα είμαι μια απλή δημοσιογράφος και εσύ αρχηγός κόμματος».

Μπορεί να μην είναι σήμα από τον ουρανό, αλλά από την τηλεόραση, αλλά δεν παύει να είναι προφητεία.  Ένας παπάς στην Κόρινθο, θα διηγηθεί αργότερα ο Αλέξης, κάθε Κυριακή στην Εκκλησία λέει στους πιστούς ότι ήρθε ο Αντίχριστος και είναι ο Αλέξης Τσίπρας.

Πράγματι.

Αν αθροίσουμε όλα τα ψηφία της ημερομηνίας γέννησης του Αλέξη -28 -7- 1974- θα προκύψει ο αριθμός 9 που είναι ανάποδο το 6. Αλλά και το 4  -όσες οι μέρες μετά τη χούντα- διαιρείται με το άθροισμα των ψηφίων, το 36, αλλά και το 28 και το 1974. Επιπλέον, το άθροισμα των αριθμών του 1974 είναι 21. Όσο δηλαδή προκύπτει από την αφαίρεση του 7 από το 28. Τι άλλο!

«Είναι σημαδιακό!»  θα πει στο Web TV στην Ειρήνη Νικολοπούλου ο Αλέξης για την ημερομηνία που γεννήθηκε.
Μαζί με την προφητεία ο Αλέξης φαίνεται να κουβαλάει ένα βάρος. Του αρέσει το σύνθημα «Εμπρός για της Γενιάς μας τα Πολυτεχνεία». Μάλλον αισθάνεται ότι μπήκε στο έργο όταν έπεφταν οι τίτλοι του τέλους.

-«Δεν έζησα τα ηρωϊκά χρόνια», λέει με πίκρα.

Οι γονείς του ήταν με την ΕΔΑ και μετά τη μεταπολίτευση ψήφισαν Πασόκ. Ήταν βέβαια – λέει «πολιτικοποιημένοι,  από τους πολλούς αριστερούς που ενθουσιάστηκαν με το όραμα της «Αλλαγής» και την εμβληματική φυσιογνωμία του Ανδρέα Παπανδρέου». « Παρόλα αυτά κατάγομαι από μια οικογένεια με αριστερές καταβολές. Η καταγωγή μου είναι από τα ορεινά Τζουμέρκα, από ένα χωριό που ήταν θέατρο επιχειρήσεων του ΕΑΜ. Η οικογένεια, ο παππούς μου ήταν μέσα στο κίνημα της Αντίστασης. Από την άλλη πλευρά η μητέρα μου πρόσφυγες από την Κωνσταντινούπολη και την Ανατολική Θράκη. Ο παππούς μου πρόσφυγας και συνειδητός αριστερός, όντας και οικοδόμος το επάγγελμα».

Το χωριό του μπαμπά,  το Αθαμάνιο Άρτας, είναι γεμάτο φαντάσματα ανταρτών. Η πατρίδα της μαμάς, η Ελευθερούπολη Καβάλας, το παλιό Πράβι, γεμάτη αερικά, ξωτικά και νεράϊδες.  Ο Αλέξης μεγαλώνει με μύθους που αρχίζουν από τον Μεγα-Αλέξανδρο, και φτάνουν στον  Άρη Βελουχιώτη. Καθώς είναι ο «Βενιαμίν» της οικογένειας, του κάνουν όλα τα χατήρια. Οι γονείς διαβάζανε «Ελευθεροτυπία». Ήταν τεράστια και ο μικρός Αλέξης την έβαζε στο πάτωμα για να τη διαβάσει. Η εφηβεία θα τον βρει- όταν «δεν ήταν της μόδας νάσαι αριστερός»- να πουλάει , ενώ οι άλλοι πήγαιναν στην ντισκοτέκ- «Οδηγητή» στην Ομόνοια.

– «Δεν θα ξεχάσω ότι την πρώτη μέρα που πήγα στην Α΄ Λυκείου και τα παιδιά στο σχολείο, στο προαύλιο, παίζανε μπάσκετ, κάνανε τις παρέες τους, κάνανε καμάκι στα κοριτσάκια, εγώ ήμουν στην είσοδο και πούλαγα “Οδηγητή”.

Τα δυο μεγαλύτερα αδέλφια του, ένα αγόρι και ένα κορίτσι, ήταν κι αυτά στη Κομμουνιστική Νεολαία. Ήταν ο μαθητής του 10^ου Πολυκλαδικού Αθηνών, όταν στα σχολικά του τετράδια εμφανίστηκε το «φάντασμα του κομμουνισμού», ο Μάρξ και ο Λένιν. Και ο ύμνος της ΚΝΕ:

««Περπατά και βροντά  και τα σκότη σκορπά,  η Κομμουνιστική Νεολαία. Των ανόμων εχθρός και του κόσμου φρουρός, δυνατή, ενωμένη κι ωραία!».

-«Κάπου εκεί «με “τσίμπησαν” οι Κνίτες στο σχολείο και με “ψήσανε”. Σε αυτές τις ηλικίες θέλεις να ανήκεις σε μια ομάδα με κανόνες λειτουργίας, με βεβαιότητες και στέρεες απαντήσεις στα προβλήματα. Πίστευα τότε ότι βοηθάω να αλλάξει ο κόσμος. ‘Ηταν μια αυταπάτη που την είχα ανάγκη”.

Ως «βάζελος», σε ομάδα βόλευ και λάτρης του 5Χ5. Παίζει ακόμα ποδόσφαιρο με πέντε παίχτες. «Όχι κατ΄ανάγκην με συντρόφους». Το γήπεδο του «Παναθηναϊκού» ήταν πίσω από το σχολείο. Στα διαλείμματα οι μαθητές του τοπικού λυκείου ανέβαιναν στην ταράτσα να δουν τον Σαραβάκο

– «Παρότι Κνίτης, ήμουνα συνειδητός Παναθηναϊκός!» λέει.

Οι παλιοί συμμαθητές του τον θυμούνται με τον Αστερίξ διάπλατα ανοιχτό, θα γράψει η Μαρίλη Μαργωμένου στην εφημερίδα «Καθημερινή».  Τον γοήτευε η ανυπότακτη στάση του μικρόσωμου Γαλάτη, και οι περιπέτειες του.

«Όταν δεν υπήρχε κατάληψη, διάβαζε στα παγκάκια του Αη Γιώργη δίπλα στον Λυκαβηττό, εν μέσω σκασιαρχείου από το Πολυκλαδικό. Το μόνο που τον χώριζε από την εμβληματική φυσιογνωμία του Αστερίξ ήταν η έλλειψη μαγικού φίλτρου, αλλά κι αυτό θα τόβρισκε στην πορεία».

Και όντως. Λίγα χρόνια μετά ο μικρός Αλέξης βρίσκεται στο Παρίσι και μιλάει στον ραδιοφωνικό σταθμό Flash. Eίναι μεγάλες κινητοποιήσεις μαθητών και φοιτητών στη Γαλλία, ένας ακόμη «Μάης».

– «Είμαι εδώ» λέει γελώντας ο Αλέξης, μπας και πάρω λίγο από το μαγικό φίλτρο της εξέγερσης από τους δρυίδες γάλλους μαθητές και φοιτητές!».

Μπορεί ο Μαρξ να πέθανε, αλλά ο Αστερίξ εξακολουθεί να αντιστέκεται.

ΣΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ

Το Τείχος, Η Βεντέτα, Το Πολυτεχνείο

 Το βιβλίο του Νίκου Λακόπουλου Ο ΑΛΕΞΗΣ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ κυκλοφόρησε το 2008 από τις Εκδόσεις Ηλέκτρα και -αναθεωρημένο και εμπλουτισμένο- το 2014 από τις Εκδόσεις Λιβάνη.  Κυκλοφορούν ακόμη ΤΟ ΑΛΦΑΒΗΤΑΡΙ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ (Εκδόσεις Δίαυλος- Εκδόσεις Πατάκη), ΤΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ ΤΟΥ ΝΑΖΙΣΜΟΥ (Εκδόσεις Καστανιώτη).