Toυ Πέτρου Τατσόπουλου
Ο Γκράουτσο Μαρξ (1890-1977), ο ιθύνων νους των τεσσάρων κωμικών αδελφών Μαρξ, έχει πει πολλές αμίμητες χαριτωμενιές, μεταξύ των οποίων και την παρακάτω: «Αυτές είναι οι αρχές μου. Και αν δεν σου αρέσουν… εντάξει, έχω κι άλλες». Νομίζω πως δεν θα δυσκολευτούμε να εντοπίσουμε ανάμεσα στο πολιτικό μας προσωπικό εκείνους που όχι μονάχα ενστερνίζονται το απόφθεγμα του Γκράουτσο αλλά και το βάζουν συστηματικά σε εφαρμογή. Μάλλον το αντίθετο είναι το δύσκολο. Να εντοπίσουμε ποιοι δεν το ενστερνίζονται. Ποιοι δεν το βάζουν σε εφαρμογή.Ας ξεκαθαρίσουμε πως, όταν μιλάμε για πολιτική και πολιτικούς, δεν είναι υποχρεωτικά κακό το να αλλάζεις αρχές. Τι θα πρέπει να κάνει, λόγου χάριν, ένας πολιτικός στην περίπτωση που πρώτο το κόμμα του δίνει το κακό παράδειγμα και αλλάζει αρχές; Να ακολουθήσει το κόμμα του και να αλλάξει κι αυτός αρχές ή να ακολουθήσει τις αρχές του και να αλλάξει κόμμα; Μας προσφέρει την απάντηση ο Ουίνστον Τσόρτσιλ, ήδη από την προπολεμική περίοδο, καθώς μεταπηδούσε από το συντηρητικό κόμμα στο φιλελεύθερο και τούμπαλιν: «Αλλαξα κόμμα ώστε να μην αλλάξω αρχές». Τι θα πρέπει να κάνεις επίσης στην περίπτωση που το κόμμα σου, θεόκουφο στα κελεύσματα των καιρών, επιμένει στο δικό του τροπάρι; Είναι γνωστό ότι από όλες τις μορφές οσφυαλγίας πιο οδυνηρή είναι η ιδεολογική. Ακολουθείς τις αρχές σου έως την έσχατή τους συνέπεια; Εν προκειμένω, δεν είσαι ο ιδανικός πολιτικός. Είσαι ο ιδανικός αυτόχειρας.
Είναι προφανές ότι ο Πάνος Καμμένος δεν περιλαμβάνεται σε καμία από τις ανωτέρω περιπτώσεις. Εάν θέλετε την ταπεινή μου άποψη, ο αρχηγός των Ανεξαρτήτων Ελλήνων δεν θα έπρεπε να περιλαμβάνεται καν στη λίστα με τους επιφανείς πολιτικούς. Θα έπρεπε να περιλαμβάνεται στη λίστα με τους επιφανείς αθλητές. Οι παλαιότεροι θα ενθυμούνται σίγουρα εκείνη τη διαφήμιση με τα «ρούχα για παχουλές», το ηχηρό χαστούκι στα μάγουλα όλων των απισχνασμένων μοντέλων της υφηλίου. Ομοια με εκείνους τους πρωτοπόρους μόδιστρους, ο Πάνος Καμμένος λανσάρει τις ιδεολογικές κυβιστήσεις για υπέρβαρους. Ας κοιταχτούμε επιτέλους στον εθνικό μας καθρέφτη. Πανευρωπαϊκά ερχόμαστε δεύτεροι στην παχυσαρκία. Αθλητικό πρότυπό μας οφείλει να είναι κάποιος που δεν τρέμει να ανέβει στη ζυγαριά. Οχι, ξέρω ‘γω, ο Ιωάννης Μελισσανίδης.
Ακούω ήδη την ένσταση. Για να αλλάξεις αρχές πρέπει και να διαθέτεις ορισμένες. Συμφωνώ. Δεν χρειάζεται εδώ να επαναλάβω τις κατά καιρούς δηλώσεις του Πάνου Καμμένου (είναι όλες viral στο Διαδίκτυο) για να αποδείξω πως, όταν έβρεχε αρχές, ο Πάνος κρατούσε ομπρέλα. Οι πρόσφατες κωλοτούμπες του με τα κυβερνητικά νομοσχέδια -για την αλλαγή ταυτότητας φύλου, την Τουρκική Ένωση Ξάνθης κ.ο.κ.- επισφράγισαν απλώς την εντύπωση που είχαμε σχηματίσει από καιρό. Δεν είναι υποχρεωτικό να έχουν άποψη οι Ανεξάρτητοι Έλληνες προκειμένου να υπερψηφίσουν ένα νομοσχέδιο ή μια τροπολογία. Δεν είναι αναγκαίο να μελετήσουν τι διάολο θα εγκρίνουν. Ούτε καν να το ξεφυλλίσουν επί τροχάδην. Ας είμαστε όμως δίκαιοι. Ο Πάνος Καμμένος δεν ανακάλυψε την πυρίτιδα. Ούτε ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης. Ακόμη και αν ο δεύτερος πέρασε στην Ιστορία με την αλησμόνητη δήλωσή του για το Μνημόνιο που δεν διάβασε, πολλοί πριν από αυτόν και πολλοί μετά από αυτόν έκαναν ακριβώς το ίδιο, δίχως και να έχουν το ανάλογο θάρρος, την ανάλογη αφέλεια ή και μόνο την ανάλογη άγνοια κινδύνου για να το δηλώσουν δημοσίως.
Ως πρώην βουλευτής σάς ομιλώ μετά λόγου γνώσεως. Οταν σου φέρνουν, λίγες μόλις ώρες προτού κληθείς να ψηφίσεις, εκατοντάδες σελίδες με στρυφνούς νομικοτεχνικούς και οικονομικοτεχνικούς γρίφους, ικανούς να οδηγήσουν στην παραφροσύνη έμπειρους νομικούς και οικονομολόγους και όχι αποκλειστικά στραβάδια σαν κι εσένα, ουσιαστικά σού κλείνουν συνένοχα το μάτι να χαλαρώσεις, να πας νωρίς για νάνι και αύριο, στην αίθουσα της Ολομέλειας, να σηκώσεις το χεράκι σαν καλό παιδί και να υπερψηφίσεις αυτό που σου ζητούν να υπερψηφίσεις, χωρίς πολλά μα και μου, απορίες, ενδοιασμούς και άλλα εφηβικά παρόμοια. Εάν δεν τους πολυνοιάζει τι θα ψηφίσεις σε ένα έλασσον νομοσχέδιο ή θεωρούν τη ψηφοφορία ως μια καλή ευκαιρία για να επιδείξουν την εσωκομματική τους δημοκρατία, σου παρέχουν το ελεύθερο να ψηφίσεις κατά συνείδηση. Εάν θεωρούν το νομοσχέδιο ως ζωτικής σημασίας, σου προτάσσουν την κομματική πειθαρχία. Σε κάθε περίπτωση, λαμβάνεις σαφείς οδηγίες προς ναυτιλλομένους. Μπορείς να κοιμηθείς σαν πουλάκι.
Υπάρχει λόγος σοβαρός να υπόκεισαι επί μήνες, επί χρόνια, σε αυτόν τον εξευτελισμό; Υπάρχει, ο εξής ένας. Η βουλευτική αποζημίωση. Μολονότι έχει ψαλιδιστεί δραστικά την τελευταία πενταετία (και μπορείτε ως εκ τούτου, διά της απλής μεθόδου των τριών, να φανταστείτε τι γινόταν κάποτε), η βουλευτική αποζημίωση παραμένει σε σκανδαλωδώς υψηλά επίπεδα ανταμοιβής σε σύγκριση με την ανταμοιβή για τις υπηρεσίες και τις δεξιότητές σου τόσο στον δημόσιο όσο και – πόσω μάλλον – στον ιδιωτικό τομέα.
Δεν θέλω να είμαι ισοπεδωτικός. Δεν είναι όλοι οι βουλευτές ίδιοι. Υπάρχουν εργασιομανείς που ξενυχτούν σε πέντε διαφορετικές επιτροπές, υπάρχουν και λαμόγια που υπογράφουν αβλεπί ό,τι τους προσκομίζουν οι επιστημονικοί τους συνεργάτες. Χωρίς κάποιο αξιόπιστο σύστημα ελέγχου, το τι είδους βουλευτής είσαι εναπόκειται εν πολλοίς στην προσωπική σου φιλοτιμία. Κι εδώ έγκειται ο τραγέλαφος. Εναπόκειται και στην προσωπική σου γαϊδουριά.
Καθημερινά διαβάζουμε εμβριθείς αναλύσεις για τις εσωκομματικές συγκρούσεις στο κυβερνητικό στρατόπεδο, τις εύθραυστες ισορροπίες, το βέτο της μιας ομάδας, την ανοχή της άλλης, τις κόκκινες γραμμές και πάει λέγοντας. Επιτρέψτε μου με τις περισσότερες από δαύτες να βάζω τα γέλια. Περιγράφουν μια μυθική χώρα, όπου μαίνονται οι πόλεμοι ιδεών, αρχές κονταροχτυπιούνται με αρχές, ώσπου να επικρατήσει η ανθεκτικότερη. Τίποτε δεν απέχει πόρρω της αληθείας. Ο κόσμος που γνώρισα εγώ μοιάζει πιο πολύ με τον κόσμο του Γκράουτσο Μαρξ. Δεν έχω εσωτερική πληροφόρηση για τα τεκταινόμενα στον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ τα τρία τελευταία χρόνια, αλλά πιθανολογώ σφόδρα ότι ο Αλέξης Τσίπρας θα συγκαλεί τακτικά την Κοινοβουλευτική του Ομάδα και θα της ανακοινώνει:
«Εάν πάμε σε εκλογές, οι μισοί από εσάς δεν θα γυρίσουν πίσω». Οτι ο Πάνος Καμμένος θα συγκαλεί τακτικά την Κοινοβουλευτική του Ομάδα και θα της ανακοινώνει: «Εάν πάμε σε εκλογές, κανένας από εμάς δεν θα γυρίσει πίσω». Και κάπου εκεί η όμορφη συζήτηση θα τελειώνει πριν ξεκινήσει.