Toυ Νίκου Λακόπουλου
Ο Πάνος Καμμένος με την συστημικά παραβατική συμπεριφορά του επανήλθε στην επικαιρότητα, με την επιστολή της συζύγου του και τα τακούνια της. Φυσικά δεν είναι πρόβλημα αν έπαιξε ρουλέτα, αλλά με τι λεφτά έπαιξε, αφού δηλώνει 8.000 ευρώ καταθέσεις. Μήπως είναι …λίγα;
Το μήνυμα της συζυγικής επιστολής είναι “σας έχω γραμμένους στα …τακούνια μου”. Ο υπουργός Άμυνας είναι αυτός που κρατάει την κυβέρνηση, και θα την ρίξει αν του το ζητήσει ο Αρχιεπίσκοπος- που αναδεικνύεται έτσι σε εγγυητή του πολιτεύματος, της κυβέρνησης. Πρόκειται για μια ελέω Θεού αριστερή κυβέρνηση –ή αριστεροδεξιά όπως είναι η πιο σωστή περιγραφή.
Και μόνο αυτές οι δηλώσεις αρκούσαν σε μια κυβέρνηση με αυτοσεβασμό, να αποπέμψει τον υπουργό Άμυνας- και συχνά υπουργό Εξωτερικών, Εσωτερικών κ.λ.π. ως ένα είδος συγκυβέρνητη- θεσμός που δεν προβλέπεται από το Σύνταγμα. Άλλωστε ο “αντιμνημονιακός αγώνας” που δικαιολογούσε (;) την ανάρμοστη σχέση -εν είδει …Γοργοπόταμου- έχει τελειώσει και μάλλον οι …Γερμανοί έχουν περάσει. Το Κούγκι -που θα το έκαναν Καμμένος και Βαρουφάκης- ανεβλήθη και το “Μολών Λαβέ” έγινε μνημόνιο.
Η νέα αναδίπλωση του αρχηγού των ΑΝΕΛ –να ψηφίζει και νομοσχέδια με τα οποία …διαφωνεί προκειμένου να διατηρείται η πλειοψηφία στη Βουλή- “η δεδηλωμένη”- αποκάλυψε πώς λειτουργεί το κόμμα αφενός και τον πολιτικό κυνισμό που διέπει την πολιτική ζωή. Τελικά οι ΑΝΕΛ άλλαξαν θέση για το θέμα ταυτότητας φύλου και το θέμα της “τουρκικής ένωσης” κατ΄εντολήν του αρχηγού. Μάλλον ήταν η μικρότερη υποχώρηση από κείνα τα δακρύβρεχτα που έλεγε κάποτε πως δεν μπορεί να δει γερμανό διοικητή στην πατρίδα του ή πώς θα περνούσαν πάνω από το πτώμα του αν έμπαινε ΦΠΑ στα νησιά.
Ψιλοπράγματα. Η συγκυβέρνηση δεν έγινε βάσει αρχών ή πολιτικού προγράμματος, αλλά ως διακομματική εταιρεία με σκοπό την διανομή της κυβέρνησης- στην οποία οι ΑΝΕΛ απέσπασαν όχι και λίγες κυβερνητικές θέσεις. Κάτι άλλο δεν πάει καλά στην εικόνα. Η αντίληψη πως ένα κόμμα μπορεί να συγκυβερνά με ένα άλλο που αποδοκιμάστηκε από το 96% των ψηφοφόρων παραβιάζει την αρχή της λαϊκής κυριαρχίας. Τη βούληση δηλαδή του λαού, που θάπρεπε τουλάχιστο να ρωτηθεί γι΄αυτή τη συμμαχία –δηλαδή να το ξέρει πριν κι όχι μετά τις εκλογές.
Αυτό θα ήταν μια πολιτική εντιμότητα- για την οποία επαίρεται ο πρωθυπουργός σε ό,τι αφορά τον πολιτικό συνεταίρο του. Αυτή η πολιτική ανωμαλία έχει δυο σουρεαλιστικές παρενέργειες. Η μεν ΑΝΕΛ θα ψηφίζουν πλέον και νομοσχέδια με τα οποία δεν συμφωνούν- για να μη χαθεί η πλειοψηφία. Οι δε Νέα Δημοκρατία και η ΔΗΣΥ δεν θα ψηφίζουν νομοσχέδια που συμφωνούν –για να χαθεί η «δεδηλωμένη»!
Φυσικά οι βουλευτές παραμένουν στρατιώτες που ψηφίζουν ότι λέει το κόμμα –δηλαδή ο αρχηγός τους, που μπορεί και να αλλάζει άποψη, αφού η εσωκομματική δημοκρατία δεν επιβάλλεται από το Σύνταγμα, ούτε αποτελεί προϋπόθεση για την Δημοκρατία. Μπορεί δηλαδή να έχουμε κατ΄επίφαση δημοκρατία χωρίς δημοκρατική λειτουργία στα κόμματα και με βουλευτές που ψηφίζουν κατ΄ εντολήν –με την απειλή της διαγραφής τους.
Αν προσθέσουμε στη σύγχυση και το ότι ένα αριστερό κόμμα έχει ως ανώτερο όργανο την Κεντρική Επιτροπή –αν όντως λειτουργούσε ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός- τότε μια μειοψηφία ενός κόμματος θα έπαιρνε αποφάσεις για όλη την κοινωνία. Αλλά ήδη η σημερινή κυβέρνηση στηρίζεται σε μια μειοψηφία –που σημαίνει πώς μπορεί τυπικά να είναι όλα εντάξει και νόμιμα, αλλά ουσιαστικά υπάρχει έλλειμμα δημοκρατίας.
Ήδη το εκλογικό σύστημα αποκλείει από τη Βουλή ένα μέρος των ψηφοφόρων που ψηφίζουν κόμματα με ποσοστό κάτω του 3%. Η αποχή από τις εκλογές περιορίζει στο μισό την λαϊκή αντιπροσώπευση. Και το μπόνους των 50 εδρών επιτρέπει κυβερνήσεις από κόμματα που έχουν στην πραγματικότητα λιγότερους από εκατό βουλευτές.
Φυσικά όταν ο λαός έδωσε στο ΠΑΣΟΚ 44% με τον Γιώργο Παπανδρέου ηγέτη, του έδωσε τη δυνατότητα να συγκυβερνήσει, αλλά όχι να υπουργοποιήσει δυο βουλευτές του ΛΑΟΣ -τον Βορίδη και τον Γεωργιάδη. Όταν ο Αλέξης Τσίπρας σχημάτισε κυβέρνηση –χάρη στο μπόνους των 50 εδρών- και τις ψήφους ενός αλλόδοξου κόμματος της παλαιοδεξιάς δεν πήρε εντολή να κάνει υπερ-υπουργό και συγκυβέρνητη τον Πάνο Καμμένο. Και δεν είναι βέβαια οι μόνες περιπτώσεις που αλλάζουν θέσεις ή κόμμα για μια έδρα, ένα υπουργείο, λίγη εξουσία.
Αυτή η αντίληψη συνεταιρικής δημοκρατίας με νομή της εξουσίας και τιμαριοποίηση της κυβερνητικής εξουσίας είναι μια ύβρις, όσο αυτή για την οποία ακόμα τιμωρείται το ΠΑΣΟΚ –που δεν συνεργάστηκε μόνο με την Δεξιά, αλλά υπουργοποίησε δυο ακροδεξιά στελέχη. Από τότε ο λαός δεν ξεχνά όχι μόνο τι σημαίνει δεξιά, αλλά και τι σήμαινε αυτή η συνεργασία.
Παραδοσιακά οι ηγέτες με μεγάλο εκτόπισμα και μεγάλα ποσοστά –όπως το 54% του Κ. Καραμανλή και το 48% του Αν. Παπανδρέου- είχαν το τακτ να σχηματίζουν κυβερνήσεις με προσωπικότητες και εκτός κόμματος –ευρύτερης αποδοχής. Η συντηρητική Μέρκελ στη Γερμανία θα δαπανήσει ολόκληρους μήνες για να σχηματίσει κυβέρνηση πάνω σε πρόγραμμα με άλλα κόμματα –με βάση πολιτικές και όχι πρόσωπα.
Αυτή η αντίληψη συνεταιρικής δημοκρατίας –αρκεί να συμπληρώνεται ο αριθμός των βουλευτών- με νομή της εξουσίας και τιμαριοποίηση της κυβερνητικής εξουσίας είναι μια ύβρις, όσο αυτή για την οποία ακόμα τιμωρείται το ΠΑΣΟΚ –που δεν συνεργάστηκε μόνο με την Δεξιά, αλλά υπουργοποίησε δυο ακροδεξιά στελέχη. Από τότε ο λαός δεν ξεχνά όχι μόνο τι σημαίνει δεξιά, αλλά και τι σήμαινε αυτή η συνεργασία.
Στη πράξη η λειτουργία αυτή σημαίνει ότι με πλαστές πλειοψηφίες περνάνε νομοσχέδια που δεν απηχούν τη λαϊκή θέληση- πιθανόν νόμοι που θα καταργήσει η επόμενη κυβέρνηση. Η κυβέρνηση μετατρέπεται από εκλεγμένη στο κοινοβούλιο αντιπρόσωπος του λαού σε μια δικομματική επιτροπή. Το κοινοβούλιο διεκπεραιώνει αποφάσεις που δεν έχουν ληφθεί καν στο πρωθυπουργικό γραφείο, αλλά πίσω από κουρτίνες με συναλλαγές του τύπου “θα δε υποστηρίξω να μην υπάρξει εξεταστική επιτροπή, θα ψηφίσεις- παρά τις αρχές σου- να μην πέσει η κυβέρνηση”.
Πέρα από την κυβέρνηση όμως υπάρχει μια πολιτική ηθική σαν κι αυτή που έδειξε ο Γιάνης Κορδάτος- με ένα ν-, φυλακισμένος γραμματέας του ΚΚΕ, όταν τον επισκέφτηκε ο Ιωάννης Μεταξάς στο κελί του για σχηματισμό κυβέρνησης οικουμενικής μετά την Μικραασιατική Καταστροφή.
Τον μετέπειτα δικτάτορα τον έστειλε ο Βασιλιάς –καθώς πλησίαζε στην Αθήνα ο Μαύρος Καβαλάρης και η Επαναστατική Επιτροπή. Το κόμμα είχε ήδη θέσεις τύπου “Τι Πλαστήρας, Τι Παπάγος” – αλλά ο γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας- τότε ΣΕΚΕ- απάντησε:΅
«Δεν δυνάμεθα να λάβωμεν μέρος εις την κυβέρνησίν σας, διότι μας το απαγορεύουν αι αρχαί μας».
