Του Γ. Λακόπουλου
Όπως ξέρουμε από το παρελθόν οι καλύτεροι φίλοι του Αλέξη Τσίπρα είναι οι εχθροί του. Αν και δήλωνε κάποτε άθεος, ο καλός Θεός του έκανε εξ αρχής δώρο πολιτικούς αντιπάλους οι οποίοι κάθε φορά που μιλούσαν γι’ αυτόν του έδιναν μερικές μονάδες και στο τέλος τον έκαναν πρωθυπουργό.
Όλοι αυτοί, τώρα που κινδυνεύει, επανεμφανίστηκαν για να τον συνδράμουν. Π,χ. ο Βαγγέλης Βενιζέλος εκτοξεύει εναντίον του … το περιβόητο PSI του 2012 -που αφορούσε τον ιδιωτικό τομέα, αλλά στην Ελλάδα εφαρμόστηκε και στο δημόσιο και σακάτεψε κόσμο. Ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης αναβαθμίζει την ακροδεξιά ρηχότητα του λόγου Σαμαρά σε μαγκίτικη παρλάτα. Και ο Θόδωρος Πάγκαλος- στον οποίο ο Τσίπρας οφείλει πολλά – επανήλθε με διατυπώσεις χαμαιτυπείου εναντίον του.
Ο Λαφαζάνης έφυγε, το πνεύμα του μένει
Όλα καλά λοιπόν για τον Πρωθυπουργό; Καθόλου. Γιατί ο Τσίπρας έχει πάντα εναντίον του του φίλους του. Αυτούς που τον καταδίκασαν στο φιάσκο της επτάμηνης διακυβέρνησης, στην πλήρη απαξίωση της κυβέρνησης του στον διεθνή χώρο και τελικά στην οδυνηρή -αλλά καθυστερημένη- προσγείωση το ρεαλισμό του τρίτου Μνημονίου.
Από ορισμένους από αυτούς τελικά έχει απαλλαγεί. Χωρίς τον Βαρουφάκη, τη Ζωή, τον Λαφαζάνη και την κομπανία του, χωρίς τον Κορωνάκη και τους σαλεμένους που κοσμούσαν την Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ, το προφίλ του στην κοινωνία ενισχύεται. Θα ενισχυθεί περισσότερο αν απαλλαγεί και από ορισμένους κατεργαράκους. Αλλά αυτή η ενίσχυση χάνεται όταν ανεβαίνουν επί σκηνής οι δικοί του άνθρωποι και ανοίγουν το στόμα τους.
Ακούγοντας κανείς τον Φίλη, τον Σκουρλέτη, τον Βούτση, και έτερους Καππαδόκες της πρωθυπουργικής φρουράς αντιλαμβάνεται ότι κάτι δεν πάει καλά: είναι σαν αν ακούς τον παλιό Λαφαζάνη. Αλλού δείχνει ότι το πάει ο Τσίπρας, αλλιώς μας τα λένε οι δικοί του. Ή εμείς οι υπόλοιποι δεν καταλαβαίνουμε κάτι, ή το σύστημα Τσίπρα δεν πήρε είδηση ότι το καράβι έστριψε και στα καινούργια χωρικά ύδατα, που θέλει να πλεύσει, ομιλείται διαφορετική γλώσσα: η κοινοτική.
Αυτοί όμως συνεχίζουν με την ίδια ρητορική. Τσαμπουνάνε τις ίδιες ασυναρτησίες για το “σχέδιο Σόιμπλε”, αραδιάζουν τα ίδια βλακώδη επιχειρήματα για το Μνημόνιο που επιβλήθηκε εκβιαστικά από τους “δανειστές”και κλείνουν το μάτι εννοώντας ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να πάρει αυτοδυναμία όχι για να το εφαρμόσει, αλλά για το …αλλάξει.
Τι θέλουν να πουν οι ποιητές; Μας δουλεύουν παριστάνοντας τους ρεαλιστές που κάνουν στροφή στην Ευρώπη και τους κανόνες της, ενώ δεν πιστεύουν ούτε λέξη από αυτά που λένε; Ή ψάχνουν για κορόιδα που θα αγοράσουν τον “νέο ΣΥΡΙΖΑ χωρίς βαρίδια” σαν γουρούνι στο σακί και θα του δώσουν λευκή επιταγή;
Οι διατυπώσεις που χρησιμοποιούν ουδόλως αντιστοιχίζονται στην υποτιθέμενη στροφή Τσίπρα και ουδόλως προοιωνίζονται μια κυβέρνηση που θα προσπαθήσει μετεκλογικά να διασώσει την ελληνική οικονομία στηριζόμενη στους εταίρους και την κοινοτική μέθοδο.
Αντίθετα από το λόγο τους προκύπτει ότι η αποδοχή του Μνημονίου είναι εντελώς προσχηματική και μόλις τους δοθεί η ευκαιρία θα επιστρέψουν στις σαπουνόφουσκες για κόκκινες γραμμές και λαϊκές εντολές και στην αντιευρωπαϊκή συμπεριφορά .
Σε ότι δηλαδή τους κατέστρεψε και ανάγκασε τον ίδιο τον Τσίπρα να ζητάει τώρα νέα εντολή για να εφαρμόσει πολιτική εντελώς αντίθετη από εκείνη για την οποία πήρε την προηγούμενη εντολή.
Καθαρές κουβέντες πριν την κάλπη
Με τέτοιους υποστηρικτές ο Πρωθυπουργός δεν θα πάει μακριά. Αν έκανε πράγματι στροφή στην πολιτική του, αν άλλαξε ουσιαστικά η ματιά του στα πράγματα και αν είναι αποφασισμένος να βγάλει τη χώρα από την κρίση, ενισχύοντας την ελληνική παρουσία στις κοινοτικές διαδικασίες- αντί να τις παραβιάζει, πρέπει να το αποδείξει. Και οι πρώτοι στους οποίους πρέπει να το επιβάλει είναι οι συνεργάτες και οι υπουργοί του.
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον αμιγώς φιλοευρωπαϊκό κόμμα χωρίς κανέναν αστερίσκο, οφείλουν πρώτοι να το διακηρύξουν και να το αποδεικνύουν οι δικοί του άνθρωποι. Διαφορετικά δεν θα γίνει πιστευτός ο ίδιος. Το έργο φιλοευρωπαίος Πρωθυπουργός -αντιευρωπαίοι υπουργοί δεν έκοβε εισιτήρια και κατέβηκε. Η επικοινωνιακή υπεροχή του έναντι των αντιπάλων του δεν θα είναι πλέον αρκετή για την επικράτησή του.
Κάτι ανάλογο ισχύει και για την ακατανόητη συνεργασία του με τον Πάνο Καμμένο και το κόμμα του. Ο κλυδωνιζόμενος επικεφαλής των ΑΝΕΛ εμφανίστηκε ως σίγουρος μετεκλογικός εταίρος του Αλέξη Τσίπρα χωρίς καμιά αντίδραση από την πρωθυπουργική ομάδα.
Αν πρόκειται όμως οι πολίτες να ξαναψηφίζουν Τσίπρα, επειδή είναι αριστερός και να τους ξανακυβερνήσει ο Καμμένος να μένει το βύσσινο. Όπως εδώ που τα λέμε δεν έχει κανένα νόημα να παραμείνει πρωθυπουργός, αν είναι να ξαναγίνει υπουργός -πασάς στα Γιάννινα- ο Φλαμπουράρης. Ο νέος ΣΥΡΙΖΑ εκτός από νέα πολιτική θέλει και νέα πρόσωπα.
Συμπέρασμα. Ο Τσίπρας δεν πρέπει να κάνει και σ’ αυτές τις εκλογές το λάθος που έκανε στις προηγούμενες όταν άφησε όλα τα λουλούδια και τα αγκάθια να ανθίσουν δίπλα του προεκλογικά κα το πλήρωσε μετεκλογικά- και ο ίδιος και η χώρα.
Οφείλει πριν τις εκλογές να διακηρύξει και να αποσαφηνίσει τον αδιαπραγμάτευτο ευρωπαϊκό προσανατολισμό του κόμματός του, την απόφαση του να υλοποιήσει όσα συμφωνήσει με τους Ευρωπαίους -που δεν είναι εκβιαστές και τοκογλύφοι αλλά εταίροι και υποστηρικτές της χώρας, τις ενδεχόμενες μετεκλογικές συνεργασίες του και τα πρόσωπα με τα οποίοι θα κυβερνήσει.
Αφού διαλύσει ο ίδιος τη θολούρα να επιβάλει στα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ την ανάλογη ρητορική. Αλλιώς η βοήθεια που του προσφέρουν οι αντίπαλοι του πάει στράφι. Γιατί η ζημιά που του κάνουν οι φίλοι του είναι μεγαλύτερη.
