Του Ηλία Κυριακάκη
Ας αρχίσουμε από τα βασικά. Τι ήταν πριν τρία χρόνια, πριν το πρώτο Μνημόνιο, αυτό που αποκαλούμε Δημόσιο Χρέος; Ήταν τα χρήματα που δανειστήκαμε σταδιακά, τα περασμένα 30 χρόνια ως Χώρα, από τον
Ιδιωτικό Χρηματοπιστωτικό Τομέα και τα Ευρωπαϊκά, κυρίως, Τραπεζικά Ιδρύματα.
Τα δανειζόμασταν για να καλύψουμε τη διαφορά μεταξύ όσων χρημάτων ξοδεύαμε και των πολύ λιγότερων χρημάτων που εισπράτταμε. Ξοδεύαμε πολλά και αλόγιστα, σε δημόσια έργα, στην άμυνα, τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων, την υγεία, την παιδεία και τις συντάξεις.
Εισπράτταμε πολύ λιγότερα, από τις εξαγωγές, τους φόρους, τις αποκρατικοποιήσεις και τα λοιπά κρατικά έσοδα. Τη διαφορά την καλύπταμε με δάνεια. Δάνεια που, μέσω των μισθών, συντάξεων, επιχορηγήσεων και λοιπών παροχών κατέληγαν, στις τσέπες μας. Και δάνεια που κατέληγαν, νόμιμα ή παράνομα,
στις τσέπες Επιτηδείων, Επιχειρηματιών, Ευνοουμένων,
Αεριτζήδων, Πολιτικών και Κρατικών Λειτουργών.
Τα δάνεια δυστυχώς, δε γινότανε παραγωγικές
επενδύσεις, μέσω των οποίων θα μπορούσαν να δημιουργηθούν πολλαπλάσια κεφάλαια και να επιστραφούν.
Αντίθετα, έπεφταν στην κατανάλωση και εξανεμιζόταν χωρίς επιστροφή. Και όταν λέμε κατανάλωση, εννοούμε τα αυτοκίνητα και τα σκάφη, τα ταξίδια, τα πολυτελή ρούχα και παπούτσια, τα εξοχικά, τα καταναλωτικά, τα εορτοδάνεια και τα διακοποδάνεια και γενικά όλα αυτά που δημιούργησαν την ευφορία
που είχαμε σα Λαός, την εικοσαετία από το 1990 μέχρι το 2007.
Τα δάνεια που παίρναμε, εξανεμιζόταν
επίσης, ή κατέληγαν σε φορολογικούς παραδείσους του Εξωτερικού, μέσω των υπερτιμημένων κρατικών συμβάσεων, από τους Εργολάβους, τους Φαρμακάδες, τους Εμπόρους Οπλών και τις πάσης φύσεως
κρατικοδίαιτες Εταιρείες.
Όταν το πράγμα έφτασε στο απροχώρητο και οι Ιδιώτες δε μας δάνειζαν άλλο, στραφήκαμε στους συνεταίρους μας, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και στο ΔΝΤ. Αυτοί, άρχισαν να ξεπληρώνουν το χρέος μας προς τον Ιδιωτικό Τομέα, και τις Τράπεζες τους, δανείζοντας μας νέα κεφάλαια,
με το αζημίωτο για τους ίδιους, φυσικά.
Επίσης, οι Εταίροι μας, για να μας δανείσουν, μας ζήτησαν να
ισοσκελίσουμε τις δαπάνες με τα έσοδα μας και να κάνουμε την Οικονομία μας, πιο “παραγωγική”. Αυτό οδήγησε στα γνωστά “Μνημόνια”, που κληθήκαμε να υπογράψουμε και να εφαρμόσουμε
σοβαρά, χωρίς τα “παιχνίδια” των προηγούμενων ετών.
Τα Μνημόνια επέβαλλαν τη μείωση των Μισθών και των Συντάξεων, των Κρατικών δαπανών στην Παιδεία, την Άμυνα και την Υγεία, αλλά και τον
“εξορθολογισμό” στη Δημόσια Διοίκηση.
Και το ερώτημα είναι: Πρέπει να πληρώσουμε όλο το Λογαριασμό; Ένα υπέρογκο Λογαριασμό, που εμείς αναμφισβήτητα δημιουργήσαμε, αλλά όπως συμβαίνει με όλους τους υπέρογκους Λογαριασμούς, μπορεί
πάντα να αποτελέσει αντικείμενο διαπραγμάτευσης και να μειωθεί σημαντικά;
Όχι με τις δηλώσεις περί “επαχθούς χρέους” των Ελεύθερων Ελλήνων, ούτε με τις “μονομερείς καταγγελίες” που υποστηρίζουν η
Χρυσή Αυγή Αυτά είναι όνειρα και όχι πραγματικότητα.
Για το “επαχθές χρέος” και τη “μονομερή καταγγελία”, ας δούμε τι συνέβη στην Αργεντινή το 1999, που ακολούθησε αυτό το δρόμο. Η Αργεντινή χρεοκόπησε περισσότερες από δυο φορές, γεγονός που οδήγησε στην πλήρη εξαθλίωση των κατοίκων της.
Σημειώνουμε ότι η Αργεντινή είναι μια δυνητικά πλούσια χώρα, δεν είναι ή Ελλάδα του 2009, που δεν παρήγαγε τίποτα. Παρά τη χρεοκοπία της
και την άρνηση πληρωμής, αναγκάστηκε στο τέλος να αποπληρώσει ΟΛΟ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΤΗΣ στο ΔΝΤ. Και πληρώνει ακόμη. Όσον αφορά την “κινητοποίηση των Ευρωπαϊκών Λαών” που επαγγέλλεται ο Σύριζα
δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η πλειοψηφία των Λαών της Βόρειας Ευρώπης μάλλον εναντίον μας είναι
τοποθετημένη, δημοσκοπικά τουλάχιστον.
Συνεπώς, σε ουδεμία κινητοποίηση για λογαριασμό μας θα
συμμετάσχει, αυτό είναι παραπάνω από σίγουρο. Διότι βλέπουν πως η διαγραφή του Χρέους μας, θα αφορά τα δικά τους χρήματα. Αυτά θα αφαιρεθούν από τις Χώρες τους και κατά συνέπεια από τις δικές τους τσέπες,
οπότε είναι φυσικό να αντιδρούν αρνητικά.
Αυτό που πρέπει να επιδιώξουμε, σαν Κράτος και σα Λαός, είναι να ισοσκελίσουμε τον Προϋπολογισμό μας
και να δημιουργήσουμε διατηρήσιμα πρωτογενή πλεονάσματα. Τα πλεονάσματα, θα μας επιτρέψουν να ανασάνουμε, αλλά και να αποκτήσουμε τη χαμένη μας διεθνώς αξιοπιστία, αρχίζοντας να πληρώνουμε μέρος των χρεών που δημιουργήσαμε.
Το Κράτος στο μεταξύ, πρέπει να ενισχύσει και να ενθαρρύνει την πρωτογενή
παραγωγή. Πρέπει επίσης, να επιταχύνει τις Ιδιωτικοποιήσεις και την εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών μας πηγών, που από ότι φαίνεται υπάρχουν, όπως είναι τα ορυκτά, ο χρυσός, τα μεταλλεύματα και αργότερα, αν υπάρξουν, το φυσικό αέριο και το πετρέλαιο. Και πρέπει να το κάνει αυτό,
χωρίς να τα “ξεπουλήσει”. Έτσι θα δημιουργηθούν δουλειές και θα αρχίσει, επί τέλους να μειώνεται η ανεργία.
Πρέπει επίσης να προχωρήσει στη δημιουργία ενός πραγματικά λειτουργικού Κρατικού και Φορολογικού Μηχανισμού, με λιγότερους υπαλλήλους και πιο αυτοματοποιημένες Υπηρεσίες προς τους Πολίτες του. Έτσι θα μπορεί να εισπράττει τους φόρους από αυτούς που έχουν. Θα μπορεί να παρέχει την
Παιδεία και την Υγεία εκεί που χρειάζεται. Θα μπορεί να υποστηρίζει και να στηρίζει χωρίς γραφειοκρατικές αγκυλώσεις τις προσπάθειες ανάπτυξης, που αργά ή γρήγορα, θα υπάρξουν ξανά. Θα λειτουργεί δηλαδή,
όπως λειτουργούν όλα τα πολιτισμένα Κράτη του κόσμου.
Αυτό που πρέπει να επιδιώξουμε εμείς, σαν Πολίτες, είναι η στροφή στην πρωτογενή παραγωγή, στην ανάπτυξη του Τουρισμού, αλλά και στην
εκμετάλλευση των επιχειρηματικών ευκαιριών. Διότι ευκαιρίες, σε όλους τους τομείς, θα αρχίσουν πάλι να εμφανίζονται, δειλά στην αρχή και εντονότερα στη συνέχεια, καθώς θα βγαίνουμε από την ύφεση.
Μετά από όλα αυτά, αφού ξυπνήσουμε από το “κακό όνειρο” που περνάμε, φτωχότεροι, αλλά ισχυροί και σοβαροί πια, να καθίσουμε σε ένα τραπέζι με τους Εταίρους μας. Να διαπραγματευτούμε την περικοπή όσων
χρεών θεωρήσουμε και εμείς και αυτοί υπερβολικά. Πρόσφατα ιστορικά προηγούμενα υπάρχουν στην Ευρώπη και μπορούν να εφαρμοστούν στην περίπτωση μας.
Έτσι και μόνον έτσι θα καταφέρουμε να εξαλείψουμε το Δημόσιο Χρέος. Έτσι θα αποφύγουμε επίσης να το δημιουργήσουμε ξανά. Διότι, πιστέψτε με, αν δεν αλλάξουμε ως Πολίτες και ως Κράτος, η δημιουργία του
νέου υπέρογκου Δημόσιου Χρέους, θα γίνει σε πολύ λιγότερα χρόνια από όσα μας πήρε η δημιουργία του προηγούμενου, που πληρώνουμε τόσο ακριβά, μέχρι σήμερα.
