Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Όταν σε πάρει η κάτω βόλτα, «δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό». Ότι και αν κάνει, θα γίνεται μπούμερανγκ.
«Αλλους έσωσεν, εαυτόν, ου δύναται σώσαι». Από το κατά Ματθαίον, ευαγγέλιο.
Βρέθηκε ανάμεσά μας από «λάθος των γονέων του», κατά τηλεοπτική ομολογία του ιδίου- στα ξεκούδουνα! Και δεν τον προόριζαν για την πολιτική. «Είναι ντελικάτος» είπε σε μια συνέντευξή της η μακαρίτισσα η μητέρα του.
Ως καλός πατέρας ο γερο – Μητσοτάκης, αφού τον σπούδασε, φρόντισε να διοριστεί στο εγχώριο τραπεζικό σύστημα. Με καλά λεφτά.
Αλλά το 2004, ο ίδιος αποχώρησε από τη Β΄ Αθήνας και του άφησε την έδρα του. Ο Κώστας Καραμανλής τον έβαλε στο ψηφοδέλτιο, αλλά δεν τον θεώρησε ικανό ούτε για υφυπουργείο. Όχι γιατί μετείχε στην κυβέρνηση η Ντόρα. Και ο Λιάπης μετείχε.
Στο Μητσοτακέικο όμως δεν άλλαξε κάτι. Το πουλέν της οικογένειας για την επίθεση ανα – κατάληψης της ΝΔ – που έχασε αδόξως ο πατέρας Μητσοτάκης το 1993 -, παρέμεινε η Ντόρα. Ακόμη και όταν ηττήθηκε, απροσδόκητα, απ’ τον πρώην διασπαστή Σαμαρά.
Το 2013 όταν αποκαλύφθηκε η συναλλαγή του μικρότερου αδελφού της με τον άνθρωπο που κατέστρεψε τον πατέρα τους , μπήκαν ψύλλοι σ αυτιά της. Αλλά δεν τον είχε ικανό να επιχειρήσει την εξουδετέρωσή της.
Αλλά δυο χρόνια αργότερα, με «υπουργικό στάτους» πλέον, ο Κυριάκος ζήτησε «αδελφομοιρασιά» για να διεκδικήσει ο ίδιος την ηγεσία της ΝΔ, αντί της Ντόρας. Ή και εναντίον της , αν δεν υποχωρούσε. Μίλιμπαντ, εναντίον Μίλιμπαντ, σε ελληνική έκδοση.
Η δημοσκόπηση που ζήτησε ο πατέρας Μητσοτάκης, έβγαζε την πρωτότοκη κόρη έτη φωτός μπροστά. Αλλά την ημέρα που την παρέλαβε, ο γιος του ανακοίνωσε την υποψηφιότητα του. Η σχέση Κάιν και Αβελ επιβεβαιώθηκε…
Κανείς δεν τον πήρε τοις μετρητοίς. Η Ντόρα, ο Καραμανλής και οι λοιποί μεγάλο-νεοδημοκράτες, το είδαν όπως ο Βενιζέλος για τον Γ. Παπανδρέου: «να ασκήσει το κληρονομικό του δικαίωμα να τελειώνουμε».
Την πάτησαν. Οι άνθρωποι του Σαμαρά ανατίναξαν- κάτω από τη μύτη του Μεϊμαράκη – την πρώτη εκλογή και έδωσαν στον νεώτερο Μητσοτάκη χρόνο να προετοιμαστεί για την επαναληπτική. Ο Μεσσήνιος ιντριγκαδόρος τον προόριζε για παρένθεση.
Έπεσαν λεφτά, έγιναν ντιλς με μιντιάρχες και ισχυρούς της οικονομίας, κατέφτασαν ειδικοί του πολιτικού μάρκετινγκ, -από κοντά και ο… Θεοδωρικάκος – ενώ το άλογο στο οποίο ποντάριζαν οι Καραμανλικοί, αλλά και… Ντόρα κουτσάθηκε .
Έτσι ο Κυριάκος βρέθηκε αρχηγός. Το πρώτο αντάλλαγμα στον Σαμαρά, ήταν να βάλει αντιπρόεδρο τον Αδωνι, που είχε επιστρατευθεί ως «λαγός». Και να βγάλει την αδελφή του στο περιθώριο: δεν θα γίνει ποτέ υπουργός μου!
Οι «επενδύσεις» στο προφίλ του, με στόχο την Πρωθυπουργία πλέον, ενισχύθηκαν. Ο «εξωραϊσμός» της παρουσίας του συμπεριέλαβε και την ανάδειξη – από τον ίδιο και από τηλεοράσεως- ότι «αποκατέστησε τις σχέσεις τους με τη σύζυγό του». Τα εν οίκω, εν δήμω…
Αρχισε αμέσως να ζητάει εκλογές και η πολιτική του αποχαλίνωση κλιμακώθηκε -και προς την τότε κυβέρνηση, και προς το εσωτερικό της ΝΔ . Και το 2019 άρπαξε την πρωθυπουργία, με μεγάλο σκορ.
Παρένθεση. Στην ουσία τον ωφέλησε ο συνδυασμός λαθών και εντιμότητας του Τσίπρα.
Τα λάθη: δεν έκλεισε τους λογαριασμούς τους με τον Καμμένο τον Αύγουστο του 2018 με την έξοδο από το Μνημόνιο, δεν συνεργάσθηκε με το ΠΑΣΟΚ στην Αυτοδιοίκηση – αποσύροντας κυρίως τη Δούρου από την Περιφέρεια Αττικής – δεν συγκρότησε το καλύτερο δυνατό ευρωψηφοδέλτιο – όπως στη συνέχεια και ψηφοδέλτιο Επικρατείας.
Η εντιμότητα: ακύρωσε το σχεδιασμό του για εκλογές το φθινόπωρο, απολακτίζοντας και τον διορισμό διοικητή στην Τράπεζα της Ελλάδας και Επιτρόπου. Για να μην του πουν ότι «γαντζώνεται στην καρέκλα του», κινήθηκε το βράδυ των εκλογών με ψυχολογία «τα ρέστα μου» -και κατέστησε την νίκη του αντιπάλου ευκολότερη. Κλείνει η παρένθεση.
Ο Μητσοτάκης συγκρότησε μια πολυπληθή κυβέρνηση μετρίων, που λανσάρισε ως «αρίστους» με το ένα τρίτο εξωκοινοβουλευτικούς και ανεμομαζώματα που είχε εξαγοράσει εκ των προτέρων από άλλα κόμματα-και με τον πρώην ΛΑΟΣ πρώτο τραπέζι πίστα.
Παρέδωσε τη διακυβέρνηση στον αμφιλεγόμενο ανεψιό του, μετέφερε τις εξουσίες των υπουργών στο γραφείο του, δημιούργησε στρατό μετακλητών, πήρε τον έλεγχο της ΕΥΠ – που έστησε κύκλωμα των παρακολουθήσεων ως κρατική υπηρεσία αλλά και με… ΣΔΙΤ – και εξαγόρασε την ενημέρωση Όλα με Λουδοβίκεια αίσθηση μεγαλείου.
Εκ παράλληλου άρχισε να προσανατολίσει το «σύστημα» στη σύζυγο του, ως «πρώτης κυρίας». Μέχρι που αναγκάστηκε να ομολογήσει δημοσίως – μετά από ερώτηση του…Τραμπ- ότι τέτοιο αξίωμα στην Ελλάδα δεν υπάρχει. Όπως δεν υπάρχουν τίτλοι ευγενείας.
Για ένα εξάμηνο κυβερνούσε με τον προϋπολογισμό του Τσακαλώτου. Πριν κλείσει το 2019 , άρχισε να αποδεικνύεται «φούσκα» που λέει ο Κούλογλου. Αλλά ο κορονοϊός και οι ειδικές συνθήκες που δημιούργησε, τον ευνόησε και αντί να σκάσει, φούσκωσε περισσότερο.
Ενας τεράστιος μηχανισμός κινήθηκε για την «ηγετοποίηση του». Χωρίς αντίπαλο πλέον και με τους πολίτες κλεισμένους στα σπίτια τους να καταναλώνουν ενημέρωση Πέτσα. Για τον ίδιο πάντως η καραντίνα ήταν «κουκούνιν» και για τη σύζυγό του «ευκαιρία για ποιοτικό χρόνο στο σπίτι». Οι διατυπώσεις είναι δικές τους.
Την αρχή για τη «θεοποίησή του» – με «άλλοθι» τον πειθήνιο καθηγητή Τσιόδρα – έκανε ο βιογράφος του πατέρα του καθηγητής Αθ. Διαμαντόπουλος, που μίλησε για «γιγάντωση» -για να ακολουθήσει η μιντιακή ανακήρυξή του σε «Μωυσή» και «καλύτερα προετοιμασμένο πρωθυπουργό».
Ετσι αντιμετωπιζόταν διαρκώς. Ενα ταξίδι υποτέλειας στις ΗΠΑ, έκανε ακόμη και τον Νίκο Παπανδρέου με τη διπλή υπηκοότητα, να αισθανθεί «υπερήφανος».
Και τι δεν του αποδόθηκε από τη διατεταγμένη δημοσιογραφία: «μεταρρυθμιστής», «ανίκητος», «ευαίσθητος στα κοινωνικά προβλήματα», «πρωθυπουργός που του ζητούν για κυβέρνηση στην Αμερική και στην Αγγλία», «θεμελιωτής της νέας Ελλάδας», «αναγεννητής της οικονομίας».
Ακόμη και κοινοβουλευτικές αρετές του αποδιδόταν μετά από οικτρές εμφανίσεις του στη Βουλή, με ρηχό λόγο και επιχειρηματολογία καφενείου.
Υπήρχε στο δημόσιο χώρο, παντού και πάντα σκηνοθετημένος. Δεν έδωσε ποτέ συνέντευξη σε ανεξάρτητο δημοσιογράφο. Αντί για πολιτική έκανε επικοινωνία, βασίζοντας τη δημόσια παρουσία του στο πολιτικό μάρκετινγκ .Με τις συνταγές του παρακμιακού πλέον Γκρίνμπεργκ, που ήλθε να κρεμάσει τα παπούτσια ως γκουρού της φαιάς προπαγάνδας στην Ελλάδα.
Αυτό κράτησε τρία χρόνια, κρύβοντας από κάτω την αποδιάρθρωση της χώρας. Κατεδάφιση δικαιωμάτων, αποδυνάμωση του κράτους πρόνοιας και των δημοσίων συστημάτων Υγείας, Παιδείας και Ασφάλισης – διαφθορά, οικογειοκρατία, κομματισμός, προσφυγή στο βούρκο και τα χτυπήματα κάτω από τη μέση, υπόθαλψη τυχοδιωκτικών στοιχείων, διακυβέρνηση με υποκλοπές, χειραγώγηση της Δικαιοσύνης, διασπάθιση δημοσίου χρήματος, εκποίηση κρατικής περιουσίας, εθνικές υποχωρήσεις, αποθεσμοποίηση της χώρας, σήψη στο κράτος , υποταγή της πολιτικής σε συμφέροντα… Με αντάλλαγμα την επικυριαρχία του.
Κι ύστερα ήλθαν οι μέλισσες. Με την τραγωδία στα Τέμπη οι «άριστοι», αναγνωρίσθηκαν ως άχρηστοι. Το «επιτελικό κράτος» αποκαλύφθηκε ως σαθρό κέλυφος αυταρχισμού. Το σύγχρονο μοντέλο διακυβέρνησης, ήταν ο έλεγχος της κοινωνίας, που ασφυκτιούσε φοβισμένη, εκβιαζόμενη αλλά και εξαγορασμένη με λεφτά που δεν υπάρχουν.
Στην οικονομία ακόμη και ο Σημίτης τον ξεμπρόστιασε; Ποια ανάπτυξη και ποιες επενδύσεις; Μεταφέρει περιούσιες σε αεριτζήδες, με ελληνικά τραπεζικά λεφτά. Οι σκελετοί που τρίζουν πλέον στα ντουλάπια, έχουν να πουν πολλά για τη νοσηρή τετραετία που κλείνει.
Το προϊόν που το μιντιακό σύστημα πουλούσε για τέσσερα χρόνια ως χρυσό, ήταν στην πραγματικότητα κάρβουνο. Οσο αποκαλύπτεται μεγαλώνει το αδιέξοδό του. Φιγούρα πελιδνή πλέον -, έτσι όπως δεν θα ήθελε να καταλήξει κανένας πολιτικός. Τον παρουσίασαν ως το πιο γερό πολιτικό σκαρί, αλλά αποδεικνύεται, «σαπάκι».
Στην πτώση του ο πολιτικός δείχνει τον πραγματικό εαυτό του. Το επιβεβαίωσε ο Σαμαράς όταν δεν πήγε να παραδώσει στον Τσίπρα. Για τον Μητσοτάκη λέγεται ότι εφεξής θα καταφύγει σε αθέμιτους τρόπους διάσωσης. Κάποιοι εναπομείναντες κεκράκτες που επιχειρούν να τον αναστηλώσουν, του στρώνουν το δρόμο, χαρακτηρίζοντας τις λαϊκές κινητοποιήσεις εναντίον του ως «επιστροφή στις πλατείες».
Άδικος κόπος. Όταν σε πάρει η κάτω βόλτα, «δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό». Ότι και αν κάνει, θα γίνεται μπούμερανγκ.
Ο «άνθρωπος που θα γίνονταν βασιλιάς», βρίσκεται πλέον στη φάση της τραγικής ειρωνείας, με την αρχαιοελληνική έννοια: αγνοεί ότι είναι μπλεγμένος στη μοίρα του και νομίζει ότι θα νικήσει.
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
