Του Γ. Λακόπουλου
Ήταν αρκετό ένα άρθρο στο Α.Π. που περιέγραφε -μάλλον με επιείκεια- την αποτυχία του Πάνου Σκουρλέτη ως γραμματέα της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ για να τον βγάλει στα κεραμίδια.
Εκτός από τις «θιγμένες» παρεμβάσεις του ίδιου, ένα σωρό δημοσιεύματα, σε μέσα που δεν μπορούσε καν να φαντασθεί κανείς, έπαιρναν το μέρος του γραμματέα. «Στοχοποιείται», «Δέχεται πισώπλατα χτυπήματα» και άλλα ηρωικά και πένθιμα. Μωρέ μπράβο φιλίες.
Σε ό,τι αφορά το ΑΠ, που θεωρήθηκε πέτρα του σκανδάλου της δήθεν επίθεσης στον Νο2 του κομματικού ΣΥΡΙΖΑ, είναι αστείος ο ισχυρισμός της στοχοποίησης. Καμιά σχέση. Ο καθείς εις το είδος του και ο Λουμίδης στους καφέδες…
Αν υπάρχουν στο εσωτερικό ανοιχτοί λογαριασμοί του γραμματέα με άλλους μουστερήδες στην Κουμουνδούρου, ας τα λύσουν μόνοι τους.
Πάντως η κοινή πολιτική λογική λέει ότι μετά από δυο εκλογικές αναμετρήσεις που έχασε ο ΣΥΡΙΖΑ, ο Σκουρλέτης βγήκε αποδυναμωμένος- ειδικά μετά την καταβύθιση του κόμματος στην Αυτοδιοίκηση.
Αντίθετα ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί να έχασε την πρωθυπουργία, αλλά στα εσωκομματικά είναι τώρα πανίσχυρος. Ούτε οι «53» του συγκροτημένου Τσακαλώτου, ούτε τριπλέτες του τύπου Σκουρλέτης- Βούτσης- Φίλης έχουν το σχετικά καλό χαρτί που είχαν στην κυβερνητική φάση του ΣΥΡΙΖΑ για να κάνουν παιχνίδι.
Συνεπώς ή πάνε πάσο, ή φεύγουν από το τραπέζι, ή καταλαβαίνουν ότι μόνο η συσπείρωση στον Τσίπρα -δηλαδή η αποδοχή των ιδεολογικών και πολιτικών επιλογών του- κρατάει ανοιχτό το δρόμο για επιστροφή στην κυβέρνηση. Σε μια τετραετία από τώρα, πλην μητσοτακικού ατυχήματος.
Ασφαλώς ο Τσίπρας έχει κάθε λόγο να τους κρατήσει όλους στο παιχνίδι, για να φέρει κι άλλους στη συνέχεια. Και αυτό επιδιώκει, όπως αντιλαμβάνονται οι συνομιλητές του. Όλους, αλλά σε τροχιά προς το μέλλον. Με σηκωμένες τις άγκυρες και όχι το αντίθετο.
“Οι πλειοψηφίες φτιάχνονται με όλους” έλεγε ο Ανδρέας Παπανδρέου και το εφάρμοζε δια της ανοχής στις πιο επιθετικές συμπεριφορές εναντίον του. Εκτός από τις περιπτώσεις που σήκωνε το τηλέφωνο και υπαγόρευε στον Παγουρόπουλο τη γνωστή φράση των τεσσάρων λέξεων.
Ο Τσίπρας δεν το έκανε ποτέ ούτε για αστείο. Την Αντωνοπούλου έδιωξε από την κυβέρνηση και ήταν μέσα στην στεναχώρια μια βδομάδα. Στην ουσία ποτέ δεν διόρισε τον εαυτό του Πρωθυπουργό. Αλλά πρόεδρο του -προς μετεξέλιξη κόμματος- τον διόρισε ήδη το 31,5%.
Δεν μπορεί να μην τα διακρίνει αυτά ο γραμματέας. Απλώς καθώς είναι πρόσωπο με ισχυρή βούληση και αίσθηση των εσωκομματικών βαρομετρικών, προσπαθεί να κάνει κάτι ευφυές και απλό: να «σκουρλετοποιήσει»τις εσωκομματικές διεργασίες προς το συνέδριο. Κι εκεί να μείνει στον αφρό.
Είναι κι αυτό ένα είδος αντίστασης στο είδος του κόμματος που προσπαθεί να μετατρέψει τον ΣΥΡΙΖΑ ο Τσίπρας και που εμφανώς δεν είναι ίδιο με αυτό που έχει κατά νου ο πρώην υπουργός του και όσοι άλλοι ξορκίζουν την «πασοκοποίηση» για την οποία όπως δεν μίλησε κανένας και θα ήταν γελοίο να επιχειρηθεί από οποιονδήποτε.
Θα απέδιδε αν δεν υπήρχε ένα ανοιχτό θέμα: η συζήτηση για την τραγωδία του ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές, την ιλαροτραγωδία στους ΟΤΑ και βεβαίως την απώλεια της διακυβέρνησης από έναν αντίπαλο που κανονικά θα έπρεπε να υποκύψει στα τραύματά του από τις διαρκείς πολιτικές ήττες του Μητσοτάκη απέναντι τον Τσίπρα.
Μεταξύ μας μπορεί να έχει και δίκιο ο γραμματέας- ή όποιος άλλος θέλει να καθυστερήσει αυτή η συζήτηση. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει λόγος να γίνει καν, αν πρόκειται να εξελιχθεί σε ομφαλοσκόπηση και κατ’ ουσίαν να φέρει από το παράθυρο αυτό που έφυγε από την πόρτα: τη νοοτροπία που συντηρούσε τις «συνιστώσες». Ώρες είναι να ξαναπιάσουμε την κουβέντα για τη… Ρόζα.
Αυτό δεν είναι διαχείριση του 31,5%, αλλά μπαχαλοποίηση. Επισήμως θα ονομάζεται «σεβασμός στη συλλογικότητα». Στην ουσία θα είναι, αν όχι υπονόμευση του Τσίπρα, σίγουρη αποδυνάμωση της προοπτικής του «προεδρικού» κόμματος.
Όσοι έχουν αυτό στο μυαλό τους, μάλλον περνούν θηλιά στο λαιμό τους. Η οιονεί τσιπροποίηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μονόδρομος, αλλά αναγκαιότητα. Και η αριστερή κουλτούρα των «οργάνων»; Ακριβώς ένα αριστερό κόμμα, όταν ταυτόχρονα είναι και κόμμα εξουσίας – και όχι πια κίνημα διαμαρτυρίας-χρειάζεται το ηγετικό ιμπέριουμ.
Αν σ’ αυτό περιλαμβάνεται και το δικαίωμα διαμόρφωσης ηγετικής ομάδας, μην πυροβολείτε τον πιανίστα. Δεν φταίει ο Τσίπρας. Έτσι συμβαίνει με τους ηγέτες των σοβαρών κομμάτων: αντιλαμβάνονται ότι η διαρχία είναι συνταγή αποτυχίας.
