Του Ιωάννη Δαμίγου
Ούτε σαν ταινία φρίκης! Σαν ντοκιμαντέρ προσομοίωσης της κόλασης! Με την ανοχή της συνήθειας του θανάτου! Ο εφιάλτης μας συντροφεύει σχεδόν “φιλικά”, κάθεται δίπλα μας καθημερινά, μας πιάνει κουβέντα.
Εξοικειωθήκαμε. Αποδεχθήκαμε την νοσηλεία σε κοντέινερ, σε διαδρόμους, σε ράντσα, σε πατενταρισμένες ΜΕΘ, σε έκθεση νοσοκομειακών λοιμώξεων και στο αντίκρισμα του θανάτου με τρόμο! Η αξία της ζωής ξέπεσε στην στατιστική, σε ποσοστά και σε πρόβλεψη μαθηματικών μοντέλων.
Αντί επίταξης των ιδιωτικών κλινικών, εμπορικές συμφωνίες αισχρού κέρδους. Επιστήμονες που ξεπέρασαν ακόμα και τους πολιτικούς σε λαϊκισμό, σε παλινωδίες και σε σκοταδιστικό λόγο, από οθόνες πρωινών προπαγανδιστικών δημοσίων παραβατών. Προτάσεις πολλές, λύση καμιά!
Ψέματα πολλά μπερδεμένα με ψήγματα μασκαρεμένης αλήθειας, που μάταια προσπαθούν να ισορροπήσουν μεταξύ θρησκείας και επιστήμης. Που συσκοτίζουν ακόμα πιο πολύ την ζωή του απαίδευτου δύστυχου αυτού λαού.
Με την κυβέρνηση του ολέθρου σε ρόλο τροχονόμου στον γύρο του θανάτου. Παρατηρητές του χαλασμού, σαν σε ξεσκαρτάρισμα λαού! Πως ξεστράτισε το βήμα, πως χάσαμε τον δρόμο; Τρομάξαμε την ζωή! Χάθηκαν και οι ποιητές! Και γεννιόμαστε πια γέροντες.