Του Γ. Λακόπουλου
Υπάρχει μια παρέα σχολιαστών σε διάφορα ΜΜΕ οι οποίοι πλασάρουν την εξής θεωρία: ο Τσίπρας καταρρέει, οι εκλογές όπου νάναι έρχονται, η ΝΔ θα κερδίσει θριαμβευτικά και την επομένη πρώτα θα ξηλώσει του νόμους του ΣΥΡΙΖΑ και μετά θα σύρει στα ειδικά δικαστήρια τα στελέχη του.
Το σενάριο αρέσει στον Κυριάκο Μητσοτάκη και ορισμένοι του το καλλιεργούν επίμονα. Άλλωστε η κολακεία δεν βλάπτει- αρκεί να μην την εισπνέεις.
Οι δημοσκοπήσεις που προβλέπουν την επικράτηση Μητσοτάκη – παρ’ ότι σε καμιά πρόβλεψη δεν δικαιώθηκαν τα τελευταία χρόνια- στη συγκεκριμένη περίπτωση απλώς μετατρέπουν την εμφανέστατη και δικαιολογημένη δυσαρέσκεια των πολιτικών για την κυβερνητική πολιτική σε ψήφο υπέρ του Μητσοτάκη. Λίγο αλχημιστικό.
Ένας δημοκρατικός πολίτης ή κάποιος που κινείται στην ευρύτερη αριστερά και αγανακτεί με την κυβέρνηση Τσίπρα για την πολιτική που ασκεί γιατί θα να ψηφίσει τον Μητσοτάκη για να ασκήσει ακριβώς την ίδια;
Άλλη πολιτική δεν μπορεί να ασκήσει καμία κυβέρνηση, γιατί δεν θα έχει την υποστήριξη των δανειστών.
Αφού δεν μπορεί να κάνει κάτι διαφορετικό ο Τσίπρας, έστω στα επιμέρους που έχει κάθε λόγο αν το κάνει για να δείχνει αριστερός, φανταστείτε τι θα συμβεί με την κυβέρνηση Κυριάκου –Άδωνι. Τόσο απλό.
Αυτά δεν σημαίνουν ότι δεν έχει ο Κυριάκος πιθανότητες να κερδίσει τις επόμενες εκλογές – οι οποίες πάντως θα γίνουν όποτε αποφασίσει ο Τσίπρας, όχι όποτε το ζητήσει ο ίδιος. Φυσικά και έχει και παρά πολλές μάλιστα. Για να μην πούμε ότι θα τις κερδίσει στα σίγουρα.
Αλλά δεν είναι οι πιθανότητες που του δίνουν οι δημοσκόποι. Είναι οι πιθανότητες που του δίνει ο ίδιος ο Τσίπρας.
Ο σημερινός πρωθυπουργός άλλαξε πέρυσι πολιτικό προσανατολισμό. Παραλίγο να τινάξει τη χώρα στον αέρα, της πρόσθεσε επιβαρύνσεις μέχρι να αλλάξει, αλλά άλλαξε, εκών –άκων: πολιτικό στίγμα, ιδεολογία, ρητορική και πολιτική.
Σήμερα εφαρμόζει το Μνημόνιο κατά τον τρόπο που καμιά άλλη κυβέρνηση δεν μπόρεσε και μάλλον δεν θα μπορεί και στο μέλλον.
Γι’ αυτό έχει τη στήριξη των εταίρων. Τον θεωρούν κατάλληλο όχι μόνο για την υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων, αλλά και για την αντιμετώπιση της διαπλοκής πολιτικής και οικονομίας, τις συνέπειες της οποίας γνωρίζουν καλά πλέον.
Επιπλέον βρίσκεται ένα βήμα πριν από την ένταξη στους κόλπους του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος, που θα καταστήσει τον ΣΥΡΙΖΑ κύριο φορέα της Κεντροαριστεράς στην Ελλάδα.
Από εδώ και κάτω αρχίζει ο παραλογισμός. Ενώ ο ίδιος έχει κάνει βήματα προς τη σωστή κατεύθυνση, τα αναστρέφει εξακολουθώντας να κυβερνάει με πρόσωπα που βλέπουν ακόμη προς τη λάθος πλευρά. Ή είναι παντελώς ακατάλληλα.
Εξακολουθεί να συμπράττει με τον Καμμένο. Αυτό είναι πλην. Το μόνο εμπόδιο για την ένταξή του στους Ευρωσοσιαλιστές. Συνεχίζει κυβερνάει με τον Φίλη και τον Μπαλτά και εφαρμόζει πολιτική μεταρρυθμίσεων με αντιμεταρρυθμιστές όπως ο Σπίρτζης, ο Σκουρλέτης και ο Δρίτσας.
Αυτή τη στιγμή είναι εμφανής η απόσταση ανάμεσα στις επιδιώξεις του Πρωθυπουργού και στην πρακτική ή τις δυνατότητες των υπουργών του.
Με άλλα λόγια ο Τσίπρας έχει ένα υπουργικό συμβούλιο που δεν μπορεί να τον ακολουθήσει και ενδεχομένως δεν θέλει κιόλας. Πρακτικά πολλοί υπουργοί είναι βαρίδια στην πολιτική του.
Οι μικροί Λαφαζάνηδες αποκαλύπτονται με χαρακτηριστικό τρόπο στην περίπτωση του ΤΑΙΠΕΔ. Ο Πιτσιόρλας έχει την εμπιστοσύνη του Πρωθυπουργού, αλλά όχι και των υπουργών του. Είναι επιτυχημένος για τον Τσίπρα, αλλά επιζήμιος για τον Σπίρτζη και τον Δρίτσα. Παράνοια.
Αυτή η κυβέρνηση είναι το μεγαλύτερο επιχείρημα για τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Ενώ ο ίδιος υστερεί στο δημόσιο χώρο έναντι του Πρωθυπουργού, η ανθρωπογεωγραφία του υπουργικού συμβουλίου του δίνει πόντους καθημερινά και κάνει εύκολο το αντιπολιτευτικό έργο του.
Ο Τσιπρας δεσμεύτηκε δημοσίως να αξιολογήσει του υπουργούς στο πρώτο εξάμηνο, αλλά δεν το έχει κάνει ακόμη. Συνεχίζει με κυβέρνηση που δεν μπορεί να ανταποκριθεί ρόλο της.
Δεν αναζητά αξιόπιστες προσωπικότητες πέρα από τον ΣΥΡΙΖΑ, στην ευρύτερη προοδευτική παράταξη, για τα βασικά υπουργεία τουλάχιστον. Ούτε αναζητά νέους κυβερνητικούς εταίρους ώστε να απαλλαγεί από την τοξικότητα του Καμμένου.
Ο Πρωθυπουργός έχει μπροστά του το ορόσημο της Θεσσαλονίκης. Δεν αρκεί να πάει στην ΔΕΘ με νέα πολιτική, που θα πάει ούτως ή άλλως. Πρέπει να πάει και με νέα κυβέρνηση. Με υπουργούς που θα έχουν γνώση, ευρωπαϊκό προσανατολισμό και συνάφεια με το χαρτοφυλάκιο τους.
Με πρόσωπα που θα αποπνέουν εμπιστοσύνη και θα πείθουν ότι είναι σε θέση να ενστερνιστούν και να υλοποιήσουν την πολιτική που συμφώνησε η χώρα με τους εταίρους και να μην την εφαρμόζουν σα να κάνουν αγγαρεία, γιατί τάχα διαφωνούν ιδεολογικά –τρομάρα τους.
Το αστείο με την κυβέρνηση της οποίας τα μέλη δηλώνουν ότι δεν πιστεύουν στην πολιτική που υλοποιούν δεν πάει άλλο.
Αν λοιπόν ο Πρωθυπουργός το εννοεί ότι έκανε την αυτοκριτική του και έχει αποβάλει τις αυταπάτες του, αν τον έχουν εγκαταλείψει οι τυχοδιωκτισμοί του παρελθόντος του, δεν έχει παρά να το αποδείξει με τη διαχείριση των προσώπων. Και στην κυβέρνηση και στον ΣΥΡΙΖΑ με το επικείμενο συνέδριο.
Αν δεν το κάνει είναι σαν να προσφέρει στον Κυριάκο Μητσοτάκη την πρωθυπουργία, με ή χωρίς απλή αναλογική. Όσοι ονειρεύονται τη διαπόμπευση των Συριζαίων με σπόνσορες του ολιγάρχες της διαπλοκής θα δικαιωθούν εφόσον ο ίδιος ο Τσίπρας λειτουργεί ως σπόνσορας του Κυριάκου διατηρώντας ακατάλληλα πρόσωπα στο οβάλ τραπέζι στου υπουργικού συμβουλίου.
