Του Γ. Λακόπουλου
Εξ ορισμού η συγκυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα με τον Πάνο Καμμένο ήταν προϊόν μιας ανάρμοστης σχέσης, όσο ήταν συγκυβέρνηση. Στον επικεφαλής των ΑΝΕΛ εκχωρήθηκε μόνο το υπουργείο Άμυνας, χωρίς λόγο στην κεντρική πολιτική της χώρας που ήταν η υλοποίηση του Μνημονίου.
Για τον Τσίπρα ήταν μια επιλογή “δημητροφικού” χαρακτήρα: συμμαχία με τον διάβολο, για τη διάσωση της κατάκτησης “πρώτη φορά η Αριστερά στην Κυβέρνηση”. Από μόνη αυτή η επιλογή επιφόρτιζε τον Τσίπρα με την ευθύνη να την κρατήσει κιόλας στην κυβέρνηση. Αφού του έλλειπαν έδρες οι επιλογές του ήταν περιορισμένες. Αν προσέφευγε πάλι σε εκλογές θα επιβάρυνε την κατάσταση της χώρας.
Ήδη την είχαν αφήσει με άδεια ταμεία οι Σαμαράς-Βενιζέλος. Βάσει του σχεδιασμού της “αριστερής παρένθεσης” που τους έκανε να μην κλείσουν τον Δεκέμβρη τη 2014 το Β΄Μνημόνιο και να ωθήσουν τα πράγματα απαραίτητα σε εκλογές μην αφήνοντας εναλλακτικό δρόμο στον Τσίπρα -λόγω της υποψηφιότητας που κατέθεσαν- και τη μόλις δίμηνη παράταση της δανειακής σύμβασης. Επιπλέον με εκλογές διακινδύνευε να βρει απέναντί του έναν συνασπισμό κομμάτων που δεν μπορούσε να νικήσει.
Για τη συγκυβέρνηση οι επιλογές του ήταν περιορισμένες. Με τη Φώφη ή με τον Σταύρο – που δεν είχαν δείξει και κανένα ενδιαφέρον -ήταν βέβαιο ότι θα τον έριχναν αμέσως μόλις η πολιτική του άγγιζε συγκεκριμένα συμφέροντα. Ακόμη και αν είχε εξ αρχής επιλέξει το τρίτο Μνημόνιο. Άλλο αν ο Σταύρος σήμερα αισθάνεται λεηλατημένος από τους άλλους και αλλάζει…
Έμενε ο Καμμένος. Όλοι ήξεραν ποιος είναι. Αλλά παρείχε μια εγγύηση: ότι δεν θα τον έριχνε. Και δεν τον έριξε. Ούτε στην πρώην κυβέρνηση με τον κοινό αντιμνημονιακό προσανατολισμό. Ούτε στη δεύτερη- αφού κατάφερε και μπήκε στη Βουλή.
Με τον Καμμένο και ό,τι τον συνοδεύει ο Τσίπρας περπάτησε για τρία χρόνια, με ποικίλες εσωτερικές διακυμάνσεις και δύσκολες προσπάθειες να αναχαιτιστεί όχι μόνο η πολιτική πρακτική του αλλά και ο χαρακτήρας του. Έπρεπε όμως να το κάνει για να διασώσει την κυβέρνησή του, αφού οι προσπάθειες που έκαναν οι Ευρωσοσιαλιστές με τον Σουλτς να του φέρουν τη Γεννηματά ως σύμμαχο δεν καρποφόρησαν με πρόσχημα από την ίδια -που έχει και βάση- ότι “δεν ελέγχει την Κοινοβουλευτική ομάδα της”.
Ωστόσο αυτή η σύμπραξη ήταν ένα καντήλι που κάποια στιγμήν θα έσβηνε. Αυτό συμβαίνει τώρα για συγκεκριμένους λόγους. Ο ένας είναι ο Τσίπρας δεν μπορεί να σηκώσει πολιτικά άλλο στις πλάτες του τον Καμμένο. Ειδικά όσο πλησιάζει προς τις εκλογές είναι σαν τοίχος που τον χωρίζει και από τους δημοκρατικούς ψηφοφόρους στο εσωτερικό και από τους Ευρωσοσιαλιστές στο εξωτερικό.
Ο δεύτερος λόγος είναι ότι ο Καμμένος αρχίζει να γίνεται επικίνδυνος για την κυβέρνηση και την Αριστερά -και για τη χώρα- σε ό,τι αφορά τα εθνικά θέματα, με τη συμπεριφορά του στο Σκοπιανό και τα ελληνοτουρκικά. Πέραν του ότι ο Τσίπρας δεν μπορεί να δικαιολογήσει πως νοείται η ασυμφωνία Πρωθυπουργού με υπουργό που παραμένει στη θέση του.
Τρίτος λόγος είναι ότι η περίπτωση Καμμένου εκτός από την πολιτική και την αισθητική της Αριστεράς απειλεί και την ηθική της. Πρώτα με την υπόθεση των βλημάτων στη Σαουδική Αραβία -που δεν πουλήθηκαν και ούτε καταλογίζεται σκάνδαλο από τους Συριζαίους στον Καμμένο. Αλλά ένα ζήτημα υπήρξε. Και τώρα με την υπόθεση Σαββίδη -τον οποίο συνέδεσε με τον Τσίπρα ο Καμμένος και τώρα καθίσταται πρόβλημα με βαρύ κόστος διαχείρισης.
Υπάρχει και ένα τέταρτος λόγος. Όχι μόνο ο Τσίπρας έχει λογούς να πάει στις εκλογές με κλεισμένους τους λογαριασμούς του με τον Καμμένο, αλλά και ο ίδιος ο επικεφαλής των ΑΝΕΛ αντιλαμβάνεται ότι δεν μπορεί να διεκδικήσει την παρουσία του στην επόμενη Βουλή όσο παραμένει μέλος αυτής της κυβέρνησης.
Αναζητώντας ψηφοφόρους είναι υποχρεωμένος να σηκώνει τους τόνους στα εθνικά θέματα, να κινείται σε σκληρή εθνικιστική γραμμή, να διευρύνει τις σχέσεις του με τη Εκκλησία. Κυρίως να ασφαλίσει απέναντι τον Μητσοτάκη, κάτι που δεν συνέφερε μόνο τον ίδιο αλλά και τον Τσίπρα – αν δεν πρόκειται να το χρεώνεται η κυβέρνησή του.
Εκ των πραγμάτων αυτή η ανάρμοστη σχέση οδηγείται προς το τέλος της και δεν ήταν άσχετη με αυτή την προοπτική τη τοποθέτηση του Φώτη Κουβέλη στο υπουργείο Άμυνας για να το διαχειριστεί με ήπιες μεθόδους.
Μένει να διασφαλιστεί ότι δεν θα πέσει κυβέρνηση -αφού ούτε ο Καμμένος θέλει κάτι τέτοιο αυτή τη στιγμή. Ένας τρόπος είναι η στήριξη τη Βουλή, χωρίς συμμετοχή στην κυβέρνηση. Ο άλλος είναι να βρεθούν οι έξι βουλευτές που λείπουν από άλλα κόμματα, μεταξύ των οποίων και οι .. ΑΝΕΛ.
Τα “τζαρτζαρίσματα” μεταξύ βουλευτών των δυο κομμάτων δεν είναι παρά ο προάγγελος της αποσυγκόλλησης Τσίπρα από τον κυβερνητικό εταίρο που δεν του φέρθηκε ανέντιμα, αλλά δεν αντέχεται άλλο. Από τη πλευρά του ο Καμμένος ετοιμάζει την επόμενη μέρα του για να διασφαλίσει το πολιτικό μέλλον του και αυτοί που πρέπει να ανησυχούν βρίσκονται στη ΝΔ. Ασύδοτος θα κάψει κόσμο…
