Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Οι εκλογικές επιδιώξεις του Πέτρου Κόκκαλη είναι γνήσιο υποσύνολο της επικαιροποιημένης «πράσινης» κουλτούρας στην Ευρώπη.
Βουλευτής – εν προκειμένω: ευρωβουλευτής – αποσπάται από το κόμμα που συνεργάζεται και διεκδικεί την προτίμηση των ψηφοφόρων, με νέο πολιτικό σχήμα. Σιγά την πρωτοτυπία.
Ο Πέτρος Κόκκαλης ούτε ο πρώτος είναι ούτε ο τελευταίος που υπολογίζει στην αποσυσπείρωση των «μεγάλων» κομμάτων, μπροστά στην ευρωκάλπη.
Τι καινούργιο ωστόσο υπάρχει στο κόμμα του – με τον διόλου «πιασάρικο» όνομα «Κόσμος» – που με την ίδρυση του κιόλας έγινε μέλος των «Πράσινων» στο Ευρωκοινοβούλιο;
Τι περισσότερο μπορεί να περιμένει ο ίδιος – μετά το βελούδινο διαζύγιο του με τον ΣΥΡΙΖΑ, όταν έπεσε στα χέρια του Κασσελάκη – από ό,τι περιμένουν συνήθως οι μικροί σχηματισμοί;
Αρκούν τα ψίχουλα από το τραπέζι των «μεγάλων» για να κάνουν το συγκεκριμένο κόμμα να ξεχωρίσει και να παραμείνει ο επικεφαλής του στο Στρασβούργο; Σε περίοδο μάλιστα που τα αντίστοιχα κόμματα δεν πολυκινούνται στην ευρωπαϊκή πολιτική σκακιέρα…
Ο Κόκκαλης και οι συνεργάτες του δεν είναι ακτιβιστές, ή ιεραπόστολοι της οικολογίας. Περισσότερο δρουν ως ανανεωτές του είδους της πολιτικής που εκπροσωπούν. Έχουν προσγειωμένη αντίληψη για την «πράσινη πολιτική» και την προωθούν ως παράμετρο του πολιτικού συστήματος και όχι ως αντίπαλό του με περιθωριακές πρακτικές.
Μεταπολιτευτικά, στην πολιτική σκηνή της Ελλάδας οι όροι «οικολόγοι», «πράσινοι», «εναλλακτικοί», είναι σαν τα κινέζικα. Παρ’ ό,τι με αυτές τις ταμπέλες κάποιοι έχουν βρει, αρκετές φορές ένα έδρανο στο ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και μια φορά στο ελληνικό – χωρίς να ευδοκιμήσουν περισσότερο.
Σήμερα η κακοποιημένη περιβαλλοντικά Ελλάδα δεν χρειάζεται έναν ακόμη προφήτη της κλιματικής αλλαγής, αλλά έναν πολιτικό που θα σπείρει στο άγονο έδαφος του δημοσίου βίου της ιδέες αφύπνισης συνειδήσεων – ως προϋπόθεση για προσέλκυση ψήφων.
Ως τώρα συνέβαινε το αντίθετο.
Ο «Κόσμος» του Κόκκαλη, αυτό-τοποθετούμενος ιδεολογικά και πολιτικά στον προοδευτικό χώρο, δεν προτάσσει την αοριστία της οικολογίας, αλλά την συγκεκριμένη επαφή της με υπαρκτές κοινωνικές δυνάμεις που συνδέονται, από τη φύση τους, μαζί της: η αυτοδιοίκηση, οι νέοι, όσοι επιχειρούν στο πεδίο της βιώσιμης οικονομίας.
Σ’ αυτό το εγχείρημα ο Κόκκαλης προσφέρει την επωνυμία του, την προσωπική του επάρκεια – ως δείγμα γραφής, – στα χρόνια που η κίνησή του συνεργάσθηκε με τον ΣΥΡΙΖΑ στο Ευρωκοινοβούλιο – και ενδεχομένως πόρους που χρειάζονται στη σύγχρονη πολιτική.
Επιδιώκει να βγει από την κάλπη – αλλά και μετά από αυτήν – όχι σαν ένας ακόμη αιθεροβάμων, αλλά ως φορέας διεξόδων με διάρκεια για ευαισθητοποιημένους όγκους πληθυσμού. Που αναζητούν σύνδεση με διεθνή κινήματα, όχι για να «σώσουν τον πλανήτη», αλλά να ωθήσουν την κοινωνία σε ενσυνείδητους δρόμους παραγωγής, ανάπτυξης και τρόπου ζωής, που τον σέβεται.
Από αυτή την άποψη οι εκλογικές του επιδιώξεις είναι γνήσιο υποσύνολο της επικαιροποιημένης «πράσινης» κουλτούρας στην Ευρώπη, που επικαλείται το περιβάλλον ως παράγοντα επιβίωσης των ανθρώπων και συνεπώς ως βασικό αντικείμενο της πολιτικής.
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR