Του Γ. Λακόπουλου
Όταν τα ξημερώματα της εκλογικής νίκης του ΣΥΡΙΖΑ, τον Ιανουάριο του 2015, ανακοινώθηκε ποιος θα συμπληρώνει τις λίγες έδρες που έλειπαν για την κοινοβουλευτική πλειοψηφία πολλοί έπαθαν σοκ, συνειδητοποιώντας ότι αυτός θα ήταν ο Πάνος Καμμένος. Το ανακοίνωσε μάλιστα ο ίδιος, μεγαλώνοντας την οδύνη της είδησης για όσους είχαν πιστέψει στη λυτρωτική σημασία της αριστερής διακυβέρνησης.
Τις επόμενες ημέρες το σοκ έγινε οργή καθώς διαπιστώθηκε ότι η συγκυβέρνηση με τον Καμμένο δεν προέκυψε ως ανάγκη καθώς δεν απέδωσε κάτι ο κύκλος των διαβουλεύσεων του Αλέξη Τσίπρα ως εντολοδόχου πρωθυπουργού. Εξάλλου δεν υπήρξε καν τέτοιος κύκλος.
Το έγκλημα ήταν προσχεδιασμένο. Είχαν συμφωνήσει από πριν να συγκυβερνήσουν και δεν τολμάει κανείς να σκεφθεί τι θα συνέβαινε ακόμη και αν ΣΥΡΙΖΑ είχε αυτοδυναμία.
Εκ των προτέρων δηλαδή, αντί για το όμορο ΠΑΣΟΚ, η Αριστερά της Κουμουνδούρου επέλεξε ένα εθνικιστικό μόρφωμα υπό την ηγεσία ενός πολιτικού με πολλά στη καμπούρα του πολιτικής και προσωπικής εξαχρείωσης…
«Φέρτε πίσω την ψήφο μου» έγραψε κάποιος που είχε ψηθεί από τον ίδιο τον Τσίπρα ότι μπορεί να γυρίσει τον τροχό…
Τα… αγκαλιάσματα
Ο νεόκοπος πρωθυπουργός προσπάθησε να προβάλλει δικαιολογίες για τη συμμαχία με τον «Μπούλη», όπως τον αποκάλεσε αργότερα. Πρώτα το απέδωσε στην «αντιμνημονιακή του συνέπεια» και μετά την αξιοπιστία του ως εταίρος. Τα αγκαλιάσματα μετά την δεύτερη εκλογική νίκη, που επανέλαβε τη σύμπραξη του, δεν σβήνουν από τη μνήμη κανενός αριστερού ή φίλου της Αριστεράς. Το όνειδος δεν θα ξεπεραστεί ποτέ.
Ορισμένοι παρατηρητές κατέφυγαν στη θεωρία του Δημητρόφ: «θα συμμαχήσω και με τον διάβολο για το σοσιαλισμό», ανασύροντας τις κνίτικες ρίζες του Αλέξη Τσίπρα. Άλλοι μίλησαν απλώς για δίψα εξουσίας χωρίς αρχές. Υπήρξε και η θεωρία του κυνισμού: ο Καμμένος είναι ο «εύκολος εταίρος», γιατί είναι ανοικτός σε πολλά θέματα.
Εν πάση περιπτώσει το ανοσιούργημα της ετερόκλιτης συμμαχίας έγινε και συνεχίζεται. Αν η Αριστερά είχε στην καμπούρα της τη συγκυβέρνηση με τον Μητσοτάκη το 1989, η συγκυβέρνηση με τον Καμένο το 2015 εγγράφεται στις πιο σκοτεινές σελίδες της.
Αλλά οι νικητές των εκλογών το απολάμβαναν. Ο Τσίπρας επαινούσε δημόσια τον Καμμένο και ο Καμμένος μιλούσε για «αδελφική σχέση». Οι πιο προβληματισμένοι απλώς τρόμαζαν στην ιδέα ότι ένας άνθρωπος σαν τον πρώην βουλευτή της ΝΔ ήταν και είναι υπουργός Άμυνας.
Κι ύστερα ήρθαν οι μέλισσες. Ο Καμμένος άρχισε να δείχνει ότι ήταν ένα προβληματικό στήριγμα. Όταν ο Αλέξης Τσίπρας έκανε τις πρώτες επαφές του με τον Σουλτς για να δρομολογήσει την ένταξη του στο Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα πήρε την απάντηση ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει όσο συνεργάζεται με κάποιον που έχει διατυπώσει ακροδεξιές θεωρίες κατά καιρούς.
Ο Τσίπρας το κατάπιε, καθώς μια απόπειρα διερεύνησης των περιθωρίων αντικατάστασης του εταίρου δεν απέδωσε, παρότι οι περισσότεροι βουλευτές του Καμμένου θα τον εγκατέλειπαν. Άρχισε όμως να ζει με τον φόβο τι μπορεί να του προκύψει με τον συγκεκριμένο άνθρωπο στο Πεντάγωνο, κι ας φρόντιζε εξαρχής να είχε και κάποιον δικό του από δίπλα του.
Το χαρτί της ανατροπής
Άρχισε να ζει και με τον ευτελισμό από τις συμπεριφορές βουλευτών του Καμμένου, από τον συνεπώνυμό του, τον Κατσίκη μέχρι τον Χαϊκάλη και άλλα άνθη. Η κυβέρνηση της πρώτης φοράς Αριστεράς άρχισε να κολυμπάει σε βοθρολύματα. Μόνο ότι την αποκαλούν «ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ» είναι στίγμα.
Από ένα σημείο και πέρα ο Τσίπρας κατάλαβε ότι πρέπει να ζει και με την αγωνία της ανατροπής του από τον εταίρο του. Ο Καμμένος έπαιξε στα ίσια αυτό το χαρτί στην υπόθεση του μαθήματος των θρησκευτικών. Επισκέφθηκε τον αρχιεπίσκοπο και του δήλωσε ότι χάριν της Εκκλησίας μπορεί να ρίξει την κυβέρνηση «αύριο το πρωί».
Η απόπειρα διερεύνησης των περιθωρίων αντικατάστασης του εταίρου δεν απέδωσε, παρότι οι περισσότεροι βουλευτές του Καμμένου θα τον εγκατέλειπαν
Προφανώς ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ κατάλαβε ότι οι κακές παρέες δεν βγάζουν ποτέ σε καλό. Ποιος κρατάει ποιον είναι πλέον ένα ερώτημα. Στα δυόμιση χρόνια συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ οι Συριζαίοι έχουν ξεράσει πολλές φορές με τη συμπεριφορά του Καμμένου και ορισμένων ψεκασμένων δικών του. Μερικοί το έχουν κοινοποιήσει. Όσοι τιμούν τις αξίες τους κόβουν φλέβες.
Αλλά και οι «Καμμενικοί» δεν διστάζουν να ρίχνουν μπηχτές στους «κομμουνιστές». Αυτή την εποχή η σχέση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ είναι σαν τη σχέση της πόρνης με τον πελάτη: και οι δυο σιχαίνονται τον άλλον, αλλά έχουν την ανάγκη του. Πέρα από τους παραλληλισμούς, η πρόσφατη επιστροφή του Καμμένου στο προσκήνιο με δραστηριότητες και διατυπώσεις που τον αντιπροσωπεύουν απολύτως ξεχειλίζει ποτήρι. Ιδίως αν συνδυαστεί με την μονίμως ιδιότυπη και προβληματική λειτουργία του στο υπουργείο.
Αρκεί αυτό για να προδιαγράψει το τέλος αυτής της ανάρμοστης σχέσης; Ο Τσίπρας, παρά τον ψυχρό τρόπο που αντιμετωπίζει αυτά τα θέματα, όπως του αποδίδεται, διαισθάνεται ότι ο Καμμένος είναι βαρίδι. Αν μη τι άλλο του χαλάει, επικοινωνιακά τουλάχιστον, όσα πασχίζει για μήνες. Περισσότερο όμως καταλαβαίνει ότι όταν αγκαλιάζεις το κακό στο τέλος θα βρεθείς με τη θηλιά στο λαιμό.
Η αφήγηση της Κουμουνδούρου για το μέλλον, εστιάζει στην πρόβλεψη ότι ο κοινοβουλευτικός βίος του Καμμένου τελειώνει στην επόμενη κάλπη. Εφόσον δεν θα βρίσκεται στη Βουλή εξ ορισμού θα τελειώνουν μαζί του.
Το διαζύγιο και το αύριο
Για τον Τσίπρα όμως που εκπροσωπεί έτσι κι αλλιώς εκτός από τις κομματικές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και την Αριστερά ως αντίληψη ηθικής και πολιτικής αυτό το διαζύγιο θα είναι ταπεινωτικό. Δεν τον ξεπλένει από τη φρίκη της συγκυβέρνησης με έναν πολιτικό που δεν θα έπρεπε να λέει ούτε καλημέρα.
Εκεί βρισκόμαστε τώρα. Η αποτίμηση για τη διαχείριση του χαρτοφυλακίου είναι από αρνητική έως τρομακτική. Η προοπτική για το μέλλον ανατριχιαστική και αδιέξοδη. Και η συσσώρευση αντιδράσεων -αλλά και αηδίας- για τις τελευταίες… καμένες συμπεριφορές, καθώς και όσα διακινούνται για ανάρμοστες εμπλοκές του, φέρνουν τον κόμπο στο χτένι…
Τα πράγματα αγριεύουν και ενδεχομένως ξεπερνούν και την κυβέρνηση. Αν έτσι γίνεται η πολιτική – έστω και πίσω από τις πλάτες του Πρωθυπουργου- δεν στέκεται…
Λέγεται ότι ο Τσίπρας από καιρό ήθελε μία ευκαιρία να τον τελειώσει με τρόπο που θα τον απαλλάξει από την αιώνια καταδίκη για τη συνύπαρξη και θα τον κρατάει σε εκλογική επαφή με την ευρύτερη δεξαμενή της δημοκρατικής παράταξης. Πώς να τους ζητήσεις να σε ξαναψηφίσουν κατά της Δεξιάς όταν συνεχίζεις με τη χειρότερη εκδοχή δεξιού; Αλλά αναζητά κάτι δραστικό…
Λέγεται όμως ότι κάτι ανάλογο ψάχνει και ο Καμμένος για λογαριασμό του. Να κάνει Κούγκι την κυβέρνηση της Αριστεράς μήπως και παραμείνει πάνω από 3% και αποφύγει τα περαιτέρω.
Ο αντιμνημονιακός έρωτας εξελίσσεται σε ισορροπία τρόμου…
