Του Τάκη Ψαρίδη
Κατανοώ ότι το Don’t look up δεν αρέσει σε αρκετούς για λόγους καλλιτεχνικούς. Ότι βρίσκουν την σάτιρα υπερβολική και χοντροκομμένη και θα την προτιμούσαν πιο εκλεπτυσμένη, συγκρατημένη και υπαινικτική.
Πώς όμως εξηγείται το γεγονός ότι οι περισσότεροι από αυτούς που βρίσκουν χοντροκομμένη την ταινία, καταπίνουν αμάσητη και μάλιστα σε τεράστιες ποσότητες την πιο χοντροκομμένη και σουρεαλιστική ελληνική διακυβέρνηση στην μεταπολιτευτική ιστορία του τόπου;
Όλοι ξέρουμε πως η αμερικανική πραγματικότητα και ιδιαιτέρως η «τραμπική», ήταν πολύ πιο χοντροκομμένη και σουρεαλιστική απ ότι παρουσιάστηκε στην ταινία. Εκλέχτηκε ένας «πορτοκαλί» επιχειρηματίας ως πρόεδρος, τόσο γελοίος και χυδαίος που μπροστά του η Μέριλ Στριπ στην ταινία, φαντάζει σαν όαση πολιτισμού..
Είναι γνωστή επίσης και η αμερικανική αγορά των μίντια που κινείται σε χοντροκομμένες και ακραίες καταστάσεις κυνισμού, αμοραλισμού και κανιβαλισμού. Είναι γνωστό και το «κοινό» που εισβάλει με τα «κέρατα» στο Καπιτώλιο παραπέμποντας στις περικεφαλαίες των δικών μας «μακεδονομάχων». Ο ρόλος των κυρίαρχων μίντια είναι ίδιος παντού και οι διαφορές τους είναι περισσότερο ποσοτικές παρά ποιοτικές.
Όμως η ελληνική χοντροκοπιά, γελοιότητα και χυδαιότητα, είναι πολύ χειρότερη και τοξική από την αμερικανική. Εκεί που οι τεράστιες αμερικανικές αντιφάσεις λειτουργούν ακόμα και αναζωογονητικά και δημιουργικά και ενισχύουν την Δημοκρατία, εδώ κυριαρχεί η μονοφωνία και η ισοπέδωση που πλήττει καίρια την Δημοκρατία.
Βεβαίως και στην Αμερική κάποια μίντια στηρίζουν την εκάστοτε εξουσία, όμως ενδιαφέρονται κυρίως για το εμπορικό τους προφίλ και όχι τόσο για το πολιτικό και σε κάθε περίπτωση δεν αποτελούν όλα μαζί μία θλιβερή μονοφωνική χορωδία που διευθύνεται από τους «άριστους» μαέστρους του «Μαξίμου».
Στην Αμερική επίσης υπάρχει ένα Χόλυγουντ που μπορεί ακόμα και να αυτοϋπονομεύεται και δεν υπάρχουν λίστες «Πέτσα» που «μπουκώνουν» τόσο χοντροκομμένα, ξεδιάντροπα και ανήθικα με το πρόσχημα της πανδημίας, τα στόματα του συνόλου σχεδόν των μίντια της χώρας.
Οι επιστήμονες εργαλειοποιούνται και στην Αμερική, όχι όμως όπως εδώ με τόση ασέβεια, χοντροκοπιά και αλαζονεία, χωρίς να τηρούνται ούτε καν τα προσχήματα, παρά το γεγονός ότι η χώρα πρωταγωνιστεί σε θανάτους στην Ευρώπη. Στην σημερινή Αμερική του Μπάιντεν η διαχείριση της πανδημίας είναι σοβαρή και δεν φτάνει στον ελληνικό παραλογισμό και στην γελοιότητα που, α, μη τι άλλο, ενισχύουν και το κίνημα των «αρνητών».
Η αμερικανική διανόηση δεν «στρατεύεται» και δεν στηρίζει, όπως η δική μας, μια καθαρά επικοινωνιακή διακυβέρνηση και έναν πολιτικό λόγο προπαγανδιστικό και χοντροκομμένο, γεμάτο ψεύδη και χυδαιότητα, που ως απάντηση στα ερωτήματα και στα προβλήματα της κοινωνίας καθυβρίζει και απαξιώνει την αντιπολίτευση.
Οι Αμερικανοί διανοούμενοι δεν καταπίνουν αμάσητες τεράστιες ποσότητες «αδωνικής» γελοιότητας και χυδαιότητας που ισοδυναμεί με δέκα Τράμπ μαζί, όπως κάνουν οι δικοί μας μεταλλαγμένοι αριστεροί και ακροκεντρώοι διανοούμενοι. Δεν σιωπούν μπροστά στα κρούσματα λογοκρισίας, ακόμα και στα ψηφιακά κοινωνικά δίκτυα, που ολοένα γίνονται και περισσότερα.
Δεν καταπίνουν αμάσητο έναν πρωθυπουργό που συμπεριφέρεται άλλοτε ως «γκόμενος», άλλοτε ως «Μωυσής» και άλλοτε ως ένας «ανέμελος» και κακομαθημένος γόνος βασιλικής οικογενείας, που στηλώνει τα ποδάρια για να περνάει πάντα αυτιστικά το δικό του και «ποστάρει» φωτογραφίες απ’ τις διακοπές του, την στιγμή που ευθύνεται πολιτικά για τον θάνατο χιλιάδων ανθρώπων.
Η αμερικανική διανόηση δεν καταπίνει και χειροκροτεί έναν πρωθυπουργό που στην καλύτερη περίπτωση λειτουργεί ως ένας ψευδόμενος και αλαζονικός CEO ΑΕ, που διοικεί τη χώρα ως επιχείρηση και με πρωτοφανή κοινωνική αναλγησία και κυνισμό αρνείται ιδεοληπτικά να ενισχύσει ΕΣΥ, παρότι γνωρίζει πολύ καλά ότι η ανεπάρκεια σε υγειονομικό προσωπικό και ΜΕΘ κοστίζει χιλιάδες ανθρώπινες ζωές.
Φαίνεται τελικά πως οι ιδεοληψίες και ο πολιτικός φανατισμός είναι υπεράνω κάθε καλλιτεχνικής έκφρασης, λεπτής ή χοντροκομμένης. Πολλώ δε μάλλον όταν το μίσος και η απαξία στους «άλλους», συγκαλύπτουν και δικαιολογούν κάθε χοντροκοπιά και χυδαιότητα, κάθε σκάνδαλο, διαφθορά και ανομία και όχι μόνο. Διχάζουν την χώρα στους «δικούς» μας και στους «άλλους» και τότε ακόμα και η τέχνη γίνεται η «δική μας» και η «δική τους» και όλα γίνονται νόμιμα και ηθικά και πρωτίστως «κανονικά».-