Του Ιωάννη Δαμίγου
Η έλλειψη παραγόμενης πολιτικής και ιδεών, ο αδιάφορος σχεδόν προσανατολισμός μακριά από την πραγματικότητα, με την στείρα προσφορά προβληματισμού και σκέψης, των ελάχιστων μέσων της αριστεράς, με την ευκαιρία αλλαγής προέδρου του κόμματος, επιβάλλεται να αναδιοργανωθούν εκ βαθέων. Για τον τύπο δεν έχω γνώση και έτσι δεν θα ασχοληθώ.Για το ραδιόφωνο όμως, το πρώτο και κύριο που θα σημειώσω και που διαφεύγει δυστυχώς των υπευθύνων, είναι πως απευθύνεται πρωτίστως στην ψυχή του ακροατή. Που σημαίνει με την σειρά του, πως δημιουργεί εικόνες, συνθέτει με μουσική κατ’ αρχάς και λόγο στην συνέχεια, ένα προσφερόμενο όραμα, μια ιδέα και ανοίγει έναν δρόμο μέσω πάντα της κοστοβόρας αλήθειας, ισχυρής πιστότητας.
Οι σπάταλες διπλοκαλημέρες, οι στέρφες συζητήσεις μονόλογου των καλεσμένων, οι σύμφωνες πάντα με την πολιτική “γραμμή” του σταθμού, αυτές της καθοδήγησης, δεν προσφέρουν στην αναγκαία ανανέωση του κοινού. Μπορεί κάποιοι, σαν δημοσιογράφοι, να είναι καλοί στην αρθρογραφία τους, μα μέτριοι έως απαράδεκτοι με την χρήση του μικροφώνου. Ακουστικά αντιληπτή αυτή η φυσιολογική αδυναμία, αλίμονο, όταν υστερούν στην σύνθεση μιας πρότασης, ερώτησης ή νοήματος, πασχίζοντας αγωνιωδώς να συντάξουν τις φευγάτες λέξεις, στον ειρμό των σκέψεών τους. Δεν είναι όλοι ικανοί για τα πάντα, μοιραία.
Η παράθεση με νούμερα και παραδείγματα από ραδιοφώνου δεν είναι αποτελεσματική, μια και αυτά χρήζουν γραπτής προσεχτικής ανάγνωσης κειμένου. Μια και οι διαφημίσεις και οι διακοπές των μισάωρων, διακόπτουν βίαια κάθε συνέχεια της σκέψης. Επίσης οι άτακτα και χωρίς σχέδιο τοποθετημένες εκπομπές, επιδεινώνουν την ακροαματικότητα σε κατάτμηση. Το ισχνό ρεπερτόριο κατάλληλων λέξεων, καταντά αγχωτική την παρακολούθησή των. Η θεματολογία, άλλο αιμορραγικό φαινόμενο, κάνει ανακύκλωση φίλων και γνωστών, με εμμονή στα ίδια ίδια πρόσωπα. Ναι, μεγάλο και αρνητικό θέμα οι προβαλλόμενες παρεούλες.
Οι ¨βετεράνοι” ελέω διεύθυνσης και με τον αέρα της ομολογουμένως σπουδαίας προσφοράς των, παρουσιάζουν τελευταία ανησυχητικά δείγματα αλαζονείας, παραβιάζοντας αρχές δεοντολογίας δηλώνοντας από μικροφώνου προτιμήσεις των, σαν σε ιδιόκτητο σταθμό άλλων που κατακρίνουν όμως. Να “μαλώνει” δικαίως τον αγενή ακροατή, μα όχι αυτόν που απλώς διαφωνεί με την γνώμη του. Οι ακροατές είναι αυτοί που στηρίζουν τα νούμερα της ακροαματικότητας και έχουν κάθε δικαίωμα να κρίνουν κόσμια τον εκτιθέμενο σε δημόσιο λόγο δημοσιογράφο. Δεν ισχυρίζομαι πως έχουν δίκιο, έχουν όμως δικαίωμα.
Προσοχή και σύνεση στον ραδιοφωνικό σταθμό, τουλάχιστον σαν αναγκαία υποχρέωση των βετεράνων, ξεφεύγοντας από την λαγνεία και ασκώντας θαρραλέα κριτική στα κακώς κείμενα. Όπως και το κόμμα, έτσι και το ραδιόφωνο βρίσκεται σε κρίση. Ας πρωτοτυπήσει το ραδιόφωνο στον δρόμο της εξυγίανσής του για το καλό και του κόμματος.
Ένας από τους παλιούς και ίσως πρώτους ακροατές του σταθμού, που τώρα νιώθει πλήξη και ανία, πιάνοντας τον εαυτό του να κλείνει το κουμπί σε πολλές εκπομπές, όπως εσείς προτείνετε. Να’ ναι αυτή η λύση;
Με σεβασμό και αδόλως.