Toυ Γ. Λακόπουλου
Είπε ο Μακρόν ότι «βρισκόμαστε σε πόλεμο», το παπαγάλισε την επομένη και ο ημέτερος Μητσοτάκης- που παραβλέπει ότι τα διαγγέλματα δεν είναι για χόρταση, γιατί εντείνουν τον πανικό.
Η πρόεδρος της Κομισιόν Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν τους γείωσε: «Δεν θα χρησιμοποιούσα τον όρο πόλεμο». Μαζί με τον άδειασμα των κυβερνήσεων: «Υποεκτιμήσαμε στην αρχή τον κορωνοιό»
Στο καπάκι η Μέρκελ έβαλε τα πράγματα στη θέση τους: «Είναι μια κρίση». Πρωτοφανής ως πρόκληση, αλλά κρίση.
Στα καθ’ ημάς τι είχες Γιάννη τι είχα πάντα.
Η κυβέρνηση παίρνει τα σωστά μέτρα σε λάθος χρόνο. Δηλαδή με καθυστέρηση και αφού τα περάσει από ψηφοθηρικό κόσκινο, όπως στη περίπτωση της Εκκλησίας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ξέχασε πως είναι αντιπολίτευση. Σε μια στιγμή που όφειλε να ασκεί -για καλό σκοπό- ιδιαίτερα αυστηρή κριτική οι Συριζαίοι ντύθηκαν στρατός σωτηρίας, επειδή κάποιοι έπεισαν στον Τσίπρα ότι έτσι θα ωφεληθεί περισσότερο μετά την κρίση.
Μάλλον τον αδικεί να εμφανίζεται ως «δεύτερος» στην κρίση , παρά τα περιθώρια πρωτοβουλιών που έχει από τη θέση του. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν είναι βοηθός του Πρωθυπουργού. Ο τελευταίος διδάξας ονομάζεται Κυριάκος Μητσοτάκης.
Οι πολίτες ζουν σε συνθήκες «τρόμος πάνω από την πόλη».
Βομβαρδίζονται από τα ΜΜΕ με πληροφορίες που δεν μπορούν να αξιολογήσουν και τριχοτομούνται: σ’ αυτούς συναισθάνονται τι συμβαίνει και εφαρμόζουν περιορισμούς με ψυχραιμία, σ’ αυτούς που αισθάνονται μελλοθάνατοι και φλερτάρουν με την τρέλα και σ’ αυτούς που κάνουν πάρτι κερδοσκοπίας, κουτοπονηριάς και ιδιοτέλειας. Κοινωνική υπευθυνότητα μηδέν.
Η τρίτη κατηγορία είναι μπαξές με πολλά φρούτα.
Οι εργοδότες: Πολλοί αντί να αναλάβουν μέρος του κόστους, ως συνεισφορά στην αντιμετώπιση της επιδημίας, βρήκαν τη ευκαιρία να το μεταφέρουν στο προσωπικό τους και στο κράτος. Αυθαιρετούν, απολύουν, εντατικοποιούν, δεν πληρώνουν και εκθέτουν σε κίνδυνους τους εργαζόμενους.
Ορισμένοι οδύρονται μερικά κλικ παραπάνω από όσο πλήττονται, ζητούν κρατικές ενισχύσεις και να ετοιμάζονται για τις αξιώσεις τους μετά την κρίση.
Οι μαυραγορίτες: Σιγά μην έλειπε το αίσχος όσων βρήκαν την ευκαιρία να κονομήσουν. Ανέβασαν τις τιμές, έριξαν στην αγορά σκαρταδούρα, παίζουν με το κόλπο των τεχνητών ελλείψεων και ανάβουν κερί στον κορωνοϊό. Η κυβέρνηση απλώς βρυχάται και παρατηρεί.
Οι πολιτικοί: Εκτός από τις -υποκριτικές ενίοτε- “χειρουργικές” συμπεριφορές των κομμάτων για να επωφεληθούν, ή έστω να μην χάσουν λέγοντας την αλήθεια, υπάρχουν και προσωπικές περιπτώσεις που κάνουν το κομμάτι τους- πολιτικά και επικοινωνιακά.
Ο άρχων του λαϊκισμού Άδωνις Γεωργιάδης συμμερίσθηκε τις θέσεις της Ιεραρχίας για το ακίνδυνο της μεταλαβιάς, δικαιολόγησε την αισχροκέρδεια λόγω της «ζήτησης», αποφάνθηκε ότι ένας έγκλειστος δεν έχει έξοδα και συνεπώς ζει με εννιά ευρώ την ημέρα, παραβιάζει τους κανόνες που θεσπίζει, και τελικά… καταφέρνει να μένει υπουργός.
Η Έλενα Ράπτη τάχθηκε υπέρ της Θείας Κοινωνίας και του εκκλησιασμού εν μέσω κρίσης. Όπως ο Πρωθυπουργός άλλωστε που το άφησε για δυο εβδομάδες στη διακριτική ευχέρεια του Αρχιεπισκόπου. Μια υπουργός του υποδεχόταν η ίδια ταξιδιώτες από την Ιταλία για να σπάσει μια απεργία.
Ο Παύλος Γερουλάνος – με την πολύ…
κεντρική ιδιότητα του δημοτικού συμβούλου, – εκχώρησε στον εαυτό του το δικαίωμα να παρακάμπτει τους περιορισμούς.
Σπεύδει -δίκην Μητέρας Τερέζας- απρόσκλητος, εκεί που οι άνθρωποι δίνουν μάχες με τον ιό για να τους «εκφράσει «ευγνωμοσύνη»- που δεν του ζήτησαν- και να τον θυμηθούν στην κάλπη.
Η πολιτική ελαφρότητα δεν του επιτρέπει να αντιληφθεί τι θα συμβεί αν κάνουν το ίδιο όλοι οι δημοτικοί σύμβουλοι της επικράτειας.
Οι τσαρλατάνοι: Ο Βελόπουλος -ανήκει και στην προηγουμένη κατηγορία- έφτασε ο αθεόφοβος να πουλάει τις κηραλοιφές του σαν φάρμακο για τον ιό.
Μαζί του ποικιλώνυμοι κομπογιαννίτες διαθέτουν από την τηλεόραση και το Διαδίκτυο, υλικά και μαντζούνια για τη νόσο- προφανώς σε όσους εκτός από νόσο έχουν σχέση και με τη μαλακία.
Παραδίπλα, τυχάρπαστοι του ιατρικού κλάδου διακινούν τερατώδεις θεωρίες για να εξασφαλίσουν δημοσιότητα, αναγκάζοντας τον μαχόμενο Σωτήρη Τσιόδρα να τους καταγγείλει δημόσια, με ύφος σαν να έλεγε, α λα Χατζηδάκη: ‘Μερικοί νομίζουν ότι είμαστε συνάδελφοι».
Οι ντίβες: Ειδικά κάτι φιγούρες της ελαφράς τηλεόρασης ανήγγειλαν…θριαμβευτικά ότι βρέθηκαν θετικοί στον ιό και ως μάννα εξ ουρανού το αξιοποιούν για να το διαφημίσουν -οικουρούντες- στα ΜΜΕ του είδους τους. Κόλα με κι εμένα, μπάρμπα…
Οι πλειοδοτες. Όλο και περισσότεροι ζητούν από το κράτος, την Ευρωπαϊκή Ένωση, τους πλούσιους, τους παγκόσμιους τεχνολογικούς κολοσσούς να εκχωρήσουν τα κέρδη τους, τους προϋπολογισμούς τους λόγω του ιού.
Όπως π.χ. η Αχτσιόγλου του ΣΥΡΙΖΑ που ζητάει να αναλάβει το κράτος το μισθολογικό κόστος των επιχειρήσεων, συναγωνιζόμενη υπουργούς του Μητσοτάκη που υπόσχονται λεφτά που δεν θα έχουν ποτέ να δώσουν.
Κάποια στιγμή θα βάλει – όχι ο Θεός το χέρι του, Μακαριότατε- κάποιος σοφός επιστήμονας το εργαστήριό του και θα προκύψει το φάρμακο, οπότε θα κλείσει αυτός ο δραματικός κύκλος.
Δεν πρέπει όμως να ξεχάσουμε πώς συμπεριφέρονται διάφοροι αυτές τις μέρες.
ΥΓ. Μικρή σημείωση για τη δημοσιογραφία των ημερών. Ο ρόλος των δημοσιογράφων δεν είναι να συνδράμουν την κυβέρνηση στην αντιμετώπιση των προβλημάτων, ούτε να εντάσσονται στους σχεδιασμούς της. Η «πατριωτική δημοσιογραφία» δεν είναι δημοσιογραφία , αλλά προπαγάνδα.
Οι δημοσιογράφοι οφείλουν να μεταφέρουν τα γεγονότα, να λένε- ή να αποκαλύπτουν -την αλήθεια και να ελέγχουν την ασκούμενη πολιτική. Σε οποιεσδήποτε συνθήκες, με πλήρη ανεξαρτησία και ελευθερία.
Αν μετά από αυτά θέλουν να πουν και τη γνώμη τους, καλοδεχούμενη.
