Προγραμματικές Τσίπρα vs Σαμαρά: Αριστερή συνθηματολογία, δεξιές πρακτικές

ΦΩΤΟ: ΑΠΕ -ΜΠΕ/ ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΣΑΪΤΑΣ

Του Ηλία Κυριακάκη

Ηλίας-Κυριακάκης-150x150 Το είδαμε και αυτό: Ο κ. Τσίπρας, μνημονιακότερος του κ. Σαμαρά, δηλώνει στις προγραμματικές του ότι η υλοποίηση του Μνημονίου είναι αναγκαία, ότι θα ανακεφαλαιοποιήσει τις τράπεζες με τα χρήματα των φορολογουμένων για άλλη μια φορά και θα κάνει το παν για να προσελκύσει ιδιωτικές επενδύσεις. Είπε, επίσης, ότι θα “ρυθμίσει το χρέος” ξεχνώντας τα περί “περικοπής των δύο τρίτων”. Ξέχασε τελείως τα περί “Γερμανικών αποζημιώσεων” και επανίδρυσε με άλλο όνομα το ΤΑΙΠΕΔ, για να παραδώσει σε ιδιώτες τη Δημόσια περιουσία “αξιοποιώντας” την και όχι “ξεπουλώντας” την.

Μετά τα παραπάνω, ενδιαφέρον θα είχε να θυμηθούμε και να συγκρίνουμε τις προγραμματικές της Κυβέρνησης Σαμαρά, του 2012, με αυτές της Κυβέρνησης Σύριζα, για να αντιληφθούμε όλοι πως η οδός για την έξοδο της Χώρας από τα μνημόνια είναι μία και μοναδική. Και είναι στρωμένη ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ με αίμα, δάκρυα και ανάγκη για “πολύ κουράγιο”, για να θυμηθούμε και τον Φινλανδό επίτροπο κ. Όλι Ρεν. Και οι δύο λοιπόν, Σαμαράς του 2012 και Τσίπρας του 2015, συμφωνούν απολύτως ότι:

-θα γίνει προώθηση των αποκρατικοποιήσεων, για να χτυπηθεί η ανεργία και να εισρεύσει χρήμα στα Δημόσια Ταμεία.

-θα αυξηθεί προσωρινά η ανεργία αλλά θα αρχίσει να υποχωρεί μετά από είκοσι μήνες.

-θα ξεμπλοκαριστούν οι Κοινοτικοί Πόροι και θα γίνει η διαχείριση του ΕΣΠΑ με λιγότερη γραφειοκρατία

-θα κλείσουν οι άχρηστοι οργανισμοί και θα γίνει αναδιάρθρωση του Δημοσίου

-θα ληφθούν μέτρα στήριξης της ρευστότητας και επιστροφής των καταθέσεων με την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών

-θα δημιουργηθεί Ηλεκτρονικό Περιουσιολόγιο για όλους και πάταξη της φοροδιαφυγής.

-θα εφαρμοστεί η κινητικότητα και οι μετατάξεις στο Δημόσιο

-θα γίνει συγκρότηση ενός μόνιμου μηχανισμού συντονισμού των υπουργείων

-θα ληφθούν άμεσα μέτρα ανακούφισης φορολογούμενων, ανέργων και δανειοληπτών

Έπειτα από τα παραπάνω δε μπορεί παρά να αναρωτηθεί κανείς γιατί μετά το 2012 κάναμε τρεις εκλογές και ένα δημοψήφισμα, ενώ τα μέτρα, που αναφέραμε, παραμένουν τα ίδια.

Εκτός και αν όλα όσα έγιναν από το 2012 κι έπειτα είχαν στόχο να ανοίξουμε τα σύνορα μας, για να γίνει και η Ελλάδα μια ακόμη αποθήκη ψυχών, να περικοπούν οι κύριες και επικουρικές συντάξεις χωρίς διαδηλώσεις και χωρίς να ανοίξει ρουθούνι από μάχες στα πεζοδρόμια, να ξανανοίξει η ΕΡΤ και να επαναπροσληφθούν οι 600 καθαρίστριες. Και φυσικά να μας επιβληθούν τα capital controls και νέα μέτρα κόστους περίπου 20 δισεκατομμυρίων για τα επόμενα τρία χρόνια, να μας δοθεί νέο δάνειο ενενήντα δις και να εκτιναχθεί το χρέος μας στο 200% του ΑΕΠ.

Α! Και να αποκτήσουμε πρώτη και δεύτερη φορά “Αριστερά” στην εξουσία, η οποία τελικά έχει ίδια συμπεριφορά απέναντι μας με τη “Δεξιά” . Μια αριστερά που αναπτύσσει μια νέα κοσμοθεωρία για το πώς αυτοπροσδιορίζεται, αφού, σύμφωνα με την Κυβερνητική Εκπρόσωπο κυρία Γεροβασίλη, “Αριστερό είναι ό,τι εξυπηρετεί τις ανάγκες του λαού προσαρμοσμένο στις συνθήκες” ή κατά μια άλλη ανάγνωση “ό,τι εξυπηρετεί το κόμμα”.

Μήπως το τίμημα που πλήρωσε και συνεχίζει να πληρώνει η Χώρα για τα παραπάνω και για να “προσαρμοστεί στις συνθήκες” είναι πολύ μεγάλο;