Του Γ. Λακόπουλου
Δεν είναι επιδίωξη σύγκρισης με τη διάδοχό του – που περίμενε τη μεταφράστρια για να μιλήσει με τη Μέρκελ.
Συμβαίνει συχνά στην πολιτική, άλλοι να βρίσκονται επί σκηνής και άλλοι να είναι οι πρωταγωνιστές.
Αναδείχθηκε στα καθ’ ημάς με την αποχαιρετιστήρια επίσκεψη της απερχόμενης Καγκελαρίου.
Στον ιδιότυπο «γύρο των πρωτευουσών» του αποχωρισμού, στην Αθήνα έπεσε πάνω στα δυο πρόσωπα που βρίσκονται την κορυφή της πολιτειακής πυραμίδας αυτή την περίοδο.
Ωστόσο η πολιτική έδειξε πόσο αμείλικτη είναι στις συγκρίσεις.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η Κατερίνα Σακελλαροπούλου θα περάσουν αρνητικά στην Ιστορία για τις συναντήσεις τους μαζί της.
Αντίθετα η επίσκεψη ανέδειξε ως ιστορικές τις συναντήσεις της κυρίας με τους προκατόχους τους.
Από τους πέντε εκλεγμένους Έλληνες Πρωθυπουργούς της θητείας της, αυτός που ανταποκρίθηκε με επάρκεια ενώπιον της εξ αρχής , ήταν ο Αλέξης Τσίπρας.
Αναδύεται ακόμη και σε φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ. Αρκεί να ανατρέξει κάποιος στην εξαίρετη αναδρομή του Αγγέλου Μόσχοβα στην ιστοσελίδαda «iefimerida.gr».
Αλλά εκτός από Πρωθυπουργούς, η Καγκελάριος συνάντησε στην κρίση και δυο Έλληνες προέδρους Δημοκρατίας.
Η σύγκριση είναι καταλυτική υπέρ του Προκόπη Παυλόπουλου.
Η Σακελλαροπούλου σε 387 λέξεις έβαλε απλώς την κακομοιριά της ατάκας : «στην Ελλάδα, αισθανθήκαμε πολλές φορές, δικαιολογημένα, μόνοι»
Κι απροστάτευτοι, θα μπορούσε ίσως να συνεχίσει- επιστρέφοντας στην Ψωροκώσταινα.
Τον Ιανουάριο του 2019, η Γερμανίδα πολιτικός βρήκε τον Παυλόπουλο στο Προεδρικό μέγαρο.
Η υποδοχή ήταν αντάξια αρχηγού κράτους που δεν βάζει κάτω από το χαλί το δίκιο του λαού του.
Το είχε κάνει ο Στεφανόπουλος όταν έτριψε στα μούτρα του Κλίντον ότι η χώρα του κάλυψε τους κολονέλους του 1967.
Ο Παυλόπουλος υπενθύμισε στη Μέρκελ τις εκκρεμούσες υποχρεώσεις της πατρίδας της στους Έλληνες.
«Οφείλω να υπενθυμίσω την πάγια θέση μας, ότι οι απαιτήσεις της Ελλάδας για το κατοχικό δάνειο και τις αποζημιώσεις από τα εγκλήματα της απάνθρωπης ναζιστικής κατοχής είναι νομικώς ενεργές και δικαστικώς επιδιώξιμες».
Δεν κέρδισε μόνο το αίσθημα δίκαιου και υπερηφάνειας τον Έλληνες. Αλλά και μια αξιοποιήσιμη αντίδραση της Γερμανίας δια στόματος Μέρκελ:
«Αναλαμβάνουμε απόλυτη ευθύνη, για την ιστορική υποχρέωση και ευθύνη που έχουμε για τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από πλευράς εθνικοσοσιαλιστών στην Ελλάδα».
Ο Μητσοτάκης και η Σακελλαροπούλου προτίμησαν ενώπιον της τσάι και συμπάθεια.
Ο Παυλόπουλος ως πρόεδρος δεν ήταν βουβό πρόσωπο. Ως πρώην πρόεδρος είναι παρών – όσο κανένας άλλος από τους προκατόχους του στον ανώτατο πολιτειακό θώκο της χώρας.
Βιβλία, άρθρα , πυκνή δημόσια παρουσία με ομιλίες και ανταπόκριση σε προσκλήσεις από όλη την επικράτεια , υπενθυμίζουν που άφησε τον πήχη του αξιώματος.
Δεν είναι επιδίωξη σύγκρισης με τη διάδοχό του – που περίμενε τη μεταφράστρια για να μιλήσει με τη Μέρκελ.
Είναι διαμόρφωση υποδείγματος για επιστροφή στην κοινωνία της τιμής που κάνει η Πολιτεία στους αρχηγούς του κράτους.
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
