Του Γ. Λακόπουλου
Συμβαίνει για πρώτη φορά και συμβαίνει χωρίς δισταγμούς: ο αρχηγός του κράτους είναι στόχος μιας ιδιόμορφης παράγκας.
Από τους προκατόχους του μόνο ο Σαρτζετάκης είχε δεχθεί επικρίσεις –αλλά τις προκαλούσε με τον τρόπο του. Υπήρχε και το προηγούμενο του αδειάσματος του Κ. Καραμανλή από τον Ανδρέα Παπανδρέου, που έκανε πολλούς να παρατραβάνε τα καμώματα του πρώην -ακέραιου- δικαστή της υπόθεσης Λαμπράκη, για να κολακεύουν τον “οργισμένο εθνάρχη”.
Έκτοτε το μιντιακό σύστημα ωρίμασε. Ο Κωστής Στεφανόπουλος και ο Κάρολος Παπούλιας εν συνεχεία χειρίσθηκαν για δυο πενταετίες ο καθένας κρίσιμες υποθέσεις χωρίς να υπονομευθεί από τα ΜΜΕ ή το πολιτικό σύστημα ο ρόλος τους ως εγγυητών του Πολιτεύματος. Αυτό δηλαδή που προσπαθεί να κάνει η παράγκα σήμερα.
Ο Προκόπης Παυλόπουλος έγινε Πρόεδρος της Δημοκρατίας όταν ο Αλέξης Τσίπρας αποφάσισε να μην να κλείσει το κύκλωμα εξουσίας, ήτοι μην εκμεταλλευτεί το δώρο που του έκανε ο Αντώνης Σαμαράς προτείνοντας για το αξίωμα τον αντιπρόεδρο του κόμματος του. Έτσι συνεχίζοντας την πρακτική των προκατόχων του αναζήτησε πρώτο πολίτη από την αντίπαλη παράταξη.
Ο Παυλόπουλος δεν ήταν η αρχική επιλογή του. Προηγήθηκε η πρόταση στον Δημήτρη Αβραμόπουλο που κάπου κόλλησε και αποσύρθηκε, η σκέψη για τον Πέτρο Μολυβιάτη και η βολιδοσκόπηση στον Κ. Καραμανλή που αρνήθηκε ευγενικά.
Ότι η μπίλια τελικά κάθισε σε έναν ακραιφνή Καραμανλικό δεν θα σήμαινε τίποτε αν ένα κύκλωμα ανθρώπων της ΝΔ, παραγόντων της διαπλοκής -που ζουν πάντα με τον εφιάλτη της επιστροφής του Καραμανλή- και των θεραπαινίδων του στα ΜΜΕ δεν υιοθετούσε τη διαστροφική ιδέα του Βαγγέλη Βενιζέλου ότι ο πρώην πρωθυπουργός …στηρίζει – δίκην “αφανούς εταίρου”– την κυβέρνηση Τσίπρα.
Στην αρχή το υιοθέτησαν για να διευκολυνθεί η υποστήριξη στον Κυριάκου Μητσοτάκη, κόντρα στην υποψηφιότητα του Βαγγέλη Μεϊμαράκη που είχε υποτίθεται την στήριξη του Καραμανλή. Αλλά στην πορεία μπήκε στο κάδρο ο Προκόπης Παυλόπουλος, καθώς ο Κυριάκος δεν τον είχε ψηφίσει-χωρίς καμία συνέπεια από τον Σαμαρά.
Όλοι ήταν ευτυχείς όταν ο νεότερος Μητσοτάκης έκανε την έκπληξη και πήρε την ΝΔ –ή τουλάχιστον έτσι νομίζουν οι φίλοι του. Η ιδέα ενοχοποίησης του Καραμανλή όμως ως “αβανταδόρου” του Τσίπρα – για την οποία ο Κυριάκος δεν πήρε ποτέ καθαρή θέση –δεν εγκαταλείφθηκε.
Οι υποστηρικτές του Κυριάκου κυρίως άρχισαν να τη συνδέουν με την αυτονόητη επιμονή του Παυλόπουλου να λειτουργεί ως εγγυητής της ενότητας των Ελλήνων. Ιδίως στο πρώτο εξάμηνο του 2015 όταν οι Ευρωπαίοι μετά από κάθε επαφή με τον Πρωθυπουργό Τσίπρα ήθελαν άτυπη διασταύρωση με τον αρχηγό του ελληνικού κράτους.
Εκείνη την περίοδο ο Παυλόπουλος έγραψε ιστορία. Όχι μόνο για όσα διαφύλαξε στο παρασκήνιο, αλλά και για την σαφή δημόσια πρόθεσή του να υποβάλει την παραίτηση του αν οι Συριζαίοι οδηγούσαν -εκόντες, άκοντες- στα πρόθυρα της εξόδου από την Ευρωζώνη.
Η ομαλοποίηση της κατάστασης μετά το δημοψήφισμα έχει στην ούγια και το όνομα του Προέδρου της Δημοκρατίας. Έτσι κι αλλιώς ο Παυλόπουλος θα ήταν καλός πρόεδρος της Δημοκρατίας καθώς κατά κάποιο τρόπο είχε μαθητεύσει το θεσμό δίπλα στον Κωνσταντίνο Καραμανλή.
Οι παλιοί εχθροί του νεότερου Καραμανλή, όπως και οι νέοι εχθροί του Τσίπρα -με κοινούς τόπους μεταξύ τους- είχαν την αξίωση από τον ένοικο του νεοκλασικού της Ηρώδου του Αττικού να παραβλέψει το συνταγματικό ρόλο του και να αθροιστεί στο αντιπολιτευτικό μέτωπο που δημιουργούσαν, για να υπερασπιστούν άνομα “κεκτημένα”. Ήθελαν δηλαδή να προκαλέσει πολιτειακή ανωμαλία συγκρουόμενος με τον εκλεγμένο Πρωθυπουργό.
Όταν διαπίστωσαν ότι ο Παυλόπουλος -που αν μη τι άλλο παίζει στα δάκτυλα το Σύνταγμα -ασκούσε τα καθήκοντα του με προσήλωση στον καταστατικό χάρτη και αίσθηση πατριωτικού ρεαλισμού, τον έβαλαν στο σημάδι.
Τα καλύτερα κυνηγόσκυλα και οι πιο ταλαντούχοι γελωτοποιοί των βασιλέων της διαπλοκής επιστρατεύθηκαν για να φορτίσουν αρνητικά το προφίλ του- εντάσσοντας στο οπλοστάσιο τους και την υπουργική θητεία του. Παραχαράσσουν συστηματικά την πολιτειακή δραστηριότητά του. Από την αξία της σύσκεψης με τους πολιτικούς αρχηγούς μέχρι το δημόσιο λόγο του σε εκδηλώσεις.
Ακόμη και την ορθή θέση του ότι το Γιούρογκρουπ δεν αποτελεί θεσπισμένο κοινοτικό όργανο την καταλόγισαν ως στοιχείο … αντιευρωπαϊσμού και φιλικής διάθεσης προς την κυβέρνηση. Τα πράγματι είχαν πάρει μορφή παροξυσμού την περίοδο που εξελισσόταν ο διαγωνισμός Παππά για τις τηλεοπτικές άδειες.
Η παραχάραξη ακόμη και επιστημονικών θέσεων του Προέδρου, η παραφιλολογία και η απρέπεια στους χαρακτηρισμούς εναντίον του είναι από τα μελανότερα σημεία της δημοσιογραφίας.
Ο Προκόπης Παυλόπουλος δεν έχασε την ψυχραιμία του, δεν σήκωσε τηλέφωνα στα αφεντικά των υβριστών του, δεν υπέκυψε στους εκβιασμούς τους και δεν άλλαξε τον τρόπο άσκησης των καθηκόντων του.
Παραμένει εξωστρεφής και ομιλητικός πρόεδρος, μάλλον διασκεδάζει με τις ψιλοαθλιότητες κάποιων μεγαλογραφιάδων καθώς τους ξέρει απέξω κι ανακατωτά και δεν χρειάζεται να ασχοληθεί μαζί τους.
Ωστόσο κάποιο ρήγμα στην κοινωνία αυτή πρωτοφανής συμπεριφορά απέναντι στον συνταγματικό εκφραστή της εθνικής ενότητας έχουν δημιουργήσει οι κακοήθεις αρλουμπολογίες – αν κριθεί από κάποιες περιφερειακές συμπεριφορές.
Όμως στον κορμό της ελληνικής κοινωνίας εκτεθειμένοι βγαίνουν όσοι προσπαθούν να εμπλέξουν τον πρόεδρο της Δημοκρατίας στα κόλπα των κομμάτων και των οικονομικών παραγόντων που εξυπηρετούν, με τελική επιδίωξη να περιορίσουν τον ρυθμιστικό ρόλο του, αν χρειαστεί να τον ασκήσει. Με φόντο πάντα την στρατηγική να κοπούν οι γέφυρες επιστροφής του Καραμανλή.
Άδικος κόπος. Το Σύνταγμα είναι σοφά διατυπωμένο σε ό,τι αφορά το αξίωμα και το πεδίο άσκησης των αρμοδιοτήτων του. Ο Πρόεδρος αυτό το ξέρει. Αυτοί που συνεχίζουν το γαϊτανάκι της φθηνής αντι-Παυλοπουλολογίας μάλλον δεν ξέρουν ότι κανείς δεν μπορεί να παραμένει
διαρκώς τόσο υπομονετικός…
