Toυ Νίκου Λακόπουλου
Πάψε να νομίζεις ότι σε προορίζουν για πρόεδρο.
Πρέπει να αλλάξεις συμπεριφορά
αν θέλεις να σε ανέχονται στην κουζίνα.
Μπέρτολ Μπρεχτ
Ήταν ήδη σαφές από τα κάπιταλ κοντρόλς πως η κυβέρνηση ό,τι έκανε με την Ευρωπαϊκή Ένωση -και τους “τοκογλύφους”- δανειστές- εκβιαστές- θα το έκανε και σε άλλους τομείς της πολιτικής της. “Είναι δύσκολο να βρείς μια μαύρη γάτα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, αν δεν είναι εκεί” λέει ένας σοφός. Η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στην περίπτωση των τηλεοπτικών αδειών, τη βρήκε. Κι ένα ζήτημα απλό, νομοτεχνικό, άντε κρίσιμο- αφού αφορά την ενημέρωση και τα ΜΜΕ- το μετέτρεψε σε πολιτικό.
Η απόφαση του ΣτΕ θα μπορούσε να γίνει σεβαστή και να τελειώσει το θέμα, αλλά η στενοκεφαλιά το μετατρέπει σε πολιτική κρίση. Είναι απειρία ή ροπή προς τον “αριστερό γκαφισμό”; ‘Aλλωστε αριστερός= αδέξιος, ζαβός, όχι επιδέξιος. Είναι απλή στενοκεφαλιά -που παίρνει τις διαστάσεις συλλογικής πάλης απέναντι σε έναν ανύπαρκτο εχθρό; Ο ΣΥΡΙΖΑ δυο χρόνια καταφέρνει να βρει τη μαύρη γάτα, αν και δεν υπάρχει. Λίγοι θέλουν μια “αριστερή” κυβέρνηση. Όλοι θέλουν μια ικανή κυβέρνηση.
Kατά μία άποψη πιο αριστερός είναι ο πιο στενοκέφαλος -αυτός που δεν υποχωρεί. Αυτός που θα πάει τα πράγματα ως το τέλος και θα κάνει νέα λάθη για να μην παραδεχθεί το αρχικό του λάθος. Αν βάλουμε μαζί με την στενοκεφαλιά και ιδεολογικοπολιτική σύγχυση θα ερμηνεύσουμε καλύτερα ότι συμβαίνει στη χώρα μας -μες την πολιτική θολούρα.
Η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ για τα ΜΜΕ δεν ήταν εξ αρχής λάθος. Απλώς δεν υπήρχε. Τόσα χρόνια η Αριστερά- ηγεμονεύουσα στον χώρο του πολιτισμού άλλοτε- όχι μόνο δεν -είχε πολιτική και μάλιστα αριστερή- για τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, αλλά δεν αξιώθηκε ένα δικό της τηλεοπτικό κανάλι -έναντι των “αστικών”- συστημικών. Μια εφημερίδα, ένα βιβλίο έστω που να μας εξηγεί τι μας είπε ο Λένιν ή τι μας είπε ο Γκράμσι -που μερικοί σύνεδροι θυμούνται στα συνέδρια, κάπου-κάπου. Μια άποψη, μια ιδέα, μια πρόταση.
Για ολόκληρη θεωρία μη ψάχνετε στο θολωμένο “κόμμα”. Δεν υπάρχουν διανοούμενοι εδώ. Το Κόμμα δεν ξέρει καν αν είναι αριστερό, κομμουνιστικό, μετακομμουνιστικό ή κάτι άλλο- έστω “δεν γνωρίζω/δεν απαντώ”! Η απόλυτη απουσία μιας θεωρίας για τα ΜΜΕ, αφού ο “σοσιαλισμός” δεν υπάρχει στο πρόγραμμά του, δεν εκφράζεται μόνο από την απουσία του περίφημου -άλλοτε- τμήματος Ιδεολογίας -ή …Διαφώτισης!- στο κόμμα. Η “κρίση” της Αριστεράς φαίνεται στο παλιομοδίτικο κασέ και την χαμηλή κυκλοφορία της Αυγής- ή Αβγής, όπως θάπρεπε να γράφεται στην …αριστερή δημοτικιά.
Η ιδεολογική φτώχεια της Αριστεράς -που θάλλαζε τον κόσμο- φαίνεται στα στελέχη που πιάνουν στασίδι στα “συστημικά” κανάλια ή τα άλλα, τα “αντισυστημικά” -χαμηλής κουλτούρας, άρα “λαϊκά”. Στα στελέχη που θαυμάζουν την Ελένη Μενεγάκη. Που έμαθαν μαρξισμό από περιοδικά τύπου Μπλεκ- Όμπραξ- Ζαγκόρ ή φοράνε “ροκ” μπλουζάκια κι απειλούν το Σύστημα, το Κεφάλαιο και την Ολιγαρχία.
Η Αριστερά της κυβέρνησης εξαντλείται στις δηλώσεις της Όλγας Γεροβασίλη- θεωρητικό δεν την λες- για τα παιδάκια που θα μείνουν χωρίς τροφή. Φταίει η απόφαση του ΣτΕ που είναι υπέρ των πλουσίων. Ή πως όλη η άποψη του ΣΥΡΙΖΑ για τα ΜΜΕ, τον κόσμο και την Ολιγαρχία είναι βγαλμένη από τον ελληνικό κινηματογράφο- κι ιδιαίτερα της μελό ταινίες όπου η μάχη πλουσίων και φτωχών τελειώνει με το Καλό να νικάει στο τέλος.
Αν αλλάξουμε τους ρόλους και ο Κακός γίνει Κακός που θα εντάξουμε τον Παππά ή τον ίδιο τον Τσίπρα; Φυσικά η Δεξιά του Άδωνι και του Κυριάκου με τους κακούς κομμουνιστές και τον Εχθρό της Νεολαίας -που είναι ο …Τσίπρας αποδείχνει πως η στενοκεφαλιά -όπως θάλεγε ο Μάνος Χατζιδάκις- η βλακεία δεν είναι προνόμιο μιας παράταξης.
Πως χτυπιέται η Ολιγαρχία και η Διαπλοκή αν αντί για κανάλι του Μπόμπολα ή του ΔΟΛ και του Βαρδινογιάννη αποχτήσει κανάλι ο Ιβάν ή ο Μαρινάκης; H απάντηση είναι πως αυτοί μπορούν να είναι Ολιγάρχες/ Καναλάρχες αρκεί να πληρώσουν. Τα λεφτά- αυτά και όχι άλλα- θα πάνε στα παιδάκια που πεινάνε. Μην την μπερδεύετε την Όλγα γιατί θα θυμώσει και δεν θα ξέρει τι λέει. Απλό, αριστερό και μελό.
Ο Αλέξης Τσίπρας έσπευσε να καλύψει τον Νίκο Παππά, με το επιχείρημα ότι τα τέσσερα κανάλια δεν είναι θέμα τελικά τεχνικό, αλλά οικονομικό. Τόσα χωρά η αγορά, αλλά ποιος το αποφασίζει; Aυτό είναι το παλιό καλό μοντέλο κρατικής -και πατερναλιστικής – Αριστεράς που εξέφρασαν τόσο ο Ιωσήφ Στάλιν, όσο και ο Ενβέρ Χότζα ή ο Τσάβες- που έκλεισε στη χώρα του τηλεοπτικά κανάλια.
Το κράτος- πατέρας- βλέπε το Κόμμα- βλέπει από ψηλά τι συμβαίνει στην κοινωνία και παρεμβαίνει να ρυθμίσει την αγορά και να επιβλέψει την ηθική της κοινωνίας. Αλλά εδώ ο ατελής μπολσεβικισμός δεν μπορεί να επιβάλλει -ακόμα;- το τι και πως θα βλέπουν οι θεατές. ‘Η τι θα διαβάζουν και που θα σερφάρουν. Κι έτσι το μοντέλο περιορίζεται σε ένα μπακαλίστικο- χυδαίο- “υλισμό” όπου αυτό που έχει σημασία δεν είναι τα ολιγοπώλια στην ενημέρωση, αλλά η ανομία- που αίρεται αν οι νέοι “νταβατζήδες” πληρώσουν.
Τόσο απλά, τόσο καθαρά και τόσο αριστερά. Φυσικά η παρέμβαση του κράτους- δι΄ενός υπουργού- δεν μπορεί να περιοριστεί στην τηλεόραση, αλλά και στις εφημερίδες, το “άναρχο” Ίντερνετ, όπου έχει προαγγελθεί πως “θα μπει τάξη”. Αλλά τι θα συμβεί αν η αγορά δώσει όλα τα χρήματα σε ένα ή δύο κανάλια. Θα κλείσουν τα υπόλοιπα;
H κυβέρνηση επιχείρησε με βάναυσο τρόπο να δημιουργήσει ολιγοπώλια στα ΜΜΕ -που όπως είπε ο ίδιος ο πρωθυπουργός- δεν περιμένει να είναι “ευαγή ιδρύματα”- αρκεί να πληρώσουν. Αυτό το ονόμασε μάχη κατά της Ολιγαρχίας. Στην πράξη ο Νόμος Παππά απέκλειε κανάλια -με εκατομμύρια θεατές- και έκλεινε τον “αέρα” για τρία κρατικά -και παρθένα!- και τέσσερα ιδιωτικά κανάλια.
Για δέκα χρόνια κανένα νέο κανάλι σε ένα “νέο” τηλεοπτικό καθεστώς -απέναντι στο παλιό καθεστώς της “Διαπλοκής”. Κανένα μέτρο για την αποφυγή των ολιγοπωλίων, καμιά φροντίδα για την ελευθερία του τύπου και των δημοσιογράφων, καμιά πρόβλεψη για αυτοδιαχειριζόμενα ή κοινωνικά μέσα. Η ΕΡΤ είναι καλή -αρκεί να έχει τα κόμματα μέσα.
Η πολιτική αυτή δεν είναι βέβαια αριστερή, αλλά κρατικίστικη, όπως συμβαίνει σε αυταρχικά καθεστώτα. Η μάχη εναντίον του “παλιού καθεστώτος” προαναγγέλλει ένα νέο καθεστώς. Όπου ο …υφυπουργός Υγείας αναλαμβάνει αυτός -αν και αναρμόδιος- να καταργήσει τους “αξιότιμους δικαστές” γιατί δεν είναι συνταγματικό να εκπέμπουν τα “βοθροκάναλα”.
Η εκτροπή είχε αρχίσει όταν η κυβέρνηση -ελλείψει Ραδιοτηλεοπτικού Συμβουλίου- το υποκατέστησε. Αυτό κάνουν τα ολοκληρωτικά καθεστώτα. Καταργούν -στο όνομα του Λαού- τη Βουλή και νομοθετούν στη θέση της- αφού δεν υπάρχει. Η κυβέρνηση θα μπορούσε να βρει ένα υπερκομματικό τρόπο να λύσει το πρόβλημα, αλλά αυτό την εξυπηρετούσε.
Το Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο -που εποπτεύει τα μέσα- εντάσσεται ή όχι στην έννοια του Κράτους- που ρυθμίζει το καθεστώς των ΜΜΕ ή όχι; Διαβάζοντας την σημερινή Αυγή βλέπουμε ότι ο καθένας στο Σύνταγμα διαβάζει κάτι άλλο. Συμπτωματικά στο ίδιο φύλλο που δημοσιεύει το άρθρο του Συντάγματος για τα ΜΜΕ δημοσιεύεται ένα άρθρο με τίτλο “Πρώτα το δίκιο και μετά η νομιμότητα”. Και δίπλα ένα άλλο με τίτλο “Η Οκτωβριανή Επανάσταση και ο ΣΥΡΙΖΑ”!
Η έννοια της ανεξάρτητης Δικαιοσύνης στη διάκριση των εξουσιών δεν σημαίνει πως οι δικαστές δεν έχουν πολιτική θέση ή συνείδηση. Έχουν και οφείλουν να έχουν. Πέρα από το γράμμα- ή τον γρίφο- του νόμου το Σύνταγμα απαιτεί ρυθμίσεις για τα ΜΜΕ με ευρύτερες συναινέσεις- πλειοψηφίες. Αυτό είναι το νόημα.
Η κυβέρνηση σφετερίστηκε εξουσίες του Ραδιοτηλεοπτικού Συμβουλίου για να αναθέσει σε έναν και μόνο υπουργό να κλείσει με ακατανόητο τρόπο τηλεοπτικά κανάλια. Τα κανάλια δεν είναι μόνο ο ιδιοκτήτης, αλλά και το κοινό τους. Κανένας δεν υποχρεώνει να δουν οι τηλεθεατές ένα κανάλι, όταν εκπέμπουν πολλά. Αλλά τον υποχρεώνει όταν φροντίζει να μην υπάρχουν πολλά.
Η κυβέρνηση -η “αριστερή”- θα μπορούσε να διασφαλίσει να εκπέμπουν πιο πολλά κανάλια, κρατικά, ιδιωτικά, αυτοδιαχειρόμενα, δημοτικά, κοινωνικά ή κομματικά. Επέλεξε να κλείσει και να επιβάλλει κανάλια με ένα τρόπο πατερναλιστικό, αντιδημοκρατικό και -επί της ουσίας- αντισυνταγματικό.
Το Συμβούλιο Επικρατείας δεν κυβερνά, αλλά ελέγχει την συνταγματικότητα των νόμων. Οι δικαστές δικαιούνται να έχουν πολιτική συνείδηση και “αφουγκράζονται’ την κοινωνία- όπως είπε, διαπομπευόμενος, ο Πρόεδρος του Συμβουλίου. Ο ρόλος τους βρίσκεται ακριβώς απέναντι στην αυθαιρεσία της εκτελεστικής εξουσίας. Γι΄αυτό υπάρχουν!
Οι δύο ή περισσότερες απόψεις αποδεικνύουν πως ο ρόλος του δικαστηρίου είναι πολιτικός, μέσα στην κοινωνία και απέναντι σε μια ολιγομελή ομάδα- όπως επέλεξε να είναι η σημερινή κυβέρνηση. Στο όνομα μιας ισχνής “πλειοψηφίας” επιχειρεί να επιβάλλει νόμους με μια απίστευτη για την Δημοκρατία κομματική εμμονή που απειλεί αντί να εφαρμόσει το Σύνταγμα να το αλλάξει και μαζί με αυτό να καταργήσει το Συμβούλιο της Επικρατείας. Πάνω από το Συμβούλιο, ο Λαός και πάνω από τον Λαό ο Πολάκης!
Δυστυχώς η στενοκεφαλιά δεν απαγορεύεται από το Σύνταγμα. Θα υπήρχε πρόβλημα αν υπήρχε στενοκεφαλιά στο Συμβούλιο, αλλά αυτό αφορά την κυβέρνηση. Την μισή τουλάχιστο. Που εν προκειμένω φαίνεται να λέει πως σέβεται το Σύνταγμα- και το όργανό του εν προκειμένω- αρκεί να συμφωνεί μαζί της! Κι έτσι ένας νόμος γίνεται πολιτικό ζήτημα κι ένα πολιτικό ζήτημα μετατρέπεται σε πολιτική, συνταγματική, πολιτειακή κρίση.
Δεν υπάρχει κανένα άρθρο στο Σύνταγμα για την στενοκεφαλιά, αλλά αυτή βρίσκεται απέναντι στην Δημοκρατία. Και θεραπεύεται- όπως μια ατυχής νομοθεσία- αρκεί να μη κάνεις ένα μεγαλύτερο λάθος για να διορθώσεις ένα μικρότερο. Ας μαζέψουμε πρώτα τον Πολάκη. Δεν είναι εδώ αμφιθέατρο, ούτε δουλειά του υφυπουργού Υγείας να μιλάει για ένα συνταγματικό θέμα.
Ας αποφασίσουν όσοι ονειρεύονται την …Οκτωβριανή Επανάσταση τι θέλουν …να κάνουν στη ζωή τους. Δεν θέλουμε μνημόνιο, αλλά θέλουμε την εφαρμογή του; Ποιες μέρες σέβονται το Σύνταγμα και ποιες πιστεύουν ότι το Συμβούλιο Επικρατείας δεν θάπρεπε να υπάρχει- αν διαφωνεί με την κυβέρνηση. Κι αν ο Λαός συμφωνεί ή διαφωνεί ας τον ρωτήσουμε επιτέλους. Γιατί η “λαϊκή εντολή”, όπως κι η ζωή, περνάει και χάνεται και τίποτα δεν μένει.
Δεν μπορούμε να βρούμε σε μια κυβέρνηση “μνημονιακή” την χαμένη μας επαναστατική νιότη. Tα πάντα ματαιότης! Ο κόσμος σκηνή, ο βίος πάροδος. Ήλθες, είδες, απήλθες. Αυτά λέει ο Δημόκριτος και το τι είναι συνταγματικό ή πόσο συνταγματικοί είμαστε κρίνεται διαρκώς, αφού η κυβέρνηση είναι δημό-κριτη.
