Του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη
Την νύχτα που κρινόταν απο το Συμβούλιο της Επικρατείας η συνταγματικότητα της αδειοδότησης των καναλιών βάσει του Νόμου Παππά, υπήρχαν δυο εκδοχές “μέσης λυσης” σαν εκείνες που συνήθως δίνει το ΣτΕ: είτε να εθεωρείτο ότι ο Νόμος και ως εκ τούτου η έως τώρα αδειοδότηση είναι αντισυνταγματικά λόγω απουσίας ΕΣΡ από την διαδικασία (εκείνο που τελικως έκριναν οι 14 στους 25 ανωτάτους δικαστές) αλλά και να δίνεται κάποιο χρονικό διάστημα και κάποιες συνθήκες συμμόρφωσης. είτε να κρίνονταν συνταγματικά με βάση “δίκαιο της ανάγκης” λόγω μπλοκαρίσματος απο την ΝΔ του σχηματισμού ΕΣΡ (εκείνο που συγκέντρωσε 11 στις 25 ψήφους) αλλά με όρους-κατευθύνσεις απο το σκεπτικό της απόφασης για την συνέχεια.
Στην πρώτη περίπτωση, γινόταν λόγους απο τους γνώστες του ΣτΕ για “σωσίβιο”. Στην δεύτερη, για “πέτρα-βαρίδι”. Όπως ήρθε το πράγμα, ούτε σωσίβιο, ούτε πέτρα-βαρίδι είδαμε!
Η αντίδραση της Κυβέρνησης είχε τρία πόδια. Μέτωπο κατά του ΣτΕ με την υπενθύμιση αποφάσεών του με αντιδημοτικό χαρακτήρα: αποφάσεις που αναγνώριζαν την συνταγματικότητα των Μνημονίων, του PSI “που διέλυσε το ασφαλιστικό σύστημα”, του “μαύρου” την ΕΡΤ. Έμφαση στις συνέπειες της απόφασης με αναφορά στα 15.000 παιδιών χωρίς παιδικούς σταθμούς ή στην μη πρόσληψη 4.000 νοσηλευτών που χρειάζεται το ΕΣΥ, με την επιστροφή της πρώτης δόσης των 255 εκατομμυρίων ευρώ του διαγωνισμού.
Αμφότερες οι επισημάνσεις, έδειξαν αμηχανία συν εκνευρισμό. Και οι κηρυχθείσες απο το ΣτΕ κοινωνικά επιβαρυντικές ρυθμίσεις των Μνημονίων συνεχίζουν να ισχύουν και να λειτουργούν – όχι; Και η κοινωνική αρωγή των παιδικών σταθμών και των νοσηλευτών του ΕΣΥ θα μπορούσε να στηριχθεί, αν το εννοούσαμε σοβαρά, απο το υποτιθέμενο πρωτογενές πλεόνασμα και την υπεραπόδοση των φόρων. Όμως… όμως η πραγματικότητα των μνημονιακών συσχετισμών παραμένει!
Η ουσία είναι αλλού. Και μένει να δούμε αν θα οδηγήσει σε περίπατο σε ναρκοπέδιο ή σε κάτι σαν λύση. Ασφαλώς η Κυβέρνηση δικαιούται να λέει και να διακηρύσσει ότι η επιστροφή στο προηγούμενο τηλεοπτικό καθεστώς αντιβαίνει στου ίδιου του ΣτΕ την διαπίστωση περί αντισυνταγματικότητας του καθεστώτος λειτουργίας μη-αδειοδοτημένων καναλιών. Και ο υπεύθυνος του όλου χειρισμού Νίκος Παππάς να θυμίζει ότι παράταση των “προσωρινών αδειών” (του καθεστώτος δηλαδή με το οποίο η τηλεοπτική μας ζούγκλα πάει να κλείσει, χαρωπά, τρεις δεκαετίες λειτουργίας) δεν έχει πλέον δοθεί.
Πλην όμως, το τι θα αποφασιστεί μέσα στο εορταστικό τριήμερο ότι σημαίνει η “έκδοση βεβαιώσεων λειτουργίας σταθμών μέχρι να χορηγηθούν οι πρώτες νόμιμες τηλεοπτικές άδειες με βάση τον ν.4319/2015 (αυτός ο νόμος Παππά)” είναι πολύ ενδιαφέρον να διευκρινιστεί. Θα έχει, λέει, καταβολή ποσού για την ενδιάμεση λειτουργία. Και θα περιλαμβάνει όρους για την λειτουργία, π.χ. μίνιμουμ στελέχωσης ή την “ποιότητα προγράμματος”.
Με τι βάση; Την εγγύηση των 3 εκατομμυρίων συμμετοχής στον προηγούμενο διαγωνισμό; Το τίμημα των 255 εκατομμυρίων για μια 10ετία που επετεύχθη; Δηλαδή 25,5 εκατ. τον χρόνο; Την χαμηλότερη προσφορά των 12 εκατομμυρίων; Και πώς θα λειτουργήσει σαν πρόκριμα ο ήδη διενεργηθείς – και ακυρωμένος κατά ΣτΕ – διαγωνισμός;
Το κυριότερο: τι κύρωση θα υπάρξει για τυχόν μη συμμόρφωση; Και… τι λογής αποφάσεις ασφαλιστικών μέτρων να αναμένονται απο το ΣτΕ σε τέτοιο ενδεχόμενο; Γι αυτό μιλήσαμε για ναρκοπέδιο.
Α, ναι, και πώς/πότε θα προσέλθει π.χ. η Ν.Δ. στον σχηματισμό του νέου (“κατά ΣτΕ”) ΕΣΡ;
