Του Γ. Λακόπουλου
Τα πράγματα ξεκαθαρίζουν στον ΣΥΡΙΖΑ. Ειδικά μετά το κείμενο της φράξιας των 53 – που καθοδηγεί ο … υπουργός Οικονομικών! Δηλαδή αυτός που κατά κύριο λόγο ανέλαβε να υλοποιήσει το Μνημόνιο υποκινεί όσους το αμφισβητούν.
Όλοι μαζί στηρίζουν τον Σκουρλέτη. Το είχαμε υποψιαστεί άλλωστε από τις αβάντες που του έκανε στο συνέδριο η ηγερία της ομάδας Τασία Χριστοδουλοπούλου.
Με απλά λόγια ο Σκουρλέτης δεν αρνείται απλώς να εφαρμόσει την κυβερνητική πολιτική στον τομέα του. Απαιτεί να τη χαράζει και ίδιος, με τη συμμαχία διάφορων που σκέφτονται σαν αυτόν.
Έτσι δίπλα στην απίστευτη αξίωση του να μην εγκαταλείψει το υπουργείο Ενέργειας προστίθεται και η επιστροφή στις μεθόδους του Λαφαζάνη -που είχε τη δική του πολιτική και τους δικούς του υπουργούς στην πρώτη κυβέρνηση Τσίπρα- με τα γνωστά αποτελέσματα.
Τότε ο Πρωθυπουργός αδράνησε. Αν την άνοιξη του 2015 είχε συμφωνήσει με τους εταίρους -με βάση ένα μνημόνιο απείρως ηπιότερο φυσικά από αυτό που αποδέχτηκε στο τέλος -και είχε πετάξει έξω τους Λαφαζάνηδες- αντί να οδηγείται από Βαρουφάκη στην καταστροφή- όλα θα είχαν εξελιχθεί καλύτερα. Ιδίως για τη χώρα -ακόμη και αν έπρεπε να κάνει αμέσως εκλογές, όπως έκανε τελικά.
Ακριβώς το ίδιο πρόβλημα αντιμετωπίζει και τώρα, με διαφορετικούς πρωταγωνιστές που οχυρώνονται πίσω από κομματικές συσπειρώσεις και οργανώνουν ένα είδος ανταρσίας κατά του Πρωθυπουργού, που είναι ο φορέας της λαϊκής εντολής. Αν υποχωρήσει είναι χαμένος. Αν τους κάνει το χατίρι και αλλάξει πολιτική είναι χαμένη η χώρα- μαζί του. 
Ο Πρωθυπουργός έχει ένα όπλο στα χέρια του: ότι είναι Πρωθυπουργός. Δικαιούται να σχηματίσει τη νέα κυβέρνηση του όπως κρίνει. Ασκώντας αυτό το προνόμιο οφείλει να αφήσει έξω από το νέο υπουργικό συμβούλιο όσους μετέχουν σ’ αυτή την ιδιότυπη εξέγερση απέναντι του.
Αν τους κακοφανεί που δεν θα είναι υπουργοί ας εγκαταλείψουν την έδρα τους σε άλλους και να κατεβούν από το τρένο. Ή ας πάνε στη Βουλή να ρίξουν την κυβέρνηση. Να γίνει και το χατίρι του Κυριάκου Μητσοτάκη που θέλει εκλογές. Ας τις πάρει δια της … Αποστασίας!
Για τον Τσίπρα, πάντως, κέρδος θα είναι -όπως και αν εξελιχτούν τα πράγματα. Αν περάσει η πολιτική του συνεχίζει απερίσπαστος.
Αν τον ρίξουν οι δικοί του κανείς δεν μπορεί να τον κατηγορήσει ότι διέκοψε την εφαρμογή του προγράμματος για εκλογές. Αντίθετα όλοι θα στον στηρίξουν γιατί θα απομακρυνθούν και τα τελευταία βαρίδια από την κοινοβουλευτική του ομάδα.
Από εκεί και πέρα αν κερδίσει τις εκλογές θα μπορεί να εφαρμόσει την πολιτική του χωρίς ενδοσκοπήσεις.
Αν τις χάσει θα έχει ένα συμπαγές κόμμα με ενιαία παρουσία στη Βουλή και ας αναλάβει ο Κυριάκος που το θέλει και τόσο πολύ- να υλοποιήσει …την ίδια πολιτική, με τους ίδιους φόρους και τις ίδιες περικοπές. Και την ίδια κοινωνία απέναντι.
Σε κάθε περίπτωση αυτό που δεν μπορεί να κάνει ο Τσίπρας είναι να σπρώξει κάτω από το χαλί τα σκουπίδια. Δεν μπορεί προσποιηθεί ότι δεν έχει ενδοκυβερνητικό πρόβλημα και να το μεταφέρει στην επόμενη κυβέρνηση. Μεταφέροντας και την επιρροή ενδεχόμενων συμφερόντων. Θα καταστήσει εκ προοιμίου τη νέα κυβέρνηση το ίδιο αναποτελεσματική στους τομείς που ελέγχουν όσοι διαφωνούν με … αυτό που συμφώνησαν, υπουργοποιούμενοι, να υλοποιήσουν. Έτσι θα μεγαλώσει τη δυσχέρεια της χώρας να βρει το δρόμο εξόδου από την κρίση. Και η ευθύνη θα βαρύνει τον Τσίπρα.
Αυτός ο δρόμος δεν θα υπάρξει ποτέ με υπουργούς τον Σκουρλέτη, τον Δρίτσα αλλά και τον Τσακαλώτο που ηγείται της ομάδας που θεωρεί ότι η κυβερνητική πολιτική πρέπει να στρίψει αριστερά. Χωρίς φυσικά να αντιλαμβάνονται ότι αριστερά είναι να βγάλεις τη χώρα από το αδιέξοδο, όχι τη βάλεις πιο μέσα –κυνηγώντας ιδεολογικές χίμαιρες και θεωρητικές αλογόμυγες.
Αριστερά είναι να διασφαλίσεις την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη και να το εκμεταλλευτείς για να φέρεις ανάπτυξη στην οικονομία, εκσυγχρονισμό στο δημόσιο τομέα, κοινωνική δικαιοσύνη, θεσμική εξυγίανση της πολιτικής ζωής, πάταξη της διαφθοράς, εξάρθρωση της διαπλοκής. Αριστερά δεν είναι να οδηγήσεις σε κατάρρευση την κυβέρνηση της Αριστεράς –όσο είναι τέτοια, τέλος πάντων, με το Καμμένο μέσα.
Δικαίωμα τους. Αλλά οι πολίτες δυο φορές ανέθεσαν τη διακυβέρνηση στον Τσίπρα, όχι στη Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι η ώρα να αναλάβει, – για μια φορά ακόμη, γιατί τον Ιούλιο του 2016 αυτό έκανε-τις ευθύνες του.
Απέναντι στους πολίτες όχι απέναντι στο κόμμα του. Το οποίο, από ό,τι είπε και ο ίδιος στο συνέδριο, δεν έχει και μεγάλη συνάφεια με την κοινωνία.
Εν πάση περιπτώσει ο συμβιβασμός με τους αντάρτες θα βλάψει και τον Τσίπρα και την κυβέρνηση και τη χώρα. Πρωθυπουργός υπό εκβιασμό δεν νοείται. Και κυβέρνηση που προκύπτει από προνουντσιαμέντα δεν στέκεται.
