Γράφει ο Χρήστος Γκίμτσας
Πρέπει να νοιώθουν ευτυχείς. Τουλάχιστον υπερηφάνως υπεύθυνοι.
Ξέρεις τι θα πει να είσαι σύνεδρος σε κομματικό συνέδριο; Αντιπρόσωπος με δικαίωμα λόγου, παρακαλώ!
Και επειδή η δημοκρατία μας, αντιπροσωπευτική είναι και καθόλου άμεση, όλη η υπόλοιπη κοινωνία: «Σκασμός. Επιτέλους οι ρήτορες πολύ μίλησαν» (2). Ότι έχετε να πείτε, δι’ αντιπροσώπου, παρακαλώ!
Ζήσανε, λοιπόν, οι εκπρόσωποι της κομματικής κοινωνίας εκεί μέσα -στο για κάθε χρήση, ακόμα και για πολιτική, αθλητικό κέντρο- ό,τι θαυμάζουνε, ό,τι πιστεύουν και ένιωσαν κι αυτοί πως είναι «σαρξ εκ της σαρκός».
Χαιρέτησαν υπουργούς και πολιτικά γκεσέμια, και άκουσαν βαθυστόχαστες αναλύσεις που έρχονταν από παλιά για να φτάσουν ακόμα μακρύτερα, στο μέλλον. Αναλύσεις που έριχναν βαρύ το ανάθεμα στο παρελθόν άλλων ταξικών υπαίτιων.
Αλλά αυτοί ως νέοι Άτλαντες, ανέλαβαν ανιδιοτελώς να κουβαλήσουν το μέλλον της χώρας, προς τα αριστερά.
Ακόμα μπορεί αυτοί οι αντιπρόσωποι –σύνεδροι να ζήτησαν και να τους δόθηκε ο λόγος για να καταθέσουν άποψη. Έτσι που γυρίζοντας πίσω να έχουν το δικαίωμα να υποστηρίξουν πως: «Εγώ τους τα είπα. Έκανα κριτική και για τα στραβά και για τα καλά . Και όποιοι έχουν αμφιβολίες, υπάρχουν και τα πρακτικά!»
Μπορεί ακόμα να χαιρέτησαν δια χειραψίας και τον Ταγό τον ίδιο και να του χάιδεψαν προστατευτικά και στοργικά την πλάτη. Και ίσως να φωτογραφήθηκαν μαζί δια του κινητού τηλεφώνου. Όπως μπορεί και να είδαμε και τα πρόσωπά τους στα οικογενειακά τερματικά, όταν οι κάμερες έκαναν κοντινό στις κερκίδες.
Στην αποθέωση του ρόλου τους, ψήφισαν για την Νέα Κεντρική Επιτροπή «τους δικούς τους» και ας λένε πως δεν έχουν καμία σχέση με τον επάρατο φραξιονισμό, καθ’ όσον, αυτοί δηλώνουν ιδεολόγοι και όχι συνωμότες.
Εκεί όμως που ολοκλήρωσαν την ευτυχία τους, ήταν όταν εξέλεξαν τον ίδιο αρχηγό με αποδοχή σχεδόν 100%.
Ίσως ξεχνούν το ένα εκατομμύριο ψήφων που έλαβε ένας άλλος αρχηγός ενός άλλου επικυρίαρχου κόμματος και που τώρα και ο αρχηγός και το κόμμα βρίσκονται σε θνησιγενή κατάσταση. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Και όταν τα φώτα του πανηγυριού έσβησαν, γύρισαν στις εστίες τους, εμβολιασμένοι με επαναληπτική επαναστατική δόση «ως έτοιμοι από καιρό, σαν θαρραλέοι»(3) για να παίξουν τον ρόλο τους στο έργο: «Έτσι δενότανε το ατσάλι». (4) Τόσο σπουδαία πράγματα!
Φαίνεται όμως ότι αυτοί οι άνθρωποι, δεν έχουν καμία σχέση, ούτε ανήκουν σ’ αυτούς, που και επί δικής τους διακυβέρνησης, έκλεισαν τα μαγαζιά τους και έμειναν άνεργοι, αφεντικά, υπάλληλοι και παραγιοί.
Φαίνεται πως δεν χρωστούν δάνεια ανάγκης και πληρώνουν τακτικά και ευχαρίστως τα του Καίσαρος. Τουτέστιν, τα φορολογικά χαράτσια που έβαλαν για την ανάσταση του Έθνους, οι δικοί τους υπουργοί.
Φαίνεται πως δεν τους αγγίζει η επί των πάντων ύφεση που επί των ημερών τους διογκώθηκε, ούτε τα παιδιά τους έμειναν άνεργα όπως το 60% της Ελληνικής Νεολαίας.
Ακόμα φαίνεται πως δεν ανήκουν στους συνταξιούχους των 400-500 ευρώ, ούτε σ’ αυτούς που την βγάζουν με ‘’μαύρα’’ μεροκάματα, ή πληρώνονται με το μπλοκάκι.
Και ούτε βέβαια ανήκουν σ’ αυτούς που στοιβάζονται στις πόρτες των νοσοκομείων, ζητιανεύοντας μάταια τα ρέστα της άρρωστης ζωής τους. Και προφανώς δεν έχουν ιδέα για τους ανθρώπους των συσσιτίων, και οπωσδήποτε δεν είναι απ’ αυτούς που επιβιώνουν με την ελεημοσύνη των γερόντων γονέων τους.
Άλλωστε για όλα αυτά έχουν σοβαρό, ακλόνητο άλλοθι. Πως δηλαδή για όλα αυτά φταίνε άλλοι, οι ταξικοί πρώην.
Και πως μέσα σε όλη την δυστυχία αυτοί θα πρέπει να έχουν βουλωμένα τα αυτιά τους με κομματικό κερί, καθώς θα περνάνε μέσα από τις σειρήνες της αντίδρασης, μέχρι που η κομματική τριήρης να ανοιχθεί στον ουμανιστικό παράδεισο που έχουν τάξει όχι μόνο στο Έθνος, αλλά και σε όλη την Ευρώπη.
Προφανώς αγνοούν ότι αυτή η Πατρίδα έμεινε χωρίς σύνορα, γιατί οι όλοι οι γείτονες γύρω μας αμφισβητούν τα πάντα.
Ακόμα μπορεί να αγνοούν πως κάθε φορά που ο αρχηγός τους και πρωθυπουργός μας πηγαίνει στα ‘’ξένα’’ τον λένε ζητιάνο και μαζί μ’ αυτόν και όλους εμάς.
Και μέσα σε όλα αυτά θα ήταν ανήκουστο, αν περνούσε έστω και σαν υποψία από το μυαλό των γειτόνων τους, των ανθρώπων της διπλανής πόρτας, δηλαδή, ότι ανήκουν σ’ αυτούς που η κοινωνία χαρακτηρίζει χυδαίως, ‘’βολεμένους’’ή προσδοκούντες ‘’βόλεμα’’.
Και ούτε από ότι φαίνεται πέρασε από το δικό τους το μυαλό ότι είναι κωπηλάτες στην ίδια σάπια καραβέλα που κάθε μέρα η ίσαλος γραμμή βουλιάζει και περισσότερο.
Εκτός και αν αποφάσισαν ότι τους ταιριάζει ο ρόλος του «ιδανικού αυτόχειρα».
(1) Κ. Καρυωτάκης Ο τίτλος του ποιήματος : «Ιδανικοί αυτόχειρες.»
(2)Στοίχος του από το ποίημα: «Ανεμολόγιο» του Κ. Τριπολίτη.
(3) Στοίχος από το ποίημα του Κ. Καβάφη: «Απολείπειν θεός Αντώνιον.»
(4) «Ετσι δενότανε το ατσάλι». Μυθιστόρημα του Ν. Οστρόφσκι
Ο Χρήστος Γκίμτσας είναι γιατρός και συγγραφέας
