Του Γ. Λακόπουλου
Αν η Ρένα Δούρου ήταν μορφή του Χριστιανισμού θα ήταν ο Ιωάννης ο Πρόδρομος. Με την επικράτησή της στην Περιφέρεια Αττικής το 2014, κατοχύρωσε ότι ήταν δυνατή η νίκη ενός κόμματος της Αριστεράς στις βουλευτικές εκλογές τον επόμενο χρόνο.
Δραστήρια, επίμονη, αρκετά φιλόδοξη και καταρτισμένη, με τέσσερις γλώσσες- μεταξύ των οποίων και τούρκικα- άρχισε να θεωρείται νωρίς το πιο συμβατό πρόσωπο για τη μετά Τσίπρα εποχή. Η ίδια απέφευγε να λειτουργεί σαν «δελφίνα» του, αλλά πολλοί έτσι την έβλεπαν. Ίσως και ο ίδιος.
Μέχρι που ήλθε το Μάτι. Ένα θέμα είναι τι έγινε και γιατί. Ένα άλλο όμως είναι γιατί μετά από αυτό που έγινε επέμενε να κρατήσει την Περιφέρεια, την ώρα που είχε πίσω την Μάνδρα και μπροστά της ανακριτικά γραφεία.
Να το πάρουμε ανάποδα: αν είχε υποβάλει την παραίτησή της εκείνο το βράδυ, θα τα είχε πάρει όλα. Αλλά δεν το έκανε. Και κανένας δεν κατάλαβε γιατί. Πρέπει να είσαι κρύο αίμα για να το αντέχεις.
Πιθανόν υπέκυψε στις συνθήκες της αφασίας και έλλειψης συναισθήματος που χαρακτήρισαν αρχικά την κυβερνητική διαχείριση της τραγωδίας – όπως αποκάλυψε σε ζωντανή μετάδοση η τηλεόραση, την οποία για ανεξερεύνητους λόγους κάποιοι έβαλαν στο Συντονιστικό Κέντρο.
Μεταξύ μας: οποιαδήποτε προσπάθεια επικοινωνιακής διαχείρισης των συνεπειών της πυρκαγιάς εκείνη τη στιγμή, ήταν καταδικασμένη -ιδίως εφόσον η κυβέρνηση επιχειρούσε με αρχηγό στην ΕΛΑΣ κάποιον που προέκυψε εκ των υστέρων «άνθρωπος» του… Μητσοτάκη.
Επί των αρμοδιοτήτων της η Δούρου επιμένει ότι έκανε ό,τι μπορούσε εκείνες τις ώρες. Άλλωστε για την πολιτική προστασία και το συντονισμό γενικότερα υπάρχουν και υπουργοί και δήμαρχοι. Αλλά, όταν καίγονται άνθρωποι στην διοικητική μονάδα που διευθύνει, η χρέωση πάει τελικά στην ίδια. Ακόμη και αν ήταν αδύνατο να μην υπάρξουν θύματα από φωτιά σε έναν αυθαίρετο συνοικισμό με στενούς δρόμους- που προκάλεσαν κυκλοφοριακή ακινησία- και παράνομες μάντρες που δεν επέτρεψαν την καταφυγή στη θάλασσα.
Ό,τι και να λέει η Περιφερειάρχης, στην πολιτική η ευθύνη είναι αντικειμενική. Και κερδίζει όποιος την αναλαμβάνει- όχι όποιος στήνει γαϊτανάκι συν-υπεύθυνων.
Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που ο μακαρίτης Τάσος Σεχιώτης δίδαξε τι σημαίνει πολιτικός με ευαισθησία, παραιτούμενος γιατί η απόδραση Κοσκωτά « έτυχε στη βάρδια» του.
Πολλοί λένε ότι ακόμη και αν η Δούρου σκέφθηκε να παραιτηθεί, την απέτρεψαν ισχυροί κομματικοί παράγοντες για να μην επιβαρυνθεί το κόμμα. Ή γιατί διέκριναν ότι αν φύγει από την Περιφέρεια υπάρχει φόβος να… γίνει γραμματέας του.
Η τότε κυβέρνηση προσπάθησε να μετακινήσει την προσοχή από ό,τι συνέβη στο Μάτι, κατά τη διάρκεια και μετά τη συμφορά, εστιάζοντας στα προηγούμενα. Έτσι πίστευε ότι θεμελιώνει την ακατανόητη απόφαση να διεκδικήσει πάλι την Περιφέρεια με την ίδια υποψήφια που «κάηκε» εκ των πραγμάτων.
Η καμπάνια που επακολούθησε έκανε χειρότερη την κατάσταση. Έχασαν τα αυγά και τα πασχάλια.
Μετά τις 26 Μαΐου κανείς δεν εξήγησε γιατί προκρίθηκε η νέα υποψηφιότητα Δούρου -που ήταν εμφανώς επιλογή σε βάρος της. Ιδίως από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ είχε στη διάθεση του την υποψηφιότητα του Γιάννη Σγουρού- που θα έκανε περίπατο με τον φαντεζί Πατούλη και θα έστελνε μηνύματα δημοκρατικής συσπείρωσης.
Με την αδιέξοδη υποψηφιότητα Δούρου οι Συριζαίοι δέθηκαν οικειοθελώς στο κατάρτι στην πιο τρικυμισμένη υπόθεση της κυβερνητικής θητείας τους. Και όπως ήταν αναμμένο πήγαν όλοι μαζί στον πάτο. Σαν την άγνοια κίνδυνου, που έκανε κάποιους στον Τιτανικό να συνεχίζουν το χορό στο κεντρικό σαλόνι.
Δεν έχει πλέον αξία να ερευνηθεί η ανατριχιαστική υπόνοια ότι με την σχεδόν κυνική -μετά το Μάτι- συγκεκριμένη υποψηφιότητα κάποιοι επιδίωκαν να τελειώνει η Περιφερειάρχης από το δελφινάριο.
Τέλειωσε. Και μάλιστα κατά τρόπο που αν συνδυαστεί με την ανοιχτή κάμερα, τη λειψή ενημέρωση του Τσίπρα και τις θεωρίες «δεχόμαστε επίθεση», έχει εξ αντικειμένου και στοιχεία αυτοπροβοκάτσιας..
Ανάμεσα στους εφιάλτες από την τραγωδία, στον κομματικό ΣΥΡΙΖΑ μένει ότι η δασκάλα με τα ξανθά μαλλιά που ανέβηκε πρώτη στο τρένο της διαδοχής, το έχασε και πρώτη. Σε μια νύχτα που για την ίδια ακόμη δεν έχει τελειώσει…
