Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Τα μίντια αναζητούσαν μια φωτογραφία ως επιδίωξη εντυπώσεων. Ακριβώς έτσι, αντιμετώπισε και ο Στέφανος Κασσελάκης την ενημέρωση.
Δεν ξέρουμε αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα κερδίσει κάτι στις εκλογές με τις προσκλήσεις των βουλευτών του από τον Στέφανου Κασσελάκη και σε άλλες «Σπέτσες». Αλλά μέχρι τότε θα περάσουν καλά.
Να το σοβαρέψουμε. Τι ήταν οι Σπέτσες; Επίδειξη δύναμης του Κασσελάκη; Κατ οίκον, φροντιστήριο για τον ίδιο; Παραγωγική μέθοδος οργάνωσης στην άσκηση αντιπολίτευσης;
Ήταν, αγεληδόν, αντιμετώπιση αιρετών από τον αρχηγό -«φεουδάρχη», ή εκσυγχρονισμός της εσωκομματικής δημοκρατίας;
Αλλαγή κομματικού μοντέλου, ή επικοινωνιακή φούσκα παραγωγής τεχνητής δημοσιότητας, για το ασθμαίνων κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης;
Οι απαντήσεις αφορούν πρωτίστως τους Συριζαίους. Δικά τους τα γένια, δικά τους και τα χτένια. Αν κρίνουν πως ωφελούνται – ως κόμμα και ξεχωριστά ο καθένας – θα το ξανακάνουν και τα σκυλιά δεμένα.
Για τους υπόλοιπους, στο Συριζαίικο 48ωρο των Σπετσών υπήρξαν δυο ηττημένοι.
Πρώτα η πολιτική. Η παραγωγή της μετακινήθηκε από το πεδίο της ιδεολογίας και των ανοιχτών κοινωνικών συγκρούσεων, στις πρακτικές του μάνατζμεντ.
Η «αριστερή» αξιωματική αντιπολίτευση, υποβάθμισε τον κοινοβουλευτισμό σε εσωτερική παρουσίαση «προτάσεων» – δίκην διαγωνίσματος.
Η έννοια του κόμματος για την Αριστερά – ως ανώτερη μορφή οργάνωσης του λαού, που διαμορφώνει την πολιτική και δίνει τις κατευθύνσεις – που ακολουθούν και οι βουλευτές – υποτάχθηκε σε «νομοτεχνική» πρακτική, τεχνοκρατικών ασκήσεων επί χάρτου.
Η κομματική οργάνωση κατέστη μιας χρήσης: την εκλογή αρχηγού. Πλέον υποκαθίσταται από την, ερήμην της, διαβούλευση βουλευτών ενώπιόν του, παραμερίζοντας τα εκλεγόμενα κομματικά όργανα, ως ανώτερο καθοδηγητικό κέντρο.
Η αντιπαράθεση και η σύγκρουση ως κινητήριος λειτουργία της πολιτικής, εξοβελίστηκε από το “team building” και το “boding” των επιχειρήσεων. Αν το κάνουν όλοι, δεν θα χρειάζονται κόμματα.
Ακόμη περισσότερο, στις Σπέτσες ηττήθηκε η δημοσιογραφία. Δεκάδες πολιτικοί συζητούσαν για δυο μέρες και από το πολιτικό ρεπορτάζ δεν μάθαμε τι συζητήθηκε, ποιος είπε τι, τι προτάθηκε, αν διαφώνησαν, πώς πέρασαν τον ελεύθερο χρόνο τους…
Σε παλιότερους καιρούς θα ήταν αδιανόητη αυτή η ένδεια πληροφοριών. Τα ΜΜΕ έμειναν σε πανομοιότυπες ανταποκρίσεις, «ειδήσεις» κοινής λήψης, δηλώσεις και γενικές αναφορές.
Στις Σπέτσες η δημοσιογραφία κρύφτηκε πίσω από το φωτο-ρεπορτάζ, με τις εκδρομικές εμφανίσεις και τις τροχήλατες βαλίτσες.
Ούτε καν τι ακριβώς είπε ο Κασσελάκης στους βουλευτές και πώς αντέδρασαν όταν τους ζήτησε «κομματική πειθαρχία» στο νόμο των ομόφυλων γάμων δεν έγινε γνωστό.
Τα μίντια αναζητούσαν απλώς μια φωτογραφία του – απέτυχαν και σ’ αυτό – αντιμετωπίζοντας το πολιτικό γεγονός ως επιδίωξη εντυπώσεων.
Ακριβώς έτσι, αντιμετώπισε και ο Στέφανος Κασσελάκης την ενημέρωση.
Οργάνωσε μια πολιτική συνάντηση οικοδεσπότης -«με τα έξοδα πληρωμένα» – σαν να μην μπορούν οι βουλευτές να τα καλύψουν για τον εαυτό τους – και δεν έκανε καμία ενημέρωση – με ερωτήσεις.
Αντιμετώπισε τους δημοσιογράφους σαν παπαράτσι που πρέπει να αποφύγει ο «πρωταγωνιστής».
Το πέτυχε. Αλλά έτσι παραδόθηκε στην πρακτική τους σε βάρος της ουσίας – αν υπήρξε – και τελικά, από πολιτική άποψη, τον καταπίνει το εγχείρημά του.
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
