Συνέντευξη στη Γεωργία Σαδανά
«Χρειάζεται αυτοκριτική, ιδιαίτερα για τις μεροληπτικές πολιτικές στην οικονομία και για τη δημιουργία μιας νέας συμμαχίας των μη προνομιούχων Ελλήνων, που αποτελούν το 80% του πληθυσμού, με πολιτική προτεραιότητα στις δυνάμεις της πραγματικής οικονομίας», εξηγεί στη «Νέα Σελίδα» ο Στέφανος Τζουμάκας, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής Ανασυγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία.
Ο ίδιος τάσσεται υπέρ ενός κόμματος «κυβερνητικής πλειοψηφίας και όχι μόνο ψηφοφόρων για εκλογικό μηχανισμό», ενώ τονίζει ότι «χρειαζόμαστε εθνική ενότητα, αίσθηση των διακρατικών σχέσεων και σταθερότητα στις αρχές του διεθνούς δικαίου» με φόντο τις τουρκικές προκλήσεις.
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας, χαρακτήρισε στις αρχές της εβδομάδας «επιβεβλημένη» τη συστράτευση των προοδευτικών δυνάμεων «ενάντια στο κράτος της Δεξιάς». Ποιους αφορά αυτή η συστράτευση; Πολίτες, άλλα κόμματα ή και τα δύο;
H γενναία πολιτική πρωτοβουλία και πρόσκληση του Αλέξη Τσίπρα για συμπόρευση αφορά σε κάθε δημοκράτη, κάθε προοδευτικό πολίτη. Και ο σκοπός είναι διττός: και να αποκρούσουμε την αναβίωση και τη παλινόρθωση του κράτους της Δεξιάς, αλλά κυρίως να συμβάλουμε στη δημιουργία κινημάτων και πολιτικών πρωτοβουλιών για τη δημιουργία και την προώθηση μιας νέας πολιτικής και κοινωνικής πλειοψηφίας ως εναλλακτική λύση νέας προοδευτικής διακυβέρνησης.
Μετεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία φαίνεται να μην έχει ανακτήσει αντιπολιτευτικό βηματισμό. Θεωρείτε ότι η συζήτηση για τα αίτια της ήττας θα απελευθέρωνε δυνάμεις;
Ο μετεκλογικός χρόνος είναι πάντα πολιτικός, αλλά και χρόνος. Η Δεξιά είναι περιορισμένων επιδιώξεων και προκλητικά εκπρόσωπος ακραίων μειοψηφικών συμφερόντων. Η Δεξιά ποτέ δεν ήταν το μέλλον της χώρας. Ηδη έχει αρχίσει να γίνεται ευδιάκριτη η αντιδεξιά απόρριψη απ’ όλο και περισσότερους που είχαν φαντασιωθεί ότι θα βελτίωναν τη θέση τους οικονομικά και κοινωνικά. Φρούδες ελπίδες.
Ο Αλέξης Τσίπρας ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας σε μια εξαιρετικά δυσχερή συγκυρία. Κατάφερε να διαχειριστεί την καταστροφική πολιτική των προηγούμενων κυβερνήσεων, να οδηγήσει τη χώρα στην έξοδο από τα μνημόνια και να διαμορφώσει προϋποθέσεις πολιτικής σταθερότητας. Ο διάλογος πάντα είναι χρήσιμος για την επίτευξη διορθωτικής πορείας. Χρειάζεται αυτοκριτική, ιδιαίτερα για τις μεροληπτικές πολιτικές στην οικονομία και για τη δημιουργία μιας νέας συμμαχίας των μη προνομιούχων Ελλήνων, που αποτελούν το 80% του πληθυσμού, με πολιτική προτεραιότητα στις δυνάμεις της πραγματικής οικονομίας. Επίσης, για τη διόρθωση της αποτυχημένης πολιτικής στην αδειοδότηση της λειτουργίας των ΜΜΕ, όπου επικράτησε το κριτήριο του τιμήματος ενός δημόσιου αγαθού όπως είναι το δημόσιο σήμα, για το οποίο έπρεπε να νομοθετηθούν και άλλα κριτήρια που αφορούν στη δημοκρατική πρόσβαση όλων των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων, στην άσκηση δικαιώματος κόντρα στη χειραγώγηση και την παραπληροφόρηση. Προφανώς και η αυτοκριτική απελευθερώνει, χειραφετεί και αποτελεί οδηγό για διορθωτικές νέες προγραμματικές επιλογές από τις προοδευτικές δυνάμεις.
Ο ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική συμμαχία δίνει την εντύπωση ότι καταναλώνει περισσότερη ενέργεια για τις εσωκομματικές διεργασίες παρά για τα ζητήματα της καθημερινότητας των πολιτών. Μπορεί να ασκήσει δυναμική αντιπολίτευση για τα ουσιώδη ζητήματα;
Ηδη έχει ανοίξει πανελλαδικά αυτή η συζήτηση. Συν Αθηνά και χείρα κίνει, έλεγαν οι αρχαίοι. Δηλαδή, χρειαζόμαστε άμεσα και πολιτικές πρωτοβουλίες για θέματα και προβλήματα, καθώς και προώθηση λύσεων από προοδευτική σκοπιά. Για την επιτυχία σε αυτές τις δημοκρατικές επιδιώξεις χρειαζόμαστε συγκέντρωση και συμπαράταξη στελεχών, μελών και φίλων. Ναι σε ένα κόμμα με όρους κοινωνίας, όχι σε μειοψηφικό κόμμα αναπαραγωγής στελεχών και μηχανισμών. Ναι στις συνεργασίες με άλλες πολιτικές οργανώσεις. Αλλο συνεργασίες, άλλο μέτωπα. Σε αυτή τη διαλεκτική σχέση μπορούν να συμβάλουν η διεύρυνση και ο μετασχηματισμός. Κόμμα κυβερνητικής πλειοψηφίας και όχι μόνο ψηφοφόρων για εκλογικό μηχανισμό. Κόμμα πρωτοβουλιών και όχι προπαγάνδας, μόνο με ανακοινώσεις και δηλώσεις. Δεν χρειαζόμαστε μόνο αντιπολίτευση, αλλά και δημιουργία προγραμματικών θέσεων ως προοδευτική δύναμη, ως κυβέρνηση εν αναμονή στην υπηρεσία των εθνικών και κοινωνικοοικονομικών συμφερόντων της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού μας.
Πώς παρακολουθείτε την τουρκική παραβατικότητα στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο; Θεωρείτε ότι η κυβέρνηση ήταν επαρκώς προετοιμασμένη για μια τέτοια εξέλιξη;
Διαχρονικά οι ελληνικές κυβερνήσεις ασκούν μια προβολή των ελληνικών δικαιωμάτων με βάση το διεθνές δίκαιο. Αυτή η στρατηγική δεν είχε αυτοπροσδιορισμούς. Δεν οδηγούσε σε πρωτοβουλίες για την έμπρακτη άσκηση δικαιωμάτων με βάση το διεθνές δίκαιο. Οι σύμμαχοι στο ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ και η ΕΕ δεν συνέτρεχαν σε αρκετές περιπτώσεις με τις δίκαιες ελληνικές θέσεις. Οι ελληνικές κυβερνήσεις, πρώτον, όφειλαν -εδώ και χρόνια- να συνυπογράψουν συνυποσχετικό με τις τουρκικές κυβερνήσεις και να προσφύγουν στο διεθνές δικαστήριο της Χάγης για την οριοθέτηση της ελληνικής υφαλοκρηπίδας των παράλιων και των νησιών μας, λαμβανομένου υπόψη ότι το τουρκικό κράτος δεν αναγνωρίζει υφαλοκρηπίδα στα νησιά. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος από το δικαστήριο.
Δεύτερον, οι ελληνικές κυβερνήσεις όφειλαν να ανακηρύξουν την ελληνική ΑΟΖ παρά την αντίθεση των κυβερνήσεων των ΗΠΑ, όπως έπραξε ο Πρόεδρος Τάσσος Παπαδόπουλος στην Κύπρο. Καθότι η ανακήρυξη θα αποτελούσε το πρώτο βήμα για το επόμενο, δηλαδή για την οριοθέτηση και της ΑΟΖ με βάση τη συναποδοχή των όμορων κρατών. Στην ανακήρυξη της ΑΟΖ έπρεπε προ πολλού να είχαν προβεί οι ελληνικές κυβερνήσεις. Η λογική ότι στο πέρασμα του χρόνου θα προκύψουν λύσεις ήταν ανεδαφική κι έφερε τη χώρα σε δυσμενέστερη θέση. Χρειαζόμαστε εθνική ενότητα, αίσθηση των διακρατικών σχέσεων και σταθερότητα στις αρχές του διεθνούς δικαίου.
Η καμπάνια εγγραφής νέων μελών στον ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική συμμαχία ενθαρρύνει τη διαδικασία διεύρυνσης; Ο ιός της «πασοκοποίησης» θεωρείτε ότι απειλεί την ιδεολογική καθαρότητα της αξιωματικής αντιπολίτευσης;
Μπορούμε να αντιστρέψουμε τον συλλογισμό περί των μεταδοτικών ιων. Ολοι οι ιοί είναι κατ’ αναλογία βλαπτικοί. Ο ιός των μειοψηφικών πολιτικών, ο ιός της μεροληπτικής δημοσιονομικής στρατηγικής σε βάρος της πραγματικής οικονομίας, ο ιός της αναδιανομής φτώχειας στη λογική ότι είναι η παραγωγή και η διανομή ευθύγραμμες οντότητες, ο ιός της χρήσης των πολιτών ως εκλογικού βραχίονα, ο ιός της ανερμάτιστης προπαγάνδας για τη δημιουργία μειοψηφικών πόλων και αμυντικών μετώπων, ο ιός κατά του μετασχηματισμού και της δημιουργίας μαζικών και πολλαπλών οργανώσεων, ο ιός των δικτύων και των μηχανισμών προβολής των ημετέρων στο παλκοσένικο μεθοδευμένων εκδηλώσεων, ο ιός της φθοράς της στρατηγικής της νέας πολιτικής πλειοψηφίας, ο ιός της μειοψηφικής πολιτικής αναπηρίας και εδραίωσης του χώρου ως δεύτερου κόμματος. Ο ιός τού να χρησιμοποιούμε τη μετακίνηση κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων με μειοψηφική στελέχωση των ημετέρων δυνάμεων, ο ιός της δημιουργίας συσχετισμών σε βάρος της παραγωγής πολιτικής κ.ο.κ.
«Χρειαζόμαστε κόμμα κυβερνητικής πλειοψηφίας και όχι μόνο ψηφοφόρων για εκλογικό μηχανισμό. Δεν χρειαζόμαστε μόνο αντιπολίτευση, αλλά και δημιουργία προγραμματικών θέσεων ως προοδευτική δύναμη, ως κυβέρνηση εν αναμονή»
Η κοινωνική βάση του πρώην ΠΑΣΟΚ δημιούργησε τη ριζοσπαστική εκτίναξη του ΣΥΡΙΖΑ του 3% στο 32% και συνέβαλε στη μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική συμμαχία μέσα από εκλογικές αναμετρήσεις και όχι μόνο μέσα από φόρουμ ανταλλαγής απόψεων. Μαζί με στελέχη που διαχρονικά πολέμησαν την ενσωμάτωση στο σύστημα τότε που δεν υπήρχε ούτε ο ΣΥΝ ούτε, πολύ περισσότερο, ο ΣΥΡΙΖΑ. Τότε που άλλοι έκαναν καλπονοθείες και άλλοι επιδίδονταν στον τζόγο ανεξαρτήτως της διαχωριστικής γραμμής Δεξιά – Αριστερά. Τότε που οι ριζοσπάστες του πρώην ΠΑΣΟΚ απέκρουσαν την αντιδεξιά ρητορική που αποτελούσε τον «φερετζέ» της ενσωμάτωσης και δημιούργησαν ριζοσπαστικά ρεύματα εντός του πρώην ΠΑΣΟΚ κατά της Σοσιαλδημοκρατίας, τότε που επέβαλαν την πραγματική οικονομία και την παραγωγή ως απάντηση στη διάλυση της παραγωγικής βάσης και ως απάντηση στην προπαγάνδα ότι το καθοριστικό πρόβλημα της χώρας είναι η «αποικία χρέους». Τότε που δημόσια διαχωρίσαμε τη θέση μας από φαινόμενα διαφθοράς, απιστίας και χρηματισμού στελεχών των κυβερνήσεων του πρώην ΠΑΣΟΚ.
Ποιος θα μολύνει ποιον, λοιπόν; Το πραγματικό ζήτημα είναι ότι ένα πλειοψηφικό κίνημα από το πρώην σοσιαλιστικό κίνημα συμμάχησε με την παραδοσιακή Αριστερά και διαχώρισε τη θέση του από μειοψηφικές δυνάμεις του πρώην ΠΑΣΟΚ που πέρασαν στο αντίθετο στρατόπεδο της δεξιάς νεοφιλελεύθερης πολιτικής και τροφοδοτούν μια νέα κυνική Δεξιά. Και ναι, δεν αποκλείω ότι μεμονωμένα πρόσωπα πήδηξαν στο πλοίο του ΣΥΡΙΖΑ για πρόσκαιρες επιδιώξεις. Οι μεμονωμένες πρακτικές δεν αποτελούν τη μεγάλη εικόνα ενός μεγάλου δημοκρατικού και προοδευτικού κινήματος, που πυκνώνει και ενώνεται με τους αγωνιστές πολυετών αγώνων της Αριστεράς.
Η ειλικρινής και προοδευτική θέση είναι να αποβάλουμε από κοινού κάθε βλαπτικό ιό ένθεν και ένθεν, οι σύντροφοι και της μιας και της άλλης πλευράς. Και με ενότητα πολιτική, προγραμματική και αγωνιστική, κοινές αξίες και ιδανικά να δημιουργήσουμε σύντομα μια νέα πολιτική και κοινωνική πλειοψηφία για τη χώρα, για τους Ελληνες πολίτες που δημιουργούν, παράγουν, μοχθούν κι ελπίζουν.
Δημοσιεύτηκε στη «Νέα Σελίδα»
