Τα δύο μέτωπα του Κυριάκου

 Του Γ. Λακόπουλου
 

ΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣΌτι ο Κυριάκος Μητσοτάκης επέλεξε το Παρίσι για να μετακινήσει την πολιτική του σε μετριοπαθέστερες θέσεις -σε ό,τι αφορά τις διατυπώσεις της τουλάχιστον- δεν είναι περίεργο. Αντίθετα  υπηρξε μάλλον φυσιολογικό  προκειμένου να κινηθει στον  άξονα που ορίζει μια δήλωση του συνεργάτη του επικοινωνιωλόγου Τάκη Θεωδωρικάκου: <Ο Κυριάκος  είναι η κατάλληλη λύση στην κατάλληση στιγμή γιατην Ελλάδα>.   Αυτή η λύση έχει πλεόν ιδιαίτερες απαιτήσεις.

Η ΝΔ έχει συνδεθεί στο παρελθόν με τη σκληρή ατζέντα του Σαρκοζί και η διαφοροποίηση μαζί του, θα εκληφθεί και ως λείανση ορισμένων θεωριών που είχε αποδεχθεί η ΝΔ επί Σαμαρά. Χωρίς να δημιουργηθούν εσωκομματικές τριβές με καμία από τις δυο πλευρές της ΝΔ: τους μεταρρυθμιστές και την λαϊκιστική δεξιά.

Πίσω από αυτόν τον χειρισμό διακρίνεται ο διμέτωπος που οργανώνει ο πρόεδρος της ΝΔ. Καθώς είναι πεπεισμένος ότι εκλογές δεν προβλέπονται στο άμεσο μέλλον -και χωρίς να μπορεί να παραδεχθεί ότι ήταν λάθος που τις ζήτησε- εκμεταλλεύεται το χρόνο για να οριοθετηθεί με άνεση σε δύο μέτωπα με αντίστοιχους τρόπους: την υιοθέτηση ενός μέρους της “κεντρώας” ατζέντας και την αναχαίτιση της ακροδεξιάς.

Το πρώτο θα γίνεται με συνεχείς αναφορές στη “μεταρρύθμιση” που θα του επιτρέψει να μιλήσει με την γλώσσα των δυνάμεων που κινούνται στο πολιτικό κέντρο και να τις αποκόψει από το ΠΑΣΟΚ, στο οποίο ενδεχομένως θα επέστρεφαν.

Σ’ αυτές τις δυνάμεις δεν περιλαμβάνονται, προς το παρόν, πρώην υπουργοί του ΠΑΣΟΚ που αλληθωρίζουν διαρκώς προς το μέρος του. Ο πρόεδρος της ΝΔ παίρνει αρνητικά μνήματα από τη βάση του κόμματος του για το ενδεχόμενο να ανταποκριθεί στις εκκλήσεις ορισμένων παραγόντων της περιόδου Σημίτη. Η διεύρυνση του προς τον κεντρώο χώρο στοχεύει στον προσεταιρισμό προσώπων από το χώρο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, το συνδικαλισμό και τις κοινωνικές οργανώσεις.

Στο περιβάλλον του υπάρχει η αίσθηση ότι ενδεχόμενη προσχώρηση πρώην στελεχών του ΠΑΣΟΚ, ακόμη και αν αποδεχτούν τις αρχές της ΝΔ θα δημιουργήσει προβλήματα καθώς η πολυπραγμοσύνη, αλλά και οι προσωπικές υστεροβουλίες, ορισμένων από αυτούς θα καταστεί πηγή διαρκών αναταράξεων .

Αντίθετα το “κεντρώο άνοιγμα” του Κυρ. Μητσοτάκη φαίνεται να πάει γάντι στον Σταύρο Θεοδωράκη που δείχνει διατεθειμένος να προσχωρήσει στη συνεργασία με τη ΝΔ ως κόμμα, παρά να διαρρέουν ένας μετά τον άλλον οι “βουλευτές του”. Το τελευταίο διάστημα ο επικεφαλής του Ποταμιού, υιοθετεί κατάλληλη ρητορική ώστε η προσχώρηση του στη ΝΔ να θεωρήσει φυσιολογική.

Με τη ίδια επιδίωξη παίρνει τις αποστάσεις του από το ΠΑΣΟΚ και τη Φώτη Γεννηματά, η οποία από την πλευρά της θα συνεχίσει το επόμενο διάστημα να οχυρώνει το χώρο της, στιγματίζοντας εκ των προτέρων όσους φλέρταραν με τη Δεξιά, ως νεοαποστάτες.

Αν τα κεντρώα ανοίγματα του Μητσοτάκη δείχνουν φυσιολογικά και αναγκαία για τις επιχειρήσεις εκλογικής διείσδυσης από την “αριστερή” πλευρά του κόμματός του, τα πράγματα είναι διαφορετικά από την δεξιά. Η αρχική εντύπωση ότι η αναγόρευση του Άδωνι Γεωργιάδη σε αντιπρόεδρο θα κλείσει τους διαδρόμους στη βάση της ΝΔ προς την “Χρυσή Αυγή” -ή θα την αποδυναμώσει κιόλας -δεν φαίνεται να λειτουργεί.  Στις δημοσκοπήσεις τουλάχιστον.

Αντίθετα η αντιπροεδρία του Άδωνι και ο ρόλος που διεκδικεί ο Μάκης Βορίδης δείχνουν να νομιμοποιούν τις ακροδεξιές προτιμήσεις των ψηφοφόρων του κόμματος με κίνδυνο να τροφοδοτήσουν περισσότερο το νεοναζιστικό κόμμα του Μιχαλολιάκου. Την ίδια στιγμή νέοι κίνδυνοι αναδύονται εκ δεξιών, με τη μορφή του κόμματος των Καρατζαφέρη- Μπαλτάκου και ενδεχομένως το υβρίδιο κόμματος που διαμορφώνει ο προερχόμενος από την σωματικό πυρήνα Φαύλος Κρανιδιώτης -τον οποίο ο Μητσοτάκης είχε απομακρύνει με την πρώτη ευκαιρία που του δόθηκε.

Κοντολογίς η αντιπροεδροποίηση Γεωργιάδη ενώ από τη μια περιόρισε το όφελος από την τοποθέτηση του φιλευρωπαϊστή Κωστή Χατζηδάκη στο ίδιο αξίωμα, από την άλλη μάλλον απελευθερώνει δαίμονες εκ δεξιών και το μόνο αποτέλεσμα μέχρι στιγμής είναι η ανέλιξη του Άδωνι σε δελφίνο.

Η κατάσταση τείνει να εξελιχτεί σε αμοιβαδοποίηση ενός τμήματος της δεξιάς πλευράς της συντηρητικής παράταξης, το οποίο θα βάλει ενδεχομένως σε πειρασμό τον Αντώνη Σαμαρά να δραστηριοποιηθεί “για να τους ενώσει”. Κάτι που θα προσθέσει νέα προβλήματα στην Κυριάκο και τις προσπάθειες του να βρει χρυσές ισορροπίες, σε ένα κόμμα στο οποίο οι καραμανλικές δυνάμεις δεν έχουν ακόμη εκδηλωθεί.

Το συμπέρασμα είναι ότι η ΝΔ, αδυνατώντας να κρατήσει ψηλά το αίτημα για εκλογές, προσπαθεί να ωφεληθεί από την αστοχία του αντιπάλου και να οργανώσει ένα νέο διμέτωπο στον οποίο όμως από τη δεξιά πλευρά τα πράγματα είναι δύσκολα και από την άλλη μάλλον αδιάφορα. Μπορεί να χάσει κόσμο προς τα κόμματα που κινούνται δεξιά της και ταυτόχρονα να μην εισπράξει τίποτε από την κεντρώα ατζέντα της καθώς θα προσωποποιηθεί σε αποτυχημένους πολιτικούς του ΠΑΣΟΚ -που στηρίζονται από μιντιακούς και οικονομικούς παράγοντες και όχι από κοινωνικές δυνάμεις.