Του Στέλιου Κούλογλου
Η νέα Κουμουνδούρου συνεχίζει να απασχολεί αρνητικά την επικαιρότητα: συνεδρίαση στις Σπέτσες, «αποκαλύψεις» για πρόταση Μητσοτάκη στον Κασσελάκη για ανάληψη υπουργείου, διαρροές για τα οικονομικά του κόμματος.
Το κοινό στοιχείο είναι ότι όλες αυτές οι λάθος κινήσεις, προέρχονται από την ίδια την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Τις προκάλεσε μόνη της, χωρίς πλέον τον « εσωτερικό εχθρό». Άλλες φορές οφείλονται σε έλλειψη στοιχειώδους πολιτικής αντίληψης. Πάρτε την περίπτωση της υπουργοποίησης Κασσελάκη σε κυβέρνηση της ΝΔ. Ο κ. Καπνισάκης, ο δικηγόρος διευθυντής του γραφείου του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, το δήλωσε σε συνέντευξη του στο Documento, προφανώς για να δείξει ότι ο προϊστάμενος-προστατευόμενος του είναι ταγμένος στην Αριστερά και για αυτό αρνήθηκε την πρόταση Μητσοτάκη.
Αλλά όταν οι πολίτες είναι σε πλήρη σύγχυση για την ιδεολογική ταυτότητα του προέδρου και κατ’ επέκταση του κόμματος, μετά και τις -πραγματικές- αποκαλύψεις για την παλιότερη αντισύριζα αρθρογραφία του κ. Κασσελάκη, δεν «αποκαλύπτεις» κάτι που -αληθές ή λιγότερο αληθές- επιτείνει τη θολούρα.
Στην περίπτωση των Σπετσών, υπάρχει μπέρδεμα μεταξύ κόμματος και ανώνυμης εταιρείας. Φυσικά το brain storming και οι οργανωμένες, συζητήσεις με power point, είναι κάτι που λείπει πολύ από την προχειρολογία της Αριστεράς και του ελληνικού πολιτικού συστήματος.
Ομως, αφού το συζητήσεις πρώτα, το οργανώνεις σε μια περιοχή με προβλήματα και με τη συμμετοχή όχι μόνο των βουλευτών αλλά και της κομματικής ηγεσίας. Αλλά ο κ. Κασσελάκης δεν έχει πλήρως συνειδητοποιήσει ότι είναι πρόεδρος κόμματος. Αισθάνεται διευθύνων σύμβουλος που μπορεί να καλεί τα στελέχη-βουλευτές της εταιρείας και όχι την κομματική πλέμπα, χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανένα.
Στην περίπτωση των οικονομικών δια της μεθόδου του δανεισμού, αυτή έχει χρησιμοποιηθεί και επί Τσίπρα, όταν στελέχη δάνεισαν το ταμείο για μερικές εβδομάδες. Το πρόβλημα δεν είναι ότι το κόμμα μπαίνει μέσα ή χρεοκοπεί, αλλά ταμειακό: η κρατική χρηματοδότηση αργούσε. Οταν έφτασε, τα λεφτά αμέσως επιστράφηκαν.
Στα νέα ήθη της Κουμουνδούρου, δεν είναι σαφές αν η διαρροή οφείλεται σε αυτοπροβολή («ο πλούσιος πρόεδρος βάζει το χέρι στην τσέπη»). Γιατί ο Τσίπρας είχε την εποπτεία των οικονομικών. Και όταν παρουσιάζεται το πρόβλημα ως χρεοκοπία, κατηγορείται ο ίδιος ότι φαλίρισε το κόμμα. Κάτι παρόμοιο έγινε και με τον «μαξιλαροπόλεμο» των 37 δις. Ο Τσίπρας ήταν πρωθυπουργός. Οχι ο Τσακαλώτος.
Ο κ. Κασσελάκης παίρνει όλο και μεγαλύτερες αποστάσεις από τον προκάτοχο του, χάρις στη σιωπή τού οποίου εξελέγη; ‘H όπως και στα υπόλοιπα πρόσφατα ζητήματα, πυροβολάει τα πόδια του, την ίδια ώρα που ο πρώην πρόεδρος τα παίρνει στο κρανίο;
Το βέβαιο είναι ότι πρόκειται για τις συνέπειες της πρωτοφανούς στα διεθνή χρονικά εκλογής Κασσελάκη. Μπορεί στην πολιτική να μην έχει ξανασυμβεί, αλλά παρόμοιες απονενοημένες κινήσεις συμβαίνουν σε κλειστά οργανωμένα σχήματα, οργανώσεις ή σέχτες, όταν χάνουν την επαφή τους με την κοινωνία και διαψεύδονται οι -συχνά μη ρεαλιστικές- προσδοκίες τους.
Αυτή η εξέλιξη σημειώθηκε σταδιακά με τον ΣΥΡΙΖΑ. Η αναγκαστική συνθηκολόγηση του 2015 ποτέ δεν συζητήθηκε στη συνέχεια, ώστε να βγουν τα απαραίτητα συμπεράσματα και να διατυπωθούν οι όποιες αντιρρήσεις ή επιφυλάξεις.
Το κόμμα απο-ιδεολογικοποιήθηκε, κυριάρχησε η κλασική αντίληψη του χαρισματικού ηγέτη που θα λύσει όλα τα προβλήματα. Μετατράπηκε σε μηχανισμό για την κατάκτηση της εξουσίας, που παράλληλα με τη δημιουργία του αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου, έχασε την επαφή του με την κοινωνία, πέφτοντας στο θανάσιμο λάθος: να πιστέψει την προπαγάνδα του.
Μέχρι και το απόγευμα των ευρωεκλογών του 2019, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ηττήθηκε με 10 μονάδες διαφορά, η ηγεσία του επέμενε – -σε πείσμα πλήθους ενδείξεων και δημοσκοπήσεων- ότι η διαφαινόμενη καταστροφή δεν ήταν πραγματική. «Τα exit polls δεν είναι σοβαρά», « τα κανάλια παίζουν παιχνίδι », «η εικόνα θα αλλάξει όταν ψηφίσουν οι νέοι» κλπ.
Το 31,5% στις βουλευτικές εκλογές που ακολούθησαν, αντί να προκαλέσει αφύπνιση οδήγησε σε ακόμη μεγαλύτερο εφησυχασμό: ο Μητσοτάκης κάνει λάθη και θα πέσει σαν ώριμο φρούτο. Με το πέρασμα του χρόνου ο ΣΥΡΙΖΑ απομακρυνόταν περισσότερο από την κοινωνία.
Στις εκλογές στους νοσοκομειακούς γιατρούς, παραδείγματος χάριν, μετά την καταστροφική κυβερνητική διαχείρηση της πανδημίας, η ΝΔ ανέβαινε, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ κέρδιζε εκατοντάδες ψήφους ξεπερνώντας τον ΣΥΡΙΖΑ που σημείωνε πτώση, σε σύγκριση με το 2019!
Το ίδιο συνέβαινε σε όλους τους τομείς, από τις φοιτητικές εκλογές και τα συνδικάτα, μέχρι τους δήμους. Αξιωματική αντιπολίτευση του 31,5%, ο ΣΥΡΙΖΑ έλεγχε λιγότερους δήμους και εργατικά σωματεία από τον Συνασπισμό του 3%.
Ολα τα ποιοτικά στοιχεία των δημοσκοπήσεων έδειχναν ότι η ΝΔ και ο Μητσοτάκης προηγούντο του ΣΥΡΙΖΑ και του Τσίπρα, ακόμη και σε τομείς παραδοσιακά προνομιακούς για την Αριστερά, όπως η καταπολέμηση της διαφθοράς, η υγεία, η παιδεία κλπ.
Σε ένα κλασικό φαινόμενο φαντασιακής άρνησης, ηγεσία και κομματικός μηχανισμός ήταν πεπεισμένοι για το αντίθετο. Όποιος τολμούσε να εκφράσει ακόμη και επιφυλάξεις, εθεωρείτο αιρετικός, υπονομευτής και υποψήφιος για διαγραφή.
Έτσι το σκηνικό «πέφτω από τα σύννεφα» επαναλήφθηκε στις εκλογές του 2023. Όλα τα πραγματικά στοιχεία οδηγούσαν στο συμπέρασμα ότι η ΝΔ θα κερδίσει και με διαφορά. Ηγεσία και κομματικός μηχανισμός πίστευαν αντίθετα ότι, ακόμη και στην ακραία περίπτωση που ο Μητσοτάκης θα προηγείτο με 2-3 μονάδες, το αποτέλεσμα θα «γύριζε» στις αναπόφευκτες επαναληπτικές εκλογές. Ξανά το μεσημέρι των εκλογών, σχεδόν κανείς στη Κουμουνδούρου δεν πίστευε τα exit polls, που προμήνυαν την καταστροφή.
Η διαφορά του 20% και η παραίτηση Τσίπρα λειτούργησε όπως έχει συμβεί συχνά σε κλειστές ομάδες, απογοητευμένες επειδή η Αποκάλυψη που περιμένουν δεν έρχεται ποτέ: σε μια -συμβολική στην περίπτωση ΣΥΡΙΖΑ- ομαδική αυτοκτονία. Ο ΣΥΡΙΖΑ πέθανε με την εκλογή Κασσελάκη και τώρα που έφυγαν οι «αποστάτες», έλλειψαν και οι δικαιολογίες: οι συνεχείς αστοχίες, τα αυτογκόλ της νέας Κουμουνδούρου, είναι τα παρεπόμενα της αυτοκτονίας του.
ΑΠΟ ΤΟ TVXS