Της Δέσποινας Παπαγεωργίου*
Γιατί όταν ο Μπλερ έκανε δημόσιες σχέσεις, ο Κόρμπιν συλλαμβανόταν σε διαδηλώσεις…
«Μια τρομερή πολιτική ιστορία ξετυλίγεται στη Βρετανία: ένας ελάχιστα γνωστός πολιτικός, αποτραβηγμένος στο περιθώριο του κόμματός του για μεγάλη περίοδος της καριέρας του, αναδεικνύεται σε φαβορί για επικεφαλής του Εργατικού Κόμματος…» έγραφε στις αρχές Αυγούστου ο Guardian για την υποψηφιότητα Τζέρεμι Κόρμπιν για την ηγεσία του Εργατικού Κόμματος.
Η Βρετανία έκανε τελικά την επανάσταση, εκλέγοντας τον «περιθωριακό» και, από τα συντηρητικά έντυπα, χαρακτηριζόμενο ως «ακροαριστερό» Τζέρεμι Κόρμπιν, με μεγάλη πλειοψηφία.
Οι συντηρητικές φωνές στη χώρα είχαν προ καιρού αρχίσει να βάλλουν ανελέητα εναντίον του Κόρμπιν. Κι αυτό, γιατί ο τελευταίος φαινόταν πως ξεσήκωνε κύματα ενθουσιασμού από άκρη σ’άκρη της χώρας, συγκεντρώνοντας ολοένα και πολυπληθέστερα ακροατήρια στις ομιλίες και τις συγκεντρώσεις του, κάτι λίαν ασυνήθιστο στο Ηνωμένο Βασίλειο. Μάλιστα, από τη στιγμή που έθεσε υποψηφιότητα, άρχισαν να συρρέουν κατά χιλιάδες εκείνοι που ήθελαν να εγγραφούν στο κόμμα.
Δεν άλλαξε ο Κόρμπιν, ο οποίος θεωρείται από τους πιο «σκληρούς» (και λίγους) αριστερούς στο Εργατικό Κόμμα. Άλλαξαν, όμως, οι εποχές, αποδεικνύοντας ότι είχε δίκιο σε όσα υποστήριζε ανέκαθεν. Έτσι, ενθουσίασε νέους και παλαιούς ψηφοφόρους με το μήνυμά του ενάντια στη λιτότητα και την ενάντια στο δόγμα Θάτσερ («Δεν Υπάρχει Εναλλακτική») θέση του ότι το παρόν οικονομικό και πολιτικό status δεν είναι ούτε αναπόφευκτο ούτε επιθυμητό.
Η εκλογή του Τζέρεμι Κόρμπιν αντανακλά τη δυσαρέσκεια (και) των Βρετανών πολιτών με την υπάρχουσα κατάσταση στην Ευρώπη. Και αυτό, παρόλο που το Ηνωμένο Βασίλειο διατηρούσε πάντοτε μια πιο «χαλαρή» σχέση με την Ένωση και παρέμενε εκτός Ευρωζώνης.
Σε όλη τη διάρκεια της κούρσας για την προεδρία του Εργατικού Κόμματος, ο Κόρμπιν υιοθέτησε μια πιο ριζοσπαστική ρητορική και πολιτική θέση από τους αντιπάλους τους: μιλούσε για επανεθνικοποίηση των σιδηροδρόμων και των εταιρειών ενέργειας, μέτρα για την αντιμετώπιση της στεγαστικής κρίσης, για αυξημένες δημόσιες επενδύσεις στις τράπεζες, τις υποδομές, την εκπαίδευση και την υγεία, ενώ υποσχόταν στήριξη στους νέους που πλήττονται από τις περικοπές στην εκπαίδευση και το κοινωνικό κράτος.
Ο Τζέρεμι Κόρμπιν είναι παλιά καραβάνα. Είχε αντιμετωπίσει, από τη θέση του βουλευτή της αξιωματική αντιπολίτευσης, τη Μάργκαρετ Θάτσερ. Οι συνθήκες έχουν «ωριμάσει» τόσο, που ο Κόρμπιν πέτυχε ό,τι δεν πέτυχε ο αποθανών Τόνι Μπεν, η πιο αριστερή μορφή του Εργατικού Κόμματος. Ο Μπεν είχε διεκδικήσει την προεδρία –και δεν την πήρε- την εποχή που έκανε πύρινη αντιπολίτευση στη Μάργκαρετ Θάτσερ, τα «μαύρα χρόνια» της πολιτικής της συνύπαρξης με τον Ρόναλντ Ρέιγκαν, στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.
Αλιεύοντας από την πολιτική βιογραφία του, ο 66χρονος σήμερα Τζέρεμι Κόρμπιν, βουλευτής Βόρειου Λονδίνου από το 1983, φαίνεται πως στεκόταν πάντοτε στη σωστή πλευρά της Ιστορίας:
Υποστήριξε τον Μαντέλα την εποχή που στη Δύση θεωρούνταν… τρομοκράτης - 1. Απαρτχάιντ: Υπήρξε δριμύς επικριτής του καθεστώτος του Απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική και υποστηρικτής του Νέλσον Μαντέλα και του ANC. Κι αυτό σε μια εποχή που –ας μην ξεχνάμε- ο Μαντέλα θεωρούνταν… τρομοκράτης από τις ΗΠΑ και τη Δύση γενικά, που υποστήριζαν το ρατσιστικό καθεστώς. Ο Κόρμπιν συνελήφθη, μάλιστα, το 1984, επειδή διαδήλωνε έξω από την Πρεσβεία της Νότιας Αφρικής.
2. Χιλή: Όταν το «μαύρο» δίδυμο Θάτσερ-Ρέιγκαν υποστήριζαν τον αιμοσταγή δικτάτορα Αουγκούστο Πινοσέτ στη Χιλή, ο Κόρμπιν ήταν επικεφαλής της εκστρατείας να προσαχθεί ο δικτάτορας ενώπιον της Δικαιοσύνης. Ο Πινοσέτ συνελήφθη το 1998 στο Λονδίνο.
3. Δικαιώματα ομοφυλοφίλων: Όταν οι Συντηρητικοί χαρακτήριζαν τους υποστηρικτές των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων ως «ανισόρροπη αριστερά», ο Κόρμπιν ψήφισε εναντίον του άρθρου 28, που επεδίωκε τη δαιμονομποίηση των ομόφυλων σχέσεων.
4. Απεργία Βρετανών μεταλλωρύχων: Στην περίπτωση της απεργίας που συγκλόνισε συθέμελα το Ηνωμένο Βασίλειο και παραλίγο να ρίξει την κυβέρνηση Θάτσερ –η οποία τελικά συνέτριψε τους απεργούς- ο Κόρμπιν είχε ταχθεί με την πλευρά των μεταλλωρύχων. Οι εργαζόμενοι προσπαθούσαν να αποτρέψουν την πλήρη καταστροφή της βιομηχανίας και των κοινοτήτων τους.
5. Ιράκ: Όταν το 1970 και το 1980 οι κυβερνήσεις του Ηνωμένου Βασιλείου και της υπόλοιπης Δύσης πωλούσαν όπλα στον Σαντάμ Χουσεΐν (υποστηρίζοντάς τον στον πόλεμο εναντίον του Ιράν), ο Τζέρεμι Κόρμπιν εναντιωνόταν σε αυτό, όπως και στις μαζικές δολοφονίες Ιρακινών Κούρδων από το καθεστώς του Σαντάμ.
6. Υπόθεση των Έξι του Μπέρμιγχαμ και των Τεσσάρων του Γκίλφορντ: Ο Κόρμπιν ήταν στην εκστρατεία εναντίον αυτών των τεράστιων –όπως αποδείχθηκε- λανθασμένων εκτιμήσεων από τη Δικαιοσύνη.
7. Διάλογος με το ιρλανδικό Σιν Φέιν: Είχε επικριθεί σφοδρά, όταν, το 1980, μαζί με τον Τόνι Μπεν και άλλους βουλευτές του Εργατικού Κόμματος, ξεκίνησαν διάλογο με εκπροσώπους του Σιν Φέιν, προσκαλώντας εκπροσώπους τους στη Βουλή των Κοινοτήτων. Η κυβέρνηση -κι ενώ είχε εμπλακεί μυστικά, όπως αποδείχθηκε αργότερα, σε διαπραγματεύσεις- έλεγε ότι «δεν μιλά με τρομοκράτες». Υπενθυμίζεται ότι το Σιν Φέιν υπήρξε ανέκαθεν μεγάλο κόμμα της Βόρειας Ιρλανδίας.
8. Δίδακτρα στην εκπαίδευση: Ο Κόρμπιν αντιτάχθηκε στην πρόταση των Νέων Εργατικών για δίδακτρα στα πανεπιστήμιο, κάτι που ήταν εναντίον στο βασικό πρόγραμμα του κόμματος, όπως και στις επακόλουθες αυξήσεις. Τα δίδακτρα έπειτα τριπλασιάστηκαν ξανά από την κυβέρνηση συνασπισμού.
Μετά τον «μπλερισμό», που σηματοδότησε στροφή
του Εργατικού Κόμματος προς τα δεξιά, τώρα
πραγματοποιείται σοβαρή στροφή προς τα αριστερά
9. Πρωτοβουλία Ιδιωτικής Χρηματοδότησης (PFI): Ο Κόρμπιν επέκρινε αυτή τη μέθοδο για τη χρηματοδότηση της οικοδόμησης νέων σχολείων και πανεπιστημίων, που χρησιμοποιήθηκε εν μέρει γιατί οι Νέοι Εργατικοί είχαν δεσμευτεί στα σχέδια δαπανών των Συντηρητικών. Έπειτα από την οικοδόμηση, τα κτίρια θα παραχωρούνταν στην κυβέρνηση με τη μέθοδο του leasing. Το PFI είχε υπολογιστεί ότι θα κόστιζε στον μέσο φορολογούμενο 10 δισ. στερλίνες το χρόνο. Ο φορολογούμενος φέρεται υπολογιζόταν πως θα κατέληγε να πληρώνει περισσότερα από 300 δισ. για asset αξίας περίπου 54,7 δισ. στερλίνων.
10. Αφγανιστάν: Ήθελε μεγάλο πολιτικό θάρρος να πας ενάντια στο ρεύμα, μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου. Κι όμως, ο Τζέρεμι Κόρμπιν αντιτάχθηκε στην εισβολή και την κατοχή στο Αφγανιστάν το 2001. Μέχρι το 2009, οι περισσότερες δημοσκοπήσεις έδειχναν ότι η πλειοψηφία των Βρετανών αντιτάσσονταν πλέον στον πόλεμο. Η χώρα, τελικά, απέσυρε τα στρατεύματά της τον Οκτώβριο του 2014.
11. Ιράκ, «Μέρος Β’»: Ο Κόρμπιν διείδε ως αναξιόπιστα τα όποια στοιχεία είχαν παρουσιαστεί για όπλα μαζικής καταστροφής στο Ιράκ. Διοργάνωσε, λοιπόν, εκστρατεία και ψήφισε εναντίον του πολέμου στο Ιράκ το 2003. Επιπλέον, ενεπλάκη στη διοργάνωση της μεγαλύτερης διαδήλωσης στη βρετανική ιστορία, ενώ παραμένει ηγετική μορφή στη Συμμαχία Σταματήστε τον Πόλεμο (Stop the War Coalition).
12. Παλαιστινιακό: Ο Κόρμπιν ήταν παλαιόθεν υποστηρικτής των δικαιωμάτων των Παλαιστινίων, από την εποχή ακόμα που ο Αραφάτ θεωρούνταν τρομοκράτης από τη Δύση. Πέρσι, το βρετανικό Κοινοβούλιο αναγνώρισε την Παλαιστίνη με μεγάλη πλειοψηφία.
13. Δημόσιοι σιδηρόδρομοι: Θερμός υποστηρικτής της επανακρατικοποίησης των σιδηροδρόμων. Ο «ανταγωνισμός» φαίνεται πως δεν λειτούργησε, με αποτέλεσμα οι τιμές των εισιτηρίων να έχουν φθάσει στα ύψη, αλλά ο Βρετανός φορολογούμενος τώρα επιδοτεί τους σιδηρόδρομους περίπου με 4 δισ. στερλίνες τον χρόνο, τετραπλάσιο ποσό από το προηγούμενο δημόσιας ιδιοκτησίας σύστημα.
14. Πυρηνικά: Ο Κόρμπιν ανέκαθεν ήταν πολέμιος της κατοχής πυρηνικών όπλων από τη Βρετανία – ακόμα και την εποχή του Ψυχρού Πολέμου. Σήμερα, σύμφωνα με δημοσκοπήσεις που βλέπουν το φως της δημοσιότητας, η πλειοψηφία των Βρετανών είναι ενάντια στη δαπάνη 100 δισ. στερλίνων για μια νέα γενιά πυρηνικών όπλων (Trident).
Η εκλογή Κόρμπιν επιβεβαιώνει ότι οι πολίτες επιθυμούν
πλέον αλλαγή του status quo, με φυσιογνωμίες πιο ριζοσπαστικές, με χαρακτηριστικά πολιτικής συνέπειας
15. Λιτότητα: Εξαρχής, ο Τζέρεμι Κόρμπιν μιλούσε και διοργάνωνε εκστρατείες εναντίον της λιτότητας. Οι προϋπολογισμοί λιτότητας του Όσμπορν βύθισαν τη Βρετανία σε ύφεση τον Απρίλιο του 2012 και, τον Φεβρουάριο του 2013 και η χώρα έχασε τη βαθμολογία της ΑΑΑ για πρώτη φορά από τα τέλη του 1970. Μετά από πέντε χρόνια λιτότητας, το χρέος του Ηνωμένου Βασιλείου αυξήθηκε από 1 τρισ. στερλίνες το 2010 σε περίπου 1,5 τρισ. σήμερα. Το κοινωνικό κόστος καταγράφεται σε αύξηση της παιδικής φτώχειας, μεγάλη μείωση των πραγματικών μισθών, ενώ, σύμφωνα με δημοσιεύματα, ένα εκατομμύριο πολίτες εξαρτώνται από τράπεζες τροφής.
Η εκλογή του Τζέρεμι Κόρμπιν στην ηγεσία του Εργατικού Κόμματος αλλάζει ριζικά τη φυσιογνωμία του κόμματος και, δυνάμει, της Βρετανίας και της Ευρώπης.
Οι Συντηρητικοί έχουν πλέον έναν αντίπαλο διαφορετικό από τους άλλους. Μετά τον «μπλερισμό», που σηματοδότησε στροφή των Εργατικών προς τα δεξιά, τώρα πραγματοποιείται σοβαρή στροφή προς τα αριστερά.
Και κάτι ακόμα: η εκλογή Κόρμπιν επιβεβαιώνει ότι οι πολίτες επιθυμούν πλέον αλλαγή του status quo, με φυσιογνωμίες πιο αυθεντικές, πιο ριζοσπαστικές, με χαρακτηριστικά πολιτικής συνέπειας.
Δεν είναι, λοιπόν, τυχαίο ότι ο Κάμερον, «αναστατωμένος» μετά τη εκλογή Κόρμπιν, έγραψε στο Twitter (13 Σεπτεμβρίου): «Το Εργατικό Κόμμα είναι πλέον απειλή για την εθνική μας ασφάλεια, την οικονομική μας ασφάλεια και την ασφάλεια της οικογένειάς σας»…
*(Με πληροφορίες από: Independent, The Guardian, The World Turned Upside Down, Mirror)
