Σχόλιο του Πέτρου Τατσόπουλου
Ειλικρινά, δεν έχω καταφέρει ακόμη να πιστέψω την ανάρτηση στενού συνεργάτη της Ζωής Κωνσταντοπούλου – πώς τον λένε δεν έχει καμιά σημασία, αφού τον μάθαμε από αυτό το μέχρι προχτές μοναδικό του επίτευγμα, τη στενή συνεργασία του με τη Ζωή Κωνσταντοπούλου. Από προχτές βέβαια θα τον θυμόμαστε και ως «εκείνον τον Πώς-Τον-Λένε, ρε συ, που έγραψε ότι ο Μανώλης Γ
λέζος έβαλε τη γερμανική σημαία πάλι πίσω».
Δεν είναι φυσικά η πρώτη φορά που ο στενός συνεργάτης ενός πολιτικού προσώπου διακρίνεται για τον υπερβάλλοντα ζήλο του, αποδεικνύεται βασιλικότερος του βασιλέως και προκαλεί τεράστια ζημία στη δημόσια εικόνα του πολιτικού προσώπου που, υποτίθεται, επιθυμεί να εξυπηρετήσει.
Εδώ όμως έχουμε κάτι περισσότερο -κάτι που αγγίζει την «ύβρη» με την αρχαία της σημασία. Έχουμε εσένα, ένα νέο άνθρωπο -όχι τόσο νέο, ωστόσο, όσο ο Μανώλης Γλέζος όταν, μαζί με τον συνομήλικό του Απόστολο Σάντα, κατέβαζε τη ναζιστική σημαία από την Ακρόπολη.
Ο Μανώλης Γλέζος ήταν τότε δεκαεννέα χρονών. Καταδικάστηκε αμέσως σε θάνατο -και είναι βέβαιο πως, αν έπεφτε στα χέρια των Ναζί, δεν θα ζούσε ούτε είκοσι τέσσερις ώρες (και αυτές με φρικτά βασανιστήρια). Ας πούμε ότι το να ταυτίζεις εσαεί τη γερμανική σημαία με τη ναζιστική σημαία είναι ένας χυδαίος λαϊκισμός, με τον οποίον εξοικειωθήκαμε την τελευταία δεκαετία, τόσο από τη ρητορική των δεξιών εθνοκάπηλων όσο και από τη ρητορική των αριστερών σαλταρισμένων.
Το να γράφεις όμως εσύ, που άντε και να πληρώσεις ως υπέρτατο τίμημα μερικές επικρίσεις στο Φέισμπουκ, ένα τόσο προσβλητικό σχόλιο για ένα δεκαεννιάχρονο αγόρι που έπαιξε τη ζωή του κορώνα-γράμματα, είναι κάτι που υπερβαίνει τη χυδαιότητα και υπερβαίνει το λαϊκισμό. Δεν υπάρχουν χυδαία σχόλια τόσο επαρκή ώστε να σου επιστρέψουν ως αντίδωρα τη χυδαιότητά σου. Μονάχα η λήθη.
Διότι, το ξέρεις ασφαλώς, πως εκείνο το δεκαεννιάχρονο αγόρι θα μείνει στην Ιστορία ως ο Μανώλης Γλέζος. Εσύ πάλι ως ο Πώς-Τον-Λένε.
Από ανάρτηση στο F/B
