Του Νίκου Λακόπουλου
Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που ο Μίμης φώναξε την Άννα να του φέρει ξύλα και λάσπη, να χτίσει ένα σπιτάκι. Ο πρώτος άνθρωπος πάτησε το πόδι του στο φεγγάρι. «Άννα, φέρε πέτρες. Φέρε ξύλα, φέρε λάσπη. Θα χτίσω ένα σπιτάκι», λέει ο Μίμης στο Αλφαβητάριο των Γιαννέλη-Σακκά. Τα δυο αδελφάκια ίδρωσαν. Ίδρωσαν στη δουλειά κι έχτισαν το σπιτάκι. «Έλλη, να ένα μήλο», «Λόλα, να ένα άλλο. Άννα, να μήλα. Πα πα, η πάπια. Πι πι, το παπί». «Πέτα, Άννα, το τόπι. Άννα, πέτα το τόπι».
Ο Γιούρι Γκαγκάριν πάτησε φρένο στο διαστημόπλοιο και προσγειώθηκε στη Σελήνη. «Πείτε στο κόμμα και προσωπικά στον Νικίτα Σεργκέγεβιτς Χρουστσόφ πως είμαι καλά». Ο Μίμης είχε αρχίσει τα κόλπα του, παίζοντας με ένα τόπι. «Λα, λα, όλα, λα, λα, Λόλα!» Μαζί με το σπιτάκι του Μίμη και της Άννας χτίστηκε και το Τείχος του Βερολίνου. Ύστερα ήρθαν οι Beatles, βρήκαν τελικά δισκογραφική εταιρεία και πούλησαν πιο πολλούς δίσκους από όσα αντίτυπα πουλούσε η Βίβλος.
«Είμαστε πιο δημοφιλείς από τον Χριστό», θα πει αλαζονικά ο Τζον Λένον.
Ο Γιώργος Θαλάσσης, ο «Μικρός Ήρως», παντρεύτηκε την αγαπημένη του Κατερίνα. 
Μάλλον δεν την άγγιξε πριν από το γάμο. Μόνο φιλιά. Ο Παναθηναϊκός έφτασε στο Γουέμπλεϊ. O βασιλιάς έφυγε, ο Καραμανλής γύρισε. Ο Ανδρέας έφυγε και ξαναγύρισε. Ο Μίμης μεγάλωσε και μπήκε στην ΚΝΕ.
Κόκκινος ήλιος γαρούφαλο στο πέτο μου / Σπίτι και φίλος το κόμμα της δουλειάς/ Κόκκινος ήλιος γαλάζιο το κασκέτο μου /Σύντροφος ίσκιος η μάνα η εργατιά.
O «Μικρός Ήρως» φυλακίστηκε από τη χούντα, εξορίστηκε, έκανε την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Η Άννα μπήκε στο Ρήγα, αλλά αποχώρησε με τη διάσπαση της Β. Πανελλαδικής. Ο Μίμης αποχώρησε από την ΚΝΕ. Το σπιτάκι είχε πια πέσει. Ο Μίμης μπήκε τελικά στο ΠΑΣΟΚ. Στις τελευταίες εξετάσεις του ανακάλυψε ότι έχει χοληστερίνη, πολλά τριγλυκερίδια, μπορεί να πίνει λιγάκι. Τον είδα τελευταία φορά στη συναυλία των Pink Floyd. Είχε κοιλίτσα. Έκανε πως δε με είδε.
Τα παλιά αναγνωστικά ανατυπώθηκαν και έγιναν ανάρπαστα. Το Παντοπωλείον Λίγα απ’ Όλα του Λαδίκα είχε κλείσει από καιρό. Τα παιδιά του Μίμη και της Άννας βλέπουν MTV. Tελευταία φορά είδα και την Άννα στη συναυλία των Rolling Stones. Μου έκανε εντύπωση πόσες χιλιάδες εξηντάρηδες ροκάδες ήταν εκεί. Στα σχολεία τα παιδιά δε διδάσκονται πια τραγουδάκια όπως «Χαίρεται ο πεύκος το βουνό κι η ρεματιά τη λεύκα, με το λευκό της το κορμί και τα ασημένια φύλλα».
Ο Κούρδος ηγέτης Οτσαλάν δεν είναι τελικά φίλος. Με τους Τούρκους όχι μόνο είμαστε 
πια φίλοι, αλλά και κουμπάροι. Τζάμπα τόσα παπούτσια στις διαδηλώσεις για το Κυπριακό. Α, ρε Μίμη! Δεν υπήρξαν «κρυφά σχολειά» ποτέ. Ήταν ένας μύθος. Δε χρειάζονταν άλλωστε. Στην Τουρκοκρατία τα σχολεία ήταν νόμιμα. Πιθανόν και η Επανάσταση του ’21 να ήταν ένα ιστορικό λάθος.
O πάπας ζήτησε συγγνώμη από την ορθόδοξη Eκκλησία για την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Φράγκους το 1204, αλλά δεν έγινε δεκτή από τους καλόγερους του «Aγίου Όρους». Τώρα αντιιμπεριαλιστές είναι οι παπάδες, οι εθνικιστές και παραδοσιακοί κομμουνιστές. Κατά σύμπτωση είναι όλοι φαλλοκράτες, που απεχθάνονται το love parade, εκδήλωση ομοφυλόφιλης υπερηφάνειας, τις καινοτομίες και την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ένας μαύρος υπουργός χτυπά στην πλάτη τον Έλληνα πρωθυπουργό. Φιλικά. Ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον ήρθε στην Ελλάδα και ζήτησε συγγνώμη για τη χούντα. Δεν υπάρχει θέμα. Παρεξήγηση. Η Άννα δεν ανήκει πλέον πουθενά. Έχει πειστεί ότι ο Λένιν ήταν πράκτορας των Γερμανών. Στα σχολεία υπάρχουν πια παιδιά με ονόματα όπως Αλί, Χασάν, Αndrέας, και με αλβανική προφορά. Νέα παιδιά, νέα γλώσσα, νέα αναγνωστικά. Δεν προλάβαμε να συνέλθουμε από το γεγονός ότι την ελληνική σημαία στα σχολεία την κρατάει Αλβανός, και την πήρε ένας
μαύρος.
Ένα-ένα-τέσσερα – Χούντα – Πολυτεχνείο – Αλλαγή – Δεκεμβριανά 2008. Πέρασαν τα χρόνια. Τα γαλλικά λεξικά έβγαλαν το λήμμα Έλληνας=λωποδύτης, απατεώνας, κλέφτης. Στα σχολεία δε λένε «Ζήτω ο στρατός!» «Ζήτω το έθνος!» ούτε τραγουδάνε «Της πατρίδος μου η σημαία έχει χρώμα γαλανό και στη μέση χαραγμένο έναν κάτασπρο σταυρό».
Πιθανόν όλα να άρχισαν την εποχή που καταργήθηκε η υπογεγραμμένη. Ύστερα καταργήθηκαν τα πνεύματα και οι τόνοι.
Οι τελευταίες ειδήσεις λένε ότι από τα γράμματα του ελληνικού αλφαβήτου το ήτα και το ωμέγα έπεσαν σε ενέδρα, τραυματίστηκαν σοβαρά και κινδυνεύει η ζωή τους.«Nα τος, να τος ο αϊτός, όμορφος, καμαρωτός. Να τος πώς πετά ψηλά, μας κοιτάζει και γελά», έλεγε τότε η Αγλαΐα στον Μίμη.
Η Άννα πέταξε το τόπι. Άραγε, νικήσαμε; Κανένας δεν ξέρει, αλλά φαίνεται ότι πολλά χρόνια μετά κάποιοι έπιασαν αυτό το τόπι.
******
Έχουν περάσει πενήντα χρόνια από τότε που ένα τρίκυκλο χτύπησε τον Γρηγόρη Λαμπράκη, όταν ξανασυνάντησα τον Μίμη στο μετρό. Έχει τον αέρα του Ευρωπαίου –πάει το τζάκετ!–, είναι Ολυμπιακός, τον απασχολεί το ασφαλιστικό. Κυκλοφορεί με BMW. Ο «Μικρός Ήρωας» πήρε κοινοτικά κονδύλια κι έφτιαξε μια καλή δουλειά.
Ο «Τίγρης» που είχε πηδήξει πάνω στο τρίκυκλο σαν αίλουρος και ακινητοποίησε τον επίδοξο δολοφόνο του βουλευτή της Αριστεράς το 1963 έδωσε μια συνέντευξη στην ΕΤ3, με την εντολή να μεταδοθεί μετά το θάνατό του: «Ο Λαμπράκης στο τρίκυκλο ζούσε», είπε. «Στο αυτοκίνητο τον αποτελείωσαν. Στελέχη του Κόμματος. Με άμμο και καουτσούκ, που δεν αφήνουν ίχνη».
Ο γιος του Λαμπράκη θα κατέβει με το ψηφοδέλτιο της δεξιάς Νέας Δημοκρατίας. Κι ο γιος του Μπελογιάννη δεν έχει καλή άποψη για την «Αριστερά», που φέρεται ως κληρονόμος του ιστορικού «Κου-Κου-Ε»:«Το ήξερα από μικρός ότι η πολιτική, ακόμα και μέσα στην Αριστερά, βρομάει. Πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε τι σημαίνει να είσαι αριστερός το 2010. Δεν μπορούμε συνεχώς να ανακυκλωνόμαστε με τους διάφορους Αλαβάνους που αποτυγχάνουν οικτρά ή τους Κουβέληδες και άλλους που έχουν ξεπηδήσει μέσα από τα σπλάχνα σταλινικών σχηματισμών. Ο Περισσός είναι το Jurassic Ρark: Το μόνο μέρος όπου επιβιώνουν οι δεινόσαυροι. Το ΚΚΕ εφαρμόζει τις μεθόδους κάθε ασφάλειας, της CΙΑ, της Στάζι, της Κα Γκε Μπε».
Μπορεί να είναι ιδέα μου, αλλά η Αθήνα πάλι γέμισε τρίκυκλα. Κάτι παλιές σακαράκες δίπλα σε Opel Astra.
«Καρπούζια έχωωωω! Καστανόχωμα έχωωωω. Έεεεχωω ωραίοοοο καστανόχωωμαααα λιέεεμε».
«Έχω ανεχτεί πολλά σ’ αυτή τη σχέση», γράφει κάποιος στην καρότσα του. Σχεδόν κάθε μέρα περνάει ένας παλιατζής με ένα «ντάτσουν». «Όλα τα παλιά αγοράζω, παλιά ψυγεία, παλιές καρέκλες, παλιά θερμοσίφωνα».
Τις Κυριακές ορχήστρες δρόμου παίζουν παλιά λαϊκά ρωσικά τραγούδια. Είναι ίδια με αυτά του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Η Εθνική Ελλάδας το σήκωσε τελικά το γαμημένο. Για την Ελλάδα, ρε γαμώτο!
Η Μαμά Άννα –κοντεύει πια τα εξήντα– πλησιάζει στο παράθυρο. Κοιτάζει πίσω. Κοιτάζει κάτω από τη βεράντα της. Mια υπαίθρια μπάντα προσφύγων. Σαν να ’ρχεται απ’ το ’60 με τα πόδια αυτή η μπάντα. Τώρα τα σπιτάκια τα χτίζουν οι Αλβανοί.
Η Άννα τυλίγει μερικά ευρώ σε ένα μαντήλι για να μη χτυπήσει τους οδοκαλλιτέχνες. Τα πετάει. Αυτοί τραγουδούν:
Σ’ αγαπώ γιατί είσαι ωραία, σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, γιατί είσαι σύ.
ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ‘Ο ΑΛΕΞΗΣ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ – (ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΛΙΒΑΝΗ 2014)
