Του Γ. Λακόπουλου
Σύνοψη των επισημάνσεων στο Α.Π. πολύ πριν από τις εκλογές: “αν ο Τσίπρας δεν αποσύρει τα “βαρίδια”, δεν εμφανίσει νέα κυβερνώσα ομάδα και δεν θέσει καθαρούς στόχους για τη χώρα, όποιος μείνει ας ακούει των γυναικών τα μοιρολόγια, που έλεγε ο Κολοκοτρώνης”.
Δεν ήταν κουβέντα στο αέρα, αλλά απλή ανάλυση. Σε παράταξη δυνάμεων ο Τσίπρας δεν μπορούσε να κερδίσει τον Μητσοτάκη, γιατί υπερτερούσε σε ΜΜΕ, χρήμα και άλλες βοήθειες.
Ο μόνος τρόπος να νικήσει ήταν να βγει ο κόσμος μπροστά. Αλλά για να το κάνει έπρεπε να ξέρει ποια κυβέρνηση θα έλθει, αν φύγει ο Μητσοτάκης.
Όσο ο Τσίπρας δεν είχε τέτοια κυβέρνηση να προτείνει, εμφανίζονταν ως μέλλοντες υπουργοί οι “τομεάρχες” του ΣΥΡΙΖΑ, κάτι πρώην ‘ΠΑΣΟΚοι’ και το συναπάντημα.
Ποιος θα ψήφιζε για να πάρουν υπουργείο ο Παππάς, ο Τζανακόπουλος, η Δούρου, ο Πολάκης και άλλοι “τιμωροί” που απειλούσαν ότι “η δεύτερη φορά Αριστερά θα είναι αλλιώς”;
Κάπως έτσι ο Τσίπρας οδηγήθηκε ως πρόβατο επί σφαγή. Οι “Συριζαίοι” έδιωξαν τον κεντροαριστερό κοινό του και εμπόδισαν το μήνυμά του και το, πράγματι φιλολαϊκό, πρόγραμμά του να φτάσει στους αποδέκτες του.
Πήραν τις έδρες στη νέα Βουλή, αλλά όσοι έκαναν το κόμμα του Τσίπρα πλειοψηφικό, άλλαξαν ρότα. Κορόιδα δεν υπάρχουν.
Η ευκαιρία που χάθηκε
Ο πρώην πρωθυπουργός είχε μια ευκαιρία μετά την τρομακτική 21η Μαϊου να πάρει την κατάσταση στα χέρια του στις εκλογές του Ιουνίου με νέα ψηφοδέλτια.
Τοποθετώντας επικεφαλής των ψηφοδελτίων στις μεγάλες περιφέρειες- -εκλέγοντας σίγουρα βουλευτές- νέα πρόσωπα με κύρος και ικανότητα. Και όποιος από όσους είχαν βγει “πρώοι είχε αντιρρήσεις, ας άλλαζε κόμμα.
Δεν το έκανε και τα πράγματα έγιναν χειρότερα: ποιος θα ψήφιζε ΣΥΡΙΖΑ όταν ήξερε ότι είναι δεδομένοι οι βουλευτές που θα αναδείξει- και απλώς, με την ενισχυμένη αναλογική, κρινόταν ο αριθμός τους προς τα κάτω;
Δεν ψήφισαν και το 20% συρρικνώθηκε κι άλλο. Παρότι ο ίδιος Τσίπρας, έκανε- όπως και Μάϊο- εντυπωσιακή προεκλογικό αγώνα. Άδικος κόπος. Ήταν μόνος και τα βαρίδια συνέχισαν προκαλούν την κοινωνία, αν δει κανείς ποιοι εμφανίζονταν στα τηλεοπτικά πάνελ: όσοι είχαν οδηγήσει στο 20%.
Ο Τσίπρας εγκλωβίστηκε
Το βράδυ των εκλογών του 18% ο πρώην Πρωθυπουργός δεν είχε παρά μόνο ένα όπλο: τον εαυτό του. Αντί όμως να φύγει μπροστά με πρωτοβουλίες που θα έδειχναν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ τέλειωσε, ως κυβερνητικό κόμμα, μπήκε πάλι στις κομματικές μυλόπετρες. Κήρυξε εσωτερικές διαδικασίες και συζητήσεις στα “όργανα”.
Αυτό ακριβώς έπρεπε να αποφύγει: τα όργανα. Γιατί εκεί εκπροσωπείται μόνο ο παλαιός ΣΥΡΙΖΑ- ο ηττημένος και μειοψηφικός.
Τα νέα μέλη δεν ψήφισαν για την ανάδειξη τους. Η σύνθεσή τους είναι επιτομή της περιθωριοποίησης. Τι ακριβώς θα του προσφέρουν πέρα από τον εγκλωβισμό στις εσωτερικές ισορροπίες με τις φράξιες και τους ομαδάρχες- που ο ίδιος εξέθρεψε;
Όχι άλλο ΣΥΡΙΖΑ
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε παντού. Έμειναν στην κάλπη του οι αραχνιασμένες “αριστερές” οργανώσεις και όσοι δημοκρατικοί πολίτες επιμένουν να στηρίζουν τον Τσίπρα, για τον οποίο άλλωστε βρέθηκαν στο κόμμα του.
Αλλά όχι για πολύ. Αν δεν αφήσει πίσω του τον “τελειωμένο” ΣΥΡΙΖΑ των κομματικών θα τον εγκαταλείψουν κι αυτοί.
Στο κόμμα που ηττήθηκε το 2019 και συνετρίβη δυο φορές το 2023 υπάρχουν ακόμη σχεδόν ένα εκατομμύριο ψηφοφόροι, αρκετά νέα στελέχη και ορισμένοι βουλευτές που έχουν επαφή με την κοινωνία. Όπως υπάρχουν “εκεί έξω” πολλοί άνθρωποι με διαυγές πρόσωπο, καλό βιογραφικό και διαθεση να αγωνιστούν κατά της Δεξιάς.
Με αυτούς ως βάση ο Τσίπρας μπορεί να προχωρήσει στη συγκρότηση νέου πολιτικού φορέα με ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά. Απευθυνόμενος κυρίως στην Κεντροαριστερά, δευτερευόντως στην Αριστερά και πριν από όλους στους δημοκρατικούς πολίτες. Χωρίς τις αγκυλώσεις του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο ίδιος ακόμη έχει την προσωπική επιρροή που χρειάζεται για να δημιουργήσει όρους ανάκαμψης, ως αρχηγός ενός υγιούς κομματικού σχηματισμού που θα έχει επαφή με την κοινωνία.
Αλλά προς θεού: όχι άλλο ΣΥΡΙΖΑ. Τι άλλο πρέπει να συμβεί για να καταλάβει ο Τσίπρας ότι αν μείνει αυτό το -αθεράπευτο-κόμμα θα το παραδώσει στο όριο του 3% που το παρέλαβε;
