Το ΔΝΤ, η αξιολόγηση και οι εκλογές: ο Μητσοτάκης πέφτει στην παγίδα που του στήνει ο Τσίπρας

Toυ Γ. Λακόπουλου

ΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣΑς κάνουμε μια συνοπτική ανασκόπηση των τελευταίων πολιτικών εξελίξεων.

Επεισόδιο πρώτο. Από τη στιγμή που ξεκίνησε η συζήτηση για την διαβόητη πλέον ‘πρώτη αξιολόγηση’ του τρίτου Μνημονίου, ο Αλέξης Τσίπρας δεσμεύτηκε ότι δεν θα κόψει συντάξεις και έτσι συνεχίζει ως τώρα. Περίεργο. Ο ίδιος ξέρει ότι αν δεν κόψει συντάξεις η αξιολόγηση δεν κλείνει. 

Αυτό είναι ένα περίπλοκο πρόβλημα για τον πρωθυπουργό- ειδικά σε ότι αφορά το ΔΝΤ. Το θέλει στο παιχνίδι γιατί τάσσεται υπέρ της περικοπής του χρέους. Δεν το θέλει γιατί έχει σκληρή ατζέντα ειδικά στους δημοσιονομικούς στόχους, απορρίπτοντας τις αισιόδοξες προβλέψεις της Κομισιόν.

Το Ταμείο επιμένει ότι δεν νοείται να κοστίζει η παροχή συντάξεων το 17% του ΑΕΠ, από τα οποία μάλιστα μόλις το 7% είναι ασφαλιστικά έσοδα και τα υπόλοιπα προέρχονται από τον προϋπολογισμό. Δηλαδή από τη φορολογία που είναι ήδη υψηλή και δεν μπορεί να γίνει ακόμη ψηλότερη. Άρα, υπάρχει ένα ερώτημα: Γιατί ο Τσίπρας επιμένει ότι δεν κόβουμε συντάξεις;

Επεισόδιο δεύτερο. Πριν από την τελευταία συζήτηση των πολιτικών αρχηγών στη Βουλή, από το Mέγαρο Μαξίμου διέδιδαν ότι ο Τσίπρας θα είναι σκληρός με τον Μητσοτάκη, θα κάνεις αποκαλύψεις σε βάρος του κ.λ.π.  Λογικό είναι ότι αντίστοιχη προετοιμασία έκανε και ο αρχηγός της ΝΔ. Εκτός από τους υψηλούς τόνους  άλλαξε και τη γραμμή του και αποφάσισε να ζητήσει εκλογές εδώ και τώρα. Ενώ θα μπορούσε να περιοριστεί στο αίτημα παραίτησης του πρωθυπουργού για να αναδεχθεί νέα κυβέρνηση από την παρούσα Βουλή.

Στη συζήτηση όμως παρουσιάστηκε ένας διαφορετικός Τσίπρας. Στην πραγματικότητα  άφησε ανέγγιχτο τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Πότε χαριτολογώντας και πότε περιοριζόμενος στον Παπασταύρου, τους  περιθωριακούς  ‘εκβιαστές” δημοσιογράφους  και κάποιες σπόντες για τον Χριστοφοράκο. Τα υπόλοιπα ήταν άσφαιρα πυρά. Κι αυτό περίεργο.

Από την πλευρά του όμως ο Μητσοτάκης κινήθηκε όπως είχε προαποφασίσει. Την επόμενη ένα ολόκληρο  σύστημα έσπευσε να του φτιάξει το φωτοστέφανο του ‘νικητή’. Κυρίως επειδή υιοθέτησε  την γραμμή της διαπλοκής και των φλούφληδων που τη διεκπεραιώνουν στα ΜΜΕ: να φύγει τώρα ο Τσίπρας.  Δηλαδή προτού προλάβει να πάρει μέτρα σε βάρος τους. Εντελώς αβασάνιστα ο Κυριάκος άλλαξε το προφίλ που τον ανάδειξε και έγινε ένας σκληρός δεξιός, συντονισμένος με  εξωπολιτικά κέντρα- προτού καν εδραιώσει τη θέση του στη ΝΔ με το συνέδριο.

Επεισόδιο τρίτο. Εντελώς ξαφνικά  έρχεται στη δημοσιότητα μια συνομιλία μεταξύ  στελεχών του ΔΝΤ που  ‘χειρίζονται’ το θέμα της Ελλάδας. Σ’ αυτήν από τη μια αναδύεται η επιμονή του Ταμείου στην περικοπή του χρέους  –των Ευρωπαίων, όχι το δικό του– και από την άλλη η πρόθεση να πιεστεί μέχρι απειλής χρεοκοπίας της Ελλάδας για να κινηθούν και οι Ευρωπαίοι σ’ αυτή την κατεύθυνση. Αλλά και η ελληνική κυβέρνηση.

Περιέργως ο Πρωθυπουργός δείχνει – Σαββατιάτικα- τόσο καλά αντανακλαστικά, ώστε αρχίζει εμμέσως επαφές εντός και εκτός της  χώρας. Σηκώνει το θέμα, στην ουσία του οποίου βρίσκεται ένα δικό του αίτημα -μείωση χρέους- και ένα δικό του άλλοθι: σκληρά μέτρα υπό την πίεση του εκβιασμού ή …εκλογές! 

Δεν χρειάζεται πολύ για να καταλάβει κανείς ότι μια συνομιλία με αυτό το περιεχόμενο μόνο ελληνικές υπηρεσίες μπορεί να διέρρευσαν, γιατί πρακτικά εξυπηρετεί απολύτως την κυβερνητική τακτική.

 Το τυρί και η φάκα

Αν δούμε μαζί αυτά τα τρία επεισόδια το συμπέρασμα είναι αυτονόητο: ο Κυριάκος  Μητσοτάκης, ζητώντας άμεσες εκλογές έπεσε στην παγίδα που του  έστησε ο Τσίπρας. Έκανε δηλαδή αυτό που ο Πρωθυπουργός ήθελε να κάνει και τον ώθησε εντέχνως. Σ’ αυτή την υπόθεση υπάρχει τυρί, αλλά υπάρχει και φάκα.

Ο Πρωθυπουργός ετοιμάζει τον τελευταίο καιρό την εκλογική στρατηγική του ανοίγοντας μέτωπο με τη διαπλοκή και τους ολιγάρχες, σηκώνοντας τη σημαία της υπεράσπισης των συντάξεων στην αξιολόγηση και θυματοποιούμενος  με τη διαρροή των διαλόγων του ΔΝΤ. Την ίδια στιγμή  καλλιεργεί τις σχέσεις του με τους Ευρωπαίους που δεν τον στηρίζουν απλώς, αλλά τρέχουν και να του βρουν νέους εταίρους για να απαλλαγεί από τον Καμμένο.  Αντίθετα ο Κυριάκος εκτέθηκε απέναντι τους γιατί ως τώρα τους έλεγε ότι δεν θέλει εκλογές και καθυστερήσεις.

Ο πρόεδρος της ΝΔ προσέφερε στον Τσίπρα αυτό που του έλειπε: κάποιον να ζητάει εκλογές. Γιατί αλλιώς το σενάριο του δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει. Υπό την προφανή πίεση συγκεκριμένων κύκλων που βρίσκονται σε απόγνωση ο Κυριάκος του προσέφερε στο πιάτο το αίτημα των εκλογών.

Από εδώ και πέρα, ενώ διάφορα δημοσιεύματα και διάφοροι δημοσκόποι που δεν έχουν πέσει ποτέ μέσα σε προβλέψεις, θα παρουσιάζουν τον Μητσοτάκη έτοιμο να θριαμβεύει και να γίνει πρωθυπουργός. Οι πραγματικές εξελίξεις θα τρέχουν υπέρ του Τσίπρα. Όλα τα ενδεχόμενα τον ευνοούν: είτε πάει αμέσως σε εκλογές και τις χάσει, είτε κρατήσει ως το τέλος της τετραετίας και διαμορφώσει άλλο σκηνικό.

Ας το δούμε  προσεκτικά.

Πρώτον. Ο τρόπος με τον οποίο χειρίσθηκε στη Βουλή  τον πρόεδρο της ΝΔ ο Πρωθυπουργός  τον ανάγκασε να εκτεθεί υπέρ των συμφερόντων με τα οποία ο Τσίπρας βρίσκεται σε σύγκρουση.  Η κυβέρνηση του είναι αποτυχημένη  Αλλά έχει δύο στοιχεία υπέρ της: πρώτον εφαρμόζει ένα Μνημόνιο και δεύτερο είναι η νόμιμη κυβέρνηση της χώρας. Επιπλέον δεν την βαρύνει κανένα μεγάλο οικονομικό σκάνδαλο, που συνήθως παρασύρει τις κυβερνήσεις στην αντιπολίτευση.

Άρα, στη μεγάλη εικόνα ο Μητσοτάκης φαίνεται να συμμαχεί και να στηρίζει όσους αυτή την περίοδο έχουν προβλήματα με τη Δικαιοσύνη με πιο χαρακτηριστική περίπτωση την υπόθεση Παπασταύρου. Ότι στην ομιλία του συμπεριέλαβε ολόκληρες φράσεις γνωστών αρθρογράφων σε μέσα της διαπλοκής ήταν χαρακτηριστική  της περιορισμένης οπτικής που έχει για τα πράγματα.

Δεύτερον. Αν ο Τσίπρας σηκώσει το γάντι και με κάποιο πρόσχημα -το οποίο μάλλον κατασκευάζεται- στήσει κάλπες ο Κυριάκος θα βρεθεί μπροστά στο πρόβλημα να καταρτίσει ψηφοδέλτια στα οποία να αποτυπώνονται ευνοϊκοί γι’ αυτόν συσχετισμοί στη νέα κοινοβουλευτική ομάδα τη ΝΔ. Καθόλου εύκολο. Αυτή τη στιγμή είναι αρχηγός χωρίς κόμμα.

Στη ΝΔ υπάρχουν το κόμμα των Καραμανλικών, το κόμμα της Ντόρας, των κόμμα των ακροδεξιών και το κόμμα του Σαμαρά- με αντίστοιχες αναφορές στην κοινοβουλευτική ομάδα. Οι βουλευτές είναι με τον αρχηγό όσο είναι διασφαλισμένη η έδρα τους. Αν προσπαθήσει να βάλει στη λίστα δικούς του- για μετεκλογική χρήση για να μην ξαναβρεθεί με μια ΚΟ που θα  ελέγχουν άλλοι- θα έχει πρόβλημα.

Τρίτον. Αλλά και να ξεπεράσει τα εσωκομματικά και να κερδίσει τις εκλογές  μάλλον παίζει το παιγνίδι του Τσίπρα, ο οποίος αλλιώς δεν θα πήγαινε στην κάλπη. Δηλαδή μπορεί ο Μητσοτάκης αναδεικνυόμενος σε πρωθυπουργό να πέφτει στην παγίδα του Πρωθυπουργού, όπως συνέβη με τα ΜΜΕ με άλλους στο παρελθόν. Να πάρει αυτός τα αναμμένα κάρβουνα στα χέρια του και ο Τσίπρας να απαλλαγεί εύκολα και ωραία.

Μετά το πρώτο βράδυ των πανηγυρισμών- η διαπλοκή και όσοι βρισκότανε σε σύγκρουση με τον Τσίπρα θα ανασάνουν. Θα έχουν νικήσει. Από την επόμενη όμως  θα είναι ο Μητσοτάκης που πρέπει να υλοποιήσει αυτά που δεν μπορεί να υλοποιήσει ο Τσίπρας γιατί είναι δυσβάσταχτα. Π.χ. να κόψει συντάξεις.  Να εφαρμόσει το τρίτο Μνημόνιο με ακρίβεια και συνέπεια. Μπορεί να το κάνει; Με ποιους και πώς; Και με τον Τσίπρα απέναντι ως αξιωματική αντιπολίτευση να τον λιθοβολεί- χωρίς κόστος πλέον.

Καλές οι καταγγελίες και τα αστειάκια για τον Καρανίκα, την Τασία και τον Παπαγγελόπουλο. Αν προκηρυχτούν εκλογές ο Κυριάκος πρέπει να πάρει θέσεις στα μεγάλα θέματα. Ο Τσίπρας είναι πλέον Μνημονιακός. Ο Μητσοτάκης τι θα είναι;. Αντιμνημονιακός; Θα γελάσει ο κόσμος -σαν τον Σαμαρά. Μνημονιακός; Θα καταρρεύσει αλά Τσίπρα- ενώ τα προβλήματα της χώρας θα έχουν επιδεινωθεί κι άλλο.

Μετά από όλα αυτά όλοι θα σκεφθούν ότι ανάμεσα σε έναν αριστερό και έναν δεξιό μνημονιακό, προτιμότερος είναι ο πρώτος, γιατί είναι καλύτερα να εφαρμόσει το Μνημόνιο ως κυβέρνηση, παρά να το πολεμάει ως αντιπολίτευση. Πολλοί στην Ευρώπη το σκέπτονται ήδη.

ΥΓ. Η διαπλοκή δεν είναι  ‘δήθεν’ διαπλοκή, δεν είναι φάνταγμα ή κατασκεύασμα του Τσίπρα. Είναι υπαρκτή, έχει ονοματεπώνυμα και διευθύνσεις, έχει συγκεκριμένο αμαρτωλό ιστορικό και έχει και χαρακτηρισμό: ‘νταβατζήδες’.  Όποιος την εξοντώσει θα περάσει στην ιστορία. Ο Κ. Καραμανλής το επιχείρησε και  ηττήθηκε. Αν ο Τσίπρας θέλει να την πολεμήσει, ή να συμμαχήσει με τη μισή, είναι άλλη υπόθεση.