Toυ Γ. Λακόπουλου
Τωρα που υποχώρησε ο συναισθηματισμός, ας αξιολογήσουμε ξανά την εντυπωσιακή προσέλευση κόσμου στην κηδεία της Φώφης Γεννηματά.
Τι ήταν αυτό που έστειλε τόσους πολλούς να τη συνοδεύσουν -αυθόρμητα οι περισσότεροι- στην τελευταία κατοικία της, όταν το κόμμα της δεν είναι σε θέση να γεμίσει ούτε περίπτερο;
Ποιοι ήταν αυτοί και τι ζητούσαν στη Μητρόπολη για την εξόδιο ακολουθία της απελθούσης αρχηγού ενός κόμματος που φθίνει;
Τι ακριβώς ήταν αυτό που υποκίνησε τις υπερβολές -από τους υποκριτές επίδοξους διαδόχους της, μέχρι την υπερβάλλουσα κήρυξη εθνικού πένθους και την αγιοποίησή της από την πλειοψηφία του πολιτικού κόσμου και τα ΜΜΕ;
Για την πολιτική και τη μιντιακή συμπεριφορά οι εξηγήσεις είναι εύκολες.
Το ΚΙΝΑΛ έχει μπροστά του αρχαιρεσίες και οι διαγκωνιζόμενοι θέλουν την υποστήριξη των “Γεννηματικών”.
Η κυβέρνηση και τα κόμματα της αντιπολίτευσης βλέπουν τις εκλογές με απλή αναλογική και ρίχνουν δίκτυα στο χώρο του ΚΙΝΑΛ.
Τα ΜΜΕ βρήκαν θέαμα με συγκινησιακή φόρτιση και το “τέντωσαν” -όπως συνηθίζουν- καθώς το πρόβλημα των γυναικών που χτυπάει ο καρκίνος είναι ευρύ και “πιασάρικο”.
Για όσους παρακολούθησαν την κηδεία όμως τα πράγματα διαφέρουν και οι προσεκτικοί παρατηρητές διέκριναν ενδιαφέροντα στοιχεία:
Κάποιοι ισχυρίζονται ότι η εκλιπούσα αναγνωρίσθηκε, μετά θάνατον, ως μεγάλη πολιτικός.
Δεν είναι ακριβές. Ούτε το βιογραφικό της, ούτε η πολιτική διαδρομή της θα δώσουν στους ιστορικούς του μέλλοντος βάση για να αποδεχθούν τον χαρακτηρισμό.
Άλλοι κρίνουν ότι η κινητοποίηση του πλήθος προέκυψε από το μήνυμα που έστειλε ως ασθενής η Φώφη: αν μας χτυπήσει ο καρκίνος δεν τα παρατάμε.
Αυτό είναι απολύτως σωστό και η αντοχή της στη μάχη με την ασθένεια της πιστώθηκε από παντού. Αλλά δεν είναι πολιτικό κίνητρο, ούτε δημιουργεί πλήθη σε “πολιτικές” κηδείες.
Τα μηνύματα της κηδείας
Αν δει κανείς τα συμφραζόμενα που διαμορφώθηκαν μετά την απώλεια της προέδρου του ΚΙΝΑΛ και κυρίως το μεγάλο ενδιαφέρον που έδειξαν τα ΜΜΕ -για τους δικούς του λόγους- και τα συνδυάσει με την “ταυτότητα” που πλήθους, θα καταλήξει σε διαφορετικό συμπέρασμα:
Αυτό που υπήρχε στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα ήταν κάτι σαν “Ουφ”. Ένα επιφώνημα “ανάσας” από πρώην ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ- είτε ακολούθησαν το ΚΙΝΑΛ μετά τη διάλυση του, είτε όχι.
Ύστερα από πολλά χρόνια διαμορφώθηκε επικοινωνιακό – και από μια άποψη και πολιτικό-περιβάλλον που έβαλε στο κάδρο τον πολιτικό τους χώρο.
Οι πολιτικοί που τους περιφρονούσαν και τα ΜΜΕ που τους έδιναν ελάχιστη σημασία, τους έφεραν στο κέντρο της σκηνής.
Στην κηδεία προσήλθαν άνθρωποι από όλη τη χώρα, που μετακινήθηκαν μόνοι τους, ασφαλώς για να αποτίσουν φόρο τιμής, αλλά κυρίως γιατί είδαν ένα πολιτικό ξέφωτο που τους συμπεριλαμβάνει και δήλωσαν παρόντες.
Ο πολιτικός τους χώρος βρέθηκε στο κέντρο της επικαιρότητας. Ολοι μιλούσαν για το ΠΑΣΟΚ. Η περιθωριοποίηση τόσων ετών διακόπηκε αιφνιδίως και βρέθηκαν πρωταγωνιστές.
Στο βαθμό που το κίνητρο της παρουσίας τους ήταν πολιτικό με τρόπο που υπερέβαινε τη Φώφη ως πολιτικό πρόσωπο, το πλήθος “ενοποιήθηκε” με βάση το “ένδοξο” παρελθόν του χώρου. Ως ΠΑΣΟΚ εννοείται – που ξέπεσε…
Αυτή η συνειδητοποίηση “ποιοι είμαστε κάποτε και πού βρεθήκαμε” συνιστά κίνδυνο για δυο πολιτικά πρόσωπα:
Ο ένας είναι ο Γ. Παπανδρέου. Το πλήθος της κηδείας έχει συναίσθηση ποιος τους έβγαλε στο περιθώριο και οι θεωρίες κάποιων ότι θα καρπωθεί την ατμόσφαιρα είναι ανιστόρητες.
Αντίθετα η “επιθετική” επανεμφάνιση Παπανδρέου με το επιχείρημα “διαπίστωσα την αγωνία του προοδευτικού κόσμου” και για “να ξαναγίνει μεγάλη η παράταξη” που κατακρεούργησε ο ίδιος τον καταπίνει.
Συγκεντρώνει τα απομεινάρια της εποχής του –μεθοδεύει μάλιστα να αποσπάσει και κάποιους από τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ , ξανά κληρονομικώ δικαίω- και γι’ αυτό η παρουσία του απωθεί την βάση του ΚΙΝΑΛ που αναζητά διέξοδο ανανέωσης και όχι αναβίωση της δυναστείας.
Ο δεύτερος είναι ο Αλέξης Τσίπρας. Αν τα καμπανάκια δεν ακούστηκαν στην Κουμουνδούρου, είναι γιατί οι φράξιες και οι ομαδάρχες αποστρέφονται την ευρύτερη Δημοκρατική Παράταξη και ας τους έδωσε ιλιγγιώδη- για τις παλιές εποχές τους- εκλογικά ποσοστά. Ψηφίζοντας τον Τσίπρα και όχι τον ΣΥΡΙΖΑ.
Όσοι παρακολουθήσαν την συγκεκριμένη κηδεία είναι γνήσιο υποσύνολο της εκλογικής βάσης που τον έστειλε στο 36% στη νίκη του και τον κράτησε στο 32% στην ήττα.
Το βουβό πλήθος της Μητρόπολης
Αυτό το πλήθος μαζί με το “Ουφ” της επιστροφής του στο προσκήνιο έδειχνε νοσταλγία για το παρελθόν του. Αυτό είναι το τελευταίο στάδιο πριν την παλιννόστηση.
Αυτός είναι ο κίνδυνος για τον επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Να συνδυαστεί το αίσθημα του “ριγμένου πρωταγωνιστή ” με την συμπεριφορά κάποιων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ σε ό,τι αντιπροσωπεύει το βουβό κοινό της Μητρόπολης.
Να ανοίξει ο δρόμος της επιστροφής, αν οι εξελίξεις στο ΚΙΝΑΛ υπόσχονται νέα πορεία, αποκομμένη από τις παθογένειάς του παρελθόντος.
Κάπως έτσι επιβεβαιώνεται η διαπίστωση προβεβλημένου πανεπιστημιακού από την περιφέρεια που μετέφερε πρόσφατα το Α.Π: ” Στις εκλογές του ΚΙΝΑΛ κρίνεται κυρίως ο Τσίπρας”.
