Του Ανδρέα Δεληγιάννη
Ο ακροδεξιός Φάρατζ κέρδισε το δημοψήφισμα στη Μεγ. Βρετανία και ας μην είναι καν μέλος του Βρετανικού Κοινοβουλίου. Στη Γαλλία η Λεπέν και στην Ιταλία ο Γκρίλο έρχονται πρώτοι στις δημοσκοπήσεις. Οι προεδρικές εκλογές στην Αυστρία επαναλαμβάνονται και δίνουν εκ νέου στην Ακροδεξιά την ευκαιρία να καταλάβει το αξίωμα. Η Χρυσή Αυγή στην Ελλάδα αντέχει και κλωνοποιείται στην Κύπρο.
Οι ακραίοι που κυριαρχούν στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες – υπέρ των οποίων θυσιάστηκε πριν από 12 χρόνια η εμβάθυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης – ζητούν δημοψηφίσματα για να αποχωρήσουν καθώς τους στενεύει η δημοκρατική κουλτούρα της κοινοτικής Ευρώπης. Και στη Αμερική ο ανισόρροπος Τραμπ διεκδικεί τη θέση του πλανητάρχη, απέναντι σε μια τυπική εκπρόσωπο του αμερικανικού κατεστημένου και της διαφθοράς.
Ενώ αυτό το σκηνικό διαμορφώνονται γύρω μας, στην Ελλάδα τα πράγματα εξαρτώνται από τις αποφάσεις που θα πάρουν ο Λεβέντης, ο Θεοδωράκης και ο Καμμένος. Αντί το πολιτικό σύστημα να ανασυγκροτείται και να δυναμώνει καταλήγει στα χέρια μετρίων, γραφικών και κατασκευασμένων “ηγετών”. Εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω.
Τα δυο κυβερνητικά κόμματα δεν δείχνουν να συναισθάνονται σε ποιο πολιτικό περιβάλλον κινούνται πλέον. Ο Τσίπρας αναδεικνύει τον εκλογικό νόμο σε εθνική προτεραιότητα. Ο Μητσοτάκης υιοθετεί φρασεολογία που ενισχύει την πόλωση. Και οι δυο μαζί οδηγούν την πολιτική ζωή στα μαρμαρένια αλώνια μιας σύγκρουσης χωρίς αρχές και με μόνο περιεχόμενο την εξουσία για την εξουσία.
Για πρώτη φορά στη νεώτερη πολιτική ιστορία της χώρας αυτό που απουσιάζει από την πολιτική σκηνή είναι η πολιτική και η ευθύνη που τη συνοδεύει. Η σκοτεινή πλευρά της Μεταπολίτευσης – κατά την έκφραση του Γιάννη Ραγκούση- εξακολουθεί να παράγει πολιτικά αποτελέσματα.
Οι τελευταίες δεκαετίες παρήγαγαν πολιτικούς που έκαναν ουρά στους προθαλάμους των επιχειρηματιών για να εξασφαλίσουν μιντιακή υποστήριξη και οικονομική στήριξη με αντίστοιχα ανταλλάγματα.
Το Κοινοβούλιο από πεδίο εκπροσώπησης της λαϊκής βούλησης, όποια και αν ήταν κάθε φορά, μετατρέπεσαι σε συνάθροιση στυγερών, προβληματικών, ιδεοληπτικών και άσχετων, που κυκλοφορούν άμεσα στου κομματικούς λόχους και μόνο πολιτική δεν ασκούν.
Οι πολίτες απομακρύνθηκαν από τη πολιτική δράση και ειδικά οι νέοι θεωρούν την πολιτική κατάπτωση. Τα μέσα ενημέρωσης έγιναν ιμάντες μεταφοράς του δημόσιου χρήματος σε τσέπες και πολλοί λειτουργοί τους βαποράκια που μεσολαβεί ανάμεσα στην κοινή γνώμη, τη κρατική εξουσία και τούς ισχυρούς του χρήματος.
Ενώ ο κόσμος γύρω μας σκοτεινιάζει στην Ελλάδα έχουμε στην κυβέρνηση μια ετερόκλητη συμμαχία που ενδιαφέρεται πρωτίστως για την αναπαραγωγή τους στην αξιωματική αντιπολίτευση έναν ακόμη γόνο που επείγεται να ασκήσει το κληρονομικό του δικαίωμα και γύρω τους μικρομεσαίους παράγοντες που απέχουν από την έννοια του πολιτικού- πλην του ΚΚΕ που μένει στεγανοποιημένο αλλά και σοβαρό κόμμα.
Η προοπτική της χώρας είναι ζοφερή όχι γιατί δεν θα καταφέρει να υλοποιήσει το Μνημόνιο, οπότε θα απολέσει την υποστήριξη των εταίρων. Ούτε γιατί δεν θα προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις και οι αλλαγές που θα λειτουργούσαν ως εφαλτήριο εξόδου από την κρίση. Είναι ζοφερή γιατί απουσιάζει η πολιτική που θα ωθούσε την κοινωνία στην αναζήτηση των λύσεων και την ανάδειξη των δυνάμεων που μπορούν να τις υλοποιήσουν.
Ο Τσίπρας και ο Μητσοτάκης προβάλουν ότι το φως στο βάθος του τούνελ θα φανεί υπό την προϋπόθεση ότι θα είναι αυτοί μηχανοδηγοί. Και σ’ αυτό κάνουν λάθος. κανένα φως δεν φαίνεται Το άλλο τρένο έρχεται κατεπάνω μας με τα φώτα σβηστά.
